Dag Vijf: De hoofdschotel

Bom Dia Amigos
Goeiedag Vrienden

(Eerst een dienstmededeling: omdat ik wat laat binnen gestrompeld ben op de eindbestemming zie je hier eerst mijn geschreven verslag, en pas daarna de foto's. Ik ben te moe om foto's en tekst op elkaar af te stemmen, maar dat zal vlug duidelijk zijn na het lezen)

Ja, Ik ben in Barranco do Velho geraakt !!! (drie uitroepingstekens van opluchting en blijdschap)

Iets meer dan dertig kilometer, of zes hellingen, op en neer, tussen Cachopo en Barranco do Velho.
Nog een paar andere statistieken ?
45.000 stappen, 2500 kcal, 1300 meter omhoog, 1200 meter omlaag, 7 en een half uur wandelen en klauteren (zonder onderbreking) ...

Weet je wat ik denk ? Dat dit de meest memorabele sportieve onderneming uit mijn leven moet geweest zijn. Ik durf dit te zeggen na minstens 15 marathons (de tel kwijt) gelopen te hebben. Dat wil dus wat zeggen. Niet?

En toch ben ik (nog) niet helemaal doodop. Gelukkig maar. Er volgen nog twee wandeldagen. Mede door toedoen van al mijn zintuigen die een hele dag verwend werden: prachtige panorama's, planten in al hun schoonheid, vogeltjes die je langs alle kanten tegemoet komen zingen, of een dorpje uit het toeristisch Algarveboekje, dat plotseling achter een hoek opdoemt .

Dat helpt als je zes hellingen voor de kiezen krijgt, waarbij de volgende helling altijd onmiddellijk na de vorige begint. Bij elke stap kracht zetten, om te klimmen, of om de snelheid van het afdalen af te remmen. Zelfs in mijn allerlaatste kilometers naar Barranco do Velho moest ik nogmaals een paar honderd hoogtemeters overwinnen naar - om en bij - de 550 meter hoogte.

Want lastig was het wel. Ook mentaal. Vanmorgen had de man van het Zwitserse koppel, dat op dezelfde dag altijd hetzelfde traject doet, moeten afhaken. Ziek. Vanzelfsprekend dat zijn vrouw in die omstandigheden ook niet zou wandelen. Wij stappen zelden samen, maar zelfs als je alleen loopt, voelt het altijd een stuk veiliger en aangenamer als je weet dat er achter jou nog twee mensen moeten passeren. Je weet toch maar nooit.

Ik was ook wel wat nerveus. Deze etappe is de vijfde sector van de Via Algarviana, maar weinig mensen lopen hem helemaal uit, omdat hij zo zwaar is. Meestal stoppen ze na ongeveer 18 kilometer in Parizes (Het Parijs van Portugal :-) ). Bovendien wordt in de infobrochure van de Via Algarviana gewaarschuwd dat goed moet worden nagevraagd aan de plaatselijke bevolking of de rivier Odeleite kan overgestoken worden (na 14 kilometer), zeker na periodes van grote regenval. Ik had er vorige nacht eigenlijk wat mijn slaap voor gelaten. Wat als dat niet zou lukken? Terugkeren op mijn stappen?

Ik hoorde gisteren dat het nog een probleem kon zijn, maar vandaag was er geen vuiltje aan de lucht. Neen, je kon niet zomaar door de bedding lopen (dan zou je inderdaad hebben moeten zwemmen), maar de ingenieus in de bodem gelegde stenen zorgden ervoor dat je over het water kon lopen.

En nu moet ik iets bekennen: ik heb het niet gedaan. Indien er geen andere oplossing zou geweest, zou ik het natuurlijk wel geprobeerd hebben, maar doordat het water niet meer hoog stond, kon je iets verder zomaar de dam (voor wagens) overlopen die de vorige dagen nog volledig onder water stond. Ik had dus zomaar voor niets enkele uren van mijn slaap gelaten.

Toch heb ik een paar keren natte voeten gehad. Eigen schuld, dikke bult. Op een traject waar duidelijk stond dat dit niet de richting van de Via Algarviana was. Niet gezien. En net op een stukje waar een rivier moest overgestoken worden, en het water net tot op kniehoogte kwam.

Op de foto's zal je zien dat ik vanmorgen vroeg in de potdichte mist vertrokken ben, nadat de taxichauffeur me vanuit Vaquiros naar Cachopo gevoerd had. Ik voelde me als een gorilla in de mist bij het beklimmen van de eerste toppen boven de vijfhonderd meter. Misschien was die dichte mist in de eerste uren wel mijn geluk. Indien de zon er toen al zou geweest zijn, dan zou het pas een calvarietocht kunnen worden zijn.

Na twee uur verdween de mist werkelijk van het ene op het andere moment, en kreeg de zon alle toelating om volop te schijnen. Prachtige panorama's, gratis voor niets.

Wat blij dat ik deze wandeling tot een goed einde kunnen brengen heb, en dat ik er bovendien van genoten heb.
Wat blij dat ik op mijn leeftijd nog fit genoeg ben om dit te kunnen doen.
Wat blij dat er iemand thuis mij deze passie gunt.

Ja, ik word er zowaar wat emotioneel van, en dat was ik in de loop van de dag ook op sommige momenten van intense schoonheid. Ik mag dit graag toegeven.

De foto's vind je vandaag niet tussen de lappen tekst, maar helemaal achteraan. Jullie zullen het me ongetwijfeld niet kwalijk nemen.

Oh, en trek maar een mandarijntje van de takken. Graag gedaan.

Morgen wandel ik van Barranco do Velho naar Salir. Straks eens het roadbook bekijken.

Adeus

Joost