Sneeuw, afscheid en braadworst

En dan is het opeens nog maar 1 nachtje slapen... Waar ik twee weken terug nog met buikpijn en zenuwen vooruit dacht aan dit moment, zit ik er nu volledig Zen bij. Mijn tas is gepakt, ticket geprint en ik ben in de afgelopen dagen geoefent geworden in het uitleggen van mijn plannen in zowel Nederlands, Engels als Duits. Al moet ik toegeven dat dat laatste me minder goed afging dan ik me iedere keer weer voornam. "Ehm ja.. ich gehe nach Hong Kong umdat eeh.. ich habe in meine Studie eine specializione in religione, ehm.. und auch in migratione und in integratione, ehm und ja.. auch in Aziatische kulture, eh.. atropologie und sociologie.. Ehm ja, es ist sehr ingewikkeld aus zu legen.." Terwijl ik mijn publiek, duidelijk zichtbaar, uiteindelijk juist achterliet met een hoop vraagtekens, kreeg ik zelf tenminste wel steeds weer een beter beeld van waarom ik dit ook alweer allemaal ga doen. En nu ben ik er klaar voor.

Afgelopen zondag had ik een heel leuk afscheidsfeestje in Den Haag waarop ik een fantastisch cadeautje heb gekregen: een grote stapel enveloppen met persoonlijke brieven van ontzettend veel mensen. Omdat op alle enveloppen een datum staat waarop ik ze mag openen heb ik nu nog geen idee wie er allemaal aan hebben meegewerkt, maar bij voorbaat dank! De eerste mogen open in het vliegtuig, ik ben zo benieuwd.

Hier in Duitsland beleven mijn moeder en ik grootse avonturen. We hebben braadworst gegeten, Duitsers bekeken, sneeuwwandelingen gemaakt en een onderonsje met de ANWB kon uiteraard niet ontbreken. Mijn moeder heeft een nieuwe auto omdat de vorige er een paar weken terug opeens mee ophield. Deze auto is alleen iets eenvoudiger en hoe verschrikkelijk het ook is: dat is even wennen. De auto heeft namelijk een echte sleutel in plaats van een knop en deuren gaan niet vanzelf op slot wanneer je op een knopje drukt, en dat is in deze moderne tijden natuurlijk verschrikkelijk afzien. En zo gebeurde dat waar we al zo bang voor waren: trots alle knopjes van de deuren naar beneden doen zonder het te vergeten, en je dan beseffen dat de sleutels nog in het contact zitten. Wat er dan vervolgens gebeurd is wonderlijk: je blijft minuten lang, heel vaak, en allemaal, aan alle dichte deuren trekken, je laat je met je volledige lichaamsgewicht tegen de auto vallen, je begint te bedenken welk raam je het minst nodig gaat hebben komende dagen, je gaat totaal zinloos op de ramen te tikken en je doet een poging een tijdje door het raam te staren naar de sleutels in de hoop dat ze wonder boven wonder opeens in je hand liggen. Niets bleek te helpen en dus moest vanmorgen de ANWB uitrukken. Desondanks blij dat het nu gebeurde, want stel je voor dat dit zich morgenochtendvroeg voordoet en ik dan niet alleen met mijn bovennatuurlijke krachten die sleutels probeer te verplaatsen, maar daarnaast ook nog mijn 30 kilo aan reisbagage in de achterbak.

xxx