Om 5:15 schrokken we wakker van de buschauffeur: 'Hoi An, Hoi An'. De bus reed door een paar prachtige rijstvelden, waar de mensen op dit tijdstip al volop aan het werk waren. Een kwartiertje later stonden we met onze spullen op straat. Hoi, Hoi An!
Omringd door Vietnamezen met scooters die ons weg wilde brengen naar onze bestemming: 'Miss, miss, how are you? Motorbike?' We besloten een stukje te lopen en binnen tien minuten hadden we weer een hostel gevonden. Nam Ngai heet 't. Dit keer scoorden we voor 250.000 VND een privékamer waar we meteen in mochten. Kamer is niet groot, maar onze tassen paste er in en dat is het criterium. Om 6:00 liepen we door de straten van Hoi An. Bewonderenswaardig dat de stad al zo wakker is op dit tijdstip. Typisch Vietnamees, denk ik. We besloten ergens een ontbijtje te scoren. We hadden allebei een beetje last van onze maag, dus besloten een colaatje te bestellen. Was nieuw voor deze mevrouw, want ze begreep het niet en kwam met een ander drankje aan. Toen we het Coca Cola logo aanwezen, begreep ze het en ging ze even naar de buren om voor ons heerlijk twee blikjes cola te scoren voor het ontbijt. De vers fruit salade kwam uit eigen keuken. We trokken veel bekijks van de plaatselijke bevolking die in het kroegje genoten van een kopje koffie. Toen we vroegen of we konden betalen, kwam de mevrouw aan met een zelfgeschreven rekening. Heel grappig, want ze had een stuk van de verpakking van een doos sigaretten afgescheurd. Met een plaatje van verbrande longen. Op de achterkant stond geschreven: '2 girls beatiful'. #ilovevietnam
Om 8:00 besloten we even terug te gaan naar ons hostel om even wat energie op te doen. Was een goede keuze, want we sliepen allebei meteen. Tja, we zijn ook geen vijfentwintig meer. Om 12:00 ging ons avontuur verder. Met een map met de hoogtepunten liepen naar het oude gedeelte van de stad. Ik was (en ben nog steeds) diep onder de indruk van deze schitterende plek. Zoveel sfeer, zo mooi. Nefèr appte: 'het lijkt wel een anzichtkaart' en zo is het. Eén grote anzichtkaart. Het staat niet voor niets op de Wereld Efgoedlijst van Unesco. Debbie werd gek van hoe vaak ik zei hoe prachtig ik het vond. Misschien is het wel de meest bijzondere of mooie plek waar ik tot nu toe ooit ben geweest.
Overdag was het best rustig in Hoi An (yes, stad verkennen op de fiets is een optie!), maar 's avonds heerste er weer de chaos zoals we inmiddels van Vietnam gewend zijn. Er was een grote markt en overal, door de hele stad, waren er gekleurde lampionnen. Die zie je hier echt overal. Zo mooi! Morgen ga ik er één scoren voor mam, voor onder de veranda. Hopelijk kunnen ze worden ingeklapt, want anders moet ik voordat ik terug ga nog langs de Xenos voor wat lampionnetjes! ;-)
Het is inmiddels 22:06 en ik ben al lekker onder de douche geweest. Heerlijk na zo'n lange reis en dag. We zijn allebei heel moe (14,69 kilometer gelopen) en voldaan van alle indrukken. Morgen gaan we met de fiets rond. Top, ik verheug me!