Welke route we steeds afleggen is elke keer weer een verassing en alles behalve gepland. Wanneer we eenmaal een globale planning hebben gemaakt, wijken we er vaak net zo hard weer vanaf. Als we El Calafate willen verlaten zijn we het er over eens dat we genoeg hebben gezien van Patagonië. Hoewel Buenos Aires op de planning stond en een logische volgende stap is, pakken we het vliegtuig naar Cordoba. De tweede grote stad van Argentinië. De afstanden in dit land (en continent) zijn enorm. Bovendien is Argentinië een vrij duur land wat vaak vliegen ook niet echt aantrekkelijk maakt. Ons plan is om via Cordoba weer de kant van Chili op te gaan.

Cordoba is een studentenstadje met mooie architectuur en we zien een heel ander Argentinië dan in het zuiden. In plaats van ons in het zweet te werken in de natuur, genieten we hier van het stadsleven en de zon. Na een paar dagen vervolgen we onze weg naar Mendoza. Een gezellig stadje gelegen in een wijngebied. Bij aankomst besluiten we om onszelf maar weer eens te wagen aan een wijnproeftourtje. Na het bezoek aan de eerste wijngaard gebeurt hetgeen waar we eigenlijk constant wel rekening mee houden op reis. De bus gaat kapot. Voorlopig kunnen we de wijngaard niet verlaten en moeten we wachten op een vervangende bus. Niet de slechtste plek om te stranden :)
Samen met onze tour-genoten genieten we van een fles wijn die we als goedmakertje krijgen. En terwijl de vervangende bus maar op zich laat wachten, volgen er meer en wordt de sfeer steeds gezelliger. Wanneer de nieuwe bus arriveert zijn de andere wijngaarden dicht en besluiten we met onze nieuwe beste vrienden dan maar samen te gaan dineren. De volgende dag hebben we nodig om bij te komen, we zijn tenslotte ook geen achttien meer. Een dag later doen we maar weer een poging om verschillende wijngaarden te bezoeken. Sommige tours vervelen namelijk nooit. Voor de zekerheid pakken we de fiets en dit keer komen we verder dan één wijngaard.

Na Mendoza gaan we weer de grens over naar Chili, Valparaiso een stadje net boven Santiago. Een stadje vol kunstenaars en creatieve mensen. En dat is overal terug te zien. Indrukwekkende streetart. Overal muziek in de stad. En een walkingtour geleid door een waariswally-Wally. Op elke straathoek is wel wat anders te zien en de sfeer is weer zo anders dan andere steden die we hebben bezocht. Bij gebrek aan Willem ll kijken we een avondje naar het voetbal van het nationaal Chileense elftal in de kroeg. Het kijken naar de toeschouwers is misschien nog wel interessanter dan het voetbal zelf. Rustig toekijken is er niet bij. Het Zuid-Amerikaaanse temperament is te horen en te voelen in de bemoedigende liederen en stoelen blijven niet op hun plek staan.

We trekken verder naar het Noorden en stoppen in de stadjes La Serena en San Pedro de Atacama. Rob neemt even de honneurs waar terwijl Nicole een aantal dagen ziek op bed ligt. Hij bezoekt een eiland met pinguïns, dolfijnen en zeeleeuwen in La Serena. En in San Pedro gaat Rob onder andere “s nachts sandboarden . Een ideale plek hiervoor want het ligt midden in de woestijn. Verder lijken we wederom niet veel meer nodig te hebben. De leuke en mooie stadjes en hostels waarin we verblijven, gezellige mensen om ons heen en het gevoel niks te moeten lijken ons meer dan genoeg te vermaken. Het lijkt wel vakantie :)

San Pedro wordt onze laatste stop in Chili, we gaan voor de laatste keer de grens over naar Argentinië om nog een stad te bezoeken, Salta. De omgeving hier is fantastisch en weer zo anders dan wat we al gezien hebben. Bergen in allerlei kleuren en uitzichten met geen pen te beschrijven. We zien veel vanuit de bus en besluiten ook een auto te huren om nog meer van de omgeving te zien. We kopen stiekem nog een lekker wijntje, eten voor de laatste keer nog een Argentijnse steak en verlaten dan ook Argentinië om verder te trekken naar Bolivia.