Onze eerste dag in Rusland maakten we gelijk goed kennis met het land. Hoewel de vlucht en het metroritje naar de stad prima was verlopen, was het vinden van ons hostel andere koek. Nergens te vinden. Hoewel we aan het juiste plein stonden was er geen naambordje te zien, wees elke Rus naar een ander gebouw en bleek elke voordeur hetzelfde nummer te hebben. Het gebrekkige Engels van de mensen en het Russische schrift dat op geheimtaal lijkt hielp niet echt mee. Langzamerhand kregen we het gevoel dat we in een escaperoom zaten. Alleen niet op zoek naar de uitgang, maar naar een ingang. In afwachting van een aanwijzing omdat we niet verder kwamen. Die kwam gelukkig van een aardige Starbucks medewerker. Net voordat we op het punt stonden een ander hotel te zoeken. We kwamen in het juiste gebouw terecht. Nu was het alleen nog maar zoeken naar de juiste deur. Ruim twee uur later konden we eindelijk onze tassen neergooien. Rob kreeg een bedje aangewezen in de herenslaapkamer. Ik in de damesslaapkamer. Niet geheel wat we geboekt hadden, maar ja, leg dat maar eens uit in het Russisch. We hadden weinig zin om ook nog een potje hints te gaan spelen.

De eerste dagen in Moskou zijn verder relaxed. Een bijzonder interessante stad, niet altijd in positieve zin. We zien veel lelijke, grauwe gebouwen en wijken. Het eten is niet bijzonder lekker. En over het algemeen zijn de mensen teruggetrokken en ze lachen niet. We zoeken de pareltjes van de stad op zoals het rode plein, het Kremlin en veel grote, statige gebouwen en kerken. En het mooiste van Moskou ligt onder de grond, de metro. Met een bezoekje aan een voetbalwedstrijd van Dynamo Moscow sluiten we onze dagen in Moskou af.

Dan kunnen we gaan doen waarvoor we naar Moskou zijn gekomen: de Trans Mongolië Express. Met de trein door Rusland, Mongolië en China. Twee weken. 7865 kilometer. We hebben dit opgedeeld in drie stukken. We beginnen met het grootste en saaiste stuk van Moskou naar Irkutsk. Vier dagen en vier nachten in de trein.
Het leven in de trein is bijzonder te noemen. We krijgen twee bedden toegewezen in een vierpersoonscoupe. Je tas leg je onder een opklapbare bank die je vervolgens gebruikt om op te zitten en te slapen. Er is een wc, heet water en een Russische dame die weinig lacht. Wat weer een uitdaging was om dat wel voor mekaar te krijgen. Het gezelschap in je coupe kan variëren van andere backpackers tot de lokale bevolking. Het grootste gedeelte van de rit worden we vergezeld door een Russische moeder met kind en een oma. Niet het slechtste gezelschap. Van te voren werden we gewaarschuwd voor handelaren of dronken Russen. Behalve dat je af en toe een raceauto over je been voelt gaan als je ligt te slapen, mogen we niet klagen met dit reisgezelschap. Gelukkig vinden we buiten de coupe nog meer gezelschap van andere backpackers. Het eten bestaat vooral uit maaltijden dat met warm water klaar te maken is. Havermout, soep en noedels. Af en toe kun je je voorraad aanvullen als er wat langer gestopt wordt op een station.

De eerste dag zijn we vooral nog kennis aan het maken met alles en iedereen in de wagon. De tweede dag begint het allemaal al te wennen. De derde dag begint de lamheid toe te slaan. En de vierde dag beginnen we het treinleven toch wel een beetje beu te raken. Dankzij het ritme en tijdsbesef dat we kwijt zijn. Dankzij het aantal zakjes noedels die we normaal in een jaar tijd niet eens wegwerken. Dankzij de douches die er niet zijn en de hoeveelheid babydoekjes we er doorheen werken om dit gemis enigszins te compenseren. Toch, met veel lezen, slapen, spelletjes, wat wodka en flink ouwehoeren gaat vier dagen treinen sneller dan je zou denken.

Na 85 uur en ruim 5000 kilometer komen we aan in Irkutsk. Nog steeds in Rusland, gelegen in Siberië. Vlakbij het grootste zoetwatermeer van de wereld, het Baikalmeer. De douche, een normaal bed en een goed bord eten voelen als hemel op aarde. We verblijven twee nachten aan het meer. We benutten de tijd om een flinke wandeling te maken en onze spieren weer even te laten schrikken. Een fijne break, maar na in Irkutsk zelf nog een dagje rond gelopen te hebben, hebben we zin om de trein weer in te stappen.

De volgende rit naar Ulaan Bataar, de hoofdstad van Mongolië, is beduidend korter. Twee nachten en een volle dag in de trein. Het landschap wordt steeds mooier en voor we het weten zijn we in Mongolië. We verblijven twee nachten in een traditionele ger. Een grote witte tent met gedekte bedjes, een mooi gekleurd tafeltje en krukjes en een houtkacheltje. Het ontbreekt weer aan een douche, maar gelukkig hebben we nog genoeg snoetenpoetsers in de tas. Er wordt heerlijk voor ons gekookt en dat maakt ook een hoop goed. Behalve wandelen en paardrijden is er niet veel te doen, maar dat is niet heel erg in een mooi landschap als dit. Ondanks dat het hier zomer is gaat de houtkachel aan. Deels omdat het toch aardig koud wordt 's avonds en deels omdat we het niet kunnen laten. De derde en laatste dag brengen we een bezoekje aan het stadscentrum en verblijven we in een hotel dat van alle gemakken voorzien is.

De laatste rit brengt ons van Ulaan Baatar naar Beijing in een dag en een nacht. Peanuts. We zijn inmiddels professionele treinreizigers geworden en treffen het met ons gezelschap in de coupe. Samen met een Chinese jongen en Mongoolse vrouw vormen we bijna een happy family met wie we onze koekjes en verhalen delen. Als de Chinees een geoefend goochelaar blijkt te zijn hopen we maar dat er ondertussen niks is verdwenen uit onze tassen.

Bij aankomst in Beijing komen we in een mierennest van Chinezen terecht. Door met stokjes te eten, overdreven te slurpen en regelmatig te roggelen en te spugen horen we er gelijk een beetje bij in China. We hebben een weekend de tijd om de highlights van Beijing te ontdekken, iets wat bijna helemaal lukt. We bezoeken onder andere de verboden stad en de Chinese muur.

Na ruim twee weken sluiten we het eerste hoofdstuk van ons avontuur, dat tot nu toe prima bevalt, af en gaan we verder naar Japan! Ciao!