Tuol Sleng Genocide Museum

Het museum is gevestigd in de voormalige school Chao Ponhea Yat en heet het Tuol Sleng genocide Museum.
In 1975 maakte de Rode Khmer van deze school een gevangenis. Het is de beruchte S-21 gevangenis (security prison 21) en werd gebruikt als martel- en ondervragingskamp. Van de bevolking kreeg het de naam; de plek waar mensen naar binnen gaan maar nooit meer uitkomen. De gevangenis was tot 1979 in gebruik. Dat betekend dat wat ik jullie nu ga vertellen vier jaar lang heeft geduurd onder de leider Pol Pot, die van het hele land een slavenkamp heeft gemaakt.

We lopen door middel van een audiotour het schoolplein op en we zien gelijk 14 witte doodskisten. Deze zijn voor de laatste 14 slachtoffers die zijn gevonden in de ondervragingskamers. We lopen langs de ondervragingskamers in gebouw A en we zien in elke kamer een bed staan met handboeien met op de muur een foto van het slachtoffer dat daar gevonden is. In de laatste kamer staat een bureau waar de gevangenen een valse bekentenis op moesten schrijven en ondertekenen. Doen ze iets fout in de ogen van het personeel, dan worden ze gemarteld en moeten ze het daarna opnieuw doen.

We lopen stilletjes van gebouw A door naar gebouw B en we zien op de hoek een galg staan, wat vroeger een schommel was. Naast de galg staan grote kruiken met uitwerpselen van mensen waar de gevangenen met hun hoofd in gehangen werden, net zolang totdat ze bijna stikte. Vervolgens werden ze aan de galg gehangen aan hun armen die vastzaten gebonden op hun rug. Dit ritueel werd meerdere malen herhaald totdat ze de valse bekentenis erkende. Op deze manier werden de speeltoestellen op het schoolplein gebruikt voor foltering.

We lopen gebouw B binnen en we zien overal foto's van mannen, vrouwen en kinderen. Er hangen foto's van de leiders, ook achter de schermen. We zien het personeel dat bijzonder jong is. En foto's die werden gemaakt net nadat de gevangen binnengebracht werden. De mensen werden een nummer door middel van identieficatieplaatjes en er werd over ze gesproken met 'het' in plaats van 'hij' of 'zij'. Tijdens het zien van deze foto's komt er nog meer gevoel bij ons los, omdat je nu gezichten bij de afschuwelijke verhalen kan plaatsen. Aan het eind van gebouw B zien we ijzeren boeien om de gevangenen in toom te houden.

We lopen verder naar gebouw C waar eenpersoonscellen zijn gemaakt in de klaslokalen. De cellen zijn 1 meter breed en 3 meter lang. In sommige cellen zagen we de bloedvlekken van het martelen nog op de grond zitten... Ook zien we in dit gebouw foto's van gevangenen die per ongeluk zijn overleden tijdens ondervragingen vanwege het martelen. Uiteraard was het de bedoeling dat ze pas dood zouden gaan na de bekentenis.

We komen aan in gebouw D, het laatste gebouw, en we zien foltermateriaal en schilderijen die zijn gemaakt, door een gevangenen, van de verschillende martelmethoden. Echt, de ene manier is nog gruwelijker dan de andere. Aan het eind van dit gebouw liggen schedels van mensen die daar gevangen hebben gezeten, maar waarvan ze niet weten wie het zijn en hoelang ze er vast hebben gezeten.

In deze periode zijn 20.000 mannen, vrouwen en kinderen in het gebouw gevangen gehouden en gemarteld. Slechts een handvol mensen hebben het overleefd. De meeste gevangenen van Tuol Sleng werden naar de 'moordvelden' van Choueng Ek gebracht, geëxecuteerd en begraven in massagraven. Deze plek bezoeken we morgen.
Eén van de mensen die Tuol Sleng heeft overleeft, meneer Bou Ment, zit bij de uitgang en verkoopt zijn verhaal in boekvorm en op dvd. Omdat deze middag ons zo diep heeft geraakt, hebben we zijn boek gekocht.

Misschien laat ik mijn emotie niet goed overkomen tijdens het schrijven van dit verhaal. Ik ben er dan ook een beetje stil van. Het is zo indrukwekkend en afschuwelijk en terwijl je hier rondloopt voel je het leed van wat de Cambodjaanse mensen is aangedaan. Echt ongelooflijk dat zoiets ooit heeft kunnen plaatsvinden.