Dashain, een en al feest!

Eindelijk het verlossende telefoontje gehad dat Madan voldoende benzine had weten te bemachtigen om zijn familie te kunnen bezoeken, het Dashain festival te kunnen vieren en ons mee te kunnen nemen!

Tijdens het Dashain festival wordt: 'de dag van de overwinning van de demonen' gevierd. Alle scholen zijn gesloten en ook vele kantoren en winkels sluiten hun deuren, wanneer je door de straten loopt krijg je een beetje een 'kerst gevoel'. Gelukkig maar, want dat kunnen we dit jaar niet in Nederland meemaken! Iedereen is bezig met hun huizen schoon te maken, eten en kleding aan het kopen en de kinderen zijn voornamelijk aan het vliegeren. De betekenis van het vliegeren is om de goden eraan te herinneren geen regen meer te sturen, de moesson is namelijk net voor het Dashain afgelopen. Maar ik denk dat de kinderen vinden het vooral leuk om te doen!

Mensen maken hun huis klaar omdat al de familie in het ouderlijk huis samenkomt om dit te vieren! Iedereen krijgt dan, van de oudste in de familie, een 'tika' en 'jamara'. De tika is een mix van rijst, yoghurt en rode kleurstof en wordt dan op het voorhoofd aangebracht. Hoe groter hij is, hoe beter. De jamara is een grasachtige plant en wordt vaak in het haar of achter de oren gestoken.
Ze beginnen bij de op een na oudste, en eindigen bij de jongste in de familie. De oudste persoon zelf krijgt geen tika omdat er geen oudere in de familie is om die te geven. De tika en jamara staan symbool voor de zegening, gezondheid en een lang leven en het rood staat voor het bloed dat de familie verbind. De rood met witte stof die we om onze nek geknoopt krijgen, staat voor veiligheid. Ook geven de ouderen een klein geldbedrag aan de jongeren.

Natuurlijk worden er tijdens dit festival ook vele dieren geofferd. Dit wordt gedaan om de goden tevreden te stellen. Geiten worden er het meeste

geofferd, wanneer je je dit niet kunt veroorloven kun je ook een kip of eend offeren. Alleen mannelijke dieren worden geofferd, eigenlijk geen idee waarom. Dit is ons zo verteld.
De straten zijn bezaaid met eenden, ganzen, kippen, geiten, noem het maar op. Allemaal in grote aantallen bij elkaar, in veel te kleine kooien, hun lot af te wachten..

Wanneer je de dieren geslacht (geofferd) hebt, is het de bedoeling om met het bloed van het dier, het voertuig (bij ons dus de auto) mee in te wijden. Dit is omdat wij daarmee, die dag, naar de rest van de familie vertrekken. Gelukkig heeft Madan ons dat bespaart, zij hebben geen dier geofferd (in ieder geval niet in het bijzijn van ons). En de ouders van Madan (waar wij dus op bezoek gaan) zijn vegetariërs: Hoera! Ik wist niet dat dat in dit land mogelijk was, maar ik ben er wel blij mee!

Ongeveer een uurtje onderweg geweest naar het ouderlijk huis van Madan, gezellig met 12 personen in een busje voor 7 personen. Lekker knus, zullen we maar zeggen!
Eenmaal daar aangekomen allemaal hartelijk verwelkomt en het huis ziet er erg mooi uit! We hadden misschien ook wel het ergste verwacht, maar het huis is net als nieuw! Dat komt omdat - na de aardbeving - hun huis niet meer veilig was en er in de achtertuin een nieuw huis is gebouwd! Het gesprek verloopt moeizaam omdat bijna niemand überhaupt een paar woordjes Engels spreekt. Op zo'n moment wordt je wel even met je neus op de feiten gedrukt dat we ons - met de paar woordjes Nepalees die wij spreken - iemand net kunt groeten en dat was het wel zo'n beetje.

Uiteindelijk mogen we dan naar boven om de tika te gaan halen. Eerst is heel de familie aan de beurt en als laatste mogen wij ook nog. Het is leuk om zoiets mee te maken en ik vind het mooi dat ze je op deze manier 'toelaten' in je geloof. Vóórdat je je tika hebt gehaald wordt er niet gegeten (soms wordt er een uitzondering gemaakt voor de kinderen, maar over het algemeen niet). Maar daarna wordt de opgelopen schade volop ingehaald!

Wij scheppen een bescheiden bordje op, maar iedereen laad zijn bord helemaal vol en gaat gerust nog een keer terug om meer op te scheppen. Je merkt aan de mensen dat ze eigenlijk ook wel van je verwachten dat je flink wat opschept. Ze vragen dan ook meerdere keren of we nog meer willen, of we het lekker vinden en of we alles al geprobeerd hebben.

Er was een mooi buffetje klaar gemaakt en dat leek dus ideaal! Alleen heb je geen idee wat je opschept! Het grootste gedeelte van het voedsel is gebaseerd op rijst, linzen en (omdat het Dashain is) vlees. Maar omdat de familie vegetarisch was, niet! Rijst en linzen dus. Maar laat ik nou net iets opgeschept hebben wat, op zijn zachtst gezegd, niet bij mij in de smaak valt! En nog heel erg veel ook, omdat het er zo lekker uit zag! Wat een ellende...
Met alles wat ik in me heb probeer ik het beetje voor beetje op te eten maar er lijkt geen einde aan te komen. Sonja daarentegen, lijkt nergens moeite mee te hebben. En eet mooi haar bordje leeg! Blijkbaar was hetgeen gebaseerd op augurk, maar hoe lekker ik augurk vind. Dit kreeg ik echt niet weg. Uiteindelijk heb ik het toch laten liggen, geen probleem zeiden ze. Maar ik denk dat ze wel anders dachten.
Gelukkig aten ze trouwens allemaal met lepel in plaats van met de handen. Dit was omdat de vingers allemaal rood waren van de tika's en dan zou dat onhygiënisch zijn.

Ondertussen maken we met verschillende mensen een praatje. De mensen zijn heel geïnteresseerd en vertellen je graag van alles over hun cultuur. Ook zijn ze heel vriendelijk. Ze vertellen ons ook dat de oudere generatie ons (de westerse) als een soort God zien. Sonja wordt dan ook meteen uitgekozen als aanstaande schoondochter, werkelijk hilarisch!
Het enige wat ze hier altijd willen weten is of je getrouwd bent! Een vriend hebben, stelt niet veel voor hier. Alleen trouwen, dat doet er toe! Wanneer je dat dus niet bent, ben je nog beschikbaar!

Na dit fantastische maal gaan we een klim maken, de

berg op, richting de geboorteplaats van Madan. Gelukkig hebben we onze wandelschoenen bij ons. Achteraf had ik gehoopt dat ik ook andere kleding had meegenomen, want in een kurta de berg op is werkelijk álles behalve comfortabel! Met al dat zweet dat ik op dat moment produceerde had ik wel een privézwembadje kunnen beginnen, zou een goed idee geweest zijn.

Onderweg komen we een schommel tegen. Tijdens het festival worden er enorme schommels van bamboe gemaakt. In Nepal staan de mensen graag met beide benen op de grond en houden ze niet van vliegen en zo, maar eens per jaar tijdens Dashain maken ze een uitzondering! Dan mogen ze één keer één minuut schommelen, om zich helemaal vrij te voelen en te genieten van de koele bries. Dit doet iedereen dan ook met veel plezier!
Wij hebben het zelf dan natuurlijk ook geprobeerd, erg leuk! Maar na een keertje heb je het wel gezien. Maar dat begrijpen ze hier niet zo goed. Wanneer ze je aanbieden om te gaan schommelen, verwachten ze dat je gaat en dat je het leuk vind en dat je nog eens wilt. Maar als we

aangeven dat we niet per se nog een keer willen en dat we het prima vinden om te kijken, vinden ze dat lastig.

Na een eeuwigheid (lijkt wel) komen we aan op de top! Een paar oude vervallen gebouwen staan op de top. We hebben er 2 uur over gedaan (wel op ons gemakje) om de top te bereiken, Madan vertelde ons dat hij vroeger in 20 minuten omhoog klom! Werkelijk ongelooflijk! Maar leuk om te zien, klein boerderijtje, wat dieren, wat plantages. Waarschijnlijk waren ze daar geheel zelfvoorzienend. Verse mandarijnen van de boom geplukt, heerlijk!

De tocht naar beneden gaat ons gemakkelijk af en eenmaal weer beneden gaan we naar een andere familie toe, aan de overkant van de straat. Natuurlijk krijgen we daar weer eten aangeboden, helemaal geen honger, weer een heel bord vol mét geitenvlees deze keer. Jacquelien verzint dat ze vegetariër is, maar zo eerlijk als ik ben kan ik dat niet over mijn hart verkrijgen. Samen met Sonja mag ik dus genieten van de koude, taaie en eeuwig kauwbare geit, inclusief ingewanden, bot, kraakbeen, vel, etc. We kregen er een bordje bij voor de botjes. Ik heb veel moeite gedaan, maar uiteindelijk toch maar het een en ander op dat bordje geschoven, echt om van te gruwelen. Werkelijk respect voor Sonja, want zij heeft zo ongeveer alles opgegeten. Ik heb alles zo goed

mogelijk verdoezeld.
Het is zo jammer dat ze het hier zo'n delicatesse is en dat het een schande is om te laten staan. Mij had je veel gelukkiger gemaakt met een plak cake, maar ja, hè.
Ook wanneer ze vragen of je frisdrank wil, verwachten ze dat je frisdrank wilt. Wanneer ik aangeef graag water te willen, snappen ze dat niet. Uiteindelijk geven ze het je wel, maar denken ze: "Waarom wil je water, wanneer ik je iets beters aanbied? Is het misschien niet goed genoeg?"

Na deze erg leuke, verrassende maar vooral indrukwekkende dag met ontzettend veel nieuwe invloeden, gaan we dan uiteindelijk op huis aan! Dachten we. Onderweg stoppen we nog bij de broer van Madan om daar nog even verder te kletsen, in het Nepalees. Lekker, we krijgen een heerlijk kopje thee aangeboden. Maar ondertussen hoor en ruik ik het vlees alweer pruttelen, opnieuw krijgen we geit aangeboden! "Please, take!" Ze zien ons twijfelen, en herhalen: "At least, try!" We zeggen tegen elkaar dat we in ieder geval een stukje moeten eten om onze dankbaarheid te tonen en niet onbeleefd over te komen. Jacquelien moet er deze keer ook aan geloven. Ik had een stukje rib, smaakte best prima. Maar Jac en Son hadden een stukje huid te pakken, waar je eeeeeeuwig op kunt blijven kauwen.

Ik kan het jullie toch níet onthouden: De geit is er de volgende dag een stuk sneller uitgegaan dan dat hij erin ging! En iedere keer als ik nu iets ruik wat in de buurt komt van die geit of er ook maar aan terugdenk, begin in alweer te gruwelen. Op naar de volgende ervaring met eten maar weer! Want hier zal het waarschijnlijk niet bij blijven.