De laatste weken zijn aangebroken!

Ja, ons leventje hier in Nepal gaat gewoon door. We bouwen hier (voor zover dat kan) onze eigen routine op, werken doordeweeks aan het onderzoek, koken thuis en doen het rustig aan. In het weekend op de fiets naar Kathmandu om uit te gaan, lekker uiteten en dat herhaalt zich dan iedere week. Als ik dan terugdenk aan de eerste dag dat we hier aankwamen dan voelt dat wel als een hele tijd geleden, maar ik denk dat wanneer ik straks weer voet op Nederlandse bodem zet, dat het meteen weer voelt alsof ik niet weg ben geweest. Het is toch op de een of andere manier dat je hier in een soort waas leeft, alsof wanneer ik straks thuis ben, ik maar twee weken weg ben geweest..

Los van dat, heb ik een tijdje geleden redelijk wat moeten solliciteren om een stageplaats te kunnen bemachtigen. Nu is dat nog niet zo'n probleem, ik dacht gewoon: "Ik heb er vrijwillig voor gekozen om mijn afstudeeropdracht in het buitenland te gaan volgen, dat zien ze vast als een extra uitdaging en als positief punt" maar helaas, dat bleek dus toch niet zo gemakkelijk. Het internet is hier al beperkt, dus als een Skype sollicitatiegesprek al mogelijk zou zijn, kunnen of willen de praktijken dat vaak niet. Toch mocht ik laatst het goede nieuws ontvangen dat ik stage mag gaan lopen bij Ergotherapie Noord-Holland in Alkmaar! Dit is een ergotherapie praktijk waarbij ik op het vakgebied maatschappelijke re-integratie mag gaan meelopen! Dit was mijn eerste keus waardoor ik dus ontzettend blij ben dat ik hier terecht kan. In februari kan ik daar dan beginnen voor een half jaar.

Tja, het onderzoek.. Eigenlijk bijna iedere dag pakken we onze laptops en vertrekken we naar Kathmandu om daar in een café aan het onderzoek te werken. In Patan (waar we eigenlijk verblijven) hebben ze nauwelijks cafés met stroom en omdat het nu winter wordt is er wel ácht uur per dag geen elektriciteit! Nu waren we wel ergens op voorbereid, maar toen daarnaast óók nog eens de noodverlichting uitviel werd het helemaal mooi! Daar lig je dan, op bed met een klein zaklampje een boekje te lezen, in de kou, onder de dekens. Geen licht, geen tv, geen laptop, geen mobiel, warm water, geen gefilterd drinkwater, dan wordt je wereld opeens toch een heel stuk kleiner. Ja, dat had echt wel een impact op me, vooral omdat voor de Nepalezen het leven gewoon doorgaat: "Wel of geen stroom, wat maakt het eigenlijk uit?" Ke garné!

Inmiddels zijn we naar Kathmandu verhuist, hier verblijven we nu totdat we weer vertrekken naar Nederland. Het op en neer reizen zou erg veel tijd steeds gaan kosten en dit was eigenlijk veel gemakkelijker.
Verder verloopt de communicatie met de SGCP (opdrachtgever onderzoek) nog steeds moeizaam. Afspraken maken is lastig, feedback krijg je eigenlijk niet. Alles wat je doet is goed, dat lijkt leuk, maar je leert eigenlijk niets en je komt eigenlijk ook niet veel verder. Tegelijkertijd moeten we ook alles zelf uitzoeken en regelen, ze verwachten ook veel van je 'als Westerse studenten', wat het ook niet echt gemakkelijker maakt.
Uiteindelijk is het ons dan toch gelukt om donderdag de 17de onze eindpresentatie te kunnen plannen. Tenminste, dat dachten we. Intussen is de datum verzet naar maandag de 21ste. Maar gelukkig zijn we dit intussen al wel gewend, we volgen dus gewoon onze oude planning, zijn al klaar met de voorbereidingen van de presentatie en gaan alvast beginnen aan onze vakantie!

Wanneer de dag van de presentatie aangebroken is zijn we allemaal toch wel lichtelijk gespannen. Om 10.30 uur zijn we aanwezig om de voorbereidingen te treffen voor onze presentatie om

11 uur. Precies op tijd klaar maar er is nog niemand te bekennen. In het gebouw zelf is ook niemand te vinden. Om 11.30 uur zien we een medewerker van de SGCP, die ons naroept: "See you at 12!" Oké, dat was duidelijk. Nog eventjes wachten dus.
Voor de presentatie zijn zo ongeveer 15 mensen aanwezig. Toch wel even een ander aantal, als je zo rond de 30/40 man verwacht. Maar goed, iedereen is aanwezig en we kunnen beginnen. We presenteren de resultaten, discussie, conclusie en het advies van ons onderzoek. Over het stuk implementatie hebben we een leuk interactief onderdeel bedacht waarbij de SGCP ook zijn ideeën met ons mag delen! Gelukkig zijn ze enthousiast en komen ze moet goeden ideeën! De rest van de presentatie verloopt ook prima en naderhand spreekt de SGCP nog een bedankwoordje voor ons uit en nemen we afscheid. Allemaal zijn we blij dat nu écht alles erop zit en dat we even kunnen gaan genieten van onze laatste paar dagen!

Na de vorige avond onze vakantie alvast goed ingeluid te hebben, gaan we de volgende dag op pad

om een kookcursus te gaan volgen: "Cook like a local". Hier gaan we momo's maken! Momo's zijn ontzettend populair in Nepal en ik heb echt nog werkelijk niemand gehoord die het niet lekker vind. Deze gevulde deeg bolletjes kun je stomen of frituren maar de meeste Nepalezen geven voorkeur aan stomen, omdat dat toch net iets gezonder is (en omdat ze hier toch allemaal zo goed op hun lijn letten). Verder zijn ze over het algemeen gevuld met groente, kip of buff (buffelvlees dus).
Wij maken er vandaag met vulling van kip en spinazie met kaas. Eerst gaan we boodschappen doen bij de lokale markt, leuk om dat ook eens gezien te hebben! Daarna doen we de schorten aan, wassen we de handen en kunnen we beginnen. We krijgen steeds allemaal een taakje, Sonja mag de groenten

en Jacquelien mag de kip gaan snijden en dat zullen ze geweten hebben want het moet echt zó fijn gesneden worden dat het bijna lijkt of het gepureerd is en als een échte bakkersdochter moet ik natuurlijk het deeg maken.

Wanneer de vulling en het deeg klaar is mogen we gaan beginnen met het vullen en vouwen, het lastigste maar zeker het leukste deel van het maken van momo's! Het is een precies werkje maar als je er een beetje je best op doet moet het aardig lukken. De kippenmomo's worden gevouwen in een half maantje en de spinaziemomo's in een soort zakje. Als toetje vullen we er nog een paar met Mars. Ja, dat lees je goed, de zoete chocolade lekkernij met caramel! Hierna worden ze gestoomd

voor ongeveer 15 minuten en daarna is het tijd om te gaan proeven. De kippenmomo's zijn goed gelukt, hebben ook echt alle Nepalazen kruiden erin zitten maar toch is de spinaziemomo beter. De échte winnaar (waar we het volgens mij allemaal over eens zijn) is toch wel de Marsmomo, drie keer raden wat ik thuis eens zal gaan maken! Kortom, een super leuke ervaring en leuk om ook zelf iets uit de Nepalese keuken gemaakt te kunnen hebben.

Woensdag gaan we dan toch eíndelijk een dagje naar Last Resort! Ik heb er lang op gewacht maar mijn sprong gaat nu dan toch echt werkelijkheid worden! Het was eigenlijk de planning om twee dagen te blijven; een dag springen en de andere dag een hike met uitzicht op het gebergte in Tibet. Helaas, heeft de aardbeving in dit gebied teveel verwoest en zijn de paden nog niet begaanbaar dus gaan we voor een dagtrip hier naartoe. Sonja en Jacquelien dachten in de tussentijd dan even in de Spa te kunnen gaan genieten maar ook deze was ingestort. En dat er zoveel verwoest was, dat hebben we geweten. De weg er naartoe (van 3 tot 4

uur) begon goed met een mooie weg van asfalt maar eindigt in ruim een uur flink hobbelen, wanneer we om ons heen kijken is het eigenlijk ook één grote ravage om ons heen. We verbazen ons op dat moment dat het eigenlijk mogelijk is om daarheen te gaan.

Eenmaal gearriveerd moeten we een grote hangbrug over. Op dat moment zijn Son en Jac volgens mij al blij dat ze niet gaan springen, ik daarentegen kijk er al naar uit. Rond 11 uur krijgen we uitleg en worden we gewogen. Ik had het voornemen om na deze 3 maanden met nauwelijks beweging, niet op de weegschaal te gaan staan maar hier kon ik toch niet onderuit. Luid en duidelijk werd mijn gewicht en naam omgeroepen en vervolgens met watervaste stift op mijn hand gezet. Wat een geluk! Ik word ingedeeld in de derde groep dus moet nog wachten tot 1 uur. Gelukkig kunnen we met zijn alle lekker gaan luieren in de heerlijke zon, want het is prachtig weer!
Wanneer het dan eindelijk zover is, ben ik toch wel lichtelijk gespannen. Twee meisjes die eigenlijk voor mij zijn vragen me twee keer of ik

alsjeblieft voor hun wil gaan, dus spring ik ineens als tweede in plaats van als vierde! Alles is heel professioneel; goede uitleg, alles wordt dubbel gecheckt en een mooi filmmateriaal wordt verzameld. Ze tellen af en daar ga ik! Het voelt zo raar om door de lucht te zweven dat mijn benen uit automatisme denken dat ze moeten gaan bewegen waardoor ik door de lucht lijk te willen gaan rennen, het is vast een grappig gezicht. Maar wat een fantastische sprong! Echt geweldig! (voor filmpje zie Facebook) Eenmaal beneden aan de kabel hangend kan ik nog even bijkomen. Voorheen werd je beneden neerzet en moest je weer ongeveer 30 minuten omhooglopen. Nu werd ik zo omhoog getakeld, wat een luxe!

De volgende dag kan ik heerlijk bijkomen in een Spa die we gaan bezoeken. Hier laten we ons heerlijk scrubben en masseren. Verder krijgen we een mani-/pedicure en sluiten we af met een sauna. Hier zijn we mooi een halve dag zoet mee geweest. Wanneer we in de avond thuiskomen is het al kerstavond en nemen we de eigenaren van Souvenir Guesthouse (waar we verblijven in Kathmandu) en

hun kinderen mee uiteten als bedankje.
In Nepal vieren de mensen geen kerst maar eigenlijk alles bewijst het tegendeel. Overal is het super druk en iedereen wenst je een Merry Christmas. Ze vertellen ons dan ook dat de Nepalezen eigenlijk alle redenen aannemen om feest te vieren (wat we eigenlijk al wisten) en dat ze het dus gewoon gebruiken als excuus om te gaan feesten. Erg gezellig, onze laatste stapavond word dus mooi afgesloten!

De volgende en laatste dag halen we nog een aantal souvenirtjes en in de avond gaan we heerlijk uiteten. Ondanks de kerstbomen die her en der staan en de kerstverlichting, voelt het toch niet echt kerst. Je merkt op zo'n moment toch dat de

aanwezigheid van je familie een grote rol hierin speelt. Ondanks dat hebben we toch een hele mooie laatste avond en gaan we lekker op tijd naar bed!

Dan is de dag van ons vertrek dan toch eindelijk aangebroken! Onze vlucht vertrekt om 12.45 uur. Madan en Samjhana (zijn vrouw) vertellen ons dat ze ons zeker gaan missen omdat we toch wel een goede band met hun hebben opgebouwd. We nemen afscheid van hun en krijgen een sjaaltje om dat 'een veilige terugreis' symboliseert, zo attent! Madan en zijn kinderen zetten ons af bij het vliegveld om 10 uur. Bij de douane in Nepal is nog niets veranderd, Sonja zegt: 'Als ik een terrorist was geweest, zou ik vanaf Nepal reizen!' Hopelijk brengt dit niemand op ideeën.

We vliegen eerst langs Delhi (India) om te tanken en vanaf daar gaan we naar Turkije. Hier overnachten we dan en om 8 uur de volgende dag vervolgen we onze reis naar Düsseldorf, daar land ons vliegtuig. Een vermoeiende reis maar na bijna 24 uur onderweg te zijn geweest komen we dan eindelijk aan op het vliegveld waar iedereen ons op staat te wachten!

Nu eenmaal thuis is eigenlijk alles meteen weer normaal. Sommige dingen zijn wel even wennen: ik kan alle elektrische apparaten ieder moment van de dag opladen en ik kan weer gewoon water uit de kraan drinken. Maar in de omgeving thuis is vrij weinig veranderd dus ga je eigenlijk meteen weer verder in je dagelijkse routine hier.

Achteraf gezien, ben ik heel blij dat ik deze reis heb kunnen maken! Het is lastig om hier in het buitenland je onderzoek te kunnen doen maar tegenslagen hadden we van tevoren kunnen verwachten, die heb je bij een onderzoek in Nederland ook. En dat wij dan nog de kans hebben gekregen om tegelijkertijd van dit mooie land te kunnen genieten is echt geluk! Wat me het meeste is bijgebleven van de Nepalese bevolking is hun vriendelijkheid. Alles is heel laagdrempelig, ze nodigen je uit, nemen je mee uit, zijn geïnteresseerd en tegelijkertijd nieuwsgierig naar wat je van hún prachtige land vind! Want ze zijn echt trots op hun land, dat laten ze wel merken. Hoe weinig ze ook hebben, hoeveel tegenslagen ook, overal slaan ze zich doorheen en ze gaan gewoon door! Echt geweldig! Los van dat, is ook hun muziekvoorkeur me bijgebleven. Wanneer het geluid door de zaal klinkt gaan alle Nepalezen helemaal uit hun dak! Het enige waar ze nog op letten is de muziek en ze gaan er helemaal in op! Voor mij, als nuchtere Nederlander die niet zo op dansen ingesteld is, was dat natuurlijk wel even wennen maar toch blijft het een ontzettend mooie ervaring! Een land om zeker nog eens naar terug te keren en dan ook de natuur nog meer te bewonderen, Nepal tot ziens!