Mijn laatste maand in Vietnam, China en Thailand

Lieve vriendjes, vriendinnetjes, familieleden, collega’s en dergelijke,

Vanaf het vliegveld van Kuala Lumpur schrijf ik dan eindelijk de allerlaatste blog. Over 5 uur vertrekt mijn 13e vlucht van de afgelopen vijf maanden, en deze keer gaat die naar huis. Een ontzettend vreemd idee, deels fijn en leuk, maar eigenlijk ook een beetje verdrietig. Natuurlijk kijk ik uit naar thuis, naar de supermarkt, naar mijn fiets en naar iedereen die ik al zo lang niet meer heb gezien. Maar tegelijkertijd wordt het denk ik juist gek om mijn draai weer te vinden in dat wat zo vertrouwd is. Gelukkig zijn er zo veel leuke en mooie herinneringen aan de afgelopen maanden, en die blijven natuurlijk gewoon! Hierbij een verslag van de laatste maand die ik samen met mijn moeder doorbracht in Vietnam, China en Thailand.

Nadat ik mijn moeder had verwelkomt in Hong Kong en haar in 1,5 dag een klein beetje Hong Kong heb kunnen laten zien, vertrokken we op 9 mei richting Hoi An, Vietnam. De zon scheen, de mensen waren lief en we aten bergen lekkere (en minder lekkere) springrolls. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat wij experts zijn geworden op springroll-gebied. Ons hotelletje had een heel fijn zwembadje op het dak, omgeven door oude boeken die reizigers achter hebben gelaten. Het heette dan ook het Library Hotel. Een hele fijne plek, met iedere ochtend een lekker ontbijt dat we in de drukkende warmte aten bij gebrek aan airconditioning of een fan. Hoi An vonden wij erg

leuk, ook al was het volledig gericht op de toerist. Sommige delen van het oude centrum zijn auto-vrij, waardoor je rustig kan dwalen tussen winkeltjes en restaurantjes. Op een van deze dagen huurden we fietsen en gingen op pad tussen de rijstvelden en dorpen, richting het strand. Omdat het op dit moment laagseizoen is was het strand ontzettend rustig dus konden we echt genieten van de zee, het uitzicht en onze strandbedjes. Dat gold eigenlijk ook voor ons eigen zwembadje: er was niemand dus konden wij ons zonder schaamte uitleven op het oefenen van onze waterballetroutine en het al zwemmend zingen van liederen. Op ons laatste dagje in Hoi An besloten we een uitstapje te maken naar het My Son tempelcomplex. Ik zou hier eigenlijk kort over kunnen zijn, want het is absoluut een afrader voor iedereen die nog eens richting Vietnam komt, maar de gids die wij hadden maakte het toch nog een bijzondere ervaring. We bleken een groepstour geboekt te hebben, en die groep was gigantisch. Ik denk dat we met minstens dertig mensen achter onze gids aan moesten lopen, die op zijn beurt bij werkelijk iedere steen stopte om een verhaal te vertellen. Al deze verhalen kwamen eigenlijk op hetzelfde neer: de Amerikanen hadden alles geruïneerd, en de Fransen hadden alles gestolen wat er nog enigszins over was gebleven van deze heilige plek. Dit was dan ook de reden dat wij aankeken tegen bergen steen, en hier en daar een kleine ruïne van een tempel die ooit tientallen meters hoog was. Onze gids had duidelijk een innerlijk dilemma: hij was zoon van een strikt

communistische legerleider, hij wilde het communisme zelf ook uitdragen, maar moest als gids tegelijkertijd ook zijn Amerikaanse en Franse toeristen te vriend houden. Maar ondanks dat hij halverwege op een steen ging staan om zijn publiek een luide toespraak te geven over hoe zowel Vietnam als Amerika slachtoffers hebben gekend tijdens de Vietnam Oorlog, dat Vietnamezen vergeven, maar niet kunnen vergeten, maar dat we allemaal mensen zijn en van elkaar moeten houden, werd het één van de toeristen toch te veel en later zagen we hoe ze hem aansprak op het feit dat zijn tour wel erg politiek getint was in plaats van informatief over het religieuze complex. Maar goed, ondanks dat het tempelcomplex zelf eigenlijk te veel verwoest is om nog mooi te zijn en het die dag zo heet was dat het zweet met hoge snelheid over mijn rug liep, was het achteraf een interessant bezoekje om iets meer te leren over de Vietnam Oorlog en het huidige sentiment er over. Na de tempel werden we nog met z’n allen op een boot gezet, vervolgens gedropt op een eiland waar

niets te doen was behalve spullen kopen, waar de gids vervolgens alweer bij iedere straathoek een verhaal begon te vertellen terwijl eigenlijk niemand er echt zin meer in had. Thuis aangekomen baalden we van onze verloren dag, maar na een douche en schone kleren genoten we desondanks van een hele fijne laatste avond in het met kleine gekleurde lampjes verlichte centrum van Hoi An.

Na Hoi An vlogen we met een binnenlandse vlucht naar Hanoi, waar we een paar dagen vertoefden in het stadsleven van Vietnam. In Hoi An had iedereen een vies gezicht getrokken toen we vertelde dat we naar Hanoi zouden gaan: “ohhh no, very busy, very busy….” Het was inderdaad even een overstap, helemaal omdat we na aankomst natuurlijk gelijk werden afgezet door een taxi-chauffeur die ons op een willekeurige straathoek afzette en zei dat we zelf maar verder moesten lopen. Op wonderlijke wijze liepen we links, rechts, links, rechts op gevoel naar de goeie straat waar we bij ons kleine hotelletje heel vriendelijk werden ontvangen. Die avond aten we nog meer springrolls en de volgende dag plande we een museumdag in. We bezochten het Vrouwenmuseum (erg leuk!) en liepen vervolgens lang in de brandende zon rond door de stad omdat we de weg kwijt waren. Uiteindelijk bezochten we toch nog de oude gevangenis waar we naar opzoek waren en leerden hier wederom meer over de Vietnam Oorlog, al was het moeilijk om er achter te komen welke

informatie nou wel en niet helemaal klopte. We zagen hoe Vietnamese gevangenen gemarteld, vermoord, verminkt en uitgehongerd werden, en hoe de Amerikaanse gevangenen bij afloop van de oorlog door de Vietnamezen juist altijd met liefde en gezelligheid behandeld werden: ze mochten feestjes vieren, knutselen, koken, lachen, spelletjes doen, cadeautjes krijgen en bier drinken. Ons laatste avontuur in Vietnam was een cruise in Halong Bay, iets wat je niet gemist mag hebben. En ondanks dat ik die dingen juist altijd probeer te ontwijken, zijn we er ook hier weer met open ogen ingelopen. Dus nou, daar zaten we weer: met een groep, deze keer op een boot. Ik denk dat deze activiteit echt heel leuk kan zijn, als je bijvoorbeeld zelf al met een grotere groep bent en je die boot echt met elkaar huurt. Maar voor ons niet-groepsmensen was het weer een hele opgave om verplichte praatjes te moeten houden met je buren tijdens het eten, tijdens het borrelen op het dek, tijdens de tour door een grot die gevuld is met hysterische Chinezen en

tijdens het bezoek aan een parelkwekerij. Op een gegeven moment vonden we een heel fijn plekje bovenop het deck waar je een ontzettend mooi uitzicht had over de baai, de andere twintig cruiseboten wegdenkend. Dat was ook de avond waarop we besloten gewoon geen groepsactiviteiten meer te ondernemen, en daarmee basta! Ondanks dat we een paar misstapjes hebben gemaakt in de keuze van activiteiten vond ik Vietnam echt een ontzettend fijn land. Iedereen is zo vriendelijk, Hoi An heeft een prachtig strand, het eten is fantastisch en hoewel mijn moeder niet een grote fan van Hanoi is geworden, vond ik het een hele fijne stad om in rond te lopen. Ik zou heel graag nog eens terugkomen om nog meer van het binnenland te zien, en om nog meer springrolls te eten…

Met heel veel nieuwsgierigheid vertrokken we uit Vietnam richting China. Een totaal ander land, en een land dat ik heel graag beter wilde leren kennen na mijn tijd in Hong Kong. Daarnaast spreek ik natuurlijk een ieniemienie woordje Chinees en ik verheugde me er op om dat in praktijk te brengen. Want, voor hen die dat nog niet wisten: ik leer Mandarijn, een taal die ze in Hong Kong niet spreken, dus veel praktijkoefening had ik nog niet gehad. Om vanuit Vietnam in Chengdu te komen moesten we overstappen in Guangzhou, een stad die dan weer praktisch naast Hong Kong ligt, dus we vlogen lekker heen en weer. Onze eerste vlucht had twee uur vertraging,

maar aangezien we in Guangzhou 3,5 uur overstaptijd zouden hebben, maakte we ons nog geen zorgen. Alles verliep prima, dag Vietnam, tot de volgende keer, zwaaien vanuit het vliegtuig enzo. We vroegen de stewardess of we echt genoeg tijd zouden hebben voor de overstap, ze glimlachte vriendelijk, ja hoor dat zou allemaal goed komen, maar voor de zekerheid zou ze collega’s vragen om ons op te wachten zodat we vlot door de douane en dergelijke konden. Overstappen in China gaat namelijk anders dan in andere landen: ook al stap je er enkel over, je moet je bagage altijd opnieuw inchecken en je moet opnieuw door alle security. Zodra we het vliegtuig uit kwamen was er niemand te bekennen, niemand sprak een woord Engels, mijn Mandarijn schoot te kort, we zette het maar op een rennen zodra we onze tassen van de bagageband hadden gehaald. We moesten in een hele lange rij voor de paspoortcontrole, maar we zouden het wel redden dachten we. We versnelde onze pas iets, en kwamen toen in een kleine hel terecht. Het aantal incheckbalies was gigantisch, de rijen waren kilometers lang, mensen stonden overal stil waardoor we er niet langs konden, en tot overmaat van ramp stond onze hele vlucht niet eens op het informatiebord. We hadden geen idee waar we heen moesten, niemand kon ons helpen, dus kozen we een willekeurige rij uit. Deze bleek al gauw helemaal de verkeerde te zijn, we werden ergens anders heen gewezen en dus sloten we daar maar aan. Maar de rij was monsterlijk, we gaven het op, we zouden onze vlucht waarschijnlijk net missen. Toen we uiteindelijk aan de beurt waren en vroegen of het nog mogelijk was zo snel als mogelijk bij de gate te kunnen komen, vertelde het meisje doodleuk dat onze vlucht al lang gecancelled was door het slechte weer, we zouden een nieuwe vlucht moeten boeken, maar die zou sowieso de volgende dag pas vertrekken. We waren natuurlijk ontzettend boos en gefrustreerd maar het meisje vriendelijk, zij kon er immers ook niets aan doen. Ik keek alleen heel erg wanhopig en boos en was rood door de hitte, en net toen ik dat realiseerde, deed ik iets geks met mijn voet waardoor ik per ongeluk tegen de balie aantrapte en een hele stalen stang los schopte. Ze keek verschrikt, ik schrok me kapot en begon als een gek sorry sorry tegen iedereen om me heen te zeggen en die stang terug op zijn plaats te schroeven, maar we hadden eigenlijk haast, mijn moeder was al naar de volgende balie gereden waar we in een nieuwe rij moesten aansluiten voor het omboeken, dus toen ik die stang niet terug kreeg legde ik hem maar weer neer, glimlachte nog een keer, en liep gegeneerd weg. Wat dit allemaal nog tien keer erger maakte is dat blanken in China op veel plekken nog altijd een bezienswaardigheid zijn, en iedereen stopt om naar je te kijken of om foto’s te maken. Je wilt je dus eigenlijk zo doorzichtig mogelijk verplaatsen. Nou goed, dat had ik dus volledig verpest, als het uberhaupt al mogelijk was. In de volgende lange rij stonden we denk ik 1,5 tot 2 uur. De wifi werkte alleen als je een Chinees nummer had, onze telefoons hadden geen bereik. Niemand die ons kon helpen. Toen we uiteindelijk aan de beurt waren en al aan onze voorgangers hadden gezien dat het een strijd zou worden, werd het zo waar nog vervelender dan we al dachten. Omdat we natuurlijk al zo laat aan die balie waren verschenen door alle andere vertragingen, waren alle vluchten van de volgende dag ondertussen ook al vol, we zouden we de dag dáárna een plekje krijgen. Nouja, niks aan te doen, als ze maar een slaapplek voor ons zouden regelen. Ja, dat kwam wel goed: “Door 13!” was alles was het meisje er uit kon krijgen in het Engels. Blij met onze tickets, begonnen we te zoeken naar iets met de naam “Door 13”. Nergens te bekennen, we voelden ons net Harry Potter op zoek naar het perron. Behalve dat we dus nergens een aanloopje konden nemen door alle stilstaande Chinezen. Nouja, uiteindelijk gevonden, en nu verwachten jullie dat we al snel een hotel vonden en daar heerlijk sliepen waarna we een dagje de toerist uithingen in Guangzhou. Niets in minder waar. We wachtten vervolgens nog eens 1,5 uur op “een” bus die ons naar “een” hotel zou brengen. Gelukkig waren we niet alleen, met ons namelijk nog 3 a 4 honderd Chinezen die bij elke bus letterlijk begonnen te vechten voor een plekje. Een heel aardig meisje die zelf in Macau studeerde en net als wij ook op weg was naar Chengdu, legde ons uiteindelijk uit dat wij, reizigers naar Chengdu, gewoon moesten wachten tot werd omgeroepen dat iedereen met die bestemming mocht instappen. Blijkbaar wist iedereen dat, maar probeerden zij desondanks zich een bus in te vechten om maar weg te komen van het vliegveld. Je begrijpt, toen onze bus uiteindelijk arriveerde ontstond er paniek: wij renden met onze grote koffers naar de bus, het meisje achter ons aan trekkend. Ik blokkeerde de weg zodat mijn moeder en het meisje onze koffers er in konden proppen, het paste niet! Onze koffers zaten er in, maar die van het meisje tuimelde steeds naar buiten. Maar, een voor allen, allen voor een: we bleven net zo lang duwen tot ook haar bagage binnen was. Koffers geladen, maar nu nog een plekje. Mensen klommen haast over elkaar heen om de bus in te komen, maar de chauffeur stak zijn hand naar ons uit en met wat geduw en getrek waren we binnen. Nog precies 3 plekjes over. We belandden in een redelijk luxe hotel, met een prachtige kamer. Nou goed, dat was dan wel erg fijn. We mochten zelfs wat eten in het restaurant legde het meisje ons uit. Daar aangekomen stond er inderdaad eten. Lekker. Na een paar happen zag ik alleen dat er een kakkerlak tussen de schaaltjes doorliep. Ik zeg niks, dacht ik, misschien is het een tor, ik wil het niet weten. Maar

goed, Chinese tafels zijn rond en doordat het midden een draaischijf is zag ik de kakkerlak langzaam mijn moeders kant op komen toen ze er aan draaide. Het bleek echt een kakkerlak, wat een kut dag, laten we maar gewoon gaan slapen. En dat deden we. Tot dat we ’s ochtends om 6.30 werden wakker gebeld door een drukke Chinese stem. “Ehm, wo bu zhidao (ik weet het niet).. English?” Er werd weer opgehangen. Na tien minuten werd er weer gebeld, en dit ging zo even door. Uiteindelijk werd er aangeklopt, een kleine vrouw die duidelijk boos was zei dat we moesten komen. Ik kon alleen maar zeggen, nee, nee, morgen, morgen, vliegtuig morgen, niet vandaag… Het laatste wat ze boos riep toen ze met haar armen wapperend weg liep verstond ik: “Je spreekt Chinees! Waarom snap je me dan niet!” Ja zeg… Die dag duurde lang, heel erg lang. Het regende pijpenstelen en TripAdvisor kon ons alleen vertellen dat Guangzhou bekend stond om zijn markt waar honden, katten en miereneters ter plekke werden geslacht. We vonden ergens in een klein winkeltje dat instant noodles die over datum waren verkocht, en dit aten we met wat koekjes en chips als lunch en avondeten.

Je begrijpt dat we ons heel zielig voelden toen we uiteindelijk toch nog in Chengdu aankwamen. Dit kwam echter helemaal goed door de enorme gastvrijheid van het stel waar we zouden overnachten. We hadden hen gevonden via Airbnb.com en waren heel erg verrast: hun hele huis konden we gebruiken, en haar

konden we de hele dag door bereiken met vragen. Chengdu was absoluut een verrassing, ik kan het echt heel erg aanraden. Er is wel veel smog en mensen kijken je met open mond na, maken foto’s van je, lachen je uit (nee. toe) en hier word je op een gegeven moment enigszins agressief van, maar wat een coole stad. Er is heel veel natuur in de buurt, mensen dansen ’s avonds met z’n allen op pleintjes, ouderen doen Tai Chi in het park en niemand spreekt Engels waardoor je heel leuk in het Chinees eten kan bestellen. Er is een modern gedeelte met ontzettend veel winkels, en we vonden zo’n mooie koffiezaak, ik heb nog nooit zulk mooi design en zulke leuke kunst gezien. En geweldige koffie en kleine taartjes. Tijdens onze dagen in Chengdu bezochten we onder andere de Big Buddha in Leshan en een heel klein historisch dorp genaamd Ping Le. Hier kwamen we nog in de problemen omdat we ons niet goed voorbereid hadden op reizen door China, wat super super dom was. Je kan

buiten hele grote steden namelijk niet pinnen met Credit Card, en ja, als je geld dan op is dan zit je behoorlijk vast in een dorp waar niemand Engels spreekt. Uiteindelijk heeft onze host in Chengdu gevraagd of zij geld kon overmaken naar ons hotel in Ping Le, zodat zij ons cash terug konden geven. Enorm gedoe, heel veel stress, maar daarna hebben we echt genoten van het dorp. Het is heel mooi aan een rivier en ook daar werd er ’s avonds door alle vrouwen uit het dorp gedanst op het plein. Iets waar wij met heel veel plezier naar hebben gekeken onder het genot van een gekke soep met gekke onduidelijke ingrediënten. Ohjaa, we zijn in Chengdu natuurlijk ook nog naar de panda’s geweest! Dit is waar de stad bekend om staat: het grootste reservaat voor Panda’s. Dit is geen dierentuin, maar eigenlijk een enorm groot groen park met gigantische “hokken”. Het reservaat draait om het behoud van de panda en zij doen ook onderzoek naar het beschermen van de dieren in de natuur. Ik vond

het heel bijzonder om ze te zien, het zijn echt hele mooie en grappige dieren. Ook het park was heel indrukwekkend, ontzettend mooi bijgehouden en bijna alleen maar bamboe bomen waardoor je echt door het “bos” loopt. We waren heel erg vroeg gegaan, dus konden net vertrekken toen de bussen arriveerden en de panda’s zelf naar binnen gingen omdat ze moe waren. Een hele gekke constructie vind ik dat: iedereen zegt dat je heel vroeg moet gaan, omdat de panda’s ’s middags slapen en omdat dan de bussen arriveren, die combinatie snap ik nog steeds niet. Maar goed, blij dat wij ze in levende lijve gezien hebben!

In de 1,5 week die volgde waren we te vinden in Thailand! Zoals jullie hebben kunnen lezen was het oorspronkelijke idee om vanuit Chengdu naar Tibet te gaan, om vervolgens te eindigen in Nepal. Door de aardbeving hebben we dit om moeten gooien, daar we niet meer de mogelijkheid hadden om via Tibet in Kathmandu te komen

per auto. We kozen er dus voor om naar Phuket te vliegen om vanuit daar naar Koh Yao Yai te varen. Drie jaar geleden waren we al op Koh Yao Noi, het buureilandje, dus wilde we deze keer graag Yai ontdekken. De dagen in Thailand waren geweldig. Ik kan het eigenlijk kort samenvatten (deze keer echt): we sliepen uit, we werden bruin als twee chocolaatjes, we reden velen kilometers met verkoelende wind in onze haren op scooters, aten Pad Thai, kokossoepjes, zochten als een gek naar schelpen, ik had vele conversaties met krabben terwijl mijn moeder als een dolfijn in de zee zwom en er niet meer uit wilde komen, we zaten op bootjes, snorkelde maar zagen geen vissen, bezochten Krabi Town met (onbedoeld) een privé chauffeur, we gingen uiteindelijk toch nog terug naar Koh Yao Noi waar we emotioneel herenigd werden met de familie waar we drie jaar terug ook sliepen, werden door hen alleen helemaal niet herkend, kortom, we hadden echt geweldige dagen die veel te snel voorbij zijn gevlogen. Aangezien dit nu nog het verst in

mijn geheugen zit, doet deze herinnering nu het meeste heimwee opwekken. Vanochtend liep ik nog langs het strand, op mijn blote voeten over het grind naar het ontbijt met heel veel vers fruit (wat pijn deed, maar ik had mijn slippers al ingepakt).

Maar! Komende dagen loop ik op mijn gympen over echte Hollandsche stoeptegels en sta ik in een douche waarna ik zonder zorgen voor het eerst in 5 maanden rechtstreeks naar mijn slaapkamer kan lopen zonder beperkte keuze van wat ik aan wil, of zonder dat ik in de gaten hoef te houden of er kakkerlakken op de gang lopen, of zwarte haren tussen mijn tenen zijn blijven hangen. Waarna ik een bruine boterham heet en samen met Jotte en/of Wiep een aardappelsoep maak met Turksbrood en hummus.

Nou lieve mensen. Dit is het einde van mijn grote avontuur in Azië. Iedereen die aan mij gedacht heeft tijdens mijn afwezigheid, bedankt voor alles. Voor kaartjes, pakketjes, mailtjes, whatsappjes, Skype momentjes, support als het moeilijk was, en een luisterend oor als ik al mijn langdradige verhalen over die en die en die weer eens kwijt wilde.

Heeeel veel liefs en letterlijk tot gauw! xx