13 september: van Paraguay naar Brazilië

Het is alweer laat na een lange intensieve dag. Eerst maar even naar Encarnación in Paraguay, alweer bijna 2 dagen geleden. Met alles wat we doen, en dit toch wel (heerlijk) intensieve programma, kom ik bijna niet aan schrijven toe! En aangezien mijn reisgenoten nu ook meelezen, moet ik toch bij blijven!

We vertrekken vroeg uit Encarnación. Half acht, heeft Alline gezegd, dus na een snel ontbijt sta ik om iets voor half acht klaar. Het regent. En niet zachtjes, nee het regent echt. Ik hoorde het gisterennacht al, omdat ik op de bovenste verdieping zit, en de regen kletterde letterlijk op het dak. Vandaag een busdagje, dus het is niet eens zo erg dat het regent. Ik maak nog een paar foto's vanaf de galerij naar beneden maar ook naar Posadas in de verte. Ondanks de regen een mooi gezicht. De bus komt voorrijden voor het hotel. Bij het instappen moet ik even slikken. Een groter contrast kan ik me niet bedenken. Na het rijdende hotel op wielen, de meest luxe nachtbus ooit, moeten we deze bus in. De bus is uiterst krap. De langere heren en dames onder ons gaan hier niet blij mee zijn. De koffers passen niet achterin, dus die moeten ergens nog ín de bus. We laten ons niet kennen en sjouwen met elkaar de koffers de bus in. Met weemoed denk ik terug aan de rit van Buenos Aires naar Posadas. Maar goed, dat hoort bij het reizen. We zullen het ermee moeten doen. De rit zal ongeveer 5 uur duren, maar "dat hangt er vanaf hoe druk het bij de grens is", zegt Alline. Jazeker, de grens! Vandaag gaan we ons derde - en laatste - land deze vakantie bezoeken. Na Argentinië en Paraguay nu Brazilië. Het regent hard buiten. Ik zit naast Lilian, we besluiten allebei muziek te luisteren en in slaap te dommelen. Met je hoofd voorover op de bank voor je is prima te doen. We wisselen muziek met elkaar uit, geweldig. Uiteindelijk val ik zelfs even in een droomloze slaap, totdat we allebei wakker schrikken van Alline die luidkeels aankondigt dat de grens er aan komt. We gaan Argentinië uit, dit regelt zij. De paspoorten worden door haar ingenomen.

"Wat ga je met onze paspoorten doen, Alline?"
"Verkopen natuurlijk. Nederlandse paspoorten brengen veel op."

En even later zijn we Argentinië uit en rijden we over de 'Vriendschapsbrug' naar de Braziliaanse grens. Hier moeten we allemaal een formulier invullen. Alline had dit formulier al in de bus gegeven, alleen kan ik het nergens meer vinden. Wanda en Lilian helpen: kijken met hun zaklampen onder stoelen, maar nee, het formulier is weg. Aan de andere kant kijkt Emmy me aan: hoe krijg je

het voor elkaar. Bijzonder is het wel, dat moet ik toegeven. Enigszins in paniek vraag ik Alline of ze er nog een heeft. "Nee, je moet een nieuwe halen bij de douane". We staan bij de douane en Alline zegt doodleuk: "Oh, ze hebben de regels veranderd. Alleen een paspoort is voldoende, formulier hoeft niet meer." We kunnen er om lachen, want we zijn in BRASIL!

Vanaf de grens is het nog zo'n 20 minuten rijden naar ons hotel in de stad Foz de Iguaçu, dit is een middelgrote Braziliaanse stad met ruim 200.000 inwoners. De Argentijnse stad Puerto Iguazú is beduidend kleiner en ook zusterstad Ciudad del Este (waar we net doorheen reden) in Paraguay is een stuk kleiner. Inchecken, douchen, omkleden. Het begint een routine te worden. Ik ben ruim op tijd beneden. Annemary, Ernst, Ilona en Jayanthi spelen yathzee. Dat is lang geleden! Ik doe mee, maar bak er weinig van. Ernst gooit steeds een "full house". Echt een paar keer achter elkaar. Het is ongelooflijk. Pieter-Bart komt erbij, Jayanthi haakt weer af en zo zitten we in Brazilië een potje yathzee te spelen. Geweldig.

We gaan met bijna iedereen en Alline naar een buffetrestaurant waar ze ook met spiezen vlees aan tafel komen. Ik ken het concept wel, in Nederland hebben we Rodizio. Dit doet er aan denken, maar alleen is het meer. Heel veel meer. Een buffet met werkelijk van alles en inderdaad komen de heren met spiezen vlees aan tafel. Voor het eerst van mijn leven eet ik kippenhartjes. Niet bijzonder, maar toch maar even vers van de grill. Ze blijven maar komen. Dit keer met lamsvlees, spareribs, rundvlees, te gek voor woorden. Het eetfestijn gaat lang door. Maar na een tijd vinden we het mooi geweest. De bus rijdt voor, en we worden keurig in het hotel teruggedropt. Een klein groepje gaat nog een drankje doen aan de bar. Ik besluit dit keer niet mee te gaan. Tegen half elf ben ik al diep in slaap en droom over obers die met vleesspiezen achter me aan zitten..