De transmongolie express bleek slechts een opwarmertje voor Japan. Noedels, treinen en een taal waar je niks van begrijpt. We gaan er gewoon mee verder in Japan. Gelukkig smaken de noedels hier een stuk beter, rijden de treinen een stuk sneller en zijn de mensen die de taal uitspreken een stuk vriendelijker.

Als we aankomen in Tokio moeten we toch duidelijk nog wennen. Uitzoeken welke bus we moeten hebben. Een pinautomaat zoeken die ons wel geld wil geven. In de hitte onze backpack sjouwen naar onze eerste verblijfplaats. Herinnerd worden dat Japanners over het algemeen op hele dunne matjes slapen. (En wij dus ook). En er helaas achter komen dat niet op elke straathoek in Japan een sushitent zit. Waarom is backpacken ook alweer zo leuk?! Ondanks dat onze eerste uurtjes in Japan wat moeizaam gaan, blijkt het vooral een kwestie van wennen te zijn. Zelfs die dunne matjes. Bovendien smaakt een Japans koud biertje na zo`n dag extra goed.

De volgende dag zien we hoe lief Japanners zijn. Ze lachen de hele dag en zijn vriendelijk. Ze knikken en buigen constant naar iedereen. En ze proberen allemaal zo goed mogelijk Engels te spreken. Soms moeten we even de ‘l’ door een ‘r’ vervangen, maar dat is ze vergeven. We verblijven de eerste dagen in Tokio en zien verschillende wijken. Van hypermoderne en met hoge wolkenkrabbers tot wijken vol manga en hellokitty-gekte.

Ook maken we gebruik van de zogenoemde shinkansen trein die ons binnen no time honderden kilometers verderop brengt in het land. Deze trein kan tot 300 km per uur. Bovendien is het openbaar vervoer in Japan stipt op tijd. Ideaal, daar kan de NS nog wat van leren. Vanuit Tokio maken we een dagtocht naar Nikko national park. En naar het plaatsje Hakone. Een plek waar wij Mount Fuji (Japans grootste vulkaan) konden zien, al zat er wel een flinke pluk wolken voor.

Na vier dagen pakken we wederom de trein, dit keer om naar een minder grote stad te gaan. Matsumoto. Een gezellig stadje met een mooi houten kasteel. We vallen met onze neus in de boter en ontdekken dat er een festival gaande is. Toneelspelers met mooie kostuums en muziek dat een klein beetje klinkt als kattengejank. In plaats van alleen toe te kijken danst ook de lokale bevolking schaamteloos mee rondom het podium. Ook wij doen vrolijk mee. Iets minder schaamteloos.

De volgende dag gaan we richting Iibema. Een klein dorpje waar weinig te beleven is. Reden dat we er toch naartoe gaan is om een deel van een oude postroute tussen Tokio en Kyoto te lopen. We verblijven bij een aardige Japanse familie en worden helemaal zen van de rustige omgeving. De wandeltocht tussen Magome en Tsumango is mooi vanwege de natuur en de dorpjes waar we doorheen lopen.

Na een week hebben we ons moeiteloos aangepast aan de Japanse bevolking. We gooien er inmiddels toch zeker wel drie Japanse woorden vloeiend uit. Knikken en buigen ons suf. En eten veel uit de Japanse keuken. Voornamelijk sushi. Heel vervelend.

Na het weekend op het platteland pakken we de trein naar misschien wel mooiste stad van Japan, Kyoto. Schatkamer van de Japanse cultuur met onder andere 1600 boeddhistische tempels. Deze hebben we niet allemaal gezien. We verkeren nog in perfecte gezondheid maar de tempelmoeheid is er al aardig ingeslopen na een weekend Beijing en een week Japan.

Vanuit Kyoto pakken we wederom een aantal keer de shinkansentrein. Een dag naar het leuke stadje Nara. Niet geheel verassend met een hele mooie tempel, met daarin een grote boeddha. Ook brengen we een bezoek aan het indrukwekkende Hiroshima en het nabijgelegen eilandje Mijamaya.

In Kyoto zelf bezoeken we onder andere het bamboebos en de wijk Gion om op geisha`s te spotten. Deze Japanse gezelschapsdames laten zich maar weinig zien op straat en wij snappen inmiddels waarom. Zo gauw er een op straat loopt wordt ze achtervolgt door horden toeristen die zich ontpoppen tot ware paparazzi. Hierdoor, en omdat we meer dingen te doen hebben in Kyoto, staken we onze geisha-safari en nemen genoegen met de `gewone` Japanse mensen die voor de fun ook in mooie kimono`s rondlopen.

Toch krijgen we de kans om aan het eind van onze trip een echte geisha te ontmoeten. Er wordt een avond georganiseerd waarbij we een geisha en een maiko (leerling geisha) optreedt, we vragen kunnen stellen en een sake`tje kunnen drinken. Vrij uniek als we de dame in ons hostel mogen geloven. We besluiten een ticket te kopen en samen met een kleine groepje mensen hebben we een fantastische avond. Een bijzondere ervaring en een hoogtepunt van onze reis tot nu toe. Onze zeldzame overwinning op de geisha`s tijdens de drankspelletjes spelen hier een kleine rol in.

Ondanks dat we hier nog lang niet uit zijn gekeken en nog minstens alle seizoenen zouden willen zien vanwege de schitterende natuur, gaan we terug naar Tokio om vanuit hier het mooie Japan te verlaten. We hebben zelden een land gezien met zulke vrolijke en beleefde mensen. Bovendien met een mooie cultuur met lekker eten. Ze hebben trouwens ook heel mooi servies. Als iemand nog tips heeft om een Japans servies zonder te breken in een backpack mee te nemen, dan horen we dit graag ;)

Bye!