'Het kan allemaal hier'

Dat is ons motto hier, met alles haha, met stage, met de weekendtripjes, met autorijden, met eten en met elkaar.

Stageweek 3
Op stage loopt het nu echt lekker, we lopen er nu echt mooi tussen met onze witte T-shirtjes, klembordjes en keycords. Echt wel gaaf dat je zo het gevoel hebt dat je er echt bij hoort. Iedereen neemt je ook echt wel serieus en er is ook tijd voor een grapje met de studenten, begeleiders en de patiënten. En het leuke dat je er wat langer bent, is dat je echt wel een band opbouwt met de longterm-patiënten, dus je krijgt echt bijzondere verhalen te horen. Mensen die hun hele levensverhaal vertellen want jij bent als fysio toch in de bijzondere positie om echt even alleen met de mensen bezig te zijn. Terwijl ze pijn hebben en op een plek zijn waar ze liever niet zijn, is het soms een uitdaging om de mensen aan het werk te krijgen. En soms krijg je er dus heel veel voor terug van de mensen en merk je dat je echt een verschil maakt voor de mensen. Want de patiënten kijken nogal hoog op tegen de dokters en die hebben misschien 5 minuten echt contact met de patiënten. En zo maakt Kim mee dat zij degene is die de patiënt vertelt wanneer die naar huis mag omdat de dokters alweer doorgelopen zijn zonder dat te vertellen. En dat wij als fysio soms moeten regelen dat iemand ook daadwerkelijk veilig naar huis mag, dus dan regelen wij dat er een loophulpmiddel of ergotherapeut bij de patiënt komt. Dus zo zijn de fysio’s vaak de mensen die echt de tijd nemen om wat uit te leggen, zaken te regelen en daarbij ook nog persoonlijk zijn en een grapje erbij maken.
In het begin dachten we misschien dat er ook hoog tegen ons werd opgekeken, want we zijn in hun ogen toch de rijke, blanke van 'overseas'. Maar dat is alleen maar meegevallen, vaak vinden ze het gewoon heel bijzonder dat jij ze behandelt. En Eva heeft haar eerste handtekening al aan de patiënt gegeven, haha hij wou zo graag bewijzen dat hij iemand uit Nederland had ontmoet, ‘because no one is going to believe me’. Dus moest er even mijn naam worden opgeschreven in zijn belangrijkste boekje, de Bijbel met ‘Netherlands’ erachter. Dat merk je hier wel veel, het geloof is wel belangrijk, veel hoor je over God en dat het vertrouwen in Zijn handen moet worden gelegd en dat Hij voor hen zorgt. En daarnaast zijn de meeste mensen heel eerlijk hier, over hoe ze wonen en na een paar behandelingen dat wij toch echt niet naar hun wijk moeten want dat is niet veilig. Dus ze zijn zo open en begaan met je, dat is wel echt heel bijzonder. En de andere fysio’s ook, wij zijn

ondertussen de Crazy Dutch People, aangezien wij onze weekenden vol proppen, zo staat Namibië voor een weekend gepland en Gardenroute. Dit betekent dat we de komende weekenden ook vrijdagochtend de backpacks al in de auto hebben en meteen vanuit stage ‘s middags doorrijden naar onze bestemming :).
Voor Eva betekent deze 3e stageweek dat ze volgende week gaat switchen naar ‘beneden’, D14, dit is de algemene orthopedie dus dat is meer voorstekruisbanden, artrose, dat soort gerelateerde orthopedische patiënten. Gek is dat hoe snel het al gaat en hoe jammer je het dan al vindt om weg te gaan van je afdeling, F22 en F23. In de praktijk betekent het wel dat het op D14 rustiger is dus dat je vaak nog moet bijspringen op F22 en F23 dus ik zal er nog genoeg weer komen. De patiënten met wie je een band hebt en die dus wel blijven op de afdeling vinden het dan ook echt jammer dat je weggaat.
Voor Kim betekent deze 3e stageweek dat ze op de helft van de neurologie-tijd zit, het is nog steeds erg leuk. Het rennen en traplopen tussen de verschillende afdelingen door begint al wat te wennen en je wordt er ook handig in. Daarnaast kun je de patiënten ook in de ‘gym’ laten komen, dat is in het fysiotherapie gedeelte en hier is een fatsoenlijke loopbrug, een mat en andere handige materialen voor therapie. Door alle verschillende afdelingen kan het dus ook zo maar zijn dat patiënten plots de volgende dag naar huis zijn omdat de communicatie dan nogal wat te wensen overlaat. Dus dan gaan patiënten soms naar huis zonder fysiotherapie verwijzing of zonder de benodigde hulpmiddelen omdat het dan niet bekend is dat iemand weggaat.

Vrijdag 23 september
Dit weekend stond er dus een ‘Crazy Weekend’ op de planning, met z’n tweeën op stap ook in plaats van met z’n vieren. We wilden de Tuinroute/Garden Route doen, dit is de mooiste route van Zuid-Afrika en is in totaal 700 kilometer lang. We hadden nou zelf ook al wel bedacht dat we dat niet gingen redden in één weekend op en neer dus zijn we maar besloten om ± 500 kilometer ervan te doen. Dus dit betekende dat we met z’n tweeën vrijdag al vanuit stage doorgingen, ook om de ergste vrijdagmiddag verkeersdrukte om uit Kaapstad te komen een beetje voor te zijn. Dus om 15.00 zaten we in de auto en hebben we slechts 5 kwartier over het eerste half uur gedaan dus dat viel mee! Daarna was de route zelf al de moeite waard, het uitgestrekte landschap met allerlei verschillende kleuren aan weilanden, geel, groen, bruin, gras, heide, bomen met op de achtergrond de bergen. Het was echt zo mooi om doorheen te rijden en na elke bocht en heuvel was het toch weer net wat anders mooi. Dus dat was al echt bijzonder en een goed begin van het weekend. De eerste stop van het weekend was in Swellendam, 220 kilometer van Kaapstad en nog zo’n 220 kilometer van onze volgende bestemming van zaterdag. We hadden een cute bed & breakfast

geboekt, met 3 kamers in totaal en een persoonlijk à la carte ontbijt voor 9 gasten.

Zaterdag, 24 september
Dus nadat we dat lekker hadden opgegeten zaten we om 9.30 in de auto op naar onze volgende tussenstop, Wilderness National Park. We zijn eerst naar het officiële begin van de Gardenroute gereden, Mossel Bay, maar dat was niet zo heel bijzonder dus er gewoon doorrijden was genoeg. En daarna kwamen we aan bij Wilderness, dit is eigenlijk een beetje zoals wij het gewend zijn in Duitsland, heel veel bos. Wel bijzonder was dat 100 meter verderop dan de zee is, dus de ene kant is alleen maar groen van de bomen en de andere kant is blauw van de zee en daar rijd je dan tussendoor. Dus na wat mooie uitzichtpunten zijn we doorgereden naar Knysna, spreek uit Hnysna. Eva heeft er nog steeds moeite mee dus mensen moeten even 2 keer vragen wat je nu bedoelt en dan begrijpen ze dat je het gewoon verkeerd uitspreekt. Helaas betrok het weer nogal toen we ’s middags verder reden en werd het nogal bewolkt en koud. Knysna zelf is vooral een vissersdorpje met alle lagoons, het toerisme is hier al wel wat meer onder de aandacht en daarnaast is het ook een geliefd stadje voor de rijke mensen met vakantiehuisjes. De lagoons,

de meren zijn ook een beetje zoals wij dat kennen in Duitsland en vonden we dus wel mooi maar niet heel bijzonder. Wel hebben we aan het eind van de middag nog een boottocht gedaan, gelukkig was dit rustig water dus niemand werd zeeziek, zoals bij Hermanus (Eva..). De boottocht was met ‘sunset’ maar daar was weinig van te zien door de bewolking en we hadden een private tour omdat de andere niet kwamen opdagen. Het tochtje zelf was wel aardig maar het was vooral interessant omdat we met de gids/kapitein aan het praten waren over de zwart/wit kwestie. De ongelijkheid is nog in alles te merken, de zwarte mensen leven ‘boven’ in de stad en de witte mensen leven ‘onder’ in de stad. De zwarte mensen krijgen minimaal de helft minder betaalt voor dezelfde functie en er wordt verwacht dat ze ook altijd gewoon opdraven als ze op hun vrije dag gebeld worden omdat het druk is. Dus wat dat betreft was het een interessante middag en hebben we ons weer opgewarmd bij een lekker avondmaal. Voor de tweede nacht hadden we een cottage gehuurd, een soort klein bungalowtje, met alles heel goed precies passend ingericht maar ook weer perfect voor ons.

Zondag 25 september
De volgende dag waren we weer wakker op onze gewone werkweektijden en zaten we om 7.00 in de auto. We rijden terug via wat verschillende strandjes en via het zuidelijkste puntje van Afrika. Omdat we dus zo lekker vroeg waren, was het ook nog erg rustig op onze eerste strandje Buffelo Bay. Het was een mooie uitgestrekte baai met woeste zee die op de rotsen slaat, met alleen het geluid van de zee en verder niemand, op een paar mensen na. Daarna zijn we doorgereden en hebben we terug in Wilderness ontbeten, ze doen hier veel aan het Engelse ontbijt, dus ei en bacon is wat hier veel gegeten wordt. Daarna door naar Victoria’s Bay, een mooi plekje met een smalle inham van de baai, dus dat was weer anders dan ervoor. Na een korte tussenstop was het tijd voor wat kilometers maken en wel naar het zuidelijkste puntje van Afrika, L'Agulhas, hier ontmoeten de Atlantische Ocean en de Indische Ocean elkaar. Dus

dat was wel even een bijzonder plekje en ook weer langs de mooie schilderachtige route met prachtige uitzichten zo ver je kunt kijken. Het voordeel van deze tijd is dat het overal nog best rustig is, dus toen we aankwamen waren we met 20 anderen in plaats van honderden en konden we mooi rustig op de foto met het punt. Daarna was het alweer hoog tijd om terug te rijden om nog een beetje voor het donker thuis te zijn. Dus weer hup in de auto in en gaan, weer supermooi dus dat maakt het rijden ook leuk. Langzaam verandert het landschap dan in het zeelandschap en zijn we teruggereden via de kustroute. En uiteindelijk waren we bijna voor het donker thuis en is het allemaal goed gegaan. Snel nog even de auto en de tassen opgeruimd en dan is het ook weer tijd voor de Skype sessies met thuis, want als je een keer goede wifi hebt hier, dan moet je die meteen benutten hier. Skype-verzoekjes kunnen worden ingediend, erg leuk zelfs maar is dus erg afhankelijk van de wifi ;)

Zoals we eerder zeiden het autorijden is diehard hier, ogen voor en achter en asociaal als maar kan. Een auto met knipperlicht of gewoon van baan wisselen betekent dat je die auto voorrang heeft, dus moet je maar zorgen dat je aan de kant gaat. Getoeter kun je gerust negeren want 90% van de tijd zijn het de taxi’s die klanten lokken of elkaar boos maken of juist groeten of wat dan ook. En dan heb je nog het tanken, dat is ideaal hier, je hoeft niets te doen, als je wilt kun je gewoon in de auto blijven zitten en wordt de tank gevuld en de ramen gewassen. Maar tanken betekent vaak even pauze dus dan moeten onze benen ook even gestrekt wordt dus dan stappen we maar even uit en hebben we gezellig babbeltje en krijgt de meneer/mevrouw een fooi toe.

We hebben besloten dat we elke week Lions Head gaan doen, het is een erg leuke route en daarnaast is het goed voor ons. Update: Deze afspraak hebben we twee weken volgehouden en we hebben gewoon besloten lekker te genieten hier en we hiken ook veel in de weekenden dus.. Want al het eten hier is echt verrukkelijk, alles is zo goed bereid hier en perfect gekruid en overal is wat anders. Dus wat dat betreft doen we de weekenden hier echt genieten van al het lekkers. Ook heel fijn is dat we hier allebei erg van houden, dus we hoeven ons niet in te houden bij elkaar. En de toetjes zijn ook heerlijk dus het is moeilijk kiezen. Doordeweeks eten we netjes gezond, pasta, rijst en aardappels-vlees-groente dus wat dat betreft hopen we dat we een goede balans hebben, in goed bezig zijn en lekker genieten ;)

Dan krijgen we ook al wat vraagjes over hoe we het met z’n tweeën dan uithouden, of we al ruzie hebben gehad of zoiets. Nou dat valt reuze mee, dit weekend was dus ook even een test want dat was ons eerste weekend echt ‘alleen’ op stap, maar ook dat hebben we overleefd haha. Het scheelt enorm dat we lekker alles tegen elkaar kunnen zeggen, lekker bitchy kunnen zijn, lekker melig en lekker stil met elkaar. Wat dat betreft is het ook heel fijn dat we op stage allebei ons eigen ding hebben op de verschillende afdelingen en dat we elkaar ook gewoon lekker laten zijn. Je leert elkaar wel kennen, zo kun je Eva’s momentjes al aan zien komen dat het eten net iets te laat komt voor haar mood en heeft Kim een zeer bijzondere manier van haar gordel om doen. Dus daar kunnen we ook lekker om lachen en dan is alles weer goed, dus no worries we hebben het gezellig hier en HET KAN ALLEMAAL HIER :)