Isla Cies

Als er iets op onze to do lijst stond bij deze stopplek, dan was het wel een bezoekje aan dit eiland.
Vanuit Nerga kijken we uit op deze eilanden en het onbereikbare en mysterieuze hierrond...
Deze islas worden hier omschreven als de Caraïben van Galicië. Weinig méér nodig om een mens te overhalen daarheen te gaan.
De kinderen verlekkerden zich op de boottocht. En wat hebben ze zich geamuseerd: zottebollen op het dek en de wind in de haren (voor één keer niet in de broek), dat kan niet anders dan een succes zijn. Natuurlijk met veel toeschouwers zodat de acteurs in kwestie stilaan filmsterallures kregen.
Op het eiland aangekomen vonden we al snel een mini strandje waar we genoten van het uitzicht. Ons aperitiefmoment zou bijna verstoord worden door het opkomende water en dat mocht natuurlijk niet gebeuren dus gingen de mannen aan de slag om een fort rond mama en Pelle te bouwen. Aanvankelijk dachten we dat dit niet zou lukken maar verenigde krachten zorgden voor een muur die hoger werd dan verwacht. Het water werd ettelijke malen tegengehouden door hun bouwsel. Maar vroeg of laat moest het er van komen; de natuur won het van de bezige bouwers. Soit, de activiteit was de moeite waard en de apero liep op zijn einde dus werd het tijd om de rest van het eiland te verkennen.
Er zijn heel veel wandelroutes maar na ons vuurtoren -die we nooit gezien hebben- uitstapje wilden we de jongens toch een beetje sparen dus wandelden we gewoon naar een ander strandje en nog een ander, want aan kilometers prachtig strand niet tekort op Cíes. Op het laatste strandje raakte ik aan de praat met een koppel uit Valencia die het wandelen naar de top van het eiland heel erg aanraadde. Met de jongens dat nog helemaal heen en terug wandelen was geen optie. Dat was te ver en we moesten op tijd de boot halen. Bovendien hadden ze hun dagelijkse ola-shotje nog niet gekregen dus wilden zij liever rustig terugkeren en genieten van hun zoete zonde. Maar mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik kreeg fiat om alleen op verkenning te gaan. In looppas uiteraard want het was snel uitgerekend heen en terug een dikke 7 kilometer waarvan een groot deel steil bergop. Het eerste stuk was sterk hellend en op een slecht pad en ik begon te twijfelen of het wel haalbaar zou zijn. Bovendien deed ik er langer over dan verwacht en begon ik te vrezen dat verder gaan me een nachtje op het eiland zou kunnen kosten. Niet dat ik dat niet leuk zou vinden, een beetje avontuur is bij mij altijd welkom, maar ik had de tickets voor iedereen op zak dus ik moest zorgen dat ik hen op tijd kon vergezellen met de biljetten.
Al snel had ik door dat het wel degelijk de moeite was: de uitzichten waren niet minder dan ongelooflijk. Deze kant van het eiland was minder lieflijk en paradijselijk. Integendeel: geleidelijk aan veranderde de kleur van het water van turquoise naar diep blauw en de omgeving ging van wit zandstrand in de duinen met mooie grassen naar grillige rotsen met uitstekende scherpe hoeken en steile kliffen. De vuurtoren kwam in zicht maar bleef zelfs in looppas als een klein stipje aan de horizon. Ik wilde een tweede vuurtorenmislukking niet op mijn naam hebben dus zette ik nog een tandje bij. Ik ging razendsnel. (Denk ik) Maar wat genoot ik van de fantastische vergezichten die voorbij kwamen. Eerst nog met uitzicht op een ander mooi eiland en de kleinere vuurtoren, maar hoe hoger ik kwam hoe pittiger de views werden. Ook de wind werd steeds strakker en geweldiger. Eindelijk was ik bijna boven. Nog een laatste duwtje langs duizelingwekkende slingerweggetjes. En dan was ik er. Even was alles stil en draaide de hele wereld rond maar mijn moment van euforie was terecht; want daar stond ik dan, helemaal alleen op de top van dit eiland. Een moment van genot: waw ik ben er geraakt! Maar de grootste voldoening was om de kracht te voelen die de natuur hier geheim houdt. Wat een weidsheid, wat een overdonderde schoonheid. Mijn zintuigen waren overprikkeld, bijna in de war van het hier aanwezig zijn. Niet wetende waar eerst gekeken. Aan de ene kant die oneindig strakke watermassa die zoveel verborgen mysteries heeft en waar verder geen land meer is, wetende dat als je ver genoeg zou kunnen kijken je Amerika zou zien. Het gevoel hebben opgetild te kunnen worden door de strakke wind, zoals ook de vogels van de sterke luchtstroom profiteren en al zwevend de randen van de rotsen verkennen. Om dan pijlsnel een duikvlucht te nemen tot vlak boven het watervlak waar ze dan bewonderenswaardig behendig en plots van richting veranderden. Ze krijsten van jewelste en ik genoot van hun indrukwekkende schouwspel. Nu en dan kwam een nieuwsgierigaard mij op zijn

gemak bekijken om zich vervolgens uitgebreid te laten fotograferen. Ze zijn duidelijk heer en meester in hun vertrouwde habitat!
De uitsnijdingen in de rotsen waren majestueus, als diamanten die uit het water oprezen. Ik voelde me zo klein in dit grootse geheel en heb zoveel ontzag voor deze overweldigende plek. Ik had warm en kreeg kippenvel tegelijkertijd en ik zou er een eeuwigheid hebben kunnen staan maar de klok tikte genadeloos verder en ik besefte dat ik ook nog het hele eind en verder terug moest lopen. Met veel tegenzin maar o-zo-dankbaar voor dit wonderlijke moment bekeek ik nog één keer de 360 graden natuurpracht voor ik weer aan mijn afdaling begon. Gelukkig is naar beneden lopen een stuk makkelijker en voelde ik -nog geïnfuseerd met adrenaline- de hoeveelheid blaren op mijn voeten niet van de weg die ik op mijn teenslippers had afgelegd. Nagenietend ging het lopen heel vlot en snel was ik terug bij mijn boysband. Wat heb ik spijt dat ik dit moment niet met hen heb kunnen delen. Je voelt me al komen zeker; ooit komen we wel nog eens een keertje terug… hoewel ik het gevoel krijg dat mijn wanna-go-again lijstje wel aan de lange kant aan het worden is.