van gigantische drukte, naar een oase van rust...

We zitten alweer drie weken in Nepal, maar de afgelopen week was, to nu toe, toch wel een van de mooiste! Natuurlijk verliep niet alles zonder slag of stoot en kwamen we weer voor veel onverwachte situaties te staan, maar het was het natuurlijk allemaal waard!

Maandag zijn we naar de SGCP geweest om te vieren dat deze organisatie al 15 jaar bestaat! Hier hebben we een heel gezellige middag gehad en

hebben we eindelijk de kinderen van de school kunnen ontmoeten! We hebben onder andere kunnen zien hoe de kinderen op de computer met verschillende hulpmiddelen aan het werk waren. Ze zijn er ontzettend handig in en ik had niet gedacht dat de technologie op dat gebied in Nepal al zover ontwikkeld was! Erg leuk om ze zo bezig te zien. Ook werd er een kleine viering gehouden waarbij alle kinderen en vrijwilligers dansden, zongen en zelf muziek maakte! Als bedankje voor alle inzet gaven Co en Corrie alle kinderen en vrijwilligers een bedankje, iedereen was helemaal gelukkig en blij dat hier even bij stilgestaan werd!

Donderdag waren we mee naar een school geweest om de kinderen daar wat bij te brengen over het belang van handen wassen met zeep. De broer van Alena (onze 'huisbaas') heet Bishal en hij werkt voor de non-profit organisatie 'Developed Nepal'. Zij zijn deze campagne gestart omdat de persoonlijke hygiëne in Nepal niet bepaald op nummer 1 staat. Dat komt mede door de armoede maar óók doordat mensen vaak de gevolgen van een slechte hygiëne niet weten. Vele infecties kunnen voorkomen worden en door de kinderen aan te leren om vóór het eten en na de toiletgang hun handen te wassen, kan de besmetting via voedsel voorkomen worden. Door met deze campagne naar verschillende scholen te gaan, kan deze kennis overgedragen worden op de docenten waardoor zij ervoor kunnen zorgen dat dit de dagelijkse routine van de kinderen wordt!

Het was erg leuk (maar ook heel erg warm) om deze ochtend hierbij aanwezig te kunnen zijn. Alle kinderen werden verzameld en in rijen gezet, waarbij de zeven stappen van het handen wassen werd geoefend. Daarna mochten ze dit natuurlijk in de praktijk gaan brengen door met zeep en water hun handen te gaan wassen. Ik verbaasde me over hoe serieus de kinderen hiermee bezig waren en hoe goed ze hieraan meededen. Natuurlijk zitten er altijd een paar 'grappenmakers' tussen die niet helemaal goed meedoen, maar die werden dan naar voren gehaald om het even aan de rest voor te komen doen!

Hierna kregen de kinderen nog allemaal een individuele opdracht om het belang van handen wassen te tekenen of op te schrijven. Degene die dit het beste gedaan had kreeg een prijs, chocolade! Dat zouden ze in Nederland eens moeten doen... We gaan nog met Bishal in gesprek over een bedrag dat we hun organisatie kunnen sponsoren om de muur achter de wastafels te laten schilderen, met daarop de zeven stappen van het handen wassen. Lijkt me een erg leuk en goed idee!

De klaslokalen zijn gemaakt van bamboe, erg sterk materiaal en uitstekend te gebruiken voor noodlokalen. Dit is nodig omdat, door de aardbeving, de oude gebouwen onveilig zijn en gerestaureerd moeten worden.
Er is ontzettend veel geld ingezameld voor Nepal na de aardbeving. Dit geld komt allemaal terecht bij de regering en helaas wordt dit niet zo goed besteed. Van verschillende lokale mensen hoorde we dat een groot deel van de gebouwen die ingestort zijn, door de regering zijn gebouwd (goedkoop en niet aardbeving-bestendig). Deze ingestorte gebouwen zouden opnieuw gebouwd moeten worden op een manier dat ze nu wél aardbeving-bestendig zijn. Maar dat is de regering niet van plan, alles wordt weer opgebouwd van de restanten van de ingestorte gebouwen. Dus wanneer er weer een volgende aardbeving komt - en die komt er - stort alles gewoon weer in en kunnen ze hier (weer) van voor af aan beginnen.
Zelfs de mensen waarvan hun eígen huis is ingestort, waardoor ze niet eens meer een geen dak meer boven hun hoofd hebben, wordt er maar weinig geregeld. Ze kunnen 1.500 roepie ophalen (minder dan 15 euro), maar waar, dat weet niemand.

Intussen blijven de grenzen gesloten. Van Co en Corrie hoorden we dat de grens met India en Nepal al ooit eerder gesloten is geweest. Toen duurde dat maar liefst 13 maanden! Ik kan me niet voorstellen hoe het voor de mensen hier dan zou zijn! De Nepalezen zelf zijn hier erg nuchter in, 'Ke garne', zeggen ze dan, wat: 'Wat te doen?' betekent. Het gaat zelfs zover dat de Nepalezen zeggen dat ze India helemaal niet nodig hebben. Vervoer hebben ze ook via de fiets, wagens en lopend en koken kunnen ze op een eigen gemaakt vuurtje van het hout uit de bossen. Ik denk dat ze zichzelf misschien wat overschatten, maar als de grenzen voorlopig nog dichtblijven, zal de tijd het leren.

Om het nog even over onze 'kookkunsten' (ahum) te hebben. We proberen van alles uit, dus stonden er ook een avond pannenkoeken op het menu! Alleen het bij elkaar sprokkelen van alle ingrediënten van verschillenden markten, winkels en supermarkten was al een hele klus maar we dachten (met de nadruk op dáchten) uiteindelijk alles bij elkaar te hebben. Sonja en Jacquelien waren al druk bezig met het maken van het beslag terwijl ik in de keuken kwam. Het bleef een dun beslagje maar we gingen de gok maar wagen, tevergeefs. De ene naar de andere 'pannenkoek' mislukte dus besloten we maar was meer 'corn flour' toe te voegen, dit diende als de bloem, dachten we (wederom met de nadruk op dáchten). Het beslag bleef maar dun, het resultaat werd iets beter maar de 'pannenkoek' smaakte nergens naar. Toen de garde een tijdje stil had gestaan in de mengkom en ik vervolgens weer wilde gaan kloppen, zat de garde een beetje vast in het beslag. Toen pas viel bij mij natuurlijk het kwartje dat we waarschijnlijk maïzena aan het beslag hadden toegevoegd, in plaats van normale bloem. Gelukkig had mijn moeder me de werking van de maïzena eens uitgelegd, anders denk ik dat het kwartje nooit was gevallen. Toen we hadden opgezocht dat de letterlijke vertaling van 'corn flour' ook daadwerkelijk 'maïzena' was, hebben we maar tosti's gemaakt. Was ook erg lekker. Gelukkig kunnen we om deze gebeurtenis allemaal nog erg hard lachen!
Vandaag hebben we in de winkel wél bloem gevonden en zijn de pannenkoeken gelukkig wel gelukt! Hèhè, eindelijk! Oefening baart kunst, zegt men dan!

De planning was om zaterdagochtend met de bus naar Pokhara te vertrekken, om hier lekker tot rust te kunnen komen en te genieten van de omgeving en dan woensdag terug te keren. Maar omdat woensdag de mensen druk in de weer zijn voor het Dashain festival was het vervoer dan beperkt. Heel onverwachts zijn we dus vrijdagochtend vertrokken en met veel geluk kon de overnachting in Pokhara en een busticket nog geregeld worden!
Donderdagavond zijn we heerlijk uiteten geweest bij de OR2K in Kathmandu (écht een aanrader voor degene die nog ooit naar Nepal gaat, voor de sfeer alleen al!) en daarna hebben we de laatste hand gelegd aan onze onderzoeksopzet en deze vervolgens ingeleverd. Terwijl dit nagekeken en goedgekeurd moet worden door onze begeleiders hebben wij mooi de tijd om naar Pokhara te vertrekken! Begin november verwachten we dan te kunnen beginnen aan de huisbezoeken.

De busreis was goed verlopen, het was wat hobbelig en de route langs de steile afgrond vond Sonja soms wat angstaanjagend maar we hebben het overleefd! Prachtig uitzicht gedurende de reis en voldoende stops gehad gedurende de 8 uur durende busrit, dus we mogen niet klagen. Al denk ik dat de vreselijke tegemoetkomende urine stank en het tekort aan hygiëne van de plasgaten me nog wel even bij zullen blijven. Of ik dat ooit nog verwerk is niet zeker.

Eenmaal aangekomen bij ons prachtige verblijf,

guesthouse 'De Vagabond' zijn we de stad gaan verkennen. Prachtige bergen, grote meren en wat een rust! Onderweg worden we verrast door een flinke regenbui maar gelukkig is er een café in de buurt waar we lekker aan de cocktails gaan! In de avond doen we een poging om uit te gaan maar het is niet zo druk om de vrijdagavond. Wel hebben ze er (natuurlijk) een Club Amsterdam waar we nog wat cocktails drinken en elkaar niet kunnen verstaan door de live band met redelijke muziek en waarvan de bandleden lijken te zijn ontsnapt uit de film Twilight, allemaal look-a-likes van Jacob en zijn vrienden.

De volgende dag huren we een bootje om over Phewa Tal te kunnen gaan varen. Eerst naar een klein eilandje met tempel gegaan. Stelde niet zoveel voor. Wanneer we weer willen vertrekken en ik de boot van de kant af moet duwen en er vervolgens zelf in moet springen, maak ik de keuze (waarschijnlijk een échte beginnersfout) om mijn slippers uit te doen zodat deze niet nat worden. Eenmaal uit en één stap gezet, lig ik al in het water. Gelukkig kan ik er zelf ook om lachen, we waren toch van plan om het water in te gaan. Vastberaden om te gaan zwemmen, roeien we naar een rustig plekje aan de overkant van het meer waar we aan land kunnen.
Sonja en Jacquelien willen er uiteindelijk vanaf zien om het water in te gaan. Ze zijn bang (begrijpelijk) dat het water wellicht vervuild is. Maar omdat ik mijn zinnen op het zwemmen gezet heb en daar écht niet vanaf ga zien, spring ik voorzichtig het water in. Heerlijk! Eindelijk kunnen zwemmen! Son en Jac kunnen de verleiding natuurlijk niet weerstaan en springen er daarna ook in. Vervolgens roeien we naar een ander deel waar we 'even naar de top willen wandelen' om de naar de 'Peace Pagoda' te gaan kijken. Onderweg merken we dat het een behoorlijke klim is maar stug vervolgen we onze toch op onze teenslippertjes. Na ongeveer een uur flink omhoog te zijn geklommen komen we boven aan en worden we gelukkig beloond met een prachtig uitzicht! Een biertje gedronken aan de top, en de weg naar beneden leek ineens zo erg niet meer. Los van het feit dat het nogal glad was op sommige stukken en we natuurlijk meerdere keren onderuit zijn

gegleden. De drie uur waarvoor we hadden betaald om het bootje te huren, waren al lang verstreken maar dat werd niet eens opgemerkt.

's Avonds hebben we eindelijk weer een heerlijk stuk écht vlees kunnen eten bij de Moondance! Allemaal biefstuk besteld, ja inderdaad, biefstuk. In Nepal is de koe heilig maar voor de mensen die niet zonder kunnen wordt er koeienvlees geïmporteerd. De mensen zelf hier eten voornamelijk 'buff' in plaats van koeienvlees, wat volgens mij iets van buffel is. Je hebt hier dan ook buff kaas, buff melk, buff kleding, buff vlees, buff boter, buff, buff, buff... (of yak, dat is er ook) Ik denk niet dat ik er ooit aan wen, geef mij maar koe.
Daarna eindelijk gaan stappen, in hele leuke kroegen geweest, leuke mensen ontmoet en doorgegaan tot in de vroege uurtjes! Een tip voor de mensen die ooit van plan zijn om in Pokara uit te gaan: weet wat je wel en niet doet. Want de mensen die je leert kennen, kom je de rest van je verblijf nog overal in Pokhara tegen!

De volgende dag met een flinke kater alweer

om 9 uur uit de veren! Als het aan mij had gelegen waren we nog wel even blijven liggen maar Jacquelien bleek nergens last van te hebben! Mountainbikes gehuurd en de Devi's fall en de daarbij behorende grotten bezocht. Mooie waterval met een nog mooier verhaal: "Een verliefd stel wilde wel eens daar gaan zwemmen maar zijn toen in een 'sinkhole' verdronken" Ze zeggen dat daar de waterval dus naar vernoemd is. Maar tot nu toe heb ik al drie verschillende versies gehoord dus ik betwijfel zeer of het wel ooit gebeurd is. En als je de waterval ziet, kun je je eigenlijk ook niet bedenken dat iemand bedenkt om daarin te gaan zwemmen. Natuurlijk waren we niet in één keer goed gereden, een groot deel (voor niets) de berg op gefietst maar wel een erg mooi uitzicht ervoor

terug gehad, gelukkig!

De laatste dag ontzettend vroeg uit de veren want we willen de zonsopgang gaan bekijken op de Sarangkot! Dit is een hoge berg waar vanaf je uitkijkt op het Himalaya gebergte en de rest van de stad. Met de taxi zijn we bovenop de berg afgezet en hebben we het laatste stuk op de trap zelf moeten lopen. Dit dachten we zo gedaan te hebben maar het bleek nog een flinke klim! Gelukkig waren we op tijd boven en konden we nog een plekje bemachtigen met uitkijk op de zonsopgang. Helaas was het best wel bewolk, maar dat mocht de pret niet drukken! Het was een hele ervaring op zich en het uitzicht was desondanks

prachtig!

Na een ontbijtje zijn we zelf van de top naar beneden gelopen, hoe gemakkelijk het ook leek te zijn, we zijn wel drie keer fout gelopen maar uiteindelijk zijn we beneden aangekomen! Onderweg kwamen we tientallen paragliders tegen, hopelijk gaan we nog een keer terug om dat ook zelf mee te mogen maken! Al weet ik niet of Sonja en Jacquelien er ook zo over denken...

De volgende ochtend gingen we Pokhara alweer verlaten. Deze keer zaten we achterin de bus, samen met nog twee andere (en de enige) toeristen. Ik denk dat iedereen wist wat er ging komen en daarom maar gewoon alle toeristen achterin heeft

gepropt, maar het was die rit niet zeldzaam dat, wanneer we over een bult/kuil reden, we gelanceerd werden en bijna met ons hoofd door het dak heen zaten. Om me nog een soort van veilig te kunnen voelen bedacht ik mijn riem aan te doen maar deze was er niet eens! Gelukkig zijn we heel aangekomen, zeggen we dan maar!

Eenmaal in Kathmandu hebben we eindelijk onze Kurta op kunnen halen en gelukkig waren ze allemaal mooi op maat gemaakt en zaten ze als gegoten! Het was even spannend maar gelukkig werden we vandaag gebeld dat we bij de familie van Madan (huisbaas in verblijf Kathmandu) de laatste dag van Dashain mogen vieren! Gelukkig is er genoeg benzine en kan deze mooie dag doorgaan! Ik ben benieuwd hoe het is om zo'n speciale dag bij lokale mensen thuis mee te maken.

In de avond met Co en Corrie uiteten geweest omdat zij woensdag alweer naar Nederland vertrekken! Heerlijke pizza's gegeten bij Roadhouse. Als afsluiter dachten Jacquelien en ik nog een Baileys koffie na te nemen maar dat bleek moeilijker dan gedacht. De ober sprak al van een 'Irish Baileys koffie' maar toen we dachten duidelijk gemaakt te hebben dat we alleen Baileys erin wilde hebben kregen we alsnog een Irish koffie. De klant is hier absoluut geen koning want ze bleven bij hun standpunt dat het baileys was! Ach ja, geen koffie met Baileys maar meer bestellen in Nepal!