Het 'gewone' leventje is begonnen!

Ja ja, na de eerste paar dagen van ontdekken, bewonderen, genieten en versteld staan zijn we nu al ruim een week gesetteld in Patan. Hier proberen we een beetje van het 'luxe' leventje af te stappen, maar dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan!

Het eten dat ze hier in de restaurants aanbieden is in de winkel en op de markt niet te koop. Ze kennen geen in de meeste supermarkten geen melk of normale yoghurt, er is weinig diversiteit in groenten en fruit, het is vaak overrijp, klein en heeft al behoorlijk geleden. De eigenaar van ons appartement hier vertelde ons dat ze een eerlijke prijs vragen voor de producten, toch vraag ik me dat af, want wanneer wij iets willen kopen wordt er wat gesmoesd en vervolgens een prijs gegeven, afdingen werkt op de markt niet echt. Vaak wordt ons verteld dat we moeten betalen voor de producten wat wij er zélf voor over hebben, ik denk dat we dat dan maar in gedachten moeten houden. Toen Jacquelien zei: "Nu besef je pas hoe luxe de groenten en het fruit in Nederland is" toen besefte ik het me ook pas. Hoe goed we het in Nederland hebben en hoe vanzelfsprekend dat allemaal is.

Wasmachines en drogers hebben ze hier ook niet. Met wat warm water en wat waspoeder kun je je eigen handwasje doen om deze vervolgens boven op het balkon aan de lijn in het zonnetje te laten drogen. Het heeft wel iets, vind ik. Maar toch gaat mijn voorkeur uit naar de Nederlandse manier.

Onderweg naar de markt moeten we Durbar Square oversteken, we weten dat je hier geld voor moet betalen maar toch gokte we erop dat we het plein over zouden kunnen steken omdat het puur praktisch was zodat we niet om zouden hoeven te lopen. Halverwege wordt er om onze tickets gevraagd (natuurlijk) en doen we gewoon net of onze neus

bloed. Toch moeten we nog even een kaartje gaan halen. Omdat we niet van plan zijn om dit iedere dag te gaan doen als we naar de markt willen en omdat we ook niet steeds om willen lopen moeten we een pas bij het Metropool gaan halen.
Na een kwartier lopen komen we daar aan, lopen we het hele gebouw door en komen uiteindelijk in een klein kantoortje terecht van een (zo lijkt het) belangrijke man, alle papieren moet hij ondertekenen en steeds wanneer hij één woord tegen ons heeft gezegd komt er weer iemand binnen. Geduld wordt op prijs gesteld in Nepal. We mogen gaan zitten, vervolgens stelt hij een paar vragen en uiteindelijk komt het erop neer dat we met het nummer van ons paspoort en onze namen een pas kunnen krijgen. Deze hadden we niet bij dus moeten we een andere keer terugkomen. 'No problem' zei de man 'tomorrow or the day after tomorrow is also okay'. 'Natuurlijk', dachten we, en lachend verlaten we het gebouw!

Ondertussen hebben we ook al een aantal keren thee aangeboden gekregen in Nepal. Hier wordt veel thee met melk gedronken maar voor de mensen die dat liever niet drinken is er ook 'black tea', normale thee dus. Ik vind er niet veel aan omdat het snel een beetje bitter word, dus ik was verbaasd dat zoveel mensen in Nepal het dronken. Maar ja, het is hier normaal om overal suiker bij te doen dus waarom dan ook geen twee flinke scheppen in een half kopje thee! Iedereen drinkt dat op die manier en 'aan de lijn doen' kennen ze hier helemaal niet, gewoon genieten van het leven!

Ons appartementje is heel erg fijn, lekker ruim en het wordt er goed schoon gehouden (dachten we). Ondertussen al een aantal keren gekookt en wanneer we dat vertellen is iedereen verbaasd maar vinden ze dat erg leuk! We koken rijst en pasta met groente, het vlees zelf kopen durven we hier nog niet aan. Eigenlijk kunnen we ook gemakkelijk uiteten gaan, je kunt hier in een restaurant een hoofdgerecht voor 1,50 halen! Waarschijnlijk gaan we dat de komende tijd wel doen want er is inmiddels een kakkerlakken plaag in onze keuken. Ik dacht altijd dat ik niet zo 'hysterisch' zou reageren op zulke kleine beestjes maar niets blijkt minder waar. Ik leer mezelf wel kennen

hier. Gelukkig kunnen we er allemaal hartelijk om lachen (achteraf).

Maandag zijn we voor het eerst naar de organisatie voor ons project geweest, Self-Help Group Cerebral Palsy (SGCP) en hebben daar een rondleiding gekregen. Vanwege de geblokkeerde grens in tussen India en Nepal zijn er nu geen kinderen. Het begint steeds meer uit de hand te lopen, het gas raakt op, vliegtuigen kunnen niet meer landen/vertrekken, medicijnen, drinkwater, eten etc. komt allemaal niet meer binnen. Vervoer wordt steeds meer beperkt, je kunt bijna nergens meer komen en alles wordt meer dan twee keer zo duur gemaakt omdat er bijna niets meer is. Het grootste festival Dashain komt er bijna aan en voor veel

mensen is het niet eens mogelijk om dan hun familie te gaan bezoeken omdat er geen benzine meer is. Niemand weet hoe lang het nog duurt maar ik heb het idee dat India niet zo snel op zal geven... Het enige voordeel is dat het rustig is op de straten en dat je minder last hebt van de stof en uitlaatgassen.

De SGCP ligt in Dhapakhel, het is een helse route er naartoe in de lokale bus. Deze is nu extra druk omdat er minder bussen rijden. Wel vaker dan een keer heb ik gedacht dat we de reis niet zouden overleven: mensen klimmen op het dak, hangen buiten aan de bus en de bus hangt soms zo scheef dat je bang bent dat hij om kiept en je verplettert zult worden. Gelukkig behoren al deze gedachten tot nu toe nog tot mijn 'fantasie'.
Toch was het de reis helemaal waard, in Dhapakhel zag ik eindelijk wat ik zo ontzettend gehoopt had om te gaan zien: bergen, natuur, rijst- en theevelden, frisse helder blauwe lucht. Echt geweldig om te zien en dit is nog maar het begin! Zeker een land wat ik nog eens moet bezoeken!

Ondertussen leren we ook al wat woordjes Nepalees kennen. Naast 'namaste', wat je bij het groeten van iemand gebruikt, kennen we nu ook 'dhanyabad', wat 'dank je wel' betekend en 'swagatam' wat staat voor 'graag gedaan'.

Ook zijn we druk bezig met onze onderzoeksopzet, het verslag voor onze afstudeeropdracht. Om dit nog een beetje dragelijk te maken vertrekken we iedere ochtend naar een willekeurig café waar ze stroom hebben en daar vertoeven we dan de hele dag. Goed te doen, hoor! Meestal sluiten we de dag dan af met een biertje op het roof top terras. Helaas kennen ze hier alleen bierflessen van 650 ml, gelukkig hebben we hier totaal geen problemen mee!

Zaterdag zijn we voor het eerst uitgegaan hier in Kathmandu! Geheel spontane actie (waar ik normaal niet zo voor in ben). Maar omdat ik de pret natuurlijk niet kon bederven had ik er mee ingestemd en daar heb ik zeker geen spijt van gehad! Een slaapplek hadden we geregeld bij ons

oude adres in Kathmandu en alles was rond! Een geweldig leuke avond gehad en zeker iets om erin te houden!

We zijn in totaal in drie verschillende kroegen geweest. De tweede kroeg was erg leuk om voor het stappen te gaan zitten. Daar hadden ze allemaal lage tafeltjes staan met kussens op de grond, er was een goede band aan het spelen, leuke mensen ontmoet en de sfeer daar was top! Afgezien van het toilet kon ik geen reden bedenken om er niet nog eens terug te gaan. Met goed vertrouwen liep ik op het toilet af maar alleen de geur was al vreselijk. Heel het toilet was nat, er was überhaupt geen wasbak en de toiletpot was gevuld met een dikke groene laag van slijm en andere

aangekoekte resten, in een woord 'horror'. Sonja en Jacquelien deden er een beetje lacherig over toen ik hen dit verteld maar toen Jacquelien zelf een kijkje ging nemen en met een strak gezicht terugkwam wist ik genoeg, en zij ook!
Ik had niet verwacht dat je in Nepal ook echt discotheken had maar die zijn er dus blijkbaar wel, de OMG disco was heel erg gezellig en hier hebben we aan iedereen dan natuurlijk ook onze dans moves kunnen showen! Tot in de vroege uurtjes zijn we doorgegaan en over 'the day after' zal ik maar niets zeggen.