Nei ho!

Nei ho!

Komende twee alinea's heb ik gisteravond (donderdagavond) geschreven, de rest vandaag (vrijdagmiddag).

In Hong Kong spreekt men Kantonees. Dat is een variant op het Mandarijn/Putonghua, wat "officieel" de taal is van China. Het gekke is dat het grootste deel van het land het Mandarijn alleen helemaal niet gebruikt, terwijl men het wel leert op school. China kent namelijk zo'n 40 verschillende dialecten. De verschillen tussen het noorden en het zuiden zijn alleen zo groot dat mensen elkaar onderling niet kunnen verstaan, waardoor er ook wel gesproken wordt van verschillende talen i.p.v. dialecten. Maar omdat Putonghua toch de meest overkoepelende taal is in de grote steden en in internationaal contact, heb ik er voor gekozen om Putonghua te leren. Het verwarrende is alleen dat ik nu eigenlijk twee talen door elkaar hoor omdat hier alles in het Kantonees is, maar ik zelf Putonghua probeer te leren. Zo is Hallo in het Mandarijn Ni hao, en in het Kantonees Nei ho. Locals verstaan en spreken wel redelijk Putonghua, dus kan mijn kamergenootje me gelukkig een beetje op weg helpen. Toen ik haar voorstelde om de kamer vol te hangen met briefjes waarop we de Mandarijnse woorden voor de meubels konden schrijven, vond ze dat alleen wel stom en wilde ze dat alleen doen als we ook de Kantonese woorden er bij zouden zetten. Tot nu toe schiet het dus nog niet zo op met mijn taalvaardigheid, ik vind het ontzettend moeilijk en merk na 2 weken colleges al dat ik beter mijn best moet gaan doen om niet achterop te raken. Tijdens het laatste college deed de docente een rondje herhaling door iedereen, zoals we geoefend hadden, te vragen: "Nî shì nâ guó rén?" (het dakje (^) moet eigenlijk andersom, maar ik kan dat niet vinden op mijn toetsenbord), oftewel, Uit welk land kom je? Stuk voor stuk antwoordde iedereen netjes "Wô shì ... rén", afhankelijk van waar ze vandaan kwamen. Ik hoorde iedereen echter alleen maar "woshrushirenuh" zeggen, dus zodra ik aan de beurt was kon ik enkel ".......uh... Holland... Huooèèè lueenn??", "zucht.. No Michel." Nou, dramatisch.

Voordat ik nog wat meer wat hoogte en dieptepunten van afgelopen week ga vertellen, zal ik nu eerst even een beeld schetsen van dit moment van schrijven. Ik zit in mijn kamer, onder mijn deken, helemaal uitgeput omdat ik ziek ben (maar daar later meer over), en ik kan mijn kamer niet uit. Niet omdat de deur kapot is of omdat ik te ziek ben om overeind te komen, maar omdat ik mij aan het verstoppen ben. Een paar dagen geleden was ik buitengesloten van mijn kamer omdat Kitling de deur op slot had gedaan en weg was gegaan toen ik in de keuken was, met mijn sleutel nog binnen, en toen had ik hulp nodig om aan de baliemedewerkers uit te leggen wat er aan de hand was zodat zij de deur voor mij open konden maken (de meeste volwassenen spreken geen Engels). In de common room waren de meisjes van de activiteiten commissie druk bezig met knippen en plakken en verven, en zodra ze door hadden dat ik hulp nodig had kwamen ze allemaal giechelend om me heen staan. Ze wilde me wel helpen, maar, alleen als ik er over na zou denken om deel te nemen aan de Tug of War Competition. Tug of War, oftewel touwtrekken, is om de een of andere reden ontzettend populair hier op campus. Er zijn hele serieuze wedstrijden tussen de verschillende huizen en er wordt, vooral 's avonds en 's nachts, vol overgave urenlang geoefend. Ja echt, touwtrekken. Doordat ze zo aandrongen heb ik gezegd dat ik er over na zou denken, waardoor ik direct werd uitgenodigd voor de training op donderdagavond. "You are in room 805? We're gonna find youuu!!" Zoals je begrijpt: het is momenteel donderdagavond. De meisjes hier in huis geven niet zo om privacy, dus nadat ze voor de vorm hebben aangeklopt, gooien ze gelijk je deur open, iets wat tot nu toe dagelijks is gebeurd terwijl ik lag te slapen. Elin, het Zweedse meisje waar ik al eerder over vertelde, is ook ziek, dus zodra we de intercom hoorden waarop de training werd aangekondigd, besloten we direct om onze deuren op slot te doen en de lichten uit. En dus, op het moment dat ik ze al van verre aan hoorde komen lag ik zenuwachtig, proberend me stil te houden door niet te lachen, onder mijn deken te whatsappen "Waah they're here!!", terwijl de meisjes maar aan mijn deur bleven rammelen en aankloppen.

Nou dat was dus gisteravond, het was gewoon te vermoeiend om me naar de deur te bewegen om de groep meisjes te woord te staan en ze te overtuigen dat ik echt niet wilde touwtrekken.

Nou zoals ik al zei ben ik ziek, of nouja, vandaag (vrijdag) gaat het al een stuk beter. Dinsdagavond hadden we onze eerste Sweet Soup Gathering in het huis. Het was heel gezellig, maar, wij niet-Chinezen zijn denk ik gewoon niet geschikt voor de smaaksensatie van Sweet Soup. De activiteiten commissie had die avond gekozen voor de Rice Sweet Soup. Ik ben op zich helemaal niet moeilijk met eten, maar dit kon ik tot mijn eigen verbazing gewoon bijna niet wegkrijgen. Enkel omdat er tien meisjes tegenover ons zaten, in stille afwachting van onze reactie kon ik het niet uitspugen en moest ik wel door blijven kauwen. Je moet je een warme, dampende, semi-doorzichtige, ietwat slijmerige, witte substantie voorstellen met daarin kleine en grote witte glimmende ballen. De kleine witte balletjes zijn ongeveer zo groot als het topje van je pink, de grote zo groot als een grote lychee. Beide zijn gemaakt van iets heel erg slijmerigs, maar wel zo taai dat je flink moet blijven kauwen. De grote ballen zijn tot overmaat van ramp gevuld met zwarte sesampuree. En dat alles smaakt dan naar vloeibare rijst met suiker en een soort van plastic-achtige bijsmaak. Elin besloot om het nog even te blijven proberen door heel moedig nog een paar extra hapjes te nemen, terwijl ik me verontschuldigde met "Ja.. het is niet vies ofzo.. maar eh.. ik krijg het gewoon niet weg". Die nacht heeft Elin aan een stuk door overgegeven en werd ik kokhalzend wakker en zijn wij sindsdien veelvuldig op het toilet te vinden. Nouja je snapt het wel, alles duidt op voedselvergiftiging. We willen zelf graag geloven dat het de Sweet Soup was, maar misschien moeten we gewoon toegeven dat het ook best wel eens de "Westerse pizza" geweest kon zijn die we gedeeld hebben. Dat is alleen moeilijk te accepteren omdat die kantine een van de weinige plekken op campus is waar ze iets anders serveren dan rijst, noodles, varkensvlees en paksoi. Ondertussen gelukkig weer aan de beterende hand, dus dat komt allemaal wel goed. Al met al waren de afgelopen dagen wel even een dieptepuntje: je ziek en ellendig voelen als je niet thuis bent maakt alles een beetje somber. Maar, wat ben ik Jotte en Wiep dankbaar voor al hun inzet om me door dat soort momenten heen te helpen. Wiep heeft een USB-stick gevuld met allemaal leuke dingen en die gecategoriseerd op emoties: een mapje voor heimwee, behoefte aan vrolijkheid, support en verveling. Ik koos voor het mapje heimwee en kreeg toen mijn favoriete scene van Van Kooten en de Bie te zien (https://www.youtube.com/watch?v=bzC1dhjq0Hw), waardoor ik eerst heel hard begon te huilen waarna dat opeens veranderde in lachen. Ach joh, je maakt wat mee hier in Hong Kong.

Nou zeg, hè! Wat een gezeur!

Nu jullie allemaal weten dat het ook echt niet altijd leuk is hier, nu de leuke dingen.

Ik heb mijn hele collegeschema omgegooid en het vak over de Chinese kunstgeschiedenis geschrapt, omdat ik hoorde over een vak dat me veel leuker leek: Gender in Asia, of eigenlijk Gender in zuidoost Azië (Nepal, India, Indonesië, Cambodja e.d.). Dus nou, daar ben ik nu helemaal blij mee. Vorige week vrijdag ben ik naar The Thousand Buddha Monastery geweest, iets wat sommigen van jullie misschien herkennen van het vorige seizoen van Wie is de Mol. Het was erg grappig om daar nu ook rond te lopen en ik heb onnodig veel foto's van de Ten Thousand Buddhas gemaakt, en ik weet nog niet precies wat ik daarmee moet. Misschien zo even een collage maken om een deel ervan aan jullie te laten zien zonder dat ik ze allemaal stuk voor stuk moet uploaden. Daarna zijn we gaan eten bij een Michelin Dim Sum restaurant (1*), beetje prijzig maar wel heel erg lekker. Op de zaterdag was er een trip gepland vanuit het International Office: een Hong Kong city tour langs alle toeristische hoogtepunten. Stuk voor stuk dingen waarvan ik denk dat je ze niet

per se gezien moet hebben, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Desondanks was het heel gezellig en omdat je met bijna alle andere exchange students op pad bent leer je weer nieuwe mensen kennen. We zijn naar The Peak geweest (uitzicht over de stad, heel veel souvenirwinkels, een Starbucks, een McDonalds en een winkelcentrum), naar een vissersdorp (uitzicht over de zee, heel veel souvenirwinkels, een Starbucks, een McDonalds en een winkelcentrum) en naar Victoria Harbor (voor Wie is de Mol kenners: de plek waar ze het spel deden met de lasers). Daar hebben we de tourbussen verlaten en zijn we met een groep gebleven om de lasershow te bekijken om daarna uit eten te gaan in het centrum.

Vandaag is het dus vrijdag, en dat betekent een vrije dag. Ik had bedacht om flink wat studiewerk te verzetten, maar het is nu bijna 15:00 uur en ik heb nog niks gedaan omdat ik steeds nieuwe dingen weet te verzinnen om te doen. Straks ga ik met Elin en een vriendin van haar naar de stad om te eten en om daarna te eindigen in een van de skybars waar je kan genieten van cocktails en uitzicht over Hong Kong by night. Het wordt waarschijnlijk Ozone, de skybar van het Ritz-Carlton Hotel in het IFC. Het IFC (International Financial Centre) is het.. drie-na hoogste gebouw van de wereld? Of misschien was het vijf-na.. In ieder geval hoog: de bar is op de 128e verdieping! Morgen staat Macau op de planning met dezelfde groep als met wie we hebben gegeten na de Hong Kong city tour. Mijn

kamergenootje Kitling had echter bedacht dat ik zaterdag bij haar thuis kom logeren, maar ondanks dat ik haar er al een paar keer op heb gewezen dat ik al andere plannen had, is ze daar volgens mij nog steeds van overtuigd. Maar hoe dan ook, ik slaap zaterdag dan dus of in Macau, of op de campus, of bij Kitling, om op zondag een dagje op stap te gaan met Kitling langs haar favoriete plekken in Hong Kong.

Even denken wat nog meer... Ohja! Ik heb me opgegeven voor de 3-daagse workshop Chinese Martial Arts (o.a. Tai Chi), en volgende week zaterdag voor de trip naar Lamma Island. Allemaal activiteiten die vanuit de universiteit worden georganiseerd voor uitwisselingsstudenten. En ik weet even niet meer of ik dit in de vorige blog al had gezegd, maar in het weekend voorafgaand aan Chinese New Year gaan Elin en ik naar Taiwan! Ooohja! En mijn broer komt in maart voor een paar dagen naar Hong Kong!

Vanaf nu mag ik niet meer iedere dag jullie envelopjes openmaken, maar ongeveer 1 a 2 keer per week. Mijn prikbord raakt ondertussen al aardig vol met mooie kaartjes! Ik wil bij deze met name mijn tante Es even bedanken voor haar grote bijdrage aan de stapel enveloppen, haha! Ik heb heel erg gelachen om je kaart van vandaag: "Zij die het minst willen, zijn het dichtst bij de goden" zei Socrates. En hij kocht een banaan. Met een foto van een oude man

bij een kraam met bananen. Ik weet nog niet helemaal wat ik met deze spreuk aan moet, maar iedere keer als ik naar de oude man kijk moet ik lachen. Heb je zo iets van, verdorrie, ik heb helemaal geen kaartje geschreven om bij de stapel te doen en wil je me toch graag post sturen (vind ik heeeel leuk), dan kan ik bij deze vertellen dat het adres dat ik in mijn vorige verhaal schreef klopt, want ik heb mijn eerste post (van Jotte) al mogen ontvangen!

Dat was het weer voor nu! Er zijn al twee weken voorbij, bizar hoe snel de tijd gaat. Ik hoop dat alles ook goed met jullie gaat, we volgen al het Europese nieuws hier op de voet en beginnen het een beetje spannend te vinden met alle aanslagen en dreigingen :(

Heel veel liefs en tot Skypes / Face Times !! x