Wisselen = halverwege

Stageweek 7
Woensdag zijn we 's ochtends nog op onze eigen afdelingen begonnen en kregen we ‘s middags nadat onze begeleiders tijd hadden onze oriëntatie om echt te gaan wisselen van afdeling.
Eva: Mijn begeleider Sam is nogal van het vele en snelle praten, dus het was een intensieve oriëntatie, maar ze was heel lief en legde alles wel netjes uit. En ze heeft wel door dat ze me rustig er even in moet laten komen, want naast school heb ik nog geen praktijkervaring met neurologie patiënten. De tweede dag kon ik het eerste uur nog even kijken en daarna moest ik ook zelf aan de slag. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik samen met Sam wat dingen zou bespreken maar omdat of de patiënt weg was voor onderzoek of andere dingen, kwam het erop neer dat ik zelf al patiënten heb behandeld. Maar het viel me nog mee, gelukkig kon ik de notities van Kim van de vorige dag van dezelfde patiënten gebruiken haha dus wist ik ook wel wat ik moest doen. Maar ik heb ook al een nieuwe patiënt gehad dus van alles zo op de eerste dag, maar vooral zoeken en rondkijken overal. Want neurologie is dus op allemaal verschillende afdelingen dus lekker rondrennen in het ziekenhuizen en trappen lopen (maar ach dat is aan de andere kant ook wel weer goed voor me haha). Voor de leuk heb ik de stappenteller een paar keer aangehad en op een gemiddelde stagedag alleen worden minimaal 12.000 stappen gezet inclusief minstens 20 trappen. Ik heb verschillende patiënten met hersenletsel door infarcten of door traumatische gebeurtenissen. Zo heb ik een baby van 11 maanden die door de ex-man van de blinde moeder op de grond is gegooid, zo sneu maar zo'n lieve patiënt. Maar goed normaal in Nederland zou ik geen kinderen behandelen aangezien dat bij ons een specialisatie is, maar ook wel weer heel leuk, want je moet behandelen met gebruik van speeltjes en handwerk. Dus van alles wat, het zal nog wel paar dagen duren voordat ik alles snap en kan vinden maar komt goed!
Kim: Het is even wennen, op de trauma afdeling. Het gaat er heel gestressed aan toe, en het is heel veel mensen pushen om te gaan staan/lopen zodat ze binnen 1 of 2 dagen ook weer naar huis kunnen. Dat is wel even heel wat anders als Neurologie. Mijn begeleidster is nogal precies met bepaalde dingen, dus dan krijg ik te horen dat ik mijn handtekening ergens in de aantekeingen moet aanpasssen, omdat die 2 regels te hoog staat... Heel frustrerend als je net gewend lekker onafhankelijk te werken. Het leuke is wel dat ik nog niet heel vertrouwd met alle breuken en externe fixaties, dit is dus erg leerzaam.

Kim heeft al sinds het begin last van muggenbulten, ze zit helemaal onder en het jeukt enorm. Gek want zij is de enige in het appartement die er last van heeft en we hebben alles geprobeerd, spray, klamboe, licht aan/uit, deuren open/dicht, niets werkt. Maar deze week heeft ze midden in de nacht ontdekt dat het 'bedbugs' zijn, een soort van bedluis, oftewel AAAH. Dus 's ochtends meteen de receptie en 4exchange (de organisatie waarbij we dit appartement hebben geregeld) ingeschakeld en ze gingen er meteen achteraan. Uiteindelijk kwamen ze 's middags toen wij weer terug waren van stage en ze hebben de hele kamer gesprayd met eco-vriendelijk spul. Gelukkig want dan hoeven we ook niet te verhuizen aangezien het toch niet giftig voor ons is. En hopelijk werkt het wel tegen de bedbugs en kan Kim weer lekker rustig, zonder jeuk slapen.

Het is fijn dat we zo’n korte halve week hebben dat is ook fijn voor het wennen op onze nieuwe afdelingen, dan is het allemaal wat beter te overzien. Het is vooral nog veel overal zoeken en bekijken hoe alles werkt. Ondertussen kent Eva ook alle trappen ongeveer van het ziekenhuis en zijn die ook al meerdere keren te vaak opgelopen omdat je dus nergens tussendoor kunt lopen, maar eerst helemaal naar beneden moet en dan stukje verder en dan weer helemaal naar boven. Kim went ook al aan haar nieuwe begeleider, ze is heel aardig en meedenkend maar de manier waarop ze dat laat merken is een beetje bemoeierig en hectisch. Dus dan is zo’n 3daagse werkweek ook zo over en is het weer tijd voor het weekend.

Vrijdag 21 oktober
We hadden een lekker rustig begin van het weekend voor ogen maar dat begon toch even wat anders. De bedbugs waren namelijk nog steeds niet weg bij Kim dus moesten we daar weer achteraan. Alleen dat kon pas na onze stage om 15.30, net voor het weekend natuurlijk, dus dat was zowel voor ons als voor het personeel van de appartementen/hotel heel vervelend. Maar uiteindelijk waren ze er om 18.00 uit, dat Kim een andere kamer kreeg voor 2 nachten en dat ze zaterdag opnieuw komen om weer te sprayen. Dus na dit gedoe hebben we ons (natuurlijk) weer even beloond met een lekker avondmaal bij ons favoriete restaurantje met verrukkelijke cheesecake en chocoladecake. Echt waar als je die hebt gehad, dan wil je niets anders meer, dus we komen hier nog wel, minstens, 1 keer om het recept ook te vragen. Daarna ging Kim naar haar hotelkamer en Eva sliep alleen in het appartement, dus moesten we even afscheid van elkaar nemen, zo’n ‘lange’ tijd apart hebben we niet gehad de afgelopen maanden haha.

Zaterdag 22 oktober
Vandaag was het uitslaapdag, wouw, dat hebben we eigenlijk nog nooit gehad sinds we stage liepen, dat we echt tijd hadden om gewoon lekker rustig aan, lekker niets, een paar uur te doen over opstaan. Dit klinkt nu heel heftig, maar dat valt reuze mee met alle leuke dingen die we doen, maar zo’n weekend tussendoor is ook wel lekker. Maar goed met ons ritme was het meer gewoon om 6 uur wakker, tot 7 uur nog even lekker liggen en dan beetje leuke dingen uitzoeken, foto’s uitzoeken en lekker rustig aan. Kim heeft heerlijk geslapen in haar frisse, schone bedje, Eva iets minder want dat appartement was toch wel beetje groot zo alleen. En geheel om z’n Afrikaans, we beginnen het al te leren, waren we minimaal een kwartier te laat op onze ontbijtafspraak met Tessa en Anne. Maar goed we hebben weer heerlijk ontbeten en even boodschappen gedaan voor de volgende dag. Dat wennen aan het Afrikaanse leefstijltje hier heeft ook een nadeel, onze rijstijl past zich namelijk ook al aan, dus op z'n zachts gezegd is dit een beetje asociaal en dit betekent veel toeteren, zo wisselen van rijbaan, 1=2 rijbanen en andersom. Natuurlijk houden we het allemaal veilig en beheerst maar het is wel typisch, dus als we terug zijn in Nederland moet dit snel weer worden afgeleerd.

Daarna was het tijd om naar Kommetjie te rijden, vlakbij Noordhoek voor ons middagprogramma. Namelijk paardrijden op het strand, dus voor Anne en Eva de tweede keer maar liefst op een paard en leuk op het strand. We hadden met z’n vieren een rit geboekt met twee begeleiders, mooi handig, met twee ervaren (Kim en Tessa) en twee onervaren (Eva en Anne dus). De rit was heel mooi en

de paarden deden het prima maar de begeleiding was prut, ze hadden onrustige paarden mee die eigenlijk tegelijkertijd getraind werden. Dus in plaats van iemand die rustig bij Eva en Anne rijdt en hun helpt waren ze vooral druk met zichzelf, dus dat gaf zeker voor onervaren mensen nogal wat extra druk met zich mee. Ook Kim en Tessa ergerden zich eraan want de manier waarop ze met de paarden omgingen was ook niet erg vriendelijk. Maar het was echt mooi om zo op zo’n rustig strand lekker te rijden, met een geweldig uitzicht en uiteindelijk heerlijk weer. Na de rit was het tijd om een plekje te zoeken op het strand voor de lunch, met onze zelfgesmeerde boterhammetjes, zaten we heerlijk te genieten van het uitzicht op de woeste zee. Daarna zijn we via de mooie route, Chapman’s Peak teruggereden naar Camps Bay en hebben we daar wat lekkers gedronken en toen konden we zo na 2 minuten rijden aanschuiven bij het restaurant. Een aanrader van Tessa en Anne en het smaakte weer heerlijk, een echt steakhouse dus na een presentatie van alle soorten vlees hebben we echt lekker gegeten.

Zondag 23 oktober
Vandaag was ook weer een dag met een rustig begin, Kim heeft weer heerlijk geslapen en Eva heeft dit keer ook beter geslapen, het was gewoon even wennen zo alleen ;) En toen kwam weer iets bijzonders, we hebben allebei wat apart gedaan, Eva ging mee met Anne en Tessa naar de kerk en Kim heeft een relaxochtendje gehad bij het appartement. Kim heeft uitgecheckt bij het hotel en is terugverhuist naar het appartement, ze hadden opnieuw gesprayd dus hopelijk is het nu klaar met de bedbugs. Eva is samen met de gastouders van Tessa en Anne naar hun favoriete kerk geweest, om dit een keer mee te maken. Heel bijzonder, vooral met veel gezang, veel enthousiasme, met vele verschillende mensen jong en oud, zwart en blank en de manier waarop ze het deden was erg mooi. Zo trek je nog eens mensen naar de kerk, zelfs als je niet gelovig bent is het bijzonder om mee te maken op deze manier.

Daarna werden we gelukkig weer herenigt met elkaar en zijn we weer met z’n vieren. Dan kunnen we weer vertrekken voor onze volgende activiteit, sealsnorkeling. Na een snelle lunch bij de foodmarket in Hout Bay waren we er klaar voor, de zeeziek-tabletjes waren al op tijd genomen dus we waren er klaar voor. We werden helemaal ingepakt in vest, wetsuit, schoenen en handschoenen, want het water is hier te koud voor haaien, vandaar dat wij veilig kunnen snorkelen met de zeehonden. Vervolgens vaarden we op de boot naar de goede plek, het was zo’n speedbootje met in totaal ongeveer 15 mensen over de zee scheuren. Zo konden we Kaapstad ook een keer van de andere kant zien, ook wel grappig. Na 5 minuten op en neer schommelen waarbij we ons goed moesten vasthouden, waren we op de plek waar de zeehonden waren. Dus nadat we onze flippers, duikbrillen en snorkels ophadden konden we in het water duiken, even wennen aan het ademen door de snorkel en gaan. Wouw.. zo gaaf, de zeehonden zwemmen onder je door, komen op je af om op het laatste moment nog weg te duiken en ze spelen met elkaar, springen over het water. Dus zowel onder als boven water is het leuk om naar te kijken en we hadden een waterdichte GoPro gehuurd zodat we ook foto’s konden maken onder water. Echt heel bijzonder om te doen maar na een dik uur in het zoute water te hebben gezwommen was het ook wel klaar met het zout dus het was precies lang genoeg en zijn we weer teruggevaren. Daarna hebben we nog lekker even op Camps Bay op het strand gelegen en we waren kapot dus we zijn neergeploft en met z’n vieren in slaap gevallen haha. Daarna nog even lekkere koffie gedronken hebben

we gegeten bij Tessa en Anne, we waren namelijk uitgenodigd want ze wilden zo graag een keer koken. Normaal koken de gastouders voor hen maar nu was het hun beurt. Het was gezellig en de boodschappen waren zaterdag al gehaald maar uiteindelijk kwam het erop neer dat Kim en Eva kookten en dat Anne en Tessa keken waar alle kookspullen stonden, foto’s aan het uitzoeken waren en de tafel aan het dekken waren. Haha ach helemaal niet erg en we hebben genoten van het lekker maal en daarna weer terug naar het appartement en rustig bijgekomen voor de volgende stageweek die alweer komen gaat.
Dit wisselen van afdeling op stage betekent ook dat we al halverwege zijn, eigenlijk al over de helft, want het eerste blok was 6,5 week en dit blok 5,5 week, dus het gaat supersnel. Tessa en Anne gaan begin november ook al weg, na nog een week rondreizen moeten zij al naar huis en dan hebben wij nog 2,5 week stage en 2,5 week reizen.

Stageweek 8
Deze week is vooral er even echt in komen, je merkt dat het steeds makkelijker gaat en dat je je steeds beter voelt bij je nieuwe afdeling. Na de eerste kennismakingen is het voor ons beide bevestigd dat we de vorige afdeling toch leuker vonden, Kim is meer een neuro-mens en Eva meer een ortho-mens. Maar goed desondanks vinden we het ook wel belangrijk om in ieder geval ervaring te hebben met de andere afdeling want dat is de enige manier waarop je ook echt zeker weet wat je wel en niet leuk vindt. We leren ook weer veel en het is ook wel interessant om zo veel verschillende patiënten te zien en vooral hoe je daar mee om moet gaan.
Deze week was het stroke-awareness week, aandacht voor de beroertes, en woensdags kon iedereen meedoen aan het vragenlijstje en die inleveren om kans te maken op prijzen. En voilà Eva heeft een mooie vaas met bloemen gewonnen, haha, heel mooi,

de nationale Zuid-Afrikaanse bloem, the Kind Protea. Maar ik heb hem aan de fysiotherapie afdeling geschonken want ik wist niet zo goed wat ik er nu mee moest dus nu kan iedereen ervan genieten haha. Ze doen hier trouwens wel veel aan preventie, elke week is er wel een ‘awareness week’, of staat er een of ander standje met informatie of is er een speciale dag voor iets. Dus met de weinige middelen die ze hebben proberen ze mensen wel bewust te maken van vanalles en op een leuke manier educatie te geven.
Deze week zijn ook de studenten van University of Cape Town weer terug, de protesten zijn nog steeds gaande maar ze kunnen nu in ieder geval weer naar stage. De protesten zijn nu in de fase van onderhandelen dus het is iets rustiger maar zoals we horen is het nog niet voorbij met de gewelddadige protesten. Maar goed de studenten kunnen in ieder geval hun laatste stage afmaken en afstuderen dus dat is heel fijn en voor ons ook fijn want zo zijn wij in onze laatste weken tenminste niet alleen. Een ander probleem is wel dat de 1e, 2e en 3e jaars al vakantie hebben want naar school kunnen ze nog niet dus die missen hun laatste blok en kunnen hun jaar dus niet afmaken. Dus die moeten dat volgend jaar extra inhalen en dat brengt weer de vraag met zich mee of zij dan wel telkens op tijd over kunnen zodat de jaren niet door elkaar heen gaan lopen met

afstuderen. Maar goed dat schijnt een probleem voor later te zijn want nu zijn ze blij dat in ieder geval deze lading studenten kan afstuderen.
We hebben deze week ook weer bijzonder avondje gehad, we hebben eerst ons eten gekookt voor ons 4en en zijn toen naar Signal Hill gegaan. Dit is de staart van Lions Head, daar hebben we een mooi plekje gevonden en hebben daar ons eten opgegeten met een prachtig uitzicht van de zonsondergang.

Vrijdag 28 oktober
Nu de studenten van University of Cape Town terug zijn, betekent dat dat wij niet meer de enige studenten op vrijdag zijn, want zij werken ook deze dag, ook al is het maar een halve. Dus dan kan alles gewoon netjes verdeeld worden. Maar verder blijft het zo’n dag voor het weekend, het lijkt allemaal net wat relaxter met zo’n lekker weekend vooruitzicht in je hoofd. Dus de dag was weer zo voorbij en toen konden we lekker op ons gemakje naar huis en het begin van het weekend vieren. En hoe vieren wij dat? Juist met lekker eten, we hadden weer een tripje naar de foodmarket in Hout Bay gepland. Deze week zijn nog 2 andere studenten van Saxion aangekomen voor hun stage bij Red Cross Children Hospital en hebben we deze avond even met elkaar afgesproken om elkaar bij te praten. Ze hebben hier trouwens overheerlijke carrotcake, je krijgt een huge stuk dus ondertussen hebben we geleerd dat we daar wel een groot plekje voor over moet laten met eten. Alles smaakte weer heerlijk en we hebben ook wat lekkere hapjes ingeslagen voor het weekend.

Zaterdag 29 oktober
Vandaag vroeg op, om 5.00 stonden we paraat bij Anne en Tessa, want we gaan naar Cederberg en dat is een stukje rijden, 3 uur en dan moet je via de welbekende dirtroads verder het park in. En aangezien het nogal warm wordt in Cederberg en dit hét gebied is om te hiken wilden we er op tijd zijn. Nou dat is gelukt, het gaan heerlijk rijden zo met zo’n route dus we waren er ook zo. Toen was het nog even rijden naar het beginpunt van de hike, de Maltesse Cross en deze dirtroad was wel een van de ergste maar we zijn er goed gekomen. Dit was de eerste echt hike weer na Jonkershoek met de vreselijke wandeling/ weer dus met dat nog in ons achterhoofd begonnen we met vol goede moed. Het was precies het tegenovergestelde, toen we aanreden wat het mistig maar toen we verder reden trok het helemaal open en was er geen wolkje aan de lucht. En na de nodige meters klimmen was het erg warm dus heerlijk in vergelijking met de vorige keer, dus was het na 50 minuten tijd voor de eerste break. Een mooi plekje uitgezocht en lekker gezeten, nog te grappen over dat achter deze klim het einde is. Maar dat kon niet want de wandeling zou 3-4 uur duren en we deden het rustig aan. Dus weer vol energie verder lopen en jawel 5 minuten later waren we er, haha, de indicatie-tijden schijnen hier wel heel ruim te zijn dus binnen één uur waren we al op het eindpunt. Erg mooi want dit is een steenachtig gebied en middenin al die kleine formaties staat 1 groot kruis, of wij vonden het meer een vuist die erboven uit steekt. Na de nodige fotomomentjes hebben we maar een lekker zonplekje opgezocht en uiteindelijk ook de lunch opgegeten voordat we weer teruggingen. Uiteindelijk hebben we er wel de tijd over gedaan die ervoor stond maar dat kwam meer door de pauzes dan door het lopen.

Daarna zijn we naar ons guesthouse gegaan, een mooi complex met mooie kamers, zwembad, restaurant en wat lokale verkoophoekjes. ’s Avonds zijn we tegenover gaan eten en dat was ook prima in orde en daarna weer volgens traditie mooi op tijd in bed, nog een beetje lezen en slapen.

Zondag 30 oktober
Na een lekkere nacht was het tijd voor ontbijt, dit kon lekker in de zon en na goed gevuld te zijn, konden we weer terug naar het National Park voor weer een hike. Dus eerst weer een uur over de dirtroad en konden we beginnen aan het eind van de camping van het park nadat we eerst over een leuk weggetje met water hebben gereden. Zo de auto geparkeerd en dan konden we beginnen, dit keer weer naar een waterval. Een mooie wandeling en het was nog niet te warm dus dat scheelde en het was gewoon een lekker pad dat gestaag omhoog ging. Op een lekker tempo waarop we ook nog konden kletsen én met bordjes met de goede richting, als was het op deze route niet echt nodig maar toch fijn dat ze er af en toe aan denken. Ook deze wandeling hebben we weer 2x zo snel gedaan als voorgeschreven stond, terwijl we best rustig aan doen en ook wel echt pauzes nemen om even bij te komen of om even te genieten van het uitzicht. We denken dat het ook een beetje uit voorzorg is dat mensen niet te licht over de hikes denken en goed rekening houden met water en dat soort dingen. En daarnaast is het fitheidslevel wat we zo tegenkomen ook nogal verschillend dus met deze tijdschatting is het voor bijna iedereen haalbaar. Eenmaal boven konden we de waterval al mooi zien en na wat inspectiewerk van Eva konden we nog wat verder. Dus na wat extra klauterwerk kwamen we op een supermooi plekje met mooi uitzicht en stonden we onderaan de waterval. Het is zo bijzonder als je bij zo’n waterval komt na zo’n hike en dat je dan gewoon de enige bent die daar rondloopt.

Toen kwamen we weer bij de auto en bij de waterplas die over de weg verder gaat en hebben we daar nog even lekker in de zon gelegen. Anne en Tessa zijn als echte diehards wezen zwemmen in het water en Kim en Eva hebben het maar gehouden bij pootjebaden. Na weer te zijn opgedroogd zijn we teruggereden en hebben we lekker geluncht bij ons guesthouse want dat moesten we ook nog even uitproberen. En toen konden we weer rustig richting huis rijden via de mooie route, alle routes zijn hier zo ongeveer mooi want elke is weer zo verschillend mooi dus dat blijft bijzonder. We zijn weer veilig en voldaan teruggekomen in het appartement en dan brengen we de zondagavond verder door met beetje opruimen en bijkomen voor de week weer gaat beginnen.

Minpuntje van het begin van de week was dat Kim weer bedbugs had zondags, dus dat was weer even schrikken. Ze was net over haar paranoïde van jeuk heen toen ze weer terugkwamen. Maar maandagochtend hadden we geen tijd om dit door te geven, dus heeft Kim maandagavond gezellig bij Eva geslapen. Dinsdag hebben ze gesprayd en dus hopelijk is het nu goed genoeg weg, in ieder geval voor de tijd dat zij nog daar moet slapen.. ;)