Apiapaati

Maandagavond ben ik met de meiden van het fredberg tripje uiteten geweest bij de waag. Samen nagenieten van het leuke weekend. Dinsdag ben ik met de belgen koffie wezen drinken bij CY Coffee, even van mijn standaard bezoek aan the sweetest thing afgestapt. Woensdag heb ik met Floor, Charley, Maartje, Farina en een vriendin van Farina een kalebas workshop gedaan. Wat was dat leuk! Een nederlands meisje die in suri woont geeft deze workshops om een extra centje bij te verdienen. Eerst maakten we met een stift een ontwerp op de kalebas. Na een paar uurtjes geconcentreerd gaatjes boren hadden we allemaal een superleuk resultaat. Een zelfgemaakt souvenirtje uit Suriname en een leuke avond. Nu nog hopen dat het kalebaslampje heel in Nederland aankomt. Het hoogtepunt van deze week was het tripje naar Apiapaati. Het laatste tripje met de huisgenootjes. We vertrokken donderdag met een groep van zeventien meiden naar het basiskamp van de Fredberg om hier één nachtje te slapen. Iedereen ging mee op trip in groepjes dus wij gingen allemaal een beetje onze eigen gang. Onderweg stopte we bij een chinees (supermarkt) om drank in te slaan, want om 00.00 die nacht was ik jarig!! Aangekomen bij het kamp van Fredberg maakten we de slaapplekken klaar, drukke boel met zeventien hangmatten. Na het eten was iedereen kapot en gingen de meeste slapen. Maartje, Charley, Floor, de gidsen en ik gingen kaarten met een muziekje en drankje erbij. Ik had nog niet eens door dat het al bijna twaalf uur was maar ze begonnen ineens af te tellen en precies om twaalf uur werd ik door de gidsen toegezongen in het surinaams. Bij het ontbijt de volgende ochtend zong iedereen lang zal zij leven en kreeg ik boterhammen met kaarsjes erin, super lief. De buikjes vol en onze spullen weer ingepakt gingen we naar Atjoni. Vanaf Atjoni gingen we met de korjaal naar Apiapaati, het eiland van de familie van Fred. De vader van fred is de baas van het eiland en woont hier met zijn gezin. Omdat het droogseizoen is en het water dus laag staat moesten we vaak uitstappen, een stukje lopen en vervolgens weer in het bootje stappen. Na zo'n zes uur varen kwamen we goed verbrand aan op het eiland. In de hutjes die er waren stonden bedden, wat een luxe. We hadden even de tijd om te lunchen en onze benen te strekken en stapten toen weer het bootje in. We gingen naar de tapawatravallen, normaal gesproken is dit heel mooi om te zien maar door de droge tijd stelde het helaas weinig voor. Gelukkig hadden de gidsen een waterkussen meegenomen, toch nog een beetje actie. In groepjes van drie kon je op het waterkussen. De gidsen hadden de grootste lol want die probeerden iedereen van het kussen af te krijgen, extra scherpe bochten maken, ineens het gas los laten en dan weer in standje turbo. Terug op het eiland was de kok al bezig met het bereiden van het avondeten. Mijn geluksdag want het werd pasta.. Gelukkig was er nog iemand die dat niet lustte en kregen wij een lekker ommeletje. De meiden hadden het kamp versierd met ballonnen en slingers, op de achterkant van de slinger hadden ze een hele tekst geschreven. Ik kreeg cadeau dat ik samen met Tom bij the sweetest thing mag gaan lunchen als hij in suri is. Ik had dit jaar weinig zin in mijn verjaardag. Het is toch raar als je dan niet thuis en niet met je familie bent, maar ik heb mij dankzij de meiden echt jarig gevoeld en een hele leuke dag gehad! We begonnen de volgende dag rustig met een uitgebreid ontbijtbuffetje en gingen daarna weer de boot in naar de ananasberg. Ik was natuurlijk de enige eigenwijze die de berg ging beklimmen met een korte broek omdat ik een lange broek te warm vond. Nou dat heb ik geweten, de muggen hebben van me genoten. Bovenop de berg hebben we wat verse ananassen geplukt en opgegeten. We hadden een drukke planning deze dag. Terug naar beneden wandelen en verder varen naar een soela (waterval). We konden vanaf een rots in de waterval springen, je moest wel als een speer naar de zijkant zwemmen anders bleef je eeuwig door dobberen. Zo klein mogelijk maken alsjeblieft want we willen geen ongelukken was de uitleg die we kregen. Ik voelde met mijn voeten inderdaad de rotsen omdat het water nu laag staat. Op de terugweg hebben we aangemeerd bij een marrondorp waar één van de gidsen is opgegroeid. Hij vertelde ons vooraf dat het niet gewaardeerd werd als wij foto´s zouden maken, het zou niet de eerste keer zijn dat er een camera op de grond gesmeten zou worden. De mensen spraken geen woord Nederlands maar lachten en zwaaiden allemaal heel vriendelijk. Ook de kindjes waren lekker nieuwsgierig, ze renden achter ons aan, schudde onze hand en vroegen ons steeds iets in het sarammacaans. Ik vroeg de gids om het te vertalen want ik had geen idee wat ze bedoelde. Ze vroegen dus steeds ´blanke, hoe heet je´. De vrouwen waren allemaal in de rivier hun was en de afwas aan het doen met kindjes op hun rug in een draagdoek. De mannen zaten met zijn allen aan een biertje, die leken geen problemen te hebben met deze taakverdeling. 'S avonds hadden de gidsen een kampvuur gemaakt, hier hebben we ons de hele avond prima vermaakt met een gezellig muziekje en een lekker drankje. Zondag gingen we terug naar huis. Weer zes uur met de korjaal terug varen naar Atjoni, wat met het zonnetje op je rug echt totaal geen probleem is.