Wederom een nieuw hoofdstuk

Ni hao!

Ja, het is zo ver: de basis van mijn Chinese taalvaardigheid is vandaag gelegd. Ik moet helaas wel toegeven dat het enige wat ik heb onthouden is "Wo jiao He lan", of zo iets dergelijks. Ik schrijf het hier in pin yin, maar dan zonder de accenten die aangeven welke toon je moet gebruiken, want die weet ik ook niet meer. En "He lan" klopt sowieso ook niet, maar zo klinkt het ongeveer. Oh god. Nee, ik bedenk me nu dat dit niet "Ik kom uit Nederland" is, maar "Ik heet Nederland." Ik haal het door elkaar, ik heb geen idee. En mijn aantekenen liggen te ver weg om ze te pakken. Dat brengt me gelijk tot het volgende: mijn voeten zijn na.. 3? 4? dagen helemaal kapot. Ik weiger de bus te nemen omdat het lekker weer is en omdat ik wat spierkracht hoop op te bouwen, maar daardoor zwellen mijn voeten op en ziet het er ondertussen rampzalig uit. Maar ze lopen verder nog redelijk goed, behalve zo aan het einde van de dag, dan willen ze niet meer echt meewerken.

Zoals ik eerder al vertelde is de campus heel erg heuvelachtig, of eigenlijk bergachtig want het is een berg. De meeste van mijn colleges zijn op loopafstand, althans dat vind ik. Al probeerde ik vanochtend een nieuwe route uit waardoor ik tot twee keer toe helemaal terug een stijle trap of stijle weg op moest omdat ik verkeerd was gelopen, waardoor ik flink baalde dat ik niet gewoon de bus had genomen. Desondanks was ik nog gewoon op tijd bij Putonghua (de Chinese naam voor Mandarijn), waar we slechts met 7 studenten zaten. Op deze universiteit hebben ze een enigszins vreemd systeem: de eerste week van elk nieuwe semester is een soort try-out. Je mag alle colleges volgen die je zou willen, en in de tweede week kan je dan nog vakken schrappen of erbij kiezen. Omdat we vandaag bij Putonghua zo weinig studenten hadden loop ik het risico dat deze werkgroep wordt geschrapt, wat inhoudt dat ik misschien moet gaan wisselen van werkgroep, wat dan weer overlap met andere vakken kan veroorzaken, waardoor ik geen Putonghua meer mag/kan volgen. Ondanks dat ik vandaag duidelijk niet de beste van de klas was ("Noooo Michel.... Wèèèhhhh Nì Lûi"), hoop ik dat ik het kan blijven volgen.

Gisteren heb ik drie hele interessante andere vakken gevolgd (in totaal heb ik er 4). De eerste was Chinese culture and society, wat gaat over religie, gender, milieu, urbanisatie e.d. in China. De tweede was Artistic traditions of China, wat dus eigenlijk Chinese kunstgeschiedenis is. Leuk daaraan is dat er ook een deel culturele en politieke geschiedenis bij komt kijken, zo moeten we als tentamen bijvoorbeeld bepaalde kunstwerken koppelen aan o.a. de periode waaruit het komt (bv. Song, Ming, Qin of Qing dynastie). Daarnaast moeten we een paper schrijven over een tentoonstelling of kunstwerk naar keuze dat momenteel te onderzoeken/observeren is in Hong Kong. Morgen hebben we van dit vak de werkgroep waarin we (volgens mij) een rondleiding krijgen door het kunstmuseum hier op de campus, want ja, zelfs dat is er. En dan nu het derde vak waarvan ik verwacht dat dit het meest boeiende vak is dat ik ooit heb mogen volgen. De cursus heet Love, body and emotions. Gelijk bij binnenkomst van de collegezaal voelde ik dat dit nog wel eens interessant kon worden doordat er een jonge docente voor de klas stond, met heel kort zwart haar en een belachelijke witte bril veel te groot voor haar gezicht en neus. Ze glimlachte heel vrolijk naar iedereen, liep energiek rond en ondanks dat je haar ogen niet kon zien zag je ze twinkelen van enthousiasme, ik weet ook niet hoe ze dat deed. Het college begon met een introductie: zij is antropologe en heeft onderzoek gedaan in Hong Kong naar sekstoerisme. Ze heeft lange tijd meegelopen met meisjes die in de Hong Kongse seksindustrie werken, in opdracht van NGO's om te onderzoeken hoe deze meisjes werden uitgebuit, bedrogen, mishandelt en waar een opening zou kunnen zitten om ze te "bevrijden". Wat zij echter zag was dat de meisjes heel normaal waren, vrij waren, op vrije dagen uit eten gingen met elkaar, lachte, praatte over vriendjes, liefde, vriendschappen, ze waren niet gevangen. Hierdoor is zij zich steeds meer gaan interesseren in hoe dat nu eigenlijk werkt: emoties, liefde en seks, hoe kijken mensen daarnaar, kan het een zonder het andere bestaan e.d. Ze was ontzettend direct in het college, keek mensen recht aan en vroeg naar hun mening, liep rond, maakte grapjes, maar zodra er te hard gelachen werd confronteerde ze ons direct met een vraag als: "maar waarom is het eigenlijk grappig? Waarom vinden jullie het ongemakkelijk als ik het hier over heb?" Wat het allemaal nog veel boeiender maakt, is dat de hele collegezaal gevuld is met mensen uit de hele wereld waardoor de discussie ontzettend snel op gang komt en de meningen ontzettend uiteenlopen over bijvoorbeeld homoseksualiteit en zelfs over pedofilie ("In het boek Lolita wordt een relatie beschreven tussen een 12 jarig meisje en een volwassen man, dat is heel natuurlijk" en "Maar, mag ik iets zeggen? Er zijn toch ook geen dieren die homoseksueel zijn, waarom zou dat dan wel normaal zijn voor mensen? Het is toch gewoon niet natuurlijk." Nou misschien moet ik hier niet mijn hele blog aan wijden, maar echt, het is ontzettend boeiend. Ik kom hier later vast nog op terug want ik moet onderzoek naar Valentijnsdag en naar mijn eigen romantische ideaal beeld (5 A4tjes), om deze laatste aan het einde van de cursus te analyseren en te bekritiseren met de nieuwe kennis die ik dan heb (wederom 5 A4tjes). Aan het einde van de les zei ze: "Er zijn een paar redenen om deze cursus niet te gaan volgen. Je zal hier geconfronteerd worden met ideeën die niet passen bij de jouwe, ik ga de vloer onder je vandaan halen, ik ga alles wat jij altijd hebt geloofd over liefde onderuit halen en door elkaar schudden. Wees daarop voorbereid als je besluit te blijven." Doodse stilte. Fantastisch.

He, ik had nog zo veel andere dingen bedacht die ik moest vertellen. Ik pik er even wat belangrijke dingen uit. Bijvoorbeeld dat ik nog altijd geen credit card heb en ik als een zwerver door het leven ga, mensen ongemakkelijk moet vragen of ik nog wat geld mag lenen. Daarnaast nog altijd geen nieuwe converter voor mijn Apple oplader. En dan kan ik hier weer een bruggetje maken naar mijn fantastische kamergenootje, want zij is vandaag voor mij op jacht gegaan naar een nieuwe converter omdat ze vreesde dat ik het zelf niet zou gaan vinden. Toen ik gisteravond thuis kwam na een avond zitten bij het (door een glazen plaat afgeschermde, dus niet bruikbare) zwembad met heel veel andere internationale (vooral Europese) studenten, was Kitling nog wakker en zijn we allebei op ons bed gaan zitten om nog 1,5 uur te praten over thuis (haar thuis, mijn thuis). Uiteindelijk heeft ze me gevraagd of ik Chinees Nieuwjaar misschien met haar familie zou willen vieren: wat inhoudt dat we langs alle familieleden gaan om overal te eten, spelletjes te spelen en zakgeld te innen (zij dan), en ik mag dan ook blijven slapen. De huizen zijn hier bizar klein, dus ik denk dat ik dan of op de bank, of bij haar en haar zusje in bed moet slapen, want zij al delen samen een tweepersoonsbed omdat er in het huis geen ruimte is voor twee losse bedden. Daarnaast gaat ze me naar de kleinere tempels in Hong Kong brengen. Het lijkt me ontzettend gaaf als ik daadwerkelijk mee zou mogen naar haar familie, dan is mijn tijd hier echt volledig geslaagd. We hebben met Chinees New Jaar een week vrij, dus ben ik met wat mensen aan het kijken of we in het weekend voorafgaand aan het feest naar Taipei (Taiwan) kunnen gaan, dat is hier iets meer dan 1,5 uur vliegen vandaan.

Nou het gaat dus allemaal wel lekker hier. Maar het allemaal natuurlijk wel ontzettend wennen, het duurt denk ik gewoon eventjes voordat je echt je plekje hebt gevonden. Het is ook eigenlijk best een rare situatie allemaal, al die Chinese meisjes die op de gang niks tegen je durven te zeggen, andere uitwisselingsstudenten waarmee je hebt staan praten maar wanneer je ze de volgende dag tegenkomt je eigenlijk geen idee hebt waar hij of zij nou ook alweer vandaan kwam, laat staan hoe ze eigenlijk heten. Maar wel allemaal blijven lachen en doen alsof je alles onder controle hebt.

De rest van de week is gevuld met Putonghua leren, morgen heeft Kitling me uitgenodigd om met haar en andere locals uit eten te gaan en is 's middags ook de Buddy Gathering (nog meer locals). En donderdag en vrijdag ga ik met mijn Zweedse Buddies dan eindelijk de toerist uithangen bij de 10.000 Buddha's en waarschijnlijk eten in Kowloon.

Hierbij ook weer wat foto's, al heb ik er nog niet zo heel veel gemaakt die echt bijzonder indrukwekkend zijn. Maar dat hoeft volgens mij ook niet altijd. Foto's van flonkerende skylines en tempels, selfies met Chinezen waarop we allemaal het peace-teken maken (al is dat hier een beetje uit, je doet nu iets nog vreemders, maar dat ga ik nog even voor jullie onderzoeken), dat komt allemaal heus nog wel.

Ik mis jullie nog niet heel erg maar ik vind jullie wel lief xxxxxxxx

p.s. Ik zie nu dat ik ook een foto heb van mijn benen, als je denkt van, huh? Nou, ik pas dus nergens onder de tafeltjes in de lokalen of onder het tafeltje in de collegezalen.

p.p.s. Ik zie opeens nog meer foto's die uitleg nodig hebben. Zo is er eentje waarop je allemaal jongens en meisjes ziet in rode pakjes: ieder college heeft hier zijn eigen cheerleading groep die volgens mij iedere dag nieuwe evenementen aankondigen die hun colleges organiseren. Er zijn 9 colleges, mijne is Chung Chi College (google maar). Dan is er ook een foto met gele bogen, dat is een route die ik op de maandag een paar keer per dag loop om bij een lift te komen die me verder de berg af helpt. Ennn je ziet ook nog een foto van de taartjes die we net gegeten hebben. Ohja, en eentje van de mensen met schildersezels die volgens mij altijd daar zitten om hetzelfde uitzicht te tekenen, maar dat ga ik ook nog nader onderzoeken.