(Ik heb m'n dagboek mee in de bus, dus m'n handschrift heeft nu iets weg van 't Viêtñámëês!) ;-)

Het is 12:40 als ik dit schrijf en ik heb het gevoel dat we al een hele dag achter de rug hebben. Mèn! We werden opgehaald door een onbekende man en dus niet door de kampioen Ba Bo van ons hostel zoals we dachten. Stipt om 04:30 stond hij voor de deur. We stopten nog bij twee andere hostels en in totaal zaten we dus met z'n zessen in de 'zip'. Dertig minuten later arriveerden we, langs een lange en verlaten weg, bij een afdakje met mensen. Er stonden quads klaar, dus wij werden natuurlijk direct enthousiast. Super vet! Kom maar op met die trip. Onze overige vier zipgenoten reageerden wat vlakker en gingen eerst eens vragen hoe en wat. Je kon kiezen om achterop bij een guide te gaan of zelf te rijden. Voor ons een tamelijk makkelijke keus!
Debbie wilde de terugweg wel rijden, dus ik sprong als eerste voorop de quad en we luisterden aandachtig naar de uitleg. Die was vrij kort: 'Aan, uit, gas'. Check! Go Pro aan en gaan met die (gebakken) banaan. De man wees naar een hoge zandduin die we in de verte zagen. Ik knikte en weg waren we! Het eerste stuk was fantastisch. Vroege morgen, de zon kon elk moment opkomen en met een fucking quad door de woestijn (zo voelde het) in Vietnam scheuren. De berg werd steeds stijler en de duin steeds smaller. Onze quad gleed opzij en ik kon niets anders doen dan meesturen en gassen. Als ik zou remmen, was ik bang dat we om zouden vallen. Met volle vaart stonden we onder aan de duin. Een meter of dertig. De Go Pro genoot ondertussen uitermate van ons avontuur. Toen ik gas probeerde te geven, groeven we onszelf in. We zaten vast. Een mannetje op de berg zag ons, heel serieus, zwaaien en kwam naar beneden. Hij hielp ons twee keer uit het zand en wees naar de andere kant dan de berg en hij gebaarde een serieus stopteken (ik vatte het op als 'dat wordt jullie dood'). We moesten opeens 400.000VND betalen onder aan de berg. Gekke plek voor het afrekenen van de huur van de quads en ook pittig qua prijs voor die 3 minuten.. ;-)! Pot geplunderd en weg was meneer. Daar stonden we dan. Op een bergje, met de grote berg aan onze linkerhand, hebben we de zonsopkomst bekeken. Geen zipgenoten te zien. Het uitzicht en het moment was prachtig, maar verdwaald en afgezet voelde het ietwat minder relaxed. Gek, want we waren alleen rechtdoor gereden? Rechtdoor bestaat niet echt in de woestijn, zijn we nu achter. Altijd even achterom kijken waar je vandaan komt! #leermoment
We zagen een hutje met quads en reden erheen. Debbie's beurt! Helaas verkeerde hutje. Niemand sprak Engels en ons Vietnamees was ook nog niet helemaal in orde, dus communiceren ging stroefjes. Hij wees naar de berg. Huh? Moesten we daarheen? No way! We waren verdwaald en ik was behoorlijk bang. Er waren niet veel mensen, geen bekenden en ik had geen idee waar we heen moesten. We gingen terug naar het kleine bergje en gingen daar wat rondvragen of mensen wisten waar onze quads vandaan kwamen. Een jongen wilde met onze quad van de berg af en we wisten niet of hij ons wilde helpen, want echt bekend kwam hij ons niet voor. Vervolgens werd onze quad bijna meegenomen door een andere Vietnamees en is onze quad nog even gebruikt als decor voor een fotoshoot van een Chinees meisje. Ach, we hadden immers toch tijd genoeg. Een jongen wees ergens heen, we hadden geen idee, maar besloten maar actie te ondernemen. Tenminste..als de quad wilde starten. Beetje aanduwen deed wonderen, gelukkig.
Enorm opgelucht toen we het asbestdakje waar we waren gestart weer zagen. Terug bij het beginpunt, fjuuuuw! Het was inmiddels bijna 06:00! Achteraf hebben we gehuild van het lachen na het zien van de Go Pro films, maar op het moment zelf voelde ik me íets minder blij.

De zipchauffeur reed als een malle. We noemden hem Pong (zo heette 'ie) Verstappen. Elke bocht leek het of we kantelden. De volgende stop waren de Red Dunes, maar ik vroeg me af of we niet eerst het asfalt van dichtbij zouden bewonderen. Onderweg nog even de band oppompen. Om de vijf minuten hing P. Verstappen uit het raam om de linker achterband te checken. De mensen in de zip keken elkaar wat bedenkelijk aan, maar niemand durfde er iets over te vragen. Engels sprak Pong niet. In één bochten slipten we en daar schrok zipchauffeur zelf ook van gelukkig, want de tien minuten daarna deed hij het iets rustiger aan. De Red Dunes vond ik niet bijzonder, maar dat kon ook te maken hebben met de sch(r)ik. Na de duinen hadden we nog twee stops: een vissersdorpje en een riviertje met een stenen berg landschap. Wel aardig, maar niet heel bijzonder.
Om 12:30 namen we de bus naar Da Lat. Het regent hard als we aankomen en de vrouw van het hostel zegt dat het hier nu vaak regent. Da Lat is een bergdorp dat zich zo'n 1500 m boven zeeniveau bevindt, dus de temperatuur is hier ook wat koeler vergelijken met de rest van Vietnam. We droppen onze spullen op onze kamer. Toen ik de paspoorten ophaalde beneden, kreeg ik een vers gebakken stuk bananen brood mee. Toen de vrouw van het hostel ons hoorde over de 'Easy Riders', belde ze meteen iemand op. Debbie kreeg een telefoon in haar handen gedrukt en binnen tien minuten stond meneer op de stoep. Uiterst vriendelijk en enthousiast vertelde hij over de mogelijkheden om een stuk van Vietnam (naar Nah Trang) achterop de motor te doen. Ik was minder enthousiast geworden en dat had misschien wel te maken met de (toch best wel) nare ervaring van vanmorgen in de duinen. Hoewel het verhaal heel goed klinkt, zegt mijn gevoel dat het goed is om dit niet te doen. Misschien kunnen we een keer een halve dag vanuit een stadje mee en niet zo'n lange afstand.
Voor het eerst en het laatst hebben we ons vest hier aan gehad. We hebben iets gegeten en zijn vervolgens snel gaan slapen.