Chinees Nieuwjaar en een diefstal

HOI !

Laat ik natuurlijk beginnen met jullie allemaal een heel voorspoedig en gelukkig Nieuwjaar te wensen! The Year of the Goat: ben je geboren in 1955, 1967, 1979 of 1991 dan is het jouw jaar! Maar let op, in tegenstelling tot wat veel mensen denken betekent dit helaas alles behalve je geluksjaar. Juist omdat het jouw jaar is, ben je meer kwetsbaar voor ongeluk, dus doe maar voorzichtig en wapen jezelf vooral met een konijn want dit is je beschermer. Ikzelf ben een aap (1992) dus heb gelukkig niets te vrezen. Mijn kamergenootje wil mij binnenkort graag meenemen naar een waarzegster (heel populair hier) dus dan zal ik jullie vertellen wat dit jaar voor ons apen zal gaan betekenen. Het schijnt echter dat we op het gebied van de liefde zullen shinen want aangezien geiten een goede match zijn met apen heeft het Jaar van de Geit ook een beetje invloed op ons. Er zijn alleen heel veel verschillende manieren om de Chinese Zodiac te lezen, dus geloof mijn voorspelling op eigen risico. Zodra ik bij de waarzegster geweest ben kom ik hier nog op terug!

Chinees Nieuwjaar bestaat uit ongeveer zeven dagen, maar ondanks dat ik het nu zelf heb meegemaakt weet ik nog steeds niet of dit nou klopt. Het is een ontzettend ingewikkeld systeem met een hoop rituelen tot nog ver na de daadwerkelijke data waarop het hier gevierd wordt. Wat ik wel weet is dat het totaal anders is dan ons Nieuwjaar en dat de beleving ervan ontzettend verschilt qua land, stad en familie. Mijn ervaringen zullen dan misschien ook heel anders zijn dan die van een ander. Op de eerste dag van het nieuwe jaar (dit jaar was dat op woensdag 18 februari) ben ik samen met kamergenootje Kitling en Elin naar de Flower Market geweest. Gedurende deze dagen gaan mensen op bezoek bij familie en de host van het huis moet er voor zorgen dat het huis vol staat met verse bloemen. Iedereen trekt dan ook massaal, echt massaal, naar de Flower Market die volgens mij 2 dagen overdag open is, en op de derde dag alleen ’s nachts van 23:00 tot 6:00 uur (ik heb geen idee waarom). Op de markt kan je voornamelijk snacks, bloemen en kussens kopen. Deze laatste zijn een nieuwe ontwikkeling omdat jongeren het leuk vinden om kussens in gekke figuren op te kopen en deze dan te verkopen op de markt. Ik wou dat ik jullie kon uitleggen waarom, maar niemand heeft het me kunnen vertellen. Je moet je tientallen stands voorstellen met kussens in de vorm van bijvoorbeeld Pikachu, Frozen karakters (enorme hype), gele emoticons, sushi’s en Hello Kitty’s (al is Frozen nu dus veel hipper dan Hello Kitty). Jongeren staan als een gek te schreeuwen om hun kussens aan de man te brengen. Iedereen komt echter vooral voor de bloemen. Alle bloemen hebben een bepaalde betekenis dus men koopt het niet alleen omdat het mooi is, maar vooral voor wat het symbool staat. Populair zijn kleine boompjes met kleine sinaasappeltjes er aan en lange takken met kleine roze bloemetjes of van die zachte, witte watjes er aan, volgens mij noemen wij ze ook wel Katjes. Vooral deze twee laatste worden in grote bossen of

geheel als boom gekocht en vervolgens in de overvolle metro meegenomen naar huis. Volgens mij heb ik nog nooit in zo’n massa gelopen, het was enigszins afzien. Je kon geen kant op, je zelfs niet echt omdraaien om rond te kijken. Omdat ik die avond bij Kitling thuis zou eten en slapen wilde ik iets voor haar moeder meenemen als bedankje. Kitling vond dit maar gek, dat ik bloemen voor iemand anders ging kopen als cadeautje. Bij een kraampje koos ik twee verschillende bloemen uit en vroeg of Kitling aan de mevrouw kon vragen of ze deze samen kon voegen tot een bosje. Nou dat vond ze een beetje vreemd, maar ze wilde de bloemen best in een krant rollen en er een elastiek omheen doen zodat het compact te vervoeren was. Omdat ik me niet over onze Nederlandse gewoonte heen kon zetten, zat ik even later op de grond van een cafeetje zelf maar te bloemschikken. Aangekomen bij Kitlings huis overhandigde ik met enige zenuwen mijn bloemen aan haar moeder, die er wat

bevreemd naar keek, glimlachte en ze toen maar op de koelkast legde en door ging met koken. Slik. Oke. Prima. Kitlings huis is ontzettend klein, dit wist ik al, maar toch was het bijzonder om te zien. Doet me weer beseffen hoeveel luxe wij hebben en dat ik mij dat vaker moet realiseren als ik weer in Nederland ben. Het eten was erg lekker: roergebakken oesters met ei, grote gamba’s in knoflook (schoonmaken en eten zonder handen, maar met stokjes), heel veel varkensvlees, gebakken varkenshuid, Chinese broccoli, verschillende koolsoorten en natuurlijk rijst. Dat klinkt voor ons vrij luxe, maar hier zijn dit goedkope producten van de markt. Ik heb alles gegeten omdat al deze gerechten, net als de bloemen, voor bepaalde dingen symbool staan. Door het te eten krijg je bijvoorbeeld meer rijkdom, een grotere familie en voorspoed op eigenlijk vrijwel alle vlakken van het leven. Nou, dan wil je best varkenshuid eten. Nee. Ik moet wel eerlijk zijn, ik heb met dichtgeknepen ogen een hapje genomen van het zachte, sponsachtige lapje en toen nog een met mijn ogen open om te laten zien dat ik echt wel durfde, en toen de rest glimlachend terug in mijn kommetje gelegd. Ook over de gamba’s moet ik eerlijk zijn: ik heb gewoon mijn handen gebruikt. De volgende morgen ging ik met Kitling, haar zus en haar moeder mee naar een brunch met wat familie. Brunchen met dim sum en andere kleine hapjes is heel gebruikelijk met Chinees Nieuwjaar. Mensen staan zelfs met de gehele familie in een lange rij om een tafel te bemachtigen. Wij

waren alleen in een minder populair restaurant dus kregen al snel een grote ronde tafel met draaischijf in het midden. Het was erg leuk om er bij te mogen zijn en om alles een beetje te aanschouwen. Dit laatste was vrij eenvoudig aangezien er niet met mij werd gepraat, er werd door de familie niet eens naar me gekeken. Dat maakte het naast interessant ook een beetje ongemakkelijk. Maar goed, ze waren er zo goed in dat ik me op een gegeven moment niet eens meer ongemakkelijk voelde omdat toch niemand leek te merken dat ik aan tafel zat. En toen vonden ze opeens dat het tijd was om te gaan, maar voordat iedereen weer huiswaarts keerde werden de handtassen erbij gepakt. Stapeltjes met rode enveloppen werden tevoorschijn gehaald, en uitgedeeld aan alle kinderen. Tot mijn verbazing ontving ook ik van alle tantes en ooms een of twee enveloppen. Dit vond ik heel erg ingewikkeld. Waarom? Nou. Met Chinees Nieuwjaar draait eigenlijk alles om familie, en geld. Vraag je leeftijdsgenoten wat ze het leukste vinden aan het feest zeggen velen, “POCKET MONEY!” Zodra je trouwt ben je verplicht om aan ongetrouwde familieleden en werknemers/servants kleine rode envelopjes te geven met geld daarin. Aangezien je bedienden in vroegere tijden over het algemeen niet getrouwd waren, is de traditie nog altijd om ook aan personeel in je flat of in een restaurant geld te geven. Bedragen in deze enveloppen verschillen van 10,- HKD (1,- euro) tot soms wel 1000,- HKD (100,- euro) als je van rijke komaf bent. Om geld aan te nemen van vreemden vond ik heel erg lastig, al

helemaal omdat ik de indruk kreeg dat ik niet per se welkom was. Kitling verzekerde me achteraf echter dat ik niet onwelkom was, maar dat het een gewoonte is om niet te nieuwsgierig over te komen en aangezien ouderen geen Engels spreken zij er voor kiezen het te laten voor wat het is. Tijdens het gehele Nieuwjaar heb ik envelopjes mogen ontvangen, zie de foto voor het overzicht. Na de brunch ben ik terug naar campus gegaan om even bij te komen om vervolgens ’s avonds met een groep naar de parade te gaan. “Niet te missen! Parade vergelijkbaar als die van Rio de Janeiro!” Achteraf een idioot idee, maar we besloten toen om lekker vroeg te gaan zodat we een goede plek zouden hebben. Dus rond 18:00 uur stonden we er helemaal klaar voor, mooie plek direct aan de weg, zelfs onder een brug zodat we niet in de regen hoefden te staan. En toen was het wachten. Tot 20:30 uur, want dan zou het beginnen. Nou zoals je al kunt verwachten: het viel een beetje tegen. Daar waar wij het van te voren nog hadden over mensen die al een jaar van te voren werken

aan hun praalwagen, kwamen er in werkelijkheid gemotoriseerde wagens voorbij, volledig fabriekswerk en zonder veel fantasie. Halfnaakte expat meisjes van de Cheerleading Association, zwaaiende stewardessen van Cathay Airlines, wat mascottes van Hong Kongs populairste pretpark Ocean Park, kinderen van de Hong Kong Dance Academy, uiteraard Disneylands Mickey Mouse en gelukkig liepen er hier en daar tenminste nog een paar Chinese draken en de kleinere Lion Dancers. Waarschijnlijk waren onze verwachtingen gewoon te hoog, maar het was uiteindelijk vooral promotie voor Hong Kongs grootste bedrijven. Halverwege, na ongeveer een uur denk ik, hebben we ons zo goed bewaakte plekje verlaten en zijn we uitgehongerd op zoek gegaan naar eten. Maar, de regen en de matige parade konden de pret niet drukken want desondanks was het een hele gezellige avond. En, er stonden nog meer Nieuwjaars festiviteiten op het programma de dagen er na! Op vrijdag was er het vuurwerk. Hier kan ik gelijk maar kort over zijn: wij

stonden uiteraard precies achter een boom. Dus hebben Elin en ik ons maar vooral gefocust op een gesprek over wat voor broeken mannen wel en niet konden dragen, zo nu en dan “oohh” meeroepend met anderen die wel wat zagen. Zodra het vuurwerk voorbij was hebben we de loungebanken van het bring-your-own-booze terras opgezocht en hebben daar met z’n allen de rest van de avond Chinees Nieuwjaar gevierd. Volgende dag! Wishing tree! Na 1,5 uur in de file te hebben gestaan bereikten we de Wishing Tree, bekijk vooral de foto’s! Je gooit een plastic sinaasappel zo hoog mogelijk in een plastic boom. Hoe hoger, hoe meer kans dat al je wensen uitkomen. Aan de sinaasappel bind je een kaartje met enkele wensen die je kan aanvinken. Alles gaat over geld (o.a. “I wish for more money”, “I wish for a better job”, “I wish for winning a lotery”, “I wish that I will always have more then I need”), behalve één (“I wish for world peace.”) Dus nou, bescheiden als ik ben heb ik die laatste maar gekozen. Ook eindelijk de bevroren

aardbeien gegeten die ook in Taiwan overal te koop waren. Bevroren in suikerstroop gedrenkte aardbeien op een stokje: hels om te eten doordat je helemaal onder de plakkerige smurrie zit, maar heel lekker. ’s Avonds afgesproken met de rest van de achterblijvers (groot deel van de uitwisselingsstudenten ging naar de Filippijnen voor zon, zee, strand en bier), en zijn we samen naar de Megabox in Kowloon Bay gegaan. Ik raad jullie aan “Megabox Hong Kong” even te Googlen voor een beter idee hoe groot een shopping mall hier is. We wilden naar de film, maar omdat de eerste film al uitverkocht was, moesten we 2 uur wachten tot de volgende. Dus zijn we Indisch gaan eten, hebben (live) een wedstrijd van het wereldkampioenschap dames ijshockey gekeken, zijn naar de IKEA geweest om alle bedden en banken uit te testen, hebben met z’n zevenen gezocht naar 1 shirt in de H&M omdat iemand die nog graag wilde hebben en eindigde uiteindelijk net op tijd voor de film die in IMAX bleek te zijn. Van te voren zou ik gedacht hebben dat met z’n zevenen, 2 uur wachten in een winkelcentrum saai zou zijn, maar hier was het geweldig.

Maar, kortom. Chinees Nieuwjaar was voor mij alles behalve dat wat ik er van verwacht had. En toch kijk ik er nu met heel erg veel plezier op terug. Ik heb vreemde tradities en rituelen gezien en mogen meemaken, kunnen proeven van het lokale leven en wederom kunnen zien hoe commercie alles en iedereen hier in zijn macht

houdt. Alles, werkelijk alles draait om meer, beter, beter en nog meer. Wanneer je het met locals hebt over Hong Kong, klagen zij dat alles hier altijd zo snel gaat, iedereen heeft haast. Tot voor kort begreep ik niet goed wat ze bedoelden: iedereen loopt hier namelijk zo irritant langzaam. Maar ondertussen snap ik waar ze op doelen: iedereen is altijd opgejaagd bezig met vooruitkomen. Zowel mannen als vrouwen werken dagen van 10 tot 12 uur, veel kinderen en jongeren hebben 6 dagen in de week school van 8:00 tot 18:00 en al vanaf baby kunnen ouders hun kinderen inschrijven voor workshops en cursussen. Alles om maar mee te kunnen vechten in de concurrentiestrijd met al die andere miljoenen mensen. Mijn huisgenootje komt soms verdrietig en moe thuis omdat ze zo nu en dan niet meer weet wat ze moet doen: ze wil verder studeren, maar ze moet ook zo snel als mogelijk gaan werken omdat het leven hier duur is. Ze wil haar moeder vertellen over haar vriendje waarmee ze nu al drie jaar een relatie heeft, maar aangezien hij niet opgeleid is en haar daarom voor de toekomst geen financiële zekerheid kan bieden, heeft haar moeder haar jaren geleden al verboden hem nog te zien. Ik vind het lastig om het met haar te hebben over de toekomst omdat we zulke andere prioriteiten hebben. Ik kan makkelijk zeggen dat je gewoon moet doen wat je het leukste vindt, maar voor haar is dat gewoonweg geen optie omdat er te veel op het spel staat.

Als afsluiter nog een aantal luchtige dingen. Er is namelijk nog iets vreemds gebeurd wat ik graag met jullie wil delen omdat het mij al dagen bezighoudt. Mijn tandenborstel is gestolen.

Daarnaast wil ik nog even mijn enthousiasme uiten over de laatste aflevering van Boer zoekt Vrouw. Ik had dus echt niet verwacht dat Geert voor Hetty zou kiezen, en ondanks dat ik het hier op mijn bedje uit heb geroepen van frustratie over Berties keuze, ben ik toch blij dat Katherine de kans krijgt een leuker iemand te vinden, want dat verdient ze, ja toch.

Verder kan ik mijn CV aanvullen met mijn werkzaamheden als actrice, want afgelopen dinsdag heb ik namelijk geschitterd in een commercial van het vijfsterren Hyatt Hotel hier naast campus. Via via werden we uitgenodigd om te komen figuren, wat uiteindelijk inhield dat we gratis wijn, cocktails, nootjes, chips, druiven en Franse kaas (JA!) mochten eten. Bij binnenkomst stond ons echter een onaangename verrassing te wachten: een oude, Indische man in duur pak, sigaar in zijn mondhoek en te dik om zelfstandig uit zijn stoel te komen, zag ons binnenkomen en begon zich vreselijk op te winden toen personeel vroeg of hij misschien wilde verplaatsen in verband met de opnames. “I’m a paying costumer! I’m not gonna move for those people who look like shit! This is not accectable! They look like shit! They should not be aloud in here!” Nou goed, hilarisch dacht ik, maar een aantal anderen waren diep gekwetst dat zij er uitzagen als poep.

Tenslotte nog even een korte anekdote van afgelopen woensdagavond: horse races in Happy Valley. Onderweg erheen vertelde ik een mede-Hagenaar dat ik ook wel eens naar een paardenrace was geweest, in Duindicht. Deze poging om er bij te horen mislukte natuurlijk volledig, want zoals ik even later zelf ook zag is Happy Valley totaal niet te vergelijken met ons schattige Duindicht. De renbaan is enorm, en de tribune gigantisch. Tussen de races wordt het publiek geëntertaind met danseressen in

fluoriserende pakjes en quizzen, bier wordt verkocht per twee liter kannen en je vindt zelfs hier een McDonalds. Ik heb natuurlijk ook gegokt, ik wilde gaan voor het paard met de naam ‘Silly Buddies’, maar om onduidelijke redenen stond er op mijn briefje opeens een ander paard. Ik heb al mijn 2 euro’s dan ook verloren.

Nou tijd om af te ronden. Maar niet voordat! Ik nog even vertel dat mijn broer volgende week helemaal naar het Hong Kongse komt, ik de week daarna naar Beijing ga en ik de week daarna Julia (Leeftink) hier mag verwelkomen!!! Waaattt? Jaaa!!

Dag allen! Nogmaals bedankt voor alle fantastische kaartjes en pakketjes die ik nog steeds blijf ontvangen in mijn brievenbus! Wat een verrassing!!