Het leven hier

Na onze eerste dagen ter kennismaking is het nu tijd om het leven hier echt te gaan beleven.
Onze eerste echte volle week stage, nu moet het echt gebeuren. Het is de eerste paar dagen nog even inkomen, vooral het zoeken en alles overal moeten zoeken, kost veel tijd. Dus de eerste dag was het genoeg om zo'n 2 patiënten te doen. Gelukkig werd dat naarmate de week vorderde wel meer en aan het eind van de week had je echt het gevoel dat je er zo tussen kunt lopen. Het ziekenhuis is een overheidsziekenhuis dus dat betekent in de praktijk dat hier de laagste klassen van de bevolking komen. Dus als de patiënten je vragen waar je vandaan komt, zeg je eerst Netherlands maar moet je wel even toevoegen dat dat in Europe is. Daarnaast is het heel normaal om mensen te vragen of ze allereerst überhaupt een huis hebben en of ze daar dan water en elektriciteit hebben. De ziektebeelden die we tegenkomen zijn dan ook niet zoals wij gewend zijn, neurologische ziekten door hiv en orthopedische patiënten door gunshotwounds. Dit is dus ook erg bijzonder en gek tegelijk, want de patiënten zelf zijn erg aardig en willen je ook wel een beetje insight geven in hun leven. Dit is ook weer het leuke eraan want je hebt zo wel echt contact met de echte bevolking. En daarnaast is er voor ons veel om te vertellen over hun ziektes of herstelproces, het nut van trainen moet je uitleggen. Ze zijn hier niet gewend dat ze elke dag fysiotherapie krijgen in het ziekenhuis, dus je moet ze ook elke dag weer duidelijk maken wat je komt doen en waar dat goed voor is. De meeste staan hier erg open voor en zijn ook geïnteresseerd en vragen de meest logische dingen. Maar andere ondergaan het gewoon en zijn ook totaal niet gewend om 'pijn' te hebben tijdens het trainen. Dus er wordt ons aangeraden om het geschreeuw en gejammer te negeren en te blijven praten. Er is daarnaast ook wel ruimte om te lachen met de patiënten en dat breekt vaak ook het ijs.
Dus erg anders dan dat we gewend zijn en ook de mate van verantwoordelijkheid is anders. Wij bepalen meteen deze week al of een patiënt naar huis mag of niet en daarvoor moeten wij ook zelf de brief schrijven. Natuurlijk wel onder supervisie en hebben we wel overleg. Maar wij moeten ook Xrays kunnen lezen en de prognoses uitschrijven.
Daarnaast merk je dat er nog een wel een verschil is tussen blanke en zwarte mensen. Dat is ook hoe je ze noemt, dat is zoals het is en is niet discriminerend. Maar de blanke zijn de managers, de dokters en de bazen en de zwarte zijn de bediende, de nurses en de werkers. Het verschil wordt al wel anders, dat merk je ook aan de stagiaires die hier vandaan komen, daar is een goede mix van blanke en zwarte mensen.

Deze week was het 'Physio back week', dus mensen konden een kijkje achter de schermen nemen en dat betekende elke middag een flashmob. Dus wakawaka eheh kennen wij nu uit ons hoofd, het was wel echt heel leuk, want iedereen is hier heel enthousiast en doet lekker mee. Qua planning is het allemaal nog niet zo denderend, zeker niet met wat wij gewend zijn natuurlijk. Ze kunnen rustig een afspraak voor foto's plannen om 7.45 terwijl je om 7.30 begint op je afdeling en om 12.00 de flashmob terwijl je om 12.30 pauze hebt. Dus je hebt allemaal van die halve momenten met verplichtingen, iets wat bij ons gewoon in onze pauze wordt gepland bij wijze van spreken, hebben we er hier juist alleen maar langer pauze door.

Aan het einde van de week waren we klaar voor het weekend, een tripje Hermanus stond gepland met 4exchange. Dat is de Nederlandse organisatie waarbij we ons appartement en auto hebben geregeld. Ze organiseren ook tripjes en voor deze hadden we ons al aangemeld. We hebben hier besloten om het te combineren met Tessa en Anne, dus half/half (voor de mensen die ons kennen, weten hoe wij ervan houden om half/half te doen, met eten en nu met tripjes haha). Vrijdagavond zijn we na onze stage naar Hermanus gereden, dat koste eerst nog een uur om de stad uit de komen met alle vrijdagdrukte. Maar daarna waren we er ook met 1,5 uur, we begonnen met een lekkere braai met de Nederlandse mensen.

Zaterdag, 10 september
Zaterdag hadden we de activiteiten gepland, paardrijden en whale watching. Ze hadden Eva alleen verkeerd ingedeeld voor het paardrijden, maar we moesten maar gewoon mee en dan zouden we wel zien hoe het liep. Dit resulteerde dus uiteindelijk in een privétour want ze hadden niet genoeg paarden om er nog bij dezelfde groep te doen, dus gingen we na de groep zelf met z'n tweeën plus instructeur op pad. Dit was natuurlijk ideaal en zeker voor onze combinatie van ervaren en niet-ervaren rijder. Het was erg mooi en heel gaaf, Eva voor het eerst op het paard en dat ging echt best wel goed, we hebben zelfs een stukje gegaloppeerd.

Daarna was het 's middags tijd voor het whale watching, op een bootje naar de walvissen toe. Het was flinke wind dus de golven waren erg hoog in het begin, toen we eenmaal bij de walvissen waren, werd het rustiger. En daar zagen we ze echt, de walvissen, van een afstandje zagen we verschillende, een kleintje die aan het spelen was met z'n moeder, hoe cute. Het meeste wat je ziet zijn vinnen en af en toe een staart en als ze even boven komen zie je hun reusachtige lijf. Ze zijn zo 10 - 15 meter lang en wegen 10 olifanten bij elkaar, ze eten 6 maanden niet in de periode dat ze hier zijn zodat de baby's kunnen opgroeien in het warmere water. Op de terugweg vond Eva het lang genoeg duren want toen werd ze zeeziek, dus ogen dicht en concentreren en toen waren we gelukkig weer aan land. Na de activiteiten hebben we afgesproken met Tessa en Anne, te beginnen met uit eten. We hebben weer heerlijk gegeten en daarna lekker in ons hotelletje in de kamer heerlijk geslapen.

Zondag, 11 september
Deze dag hadden we wandelen op de planning staan en we gingen eerst naar Fernkloof National Park, alleen dat waren geen wandelingen langs de zee en dus niet langs de walvissen. Maar we waren er niet voor niets want er was een hele troep baboons daar. Er wordt overal gewaarschuwd voor baboons, apen, maar we hadden ze nog nooit gezien en nu zaten ze met zoveel bij elkaar gewoon te chillen.

Maar dus terug naar de zee gereden en daar het clifpath genomen. Een prachtige route langs de kust met uitzicht op de walvissen en we hebben er nog een stuk of 5 gespot. Toen zijn we weer teruggelopen en zijn gaan lunchen, want we hadden weer een goede bodem nodig of course. We zijn teruggereden via de 'whale coast route', erg mooi weer en ook heel bijzonder. Nog een tussenstop gemaakt in Betty's bay, waar een kolonie pinguins leeft (duizenden!). Erg leuk om daar nog even tussen te wandelen. Eigenlijk is alles is hier mooi en bijzonder en toch is alles zo anders van elkaar, maar alles is op zijn manier indrukwekkend dus we vermaken ons hier prima. Tot slot moesten we weer terug naar huis en zijn we weer veilig op de bank beland.

Het is gek om te beseffen dat het eigenlijk nu al zo snel gaat, dus we gaan nu maar snel even een lijst maken met wat we allemaal nog moeten doen en dat verdelen over de weekenden die we nog hebben. Wel is alles heel relaxt hier, we voelen hier een stuk minder druk dan in Nederland, juist ook omdat we ergens anders zijn. Je hebt geen verplichtingen en je doet alleen maar wat je leuk vindt. Daarnaast is stage wel druk maar ook wel weer heel relaxt want er wordt hier echt de tijd genomen om je wat te leren. Dus wat dat betreft zitten we hier goed, ook met elkaar kunnen we het nog goed vinden haha dus wij gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog 13 weken niet :)

Stageweek 2
Ondertussen zitten we er echt in met stage, de dagen lopen lekker, we weten wat we moeten doen met de patiënten en weten waar we alles moeten zoeken. Toch kom je elke dag nog wel achter dingen die echt verschillen, zoals de hiërarchie met de dokters. Die komen zo binnen terwijl jij bezig bent met een patiënt en nemen dan een kwartier om hun ding te doen. En dan moet een nurse er maar voor zorgen dat zij horen wat de dokters zeggen want anders zijn ze niet op de hoogte. Dus dan sta je erbij, hoor je eigenlijk niets te zeggen en moet je maar wachten tot ze weggaan. Daarnaast zijn de patiënten heel beleefd naar de dokters en is het alleen maar 'thank you doctor' en daarna vragen ze aan ons of aan de verpleging wat de dokter nu precies zei en wat hij bedoelde. Dit verschilt natuurlijk wel een beetje, sommige doctors zijn ook heel aardig en zeggen ook gewoon 'morning' tegen ons maar sommige zijn echt zo erg. Wat ook erg anders is dat mensen hier gerust 2 weken wachten op een operatie voor een nekbreuk of 1 jaar wachten op een MRI bij neurologische uitval van een mogelijke tumor. Dat komt natuurlijk ook omdat het een overheidsziekenhuis is, maar ook door onderbezetting. Zo maken de verplegers hier dagen van 7 tot 19, 12 uur lang! Maar goed, zo kom je elke dag dus weer iets nieuws tegen en daarom is het ook wel leuk dat je echt in contact komt met de mensen van hier. We gaan ook graag in gesprek en vragen van alles van hoe het hier gaat, om het echte leven hier te ontdekken.

Donderdag zijn we Lions Head opgegaan met Tessa en Anne, na stage om de zonsondergang ook te zien. Tessa en Anne lopen hier nu ook stage, bij Woodstock, een instelling voor ernstig gehandicapten. Veel dingen doen we samen dus de weekenden doen we veel met z'n vieren. Over de wandeling hadden we wel gehoord dat het zwaar was en klimmen maar dit was dus ook echt zo haha. Het eerste stuk was omhooglopen maar daarna kwamen ook stukken waar je dus echt moest klimmen. Nu heeft Kim soms wat last van hoogtevrees dus sommige stukken met wat diepe afgrond naast ons waren wat 'snel doorloop'- momentjes. Maar ze heeft het allemaal gedaan dus we waren allemaal trots op haar! Op het hoogste punt had je een echt mooi uitzicht over heel Kaapstad dus het was het allemaal waard. Toen zijn we maar alvast een stukje teruggeklommen en vanaf halverwege de zonsondergang echt gekeken, zodat we niet in het echte donker terug moesten klimmen. Daarna weer verder naar beneden en dat ging allemaal prima. Toen zijn wij nog met z'n tweeën uit eten geweest en de ober zag dat we hongerig waren dus we kregen het eten snel ;) en als toetje hebben we de lekkerste cheesecake en chocoladetaart gehad, natuurlijk half-half gedeeld en hij was echt verrukkelijk.

Vrijdag 16 september
's Middags hadden we vrij omdat de begeleiders allemaal een meeting hadden dus konden we een keer ‘s middags wat doen. Helaas regende het dus we waren wat beperkt, want alles in Kaapstad is buiten. Maar we zijn maar 'even' naar Waterfront gereden om wat handige dingen te shoppen. Dat 'even' 8 minuutjes rijden duurde dus 45 minuten door de beruchte vrijdagmiddag-drukte, maar daar hadden wij natuurlijk niet bij nagedacht. Maar goed daarna wel lekker geshopt en even lekker koffie met taart gehad. Alles is hier echt zo lekker, dus we passen wel een beetje op met hoe vaak we uit eten gaan, maar niets valt dus eigenlijk tegen ;) Daarna hadden we met Tessa en Anne afgesproken bij de Harbour Foodmarket in Houtbaai, een soort marktje met allemaal verschillende dingen om te eten. Onderweg nog zeehonden op de rotsen gezien, ook gaaf. En het eten was weer erg lekker, allemaal leuke kleine dingetjes uitgeprobeerd. Daarna mooi rustig naar huis gereden en meteen gaan slapen haha.

Zaterdag 17 september
We hadden dit weekend een soort van gepland maar niet zoals vorige weekenden en vonden het weleens tijd voor een weekendje in Kaapstad. Alleen gooide het weer een beetje roet in het eten, dus hebben we de planning maar een beetje omgegooid. Dat betekende zaterdag weer vroeg op voor een safari in Buffelsfontein, half 9

stonden we met z'n vieren paraat na 1,5 uur rijden. Deze safari was toch weer heel anders dan de vorige in Inverdoorn, veel kouder ook.. Maar dit was veel uitgestrekter en meer dieren in kuddes en bij elkaar. Aan de andere kant waren er ook meer gebaande paden, was alles ver uit elkaar en zag je alles meer van een afstand. Behalve de dieren die echt in een kooi zaten, zo stonden we op 2 meter afstand van cheeta's en hebben we lynxen geaaid. Dus heel gaaf maar dit kwam dus omdat ze meer in hokken zaten, dus dat vonden we wat minder. Daarna zijn we doorgereden naar West Coast National Park. Dit is een nationaal wildpark dat vooral bekend staat om de bloemen, het bloeiseizoen was bijna afgelopen maar we hebben nog mooie bloemenzeeën gezien. Daarna moesten we ook snel alweer terug want 's avonds gingen we naar een rugbywedstrijd. Dit was leuk om een keer mee te maken, het spelletje was leuk om te zien maar ook weer gek dat mensen dat leuk vinden zeg maar haha. Daarna zijn we uit eten geweest, dit duurde alleen een beetje lang dus toen we na veel zoeken en wachten eindelijk ons eten hadden, duurde het 10 minuten voordat er weer gepraat kon worden toen iedereen zijn mond weer leeg had ;) Daarna meteen maar gaan slapen, want morgen wordt zwaar..

Zondag 18 september
Tafelberg, het is tijd voor de Tafelberg, één van de 7 natuurwonderen en dan nemen we ook meteen de moeilijkste route, die van 4/5 uur. Lions Head was een opwarmertje dus kom maar op met deze route. Maar goed toen moesten we nog wel eerst bij het beginpunt komen, want het was marathon in Kaapstad dus 3/4 van de stad was afgezet. Uiteindelijk zijn we met ons vieren om 11 uur begonnen aan de Skeleton Gorge, 780 meter klimmen in 1,5 uur, met 1 uur trappen op en een half uur dóór een waterval omhoogklimmen. Heel erg mooi en heel erg zwaar, het eerste stuk hebben we ongeveer elke 5/10 minuten uit moeten rusten, maar echt super gaaf dus. Daarna ging de wandeling over in de Smuts Track naar Maclear's Bacon, nog 250 meter klimmen, dat konden onze benen nog net aan. Maar wauw, 360º uitzicht over Kaapstad, echt supermooi was dat. Daar even staan genieten en toen nog het laatste stukje naar de kabelbaan, dit was appeltje eitje gewoon horizontaal lopen. Eenmaal aangekomen bij de kabelbaan was het een stuk drukker met allerlei mensen natuurlijk en zijn we maar snel naar beneden gegaan. Met de taxi naar onze auto's en weer lekker uit eten, weer lekker genieten. En weer terug naar huis om bij te komen voordat de week weer begon.