Santiago de Compostela

Sinds ik ooit eens twee leutige nonnetjes hun verhaal heb horen doen over hun camino de Santiago heb ik het aandoen van deze plek opgenomen in mijn wanna-do-list. Bij voorkeur per fiets zoals ook zij dit deden. Maar uiteraard is dit niet bepaald het goede moment met vier kleine hummeltjes om zoiets te ondernemen.
Bij het plannen van deze reis rook ik mijn kans om toch vroegtijdig eens de speciale sfeer in deze stad te gaan opsnuiven.
Het oorspronkelijk idee was om een locatie te zoeken aan de Costa Da morte, bij A Coruña maar gebrek aan accommodatie en het feit dat het een uithoek van een uithoek was deed ons beslissen dat het Santiago zou worden.
Het huisje dat we huurden lag maar een steenworp van het grote plein waar peregrinos aankomen na hun trip. Het was een heel mooi huis met gezellig tuintje waar we werden ontvangen door een hele vriendelijke Spaanse abuela (oma). Er lagen zakjes snoep en speeltjes klaar voor alle kindjes en voor ons een fles cider van de streek en een huisgemaakte hartige taart.
We waren nog niet helemaal uitgepakt en de kinderen werden al overstelpt met lolly's van de buurvrouw die alle discretie liet varen toen ze de blondies zag en ze met superlatieven bestookte. Alsof dat nog niet genoeg was trakteerde ze ons de dag erop met verse appelcake. Zo lief, zo hartelijk, zo eerlijk en oprecht. Ik weet ik blijf het herhalen maar wat een zaligheid is dat toch…
De eerste avond was heel heet en gezien we laat waren aangekomen na het lange bezoek aan as Catedrais bleven we die avond gewoon binnen.

De volgende ochtend stonden we op zonder de zon. Echt grijs en zelfs koud. We wisten natuurlijk wel dat we hier in het Noorden af en toe eens een mindere dag konden verwachten maar leuk is dat natuurlijk niet. Een stad is altijd mooier als er wat zonlicht op valt maar toch gingen we gezwind op pad.
Santiago kwam al snel over als hele gezellige en mooie stad. Leuke straatjes om in te dwalen en een speciale sfeer. Uiteraard moest er weer een spelletje bij voor de mannen: wie de meeste 'conchas’ vindt is de winnaar. Gretig werd de opdracht aanvaard en uitgevoerd. Kwestie van de telvaardigheden wat op peil te houden.
Op het plein zaten vele aangekomen ‘peregrinos’, overdonderd door hun eigen prestatie, geschrokken van wat ze over zichzelf zijn te weten gekomen en nog niet beseffende dat ze dit echt hebben ondernomen, dat ze daadwerkelijk de eindmeet hebben bereikt. Ik kijk op naar deze durvers, want het vereist hoe dan ook lef om aan dergelijke tocht te beginnen.
Je voelde zo de bijzondere sfeer die er hing. Ik kreeg er zelfs een beetje kippenvel van. Ook de jongens voelden aan dat deze mensen er een speciale reis op hadden zitten en stelden honderduit vragen.
Misschien zijn ook zij binnen een aantal jaren wel klaar om samen zo'n bijzondere weg af te leggen. Wie weet…