"Hoe is Nepal?"

Dat was een van de eerste vragen die ik van veel mensen kreeg, lijkt gemakkelijk te beantwoorden maar bleek nog erg lastig! Vanaf het vliegveld naar ons verblijf zie je van álles maar tegelijk ook weer niets. Je ziet de gebouwen, de mensen, de straten, de dieren, het verkeer, maar toch kon ik niet vertellen hoe het hier was.

De volgende dag zijn we te voet het centrum van Kathmandu ingelopen, richting Durbar Square, hier staat de historie van het geloof centraal door de vele tempels. Onderweg er naartoe kom je dan pas het echte Nepal tegen. Je ziet de kapotte straten, de ingestorte of gescheurde gebouwen, de prachtige tempels, de armoede maar tóch de vriendelijkheid van de mensen, de trots op hun cultuur en land, de wil om na de aardbeving weer verder te gaan en hun land weer op te bouwen en hun interesse in toeristen, daar leven ze hier van.

Wanneer je tijdens het lopen om je heen kijkt naar de kleine donkere huisjes kun je je werkelijk níet voorstellen hoe het is om daarin te wonen. En wanneer je door de stad loopt en alle kapotte gebouwen ziet, snap ik niet dat het hiervoor anders was, dat zie je niet voor je omdat alle mensen gewoon doorgaan en zich, door alles wat ze hebben meegemaakt, niet laten tegenhouden.
Dat is tot nu toe mijn beeld van Nepal. Dan zijn we nog niet eens in de kleine afgelegen dorpjes bij de mensen thuis geweest, want dat zit er ook nog aan te komen.

Het geloof is hier álles voor de mensen, ze leven ervoor. Het geloof is voor iedereen, ze bidden voor iedereen en jij mag voor iedereen bidden in hun tempels, hun God is jouw God. Ze bidden iedere dag en geloven in Karma. Je moet de mensen hier geen geld geven, dat is volgens hun 'slechte karma' omdat je er dan drugs of alcohol van kunt kopen. Je mag ze daarentegen wel eten of kleding geven, dat is 'goede karma' en dat hebben we geweten! Lokale mensen geven je graag een

rondleiding door het centrum van Kathmandu om je vervolgens bij een winkel eten te laten kopen voor hun familie. Hier hebben we dan ook meteen van geleerd natuurlijk.

Een groot probleem in Nepal is momenteel de blokkade van de grens tussen India en Nepal. India is het niet eens met bepaalde beslissingen van de regering in Nepal waardoor ze de grens dicht hebben gegooid. Nepal is erg afhankelijk van India door de benzine, medicijnen, eten en drinkwater. Mensen moeten nu 24 uur in de rij staan voor een paar liter benzine bijvoorbeeld. De mensen híer zeggen dat wanneer de grens niet binnen een paar dagen opengaat, de gevolgen nog zelfs groter kunnen zijn dan die van de aardbeving. Niet te geloven.

Om het even over iets anders te hebben, veel gewoontes in Nepal zijn natuurlijk ook anders. Mensen rochelen hier bijvoorbeeld te pas en te onpas op straat om vervolgens een kloddertje kwijl met snot op straat neer te kwakken. Elektriciteit is er (zo nu en dan) en dat mag ook gezien worden, de hele straten hangen vol met kabels. De Nepalse douane is er, maar daar is dan ook gelijk alles mee gezegd. Je spullen gaan door de scan, je loopt zelf onder het detectiepoortje door, het alarm gaat af, je kijkt om je heen, niemand kijkt op of om, ze vragen je alleen om zo snel mogelijk je spullen weer van de band af te halen.
Tijdens het autorijden zijn er hier maar drie regels:
1. Je communiceert door te claxonneren (véél claxonneren).
2. Je zorgt dat jij niemand aanrijdt en dat je zelf niet aangereden word.
3. Wanneer je een bijna-botsing meemaakt blijf je vriendelijk, groet elkaar en rij je weer verder.

Een tip voor als je naar de Monkey Temple wilt gaan: zorg dat je niets bij hebt wat de apen interessant vinden, dat is eigenlijk alles wat met eten te maken heeft. Sonja heeft dit zelf morgen ervaren, het moment vóórdat ze eten vastpakte was er nog geen aap te bekennen en het moment nádat ze eten pakte waren we omsingeld door twintig apen

exclusief de ene aap die Sonja was besprongen. Dit resulteerde in een hoop gegil en gelach. Helaas hebben we dit niet vast kunnen leggen omdat we te druk bezig waren met genieten van het moment.

Nou staan de wegen in Nepal niet heel goed aangegeven en is niet alles gemakkelijk te vinden. Maar wat ik toch jammer vind is dat hoe goed ik ook mijn best doe om de goede weg te lopen (met kaart) en hoe overtuigd ik er van ben dat we de goede kant op lopen, we altijd compleet de verkeerde richting in lopen. En niet één keer maar gerust vijf keer. Ik denk dat we al meer dan de dubbele afstand gelopen hebben om op onze plaatsen van bestemming te kunnen komen, goed voor de beweging zullen we maar zeggen. Misschien heeft het ook met het feit te maken dat ik nogal graag de kaart mee draai met de richting die we oplopen, wanneer we bijvoorbeeld zijn afgeslagen. Volgens Sonja is dat 'typisch iets wat vrouwen doen', terwijl ik dacht dat dat juist een goede tactiek was. Ach ja, ooit zal ik het doorkrijgen!

Vandaag zijn we van ons adresje in hartje Kathmandu naar een wat rustigere plaats in Patan verhuisd. Allemaal hebben we een aparte kamer, gemeenschappelijke keuken en op het dak een groot balkon met uitzicht over de hele stad! Een perfecte verblijfplaats, veel beter dan waar we op hadden kunnen hopen! Deze drie maanden houden we het hier nog wel vol!