Hoe is Kaapstad? Lekkerlekker

Dat zeggen ze hier overal, 'hoe is het?' 'Ja lekkerlekker'. En daarnaast is alles hier ook echt lekker, alles loopt lekker, we gaan lekker en het eten is lekker :)

Stageweek 4
Deze week is in het teken van ‘over de helft’ van onze eerste 6 weken van stageperiode. We lopen namelijk 2 periodes van 6 weken, elk dus 6 weken op Neurologie en 6 weken op Orthopedie.
Bij Kim op de afdeling Neurologie betekent dit drukte, de andere buitenlandse student is weg en de student van University of Cape Town zijn er niet. Want er is hier namelijk een groot protest aan de gang tegen de verhoging van het collegegeld, maar dat gaat dan niet zoals bij ons. Dat gaat gepaard met geweld, branden en politie en dus studenten die niet naar de universiteit of stage kunnen omdat de universiteit gesloten is of omdat ze niet mogen van de studenten die protesteren. Nogal heftig dus en zeker voor de studenten bij ons, die over 6 weken afstuderen maar nu vertraging oplopen. En daarnaast zeker bij Kim dus erg druk, dit betekent dat er per dag wordt bekeken welke patiënten worden behandeld of niet. Het was dus de eerste week helemaal alleen, zonder andere studenten want de begeleiding loopt ook overal rond. Want mijn eigen record van verschillende afdelingen waar ik heen moet is 8/8, oftewel 8 verschillende afdelingen bij 8 verschillende patiënten. Zo gaat dat ook zo ongeveer bij de vaste fysio’s, het is dus erg zelfstandig aan het werk allemaal. Al die verschillen zie je ook terug in de ziektebeelden, de standaard gevallen en dan de speciale ziektebeelden, maar hier hoef je niet van in de stress te raken want dat kan thuis even worden opgezocht en dan is het goed genoeg.
Bij Eva betekende deze week de wisselweek van Trauma naar Algemeen/High Care Orthopedie, de Princes Alice Orthopedic Unit. Dit is meer de nieuwe knieën en artrose in plaats van fracturen en violence. In de ochtend beginnen we bij High Care, daar liggen patiënten die net de vorige dag operatie hebben gehad. Dus de focus ligt daar op goed assessment (vragengesprek) en de eerste oefeningen voor doorbloeding, beweging en ademhaling. Daarna door naar de afdeling voor de andere patiënten, hier is een mix van long-term patiënten en snelle discharges. De eerste dagen was het nog erg rustig dus was het ’s middags weer helpen bij de Trauma afdeling, maar aan het eind van de week werd het weer drukker. In het weekend wordt niet geopereerd dus dan zijn er maandag en dinsdag niet veel nieuwe patiënten. En dan aan het einde van de week moeten zoveel mogelijk mensen naar huis, dus moet er even gepusht worden op de discharges. Het is wel even wennen en het is een stuk rustiger hier dan boven, dus in het begin ben je dat echte doorwerken gewend dus kan dat even een versnelling lager maar ja, het liefst werk je, ook voor jezelf, gewoon lekker door. Maar aan het eind van de week heb ik ook op deze afdeling wel redelijk mijn draai gevonden.
Het ziekenhuis heeft crisis, een beddencrisis, het ziekenhuis is voor 200% vol, alle afdelingen worden gebruikt voor allerlei patiënten dus de druk zit er goed op. Wel weer grappig is dat vervolgens de dokters hier niets mee te maken lijken hebben, dus we hoeven van hen dan weer niet te haasten met patiënten. Maar goed ondertussen moeten we dat dus wel doen, nu is het voordeel dat onze afdelingen redelijk long-term care of geplande operaties zijn dus is de druk daar wat meer verdeeld.

Vrijdag 30 september
Dan was het vrijdag weer de dag om weg te rijden voor ons weekendtripje naar Oudtshoorn, met een knap staaltje timemanagement is het gelukt om 14.00 klaar te zijn zodat we mooi op tijd weg konden rijden. Want het was nogal een stukje, 6,5 uur rijden, dus we moesten even flink kilometers maken. Tessa en Anne waren al eerder klaar met stage, die zijn elke vrijdagmiddag vrij dus die zijn al eerder vertrokken. Maar voor ons werd het dus een lange avond, maar we konden lekker doorrijden. Ook daarom moesten we op tijd weg want de vrijdagmiddag files zijn niet te doen hier, maar we zijn er redelijk goed doorgekomen. Dus na de eerste plas-stop waarbij ook even wat koekjes werden ingeslagen, konden we door. Eva heeft de eerste helft gereden en na een snelle wissel kon Kim de andere helft. Ondertussen werd het rond 19.00 ook donker maar ook dat ging goed, de wegen zijn niet verlicht maar wel met goede wegaanduiding dus dat viel mee. Toen we er bijna waren wouden we nog even stoppen voor wat eten, maar het dorpje waar we dat gepland hadden, hebben we toch maar even overgeslagen. Want zelfs ondanks onze honger, voelde dat niet goed om te stoppen, het was nogal donker en er liepen veel mensen over straat dus zijn we maar doorgereden. Dus hebben we in Oudsthoorn zelf maar wat gehaald nog en dat later op de kamer opgegeten. Anne en Tessa waren ondertussen al aangekomen dus de kamer was al helemaal klaar, maar na de opmerking van Kim: “goh alle muggen komen zo binnen door die open deur”, liep Eva tegen de DICHTE glazen deur aan. Dus dat was genoeg voor de lange avond, nog even lekker gedoucht en daarna lekker naar bed. Het is weer een prima overnachtingsplekje met hele lieve eigenaren.

Zaterdag 1 oktober
We hebben een safari geboekt met STOKSTAARTJES, hoe leuk is dat, om 6.00 stonden we met z'n tweeën klaar voor de zonsopgang. Gelukkig was het toen nog wel mooi weer en was de zonsopgang weer mooi want daarna betrok het weer. We hebben 1 meerkat gezien, zo heten ze hier, en toen begon het te regenen en daar houden ze niet van. Maar diehards als we allemaal waren, zijn we gewoon blijven zitten, de gidsen vonden het nogal wat, maar wij zijn natuurlijk wel wat gewend in Nederland. Het was ook alleen maar beetje miezerregen en na een uurtje trok het wel weer open, ondertussen vertelde de gids wel interessant dus het was niet erg. Toen het weer droog en warmer werd, kwamen ze één voor een wel naar boven, echt cute, in totaal 9 stokstaartjes, waarvan 1 moeder die zwanger was en 3 baby’s. Dus nadat er eerst even werd rondgekeken was het tijd voor wat spelen en daarna eten zoeken. De moeder hield alles goed in de gaten en de rest van de volwassenen delen ook de opvoeding van de baby’s, dus die werden geleerd eten te zoeken. Echt leuk om zo van zo dichtbij te zien en uiteindelijk waren we om 9.00 weer terug voor het ontbijt bij het hotel.

Na een lekker ontbijt, hadden wij wat tijd over want Tessa en Anne zijn gaan mountainbiken ’s ochtends, dus zijn we naar de plaatselijke wildlife range geweest. Dit is een beetje vergelijkbaar met een dierentuin, maar voor het geld en met de tour erbij vonden we het wel even leuk om zo rond te lopen. Toen hebben we ’s middags met z’n 4en geluncht bij een boerderij in de buurt en gingen we daarna naar de Cango Caves, de grotten. Hier hadden we de adventure tour geboekt en nou dat hebben we ook geweten, het begin was gewoon mooi, trappen door grote zalen en mooie passages. Maar toen kwamen de stukken waar je echt net doorpaste en doorheen moest klimmen op je buik en je erg blij was dat je ook maar niet iets dikker of langer was. Het was echt heel gaaf, maar wel achteraf pas zeker voor Eva en Anne. Eva heeft dit al wel eerder gedaan maar in een stukje dat echt heel klein en benauwend was, was er even een klein paniekmomentje. Dus even bijkomen en toen ging het ook wel weer, de combinatie van de benauwde lucht en het moment dat je nergens

anders heen kunt of ook maar iets kunt draaien met je lichaam was even niet zo fijn zullen we maar zeggen. Daarna ging het oké, was nog even de hulp nodig van Kim om Eva uit een scheur te halen, want ze koos het smalste stukje dus op een gegeven moment waren de benen erdoor maar de rest kon niet meer. Dus terwijl Eva helemaal dubbel lag van het lachen, heeft Kim haar vakkundig naar links getrokken en hopsa gelukt.
Dus uiteindelijk was het nogal een avontuur en konden we rustig terugrijden naar het hotel.
De eigenaren hielden een braai voor ons, de traditionele Zuid-Afrikaanse BBQ, het was hun eerste keer dus ze waren een beetje zenuwachtig. Maar het was erg geslaagd, erg gezellig, samen met een koppel dat op huwelijksreis was. Het eten was goed en ook leuk dat je daarnaast ook met henzelf kunt praten of van alles. Daarna was het weer lekker naar bed en was het “toch al wel erg laat” om 21.15, dus zijn we weer lekker vroeg gaan slapen.

Zondag 2 oktober
Ons ritme zorgt ervoor dat we in het weekend ook om 6.00 klaarwakker. Dan draai ik me om en kijkt Kim me met grote hoopvolle ogen aan te kijken of ik al wakker ben, dus dan lukt het ook niet meer om te slapen en staan we maar gewoon op. Deze dag dus precies zo en zaten we om 7.30 (het kon niet eerder) aan het ontbijt, weer lekker verzorgd en klaar voor vertrek. Eerst gingen we nog een kleine wandeling doen, dus toen we na 10 kilometer dirt-road, bij de poort kwamen die om 9.00 openging, was het even wachten tot 9.30 want “ze waren druk met opruimen”. Oftewel typisch Zuid-Afrikaans, maar we hebben de auto’s geparkeerd en zijn 2,5 kilometer naar boven gelopen voor de Rust & Vrede Waterval. Dit was een erg mooie en indrukwekkende grote waterval dus we waren wel weer erg tevreden. Daarna zijn we lekker rustig terug wezen rijden en waren we mooi voor het licht weer bij het appartement dus konden nog even lekker avondje rustig bijkomen voor weer een nieuwe week.

Stageweek 5
Het was mooi weer deze week, dat we echt op het strand konden liggen, dus dat hebben we goed benut door maandagmiddag lekker op het strand bij Camps Bay te liggen. Het waaide nog wel wat maaar we hebben voor het eerst op het strand gelegen dus heerlijk genoten!
Deze week heeft Kim een echt even een shock-moment gehad, een patiënt van haar is overleden, best wel plotseling en dan vooral omdat je het aan de ene kant ook niet verwacht. Kim heeft neurologische long-term patiënten maar dat is niet meteen levensbedreigend, dus daar moest ze even de knop omzetten.
De staking bij University of Cape Town heeft ondertussen zulke vormen aangenomen dat het nu niet de vraag is wanneer de studenten terugkomen maar OF ze überhaupt terugkomen. Erg heavy allemaal, want dat betekent dat er allemaal studenten zijn die nu niet kunnen afstuderen eind december. En daarnaast betekent dat ook dat hun jaar community-service wordt uitgesteld, na hun afstuderen werken zij een jaar in overheidsinstellingen. Deels voor ervaring en deels voor de overheidsinstellingen om goedkope werknemers te hebben. Dus verschillende fysiotherapie-afdelingen

van die overheidsinstellingen draaien op die community services, dus daarvoor zou dit ook erg vervelend zijn.
Verder is dit vooral zo'n tussenweek, Eva heeft even een klein dipje van 'geen zin' maar ach uiteindelijk valt het ook allemaal wel mee. We hebben een chocolade + chips bunker middagje gehad met Anne en Tessa dus toen was dat ook weer goed.
En voor weekend van 14 t/m 17 november gaan we naar Namibië, supergaaf, hebben we een privétour met 3daagse safari geboekt.

Vrijdag 7 oktober
Het is weer een drukke vrijdag, dan zijn alle andere studenten vrij behalve de buitenlandse, wij dus. Dan is het altijd een beetje hectisch, ook omdat de meeste patiënten nog graag voor het weekend naar huis willen. Maar goed daarna lekker naar het appartement en 's avonds lekker naar Harbour's Bay, de foodmarket. Hier kun je van alles eten en souvenirtjes kopen, dus we hebben ons weer goed uitgeleefd daar ;) Ook hebben we van allerlei lekkers ingeslagen voor de volgende dag, want er ging weer gehiked worden en dan is het ook belangrijk om lekker te eten haha.

Zaterdag 8 oktober
We gingen weer vroeg op pad zodat we mooi op tijd konden beginnen met de hike. Dit weekend stond Stellenbosch op de planning, half uurtje van Kaapstad en een mooie omgeving met heel veel wijnboerderijen. Vandaag wouden we eerst actief bezig gaan, met een 6-8 uur durende, 17,1 kilometer lange hike en dan konden de volgende dag voor de wijnen gaan. De panorama tour begon prachtig, mooie uitzichten, heerlijk weer, wel zwaar want we moesten 800 m klimmen en het was een heel technisch pad met stenen. Eenmaal boven werd het een beetje mistig dus dat was een beetje jammer maar het zag eruit alsof het zo ging optrekken.
Dus nadat we op de helft toch nog een plekje hadden gevonden met mooi uitzicht waren we klaar voor de laatste 3 uur. Maar toen... Toen begon het te regenen, eerst beetje miezer maar daarna echte harde regen, dus het werd al snel erg koud en doorweekt. Maar ja je moet doorlopen, want je kon nergens schuilen en we hadden geen vooruitzicht dat het beter ging worden. Dus blijven bewegen en terug naar beneden lopen, na 5 min was iedereen dus strontchagrijnig en hebben we alleen maar gefocust op lopen. Door het moeilijke pad, met losse stenen, schoot het ook allemaal voor geen meter op en werd het echt gevaarlijk. Iedereen is meerdere keren gevallen, Kim heeft haar enkel verzwikt, Eva had last van de rug, Tessa was bijna het ravijn in gevallen en hand verstuikt en in de laatste 10 min is Anne nog gevallen en heeft bijna haar teen gebroken.. Dus dat geeft wel weer hoe zwaar het was en het pad, of het was eigenlijk geen pad, zo smal en zo vol met bosjes/stekels, was levensgevaarlijk. Op sommige plekken was het zo smal en zat ernaast gewoon een afgrond, of moest je telkens door stekelbosjes heen en lagen de stenen zo los dat niets meer stevig stond. Daarnaast was de kou dus ook echt een killer, blijven bewegen en zorgen dat we naar beneden komen. Door de kou voelden we onze handen niet meer, dus Kim heeft de stekelbosjes gewoon vastgepakt om nog een beetje houvast te hebben. Al onze energie ging naar het concentreren en blijven lopen, hierdoor hadden we ook gewoon geen tijd voor pauzes en eten/drinken, wat natuurlijk ook echt slecht is voor je lichaam. Na 2,5 uur kwamen we mensen tegen en die gaven ons het verlossende woord dat het nog maar een kwartier naar de parkeerplaats was dus waren we superblij. Dus nog even volhouden en naar de auto, snel omkleden, of ja snel onze handen konden we nauwelijks meer bewegen dus dat duurde wel even. Maar in ieder geval droge kleren aan, verwarming op 100 en eteneteneten en drinken. Ondertussen was het al 15.00 dus hoogtijd, we waren onze oriëntatie qua tijd compleet kwijt en waren op overlevingsmode geweest dus ons lichaam moest flink bijkomen. Terug in de auto merk je pas hoe moe je spieren zijn, hoe veel pijn je hebt, hoe veel eten en drinken je nodig hebt. Achteraf weten we ook niet meer hoe we die 3 uur hebben volgehouden, het was echt knop om en denken 'naar beneden, terug naar de auto, doordoordoor'. De foto's zijn dus ook

alleen van het mooie gedeelte, daarna was daar geen tijd meer voor.
Dus nadat we een half uur in de auto hebben zitten opwarmen konden we terugrijden, op naar het hotel. Dat zag er allemaal prima uit maar het enige wat we konden is strompelen naar de kamer en warm douchen, kop thee drinken en op de bank zitten.

En voordat we opmerkingen krijgen, we hebben ons echt goed voorbereid, op internet gekeken naar de route, het weerbericht was prima, we hadden goed eten en drinken bij ons. En we moesten langs een visitors centre waar we eerst nog informatie hebben gehaald, niets wees erop dat dit eraan zat te komen.
Nadat we weer een beetje bijgekomen waren, hebben we ons maar even gefatsoeneerd voor het eten. In het dorpje kon je lekker eten dus zijn we daar heengegaan en nadat we strompelend naar het restaurant zijn gelopen, hebben we heerlijk gegeten. Daarna was het ook snel klaar want we waren echt kapot, dus weer terug naar het hotel en lekker in de warme dekens gekropen om heerlijk te gaan slapen.

Zondag 9 oktober
Nou we hebben heerlijk geslapen maar onze lichamen zijn echt helemaal van rit, alles voel je en de pleisters en de pijnstillers kwamen goed van pas.. Maar na het aankleden en uitchecken konden we er wel weer een soort van tegenaan voor de volgende dag. We gingen eerst ontbijten in de botanische tuin van de universiteit, erg mooi en lekker, met een zonnetje, ook heerlijk.

Daarna gingen we naar onze startplek van de wine & bike tour, een mountainbike tour langs 4 verschillende wijnboerderijen. Normaal gesproken zou dit appeltje-eitje zijn maar vandaag was dus alles anders. Maar we hadden afgesproken, dit doen we voor onze lol dus lekker rustig aan gedaan en ook genoten van het uitzicht. De tourleider vertelde leuk tussendoor over het landschap en de geschiedenis van Stellenbosch, gesticht door een Nederlandse zeevaarder. En zo gingen we langs verschillende wijnboerderijen, met proeverijen en eten erbij. Ze zijn hier vooral van de rode wijn maar ze hebben ook wel droge witte of fruitige/zoetere witte wijnen. Dus voor Eva ideaal, voor Kim wat minder, haha maar voor proeven was het prima en ze hadden het leuk gecombineerd met chocolade of kleine hapjes waarbij de wijn dan erg goed bij paste. De gids heeft Kim wel 100x belachelijk gemaakt dat ze zo belachelijk liep en

normaal moest gaan lopen. De eerste 2x was dit grappig, daarna werd het vooral erg vervelend.. Hij moest eens weten wat een hel we doorgemaakt hadden, daar mogen wij alleen grapjes over maken. Maar na flink wat wijn te hebben geproefd, netjes aan de keurige hoeveelheden gehouden, zat het er 's middags weer op.
Toen zijn we nog even wezen happen om 16.00, soort van late lunch/vroeg avondeten, want ons lichaam wist ook nog niet zo goed wat die nou wou. Dus lekker hapje gedaan nog en toen weer terug naar onze veilige woonplekken. De kleren en tassen waren nog steeds nat en erg stinkend dus nadat we dat nog hebben kunnen ophangen, was het een kwestie van op de bank hangen. Het proberen vol te houden tot minimaal 20.00 hebben we afgesproken en dat is gelukt maar daarna was het snel al naar bed en nog even liggen en dan slapen.

Stageweek 6
Pff het is een zwaar begin zo na zo'n heftig weekend, op stage hebben we erover verteld natuurlijk en de reacties waren erg lief. Ze vonden ons erg dapper en ze waren blij dat we het overleefd hadden. Na deze lieve woorden hoorden we dat dit een van de moeilijkste hikes schijnt te zijn en dat je dit onervaren eigenlijk niet alleen moet doen. HOE kon het dat wij dat NIET wisten? We hebben op internet gekeken, bij het visitors centre gevraagd en we hadden dus toch niet door hoe heavy het echt was. Dus hier is iets vreselijk misgegaan, achteraf kunnen we erom lachen, maar wij zijn de ENIGE die hierom mogen lachen, de rest moet heel veel respect voor ons hebben dat we dit hebben volgehouden.