13 juni: Cu Chi & Mui Ne

Met onze backpack langs het bakkertje voor een ontbijt en door naar de opstapplaats van onze bus. De Cu Chi tunnels. In anderhalf uur waren we er. We hadden een leuke en goed Engels sprekende gids. Tam heette hij. Of ik heb het verkeerd verstaan. Grappig dat hij in de groep steeds met ons oogcontact zocht, omdat wij de enige waren die af en toe knikten (dat was onze theorie in ieder geval). Tunnels en rondleiding was erg indrukwekkend. Het filmpje vooraf was van slechte kwaliteit, dus die hoefde wat mij betreft niet persé. Heel veel krekels in de bossen. Onze zwor (zweetsnor) verdriedubbelde zich na het gebikkel door de tunnel. M'n twee waterflessen vielen uit m'n tas (dus vasthouden), daypack op m'n buik en een camera om m'n nek. Wij waren zo'n 3 minuten in de tunnel en vonden het zwaar en in de oorlog waren mensen daar jaren. Bizar! Debbie riep 'ik vind dit helemaal niks', maar deed het wel! Hulde!

Om 13:30 waren we terug in Ho Chi Minh en om 14:00 stond onze bus klaar naar Mui Ne. Ondertussen is er keurig op onze backpacken gepast door de toiletjuf!
Een heerlijke rit van vijf uur bracht ons naar Mui Ne, een surfsport. Onderweg met muziek in m'n oren een half uurtje gepit, maar verder vooral genoten van al het moois langs de weg: dorpjes, mensen en plantages. Veel dragonfruits! Onderweg stopten we bij een fruitkraam en konden we even naar het toilet. Niet de schoonste die ik ooit heb gezien. Snel terug naar de bus, want ik heb het idee dat ze niet tellen, maar je gewoon moet zorgen dat je er weer bent. Het valt me op dat iedereen van de bevolking hier iets verkoopt. Overal zijn winkels, kraampjes en mensen op fietsen met een zéér divers assortiment (wc potten, zadels, helmen, oud ijzer) aan spullen om te verkopen. En overal eetstalletjes. Vietnam draait om eten. Altijd en overal.
Om 18:30 reden we Mui Ne binnen. Onderweg werden diverse mensen al gedropt bij hun bestemming. Toen wij vervolgens vroegen of hij ons er uit wilde zetten op een plek met veel hostels, zei hij (voordat we onze zin af konden maken): 'Please sit down'. Dat deden we dus maar braaf. Tot de bus stopte bij de busmaatschappij en we er uit moesten. We besloten te vragen bij het loket waar een leuk hostel was. De mevrouw wees naar een guest house iets verderop. We namen een kijkje en besloten te blijven. Het was immers donker en we waren best moe. Voor 300.000VND hadden we een privé kamer en ieder een twee persoons bed. Spullen gedropt en even de straat in voor een drankje. Aan zee welteverstaan. We waren de enige in de beachbar en namen de chillstoelen. Het waaide keihard en het flitste boven zee. Vervolgens zijn we naar dezelfde busmaatschappij als eerder genoemd gegaan om te vragen naar de mogelijkheden voor de zonsopkomst bij de zandduinen hier. We namen het programma mee naar onze host (Thanh, zo heten er meer) van het guest house en lieten het programma zien. Ze had ons er al eerder op geattendeerd dat we dit met haar en haar 'zip' (=jeep) konden doen. We besloten het bij haar te doen. Win win: wij zijn €0,50 goedkoper uit en we gunnen het haar meer dan de busmaatschappij. Om 4:01 (autist!) staat de wekker vannacht! Misschien wordt dit wel de winnende #sunrise voor @giel3fm morgen! Verheug me zo!
P.s. Bij Thanh betekent 'Ba Bo' paspoort. Ik dacht dat ze aanbood om een potje te pingpongen (wat ik overigens heel verrassend vond, maar wel leuk), maar ze wilde ons paspoort.