Bijna het einde..

Stageweek 11
Dit is onze laatste volle week stage, heel gek, want iedereen begint er ook al over en we hebben de beoordelingsformulieren gekregen dus het gaat nu snel. Onze beoordelingen zijn trouwens heel goed, ze zijn erg tevreden met ons en vinden dat we goed werk hebben afgeleverd, op beide afdelingen en ons goed ontwikkeld hebben. Dus dat is erg leuk om bevestigd te krijgen over hoe we dat zelf ook ervaarden.
Deze week zijn er nieuwe buitenlandse studenten begonnen, uit Denemarken, 2 jongens en 2 meisjes waarvan 1 bij orthopedie bij Kim gaat beginnen, 2 bij neurologie bij Eva en 1 op medical. Dus Kim heeft nu ook een 'chicken', zoals alle studenten worden genoemd door Lisa, de begeleidster. Wij nemen de studenten op onze afdelingen onder onze vleugels om ze te laten kennismaken met hun stagewerk. Erg grappig want zij lopen er nu bij zoals wij in het begin ook deden, dus omdat wij dat goed begrijpen, zijn wij ook degene die ze deze week mogen inleiden. Erg leuk om te doen en handig voor hen, de begeleiders hebben zelf ook wat meer tijd, dus ze krijgen een wat rustigere introductie dan ons. Bij ons was het bij neuro 'Ja ik kom eraan' en vervolgens mocht je het zelf gaan uitzoeken, dus wij hebben geleerd door te doen. Bij orthopedie komt ze er rustig in op dezelfde afdeling als Kim, dus niet op trauma maar alsnog zijn ze natuurlijk overweldigd door alles de eerste dagen. Maar ze worden er al beter in dus dat komt ook wel goed met hun. Volgende week hebben we nog 3 dagen samen en dan moeten ze het alleen gaan doen. Want de UCT studenten hebben deze week hun final exams ook gehad en die zijn klaar nu met hun stage.
Donderdags waren Anne en Tessa weer terug van hun terugreis en hebben we nog bij hen gegeten met hun gastouders. Dit was het echte laatste avondje van hen, heel gek, want we hebben bijna alles met z'n vieren gedaan en nou stopt dat, terwijl wij met z'n tweeën nog even doorgaat. Maar we hebben onze reünie in Nederland al gepland dus het komt wel goed ;)

Vrijdag 18 november
Het is weer een typische vrijdag, waar iedereen baalt dat het vrijdag is en het fijn vindt dat het vrijdag is, dus lekker dubbel. Maar we hebben allebei weer een lekkere dag gehad, Eva heeft weer even geholpen bij Orthopedie, weer terug op haar thuishonk haha. En met de patiënt die helemaal fan van haar is, dus ondanks de pijn wou hij wel even voor mij uit bed om te lopen. Zoals Lisa zei 'Only you could get him out of bed' haha. En Kim patiënten zijn vaak achteraf ook wel heel blij met haar, één patiënt wou alleen door haar in de rolstoel voor transport naar huis worden gezet én vooral niet door de zuster die haar pijn had gedaan.
Dus konden we mooi om 15.00 naar huis en lekker nog in de zon op het terras zitten. Het waait echt heel hard deze afgelopen dagen, maar ons terras zit mooi uit de wind én heeft de middagzon dus dat is ideaal. Dus daar zitten we dan met ons kopje thee en ereader, gezellig te lezen tot er weer gekookt moet worden.
We hadden vandaag eindelijk een beetje fatsoenlijk internet deze week dus zijn we nog even verder bezig geweest met het regelen van de reis. De laatste dingetjes en het overzicht moeten nog even worden geregeld en dan komt het wel erg dichtbij :)

Zaterdag 19 november
Dit laatste weekend hebben we maar een rustig weekend bedacht in Kaapstad, maar er zijn nog wat dingen die we moeten doen. Dus dat kunnen we mooi in ons laatste weekend doen, in plaats van ons eerste weekend, zoals we dat oorspronkelijk hebben bedacht. Maar daarvoor waren we te druk dus hebben we dat dit weekend nog maar gepland.
Maar eerst konden we vandaag uitslapen, jaja, we hoefden pas om 9 uur weg, dus fijn gelegen in bed en rustig wakker geworden. Lekker ontbeten, met een eitje, in het eierdopje dat we hebben gekregen van Anne en Tessa. Daarna was het tijd om op pad te gaan naar het pakketje dat Eva van haar familie had gekregen. Het ging redelijk smooth tot ze erachter kwamen dat het pakketje toch op een ander postkantoor lag. Dus hup weer in de auto en naar het postkantoor, dat uiteindelijk op weg van stage lag, maar goed we moesten toch die kant op. Dan daar het pakketje opgehaald en meteen opengemaakt en we waren zielsgelukkig, pepernoten, amaretto koffie en koeken voor onze reis.
Daarna zijn we verder gereden naar Polkadraai Country Farm, om onze eigen aardbeien te plukken. Erg leuk een boerderij die helemaal gericht is om lekker buiten te spelen en met veel aardbeien dus. Je koopt een emmer en die mag je dan vullen met aardbeien, dus we hebben een goed laantje uitgezocht en toen was onze emmer zo helemaal vol. Daarna hebben we nog even genoten van een wafel met aardbeien en ijs en konden we ons emmertje aardbeien mooi meenemen.

Toen zijn we verder gereden naar Franschhoek, een bekend wijngebied en hebben we een lekkere picknick met wijn gedaan in de wijnvelden. Dus nadat we onze mand hadden en een goed plekje hadden uitgekozen, konden we lekker genieten van de zon. Omdat we in de wijngaarden zaten, was dit lekker uit de wind. Met allemaal verschillende hapjes en met de wijn was het lekker genieten in de zon. Daarna was het ook weer tijd om terug te rijden en we hadden geluk, er was een belangrijke wedstrijd op tv dus iedereen zat binnen en hadden wij zowaar het zwembad voor onszelf én ligbedjes. Dus snel de bikini aan en konden we daar nog even lekker liggen. Terwijl we er lagen kregen we nog een mooi compliment van een jongen 'I like the way you're chilling', nou bedankt haha. Totdat het weer tijd was om te koken en daarna weer verder te chillen op de bank.

Zondag 20 november
Vandaag was de dag om toerist uit te hangen, de typische dingen die je gedaan móet hebben. Eigenlijk hadden we dit in gedachten voor ons eerste weekend in Kaapstad, maar dat is dus uiteindelijk het laatste weekend geworden ;) ’s Ochtends hadden we de Townshiptour, dit is een tour door de achterstandswijken van Kaapstad. Oorspronkelijk is dit opgezet door de overheid om zwarte mannen te scheiden van de samenleving, zodat het makkelijker was om hen in één keer van één plek af op te halen voor hun werk. Daarna hebben ze in deze townships ook vrouwen laten onderbrengen, maar wel gescheiden van de mannen, om te voorkomen dat er te veel ‘uitbreiding’ zou plaatsvinden. Bewoners moesten een ‘dompas’ dragen, moesten een Engelse naam hebben en hadden toestemming nodig om uit de wijk te gaan om boodschappen o.i.d. te doen. Alles was er eigenlijk op gericht om deze mensen zo laag mogelijk te laten voelen. Tegenwoordig is het gemengd, mannen en vrouwen, en is er vrijheid. Maar zoals de tourgids, die zelf ook uit een Township komt, ‘we forgive, but we

never forget’, ‘we are free now, but we will never forget’. En ‘free now’ betekent alsnog heel wat restricties, op gebied van racisme en nihile kansen om uit de township te komen. Maar goed nadat we keurig volgens ‘African time’ werden opgehaald, gingen we naar de eerste township Langa, dit betekent ‘zon’. Hier hebben we het community centre, soort van buurthuis, gezien waar ze ondernemers helpen en waar mensen een plek hebben om bij elkaar te komen. Vervolgens zijn we echt de wijk in gegaan en loop je er middenin. Je ziet heel veel lokale winkeltjes, vaak gesponsord door CocaCola. Dan zijn er nog huizen waarvan je zegt, nou dat kan er nog wel mee door, stenen huizen met nog wat ruimte overal, dan heb je de kleine huizen die ze met veel mensen delen. Dan heb je nog de containers, waar een gezin van 3 een halve container mag gebruiken, dus er staat 1 bed, er is een smal wandelgangetje en een wand is keuken en dergelijke. En dat op 5 m2 terwijl de moeder ook nog verlamd is en in een rolstoel zit, dus dat is flink behelpen. De wc en douches zijn een stukje verderop, gedeeld met de rest van die wijk.

Vervolgens liepen we verder naar de kerk waar de mis net gaande was, dit is voornamelijk zingen en overtuigd hard teksten delen met elkaar. Oftewel het is een gezellige boel en je voelt je bijna niet alsof je in een kerk staat. Daarna zijn we doorgelopen naar het heftige gedeelte, waar krotten staan en waar smalle modderweggetjes je overal tussendoor leiden. We zijn bij de lokale bierbrouwerij geweest, ze maken. Het was nogal bijzonder, kruidig maar op zich het smaakte naar bier. Hier doen ze dan 3 dagen over om te brouwen en moet binnen 1 week op zijn want tot dan blijft het goed. Hier heeft Eva ook een potentiële huwelijkskandidaat getroffen, hij zag het al helemaal zitten en we moesten trouwen, dus dat heeft ze maar even vriendelijk afgeslagen. Daarna zijn we nog even verder gelopen om beetje indrukken op te doen en zijn we doorgereden naar een andere Township, Khayelitsha, ‘nieuw huis’. Hier komt onze tourgids vandaan en na wat rondlopen zijn we hier ook naar in de townships hun eigen bier en natuurlijk moesten we het proeven een kerk geweest. Na wat zingen en dansen werden de toeristen naar voren geroepen en hebben we ieder ook nog een speech gehouden. Daarna zijn we naar het huis van onze tourgids gelopen en werden we vergezeld door de kinderen in de buurt, iedereen wil je hand vasthouden en dansen en springen. Dus Kim moest er ook aan geloven en heeft het volgehouden met de kinderen haha. Daarna zijn we via zijn huis naar zijn moeders huis gegaan, voor een lekkere uitgebreide lunch. En toen was het alweer tijd om terug te gaan en werden we weer keurig ‘African time’ afgezet bij ons appartement. Aangezien we ondertussen weinig tijd nog hadden voor de boot naar Robbeneiland, hebben we maar even snelsnel gedaan en erheen gereden.

Eenmaal daar hebben we nog even een koffie genomen voor in de rij en uiteindelijk had de boot vertraging dus hebben we nog 1 uur mogen wachten. Maar uiteindelijk was er een boot die het deed en konden we over naar Robbeneiland. De boottocht duurde ongeveer één uur en daarna zijn we via een busrit het eiland over rondgetourd. Erg indrukwekkend om allemaal te zien en de sfeer die er hangt blijft je wel bij. Daarna kregen we van een ex-gevangene een rondleiding door de gevangenis zelf, met zijn persoonlijke verhaal erbij. Dus ook dat was interessant om mee te maken en een beeld te krijgen hoe het er echt aan toeging. Ondertussen was het ook al later geworden en werd het wat kouder maar we moesten nog even wachten op de boot terug. Gelukkig duurde het niet zo heel lang en hadden we nog een koekje, want het was allang etenstijd. Eenmaal op de boot hadden we een prachtige zonsondergang en hebben we het overleefd. Toen snel terugrijden en konden we om half 9 ‘kliekjes’ eten van onze dag ervoor, haha kliekjes jaja, wie had dat gedacht dat we dat hier zo zouden doen ;).

Maar daarna ook snel naar bed want ons laatste paar dagen stage komen eraan.. En helaas helaas, het eerste camera/foto- ongelukje is gebeurd, de helft van de township foto’s en robbeneiland zijn verdwenen, erg jammer maar hopelijk de laatste keer ook meteen.

Stageweek 12
Deze week staat vooral in het teken van al afscheid nemen, iedereen herinnert ons eraan en wil nog even wat laatste dingen met ons delen. En ze zijn ook heel benieuwd naar onze reis hoe die eruit gaat zien, aangezien ze ondertussen ook al wel van ons gewend zijn om zoveel mogelijk te doen in korte tijd. Voor ons is het heel gek, het is heel dubbel, want aan de ene kant heb je zo’n leuke tijd gehad hier en veel geleerd, aan de andere kant heb je zin in het reizen en is het goed om naar huis te gaan. Dus we genieten nog maar even van onze laatste dagen en natuurlijk zijn het net lekkere hectische dagen

qua drukte dus op en top genieten nog. De Deense studenten kunnen nog een paar dagen van onze kennis genieten en moeten het dan echt zelf gaan doen. Een aantal longterm neuro-patiënten van Eva vinden het maar niets dat ze weggaat, er is zelfs een man die er al twee dagen emotioneel onder is. Want ze was zo goed en begaan met me en alles wat ik kan is dankzij haar, dus dat was wel heel erg lief. En andere patiënten zijn ook heel dankbaar en hebben het beste met je voort. Ook bij Kim waren de patiënten en de afdeling haar erg dankbaar, want ze had toch een aantal moeilijke patiënten goed naar huis gekregen dus daar zal ze ook gemist worden.
Woensdag was dan echt onze laatste dag, dus na een gewone ochtend was het einde van de middag tijd voor de handover, administratie en (nog meer) papierwerk. Nadat dat allemaal klopte werden we meegenomen naar het vergaderzaaltje en hadden ze allemaal lekkers voor ons uitgestald. En daar houden wij wel van dus dat was gezellig, samen met onze begeleiders en nog wat andere fysio’s hebben we zo een beetje nagepraat en alles. Toen was het tijd voor de speeches, elk van onze begeleiders heeft een woordje gedaan voor ons, super lief. Het ging vooral dat we zo gemotiveerd waren, hard werkten, heel goed met patiënten en werknemers om konden gaan en veel hadden geleerd door onze houding. Dus allemaal erg leuk om te horen en heel lief dat ze daar zo de tijd voor namen. Wij op onze beurt hadden pepernoten gebakken, dus ze kunnen nog even genieten van ons afscheid. Speciale zakjes chocoladepepernoten voor onze begeleiders, de receptioniste, de porter en de man die met het karretje door het ziekenhuis rijdt en ons het liefst altijd meenam zodat we niet hoefden te lopen. Daarna was het echt tijd om uit het ziekenhuis te lopen en nog een laatste blik te werpen en dan echt afscheid te nemen.
Als laatste sightseeing zijn we nog even langs Bokaap gereden, een islamitische wijk met allemaal gekleurde huisjes.
Toen we terug waren in het appartement wouden we de laatste dingen nog doen en genieten van onze laatste dag in het appartement. Alleen Eva voelde zich niet lekker dus die heeft de hele middag in bed gelegen. ’s Avonds gingen we uit eten met onze huisgenoten bij ons favoriete restaurant Le Societi, Eva kon mee maar heeft niet veel gegeten. De rest smaakte het heerlijk en toen was het natuurlijk wachten op het toetje, de heerlijk cheesecake en chocoladetaart waren weer voortreffelijk. We hebben een link gekregen voor de chocoladetaart en een hint voor de cheesecake zodat we die ooit hopelijk zelf nog kunnen namaken. Het was een gezellige avond en goed afscheid want de volgende ochtend vertrekken we al om 4 uur naar het vliegveld, dus nog een laatste kort nachtje en dan gaat ons volgende avontuur beginnen.

Algemeen:
Muziek
Tijdens deze tijd hebben we natuurlijk ook wat favoriete liedjes gecreëerd, namelijk: Lion King ‘We’re one’, Guus Meeuwis ‘Het komt door jou’ en James Arthur met ‘Impossible’. De eerste twee zijn van ons vieren en die laatste is vooral van ons tweeen, al zingt Anne deze ook graag mee.

Appartement: om in ons bijna-laatste blog is het misschien nog wel even leuk om te weten waar we al die tijd verblijven. Dus we hebben bijna 3 maand in het Best Western Cape Suites, appartement 4 gewoond. Samen met Wouter en Reinier, zij hebben een gedeelde kamer en badkamer en wij hebben 2 aparte kamers en samen een badkamer. Dan is er nog een prima keuken, zitgedeelte en terras, dus dat hebben we mooi voor elkaar. Elke maandag is er schoonmaak en kunnen we weer in een schoon bedje slapen. Elke maandag doen wij ook met z'n tweeën de weekboodschappen en is de koelkast ook weer gevuld. En dan doen Wouter en Reinier aan het eind van de week nog even wat extra boodschappen. Qua koken hebben we de afspraak, degene die zin heeft of het recept kent, die kookt en dan wast de ander af, zodat het gedurende week ongeveer gelijk is qua taken. Verder is er lekker geen gezeur en is het gezellig met z'n 4en.

Overzicht + kilometers
Week 1: Universiteit + Waterfront: 16 + 14 = 30 km.
Weekend 1: Inverdoorn: 420 km.
Weekend 2: Hermanus: 240 km.
Weekend 3: Kaapstad: West Coast National Park + Tafelberg: 170 km + 15 km = 185 km.
Weekend 4: Gardenroute: 1000 km.
Weekend 5: Oudtshoorn: 840 km.
Weekend 6: Stellenbosch: 110 km.
Weekend 7: Namibië
Weekend 8: Kaapstad: Noordhoek paardrijden + Duikerseiland snorkelen met zeehonden: 67 km + 40 km = 110 km.
Weekend 9: Cederberg: 400 km.
Weekend 10: Swellendam + Montagu: 460 km.
Weekend 11: Langebaan: 350 km.

Weekend 12: Kaapstad: Franschhoek + Townshiptour + Robbeneiland: 165 km + 20 km = 185 km.
Stage + extra’s: 12,5 weken x 50 km + 40 km = 1125 km + overig 45 km = 1170.
Totaal = 5.500 km.

Autorijden
We hebben het al een paar keer verteld maar het autorijden hier blijft toch wat bijzonders.
- Inhalen op de snelweg: op de snelweg mag je 120 km/u en dat is dan buiten de stad vaak 1 baan. Dus als je wordt ingehaald, ga je wat aan de kant, want er is nog een soort extra strook naast en kun je wat aan de kant. En als je zelf wilt inhalen, doen anderen dat dus ook, meestal, en dan hoor je ze te bedanken met je alarmlichten. En als jij degene bent die aan de kant is gegaan, hoor je dat bedankje dan weer te bedanken met 1 knipper met groot licht. Dat bedanken voor het bedanken is hier heel normaal, zo zijn er ook bordjes met 'Thank you for not smoking', terwijl je denkt, dat is toch normaal, maar goed. Je zegt hier sowieso vaak 'Thank you' en 'Sorry'.
- Wachten voor rood: dat is vrij duidelijk, rood is wachten, maar de mensen en dan vooral de taxibusjes maken er een kunst van om alvast een stukje te rijden wanneer ze verwachten dat het groen wordt. Dus komt het voor dat ze al halverwege de kruising staan terwijl het nog rood is.
- Toeteren: er wordt hier om de haverklap getoeterd en wij doen vrolijk mee, 2 seconden te laat rijden met groen is als een toeter. Ook als je even moeten wachten en nergens anders heen kunt, wordt dat toch even duidelijk gemaakt met een toeter terwijl dat dus niets helpt. Dan zijn er nog de taxibusjes die naar elkaar toeteren, om klanten op te eisen, elkaar te begroeten, te laten horen dat ze erbij horen en wat er nog meer gecommuniceerd wordt.
- 1 = 2 of 3 banen: er worden rustig wat extra banen gecreëerd,

vooral door de taxibusjes, want die willen graag snel erlangs zodat ze als eerste bij de nieuwe klant staan. En dan wordt er ook gewoon vanaf links en rechts ingehaald, dus je moet overal naar kijken. En als het vervolgens wel een beetje krap wordt op die 'extra' baan, dan voegen ze zo weer in, want ja zij hebben voorrang. Dit zijn echt gekke gewoontjes van die taxibusjes, maar aan de andere kant houdt iedereen er ook rekening mee dus ze kunnen ook gewoon doen wat ze willen.
- Oversteken: er zijn netjes oversteekplekken, maar slechts 10% maakt daar gebruik van. Oftewel de rest steekt gewoon midden over de weg over, op een 60 km/u -weg kan dat ook makkelijk natuurlijk.. Dus dan staan ze weer in het midden te wachten of schieten ze er nog even snel voorlangs. Maar ook op de snelweg komt het voor dat mensen even snel oversteken, dus in het begin is dat schrikken, maar je raakt er ook aan gewend.
Al deze bijzondere gebruiken hebben er wel tot geleid dat wij ons daaraan hebben aangepast, dus in Nederlandse ogen is dat nogal asociaal.. Oftewel dat moeten we weer even afleren en ondertussen gaat het links rijden ook zo automatisch dat dat ook even moet worden omgedraaid als we weer terug zijn.

Weg naar stage en in Kaapstad
Onze weg naar stage duurt ongeveer 10 min, maar dat kan nogal variëren, afhankelijk van de stoplichten. Als we iets laat zijn, dan staan die allemaal op rood dus duurt het nog langer. En op vrijdag is het altijd chaos, met alle mensen die voor het weekend weggaan, dus is het helemaal gedoe. Maar we zijn er goed aan gewend en we rijden er zo tussen en weten de goede gebruiken van de verschillende banen.

Planning rondreis:
- Donderdag 24 november: Vlucht --> Nelspruit, Z-A + panoramaroute deel 1
- Vrijdag 25 november: Panoramaroute deel 2
- Zaterdag 26 november: Kruger safari
- Zondag 27 november: rijden naar Swaziland + safari Mkaya
- Maandag 28 november: Safari Mkaya + rijden naar Mlilwane
- Dinsdag 29 november: Mlilwane + rijden naar Nelspruit
- Woensdag 30 november: Vlucht --> Kasane, Botswane
- Donderdag 1 december: Chobe
- Vrijdag 2 december: Rijden naar Okavango Delta
- Zaterdag 3 december: Okavango Delta safari
- Zondag 4 december: Okavango Delta safari
- Maandag 5 december: rijden naar Gweta + Baobab
- Dinsdag 6 december: rijden naar Pandamatenga
- Woensdag 7 december: rijden + Victoria Falls
- Donderdag 8 december: Victoria Falls
- Vrijdag 9 december: Vlucht
- Zaterdag 10 december: Thuis