Home Leave # 3, week 2

Maandagochtend vertrekken Arnold en ik naar Eelde, om mijn vader te bezoeken. Het is heel fijn hem weer te zien en zeker omdat hij in zeer goede vorm is! 92 en alive and kicking!! Wij hebben ook voor hem wat cadeautjes meegenomen, o.a. een jubileumtijdschrift ter ere van 50 jaar Star Trek. Ook voor Trees, zijn trouwe hulp, hebben wij iets bij ons.
's Avonds heeft Dad een Indische maaltijd voorbereid, op ons verzoek, en Aukje komt ook. Wij toasten met bubbly en genieten dan uitgebreid van Gado Gado en Nasi Goreng van Dad! Verrukkelijk, dat kun je toch echt missen. In Texas kunnen wij hier de kruiden niet

voor krijgen, dat is toch wel jammer! Wij doen ons dus heerlijk tegoed aan al het lekkers en moeten na afloop wel de 'broek op de vreethaak zetten' zoals dat heet!
De volgende dag is het tijd voor een 'baking bonanza' want ik ga de keuken in en bak achtereenvolgens kaaskoekjes, queen's cakes en een chocoladecake voor Dad. Zo kan hij er weer een poosje tegen. Zijn vriezer zit nog vol met inspanningen van Mariejosé en Tania, dus koken hoeft niet.
's Avonds eten wij bij Olympia, de Griek in Groningen. Het is erg druk in het centrum met studenten, die net opgestart zijn en verkleed naar allerlei activiteiten tuigen. Wij zien van alles langskomen: broodjes worst, zebra's en honden. De service in dit restaurant, waar wij al vaak geweest zijn, is vanavond ongebruikelijk traag en onhoffelijk, maar gelukkig maakt het eten veel goed. Dad gebruikt zijn spiksplinternieuwe wandelstok om de afstand tussen restaurant en auto te overbruggen, want dit restaurant ligt aan een loopstraat en Arnold kan niet voor de deur stoppen.
Woensdag maak ik de glazenkast schoon, want de glazen zien er stoffig en vettig uit, hetgeen snel gebeurt als je ze niet regelmatig gebruikt. Daarna bereid ik een mosselmaaltijd voor, want dat is een van de lievelingsgerechten van Dad (en ook van Arnold!!) en in zijn eentje eet hij dat uiteraard niet! Zo kan ook deze culinaire traktatie afgestreept worden.

Donderdagmorgen rijden Arnold en ik weer terug naar Helmond en 's middags heb ik met Lavínia afgesproken. Ik had problemen om Marlies te pakken te krijgen en dat lukt uiteindelijk pas op donderdagavond. Zij heeft vrijdagmiddag een afspraak bij ......Lavínia en zo komt het dat ik twee keer bij haar thee drink! Hartstikke gezellig ze allemaal weer te zien. Ik maak selfies met hen en wij kletsen helemaal bij!!
Intussen is Arnold druk bezig geweest in de tuin om een en ander te snoeien, want het is een echte jungle aan het worden. Ook bergt hij het tuinmeubilair en de BBQ alvast op. Dan hoeft Tania dat niet te doen. Die werkt vrijdag bij ons thuis in Helmond, heel gezellig. De enige die nog mist is Puck, want die zit hoog en droog in Den Bosch!
Vrijdagavond is ons galgenmaal: wij hebben geboekt bij een oude bekende, de Zonnewende in Nuenen. Er is veel veranderd: ze hebben nu een groot terras voor de deur en onze brave gastheer, Michael van Mourik, heeft rode sportschoenen aangeschaft, maar gelukkig is het eten van zijn vrouw Renata nog steeds onovertroffen! Wij smullen van het 6 gangen menu, en nemen er (om het af te leren) een wijnarrangementje bij (5 halve glazen, dat dan weer wel ;). De eerste drie gangen nuttigen wij op het nieuwe terras onder de schaduw van de kerk. Het is gezellig druk, ook op de belendende terrassen. Om half 9 wordt het wat frisjes en vertrekken wij naar binnen om van de spoom en de rest van het menu te genieten. Het is ruim half 11 geweest eer wij van tafel opstaan. Snel naar huis en naar bed, want morgen is het vroeg dag!
Op zaterdagmorgen zal Tania ons naar Schiphol brengen. Het plan was de Volvo meteen in de opslag te zetten, maar degene bij wie dat moet gebeuren, is ziek. Dus wij besluiten de Volvo naar Den Bosch te rijden en bij Tania te parkeren, zodat zij hem in de komende weken een keer kan stallen. Tania rijdt vooruit in de Cactus en wij volgen even later. Gisteravond hebben wij uitgebreid zitten filosoferen hoe laat wij moesten vertrekken. Arnold en Tania vonden twee uur van

tevoren op Schiphol ruim voldoende. Ik ben het niet met hen eens: de vorige keer heeft Schiphol weer allerhande hordes opgeworpen en het hele proces van inchecken, security etc. duurt naar mijn smaak veel te lang. Ik wil dat rustig kunnen doen, zodat ik niet in de stress schiet.
Maar goed, de meerderheid telt, dus vertrekken wij om 9 uur uit Helmond, rijden naar Den Bosch, vertrekken daar om even voor tienen en zijn om kwart voor 11 op Schiphol. Onze vlucht naar Atlanta vertrekt om 13.00 uur. Wij nemen afscheid van Tania en lopen de vertrekhal in. Eerste horde: wij hebben gisteren niet kunnen inchecken omdat de KLM denkt dat wij geen visum hebben voor de States. Dat komt omdat wij, toen wij op House Hunting gingen, op een ESTA visum reisden, en dat is twee jaar geldig. Het is nu in juli verlopen, maar intussen hebben wij natuurlijk Arnold zijn werkvisum (L1) en ik heb een L2 (geen idee waar het voor staat). Maar dat weet de KLM niet. Dus moeten wij in een lange rij gaan staan, apart van de 'normale' incheckbalie's waar je tegenwoordig electronisch kunt inchecken. Na een half uur gewacht te hebben, zijn wij eindelijk aan de beurt en dan, horde 2: onze koffers zijn te zwaar (tja, ik heb een heleboel etenswaren en cadeaux meegenomen en bovendien ook nog wat spullen voor de Antiekmall!!). Wij mogen van de

grondstewardess een en ander ompakken, maar zegt zij: wij zijn tegenwoordig erg streng, 23 kg is de limiet!. Nu was de ene koffer met onze unster wel 23 kg, maar hier even niet: 24,5!! Dus wat overgepakt in de handbagage, maar wij hebben niet meer ruimte, dus dan maar bijbetalen. Als wij ons weer bij haar verwittigen, is ze opeens veel vriendelijker. De (veel te zware, want 26,5 kg) koffer mag toch mee, wij hoeven geen 100 euro te betalen!! Omdat wij zo laat inchecken, zitten wij niet naast elkaar, maar dat zal ze ook wel even regelen. Ze belt met de gate, maar die heeft het te druk en het is intussen al 12 uur, dus lijkt het mij verstandig richting security te gaan! De wachtrij voor security duurt 20 minuten, maar horde 3: Arnold zijn rugzak moet nog weer apart gescreend worden en dat duurt nog eens 10 minuten. Intussen is het tien over half 1 en wij hollen naar de gate, waar de deuren over 10 minuten gesloten gaan worden. Wij proberen nog andere plaatsen te regelen en zitten uiteindelijk achter elkaar, maar who cares, zolang wij het vliegtuig maar halen!! De stoom komt ondertussen uit mijn oren, want ik heb ze gewaarschuwd: 2 uur is op Schiphol zelden genoeg!!! Er is geen tijd voor sanitaire stops, een kop koffie of andere zaken.
De vlucht verloopt verder zonder voorvallen. Ik bekijk 3 films achter elkaar (A Lady in a Van, met Dame Maggi Smith over een dakloze vrouw; Selma, over Dr. Martin Luther King; en de nieuwe Peanuts film). Allemaal zeer onderhoudend en ik zie de tijd niet verstrijken, ware het niet dat mijn rug wel degelijk voelt dat ik 9 uur lang op een slechte stoel zit!
Op Atlanta moeten wij 3 uur wachten, maar ook dat gaat op den duur voorbij en zo landen wij om 10 uur 's avonds in Austin (5 uur in de morgen in NL). Koffers ophalen, op de shuttle wachten, naar de auto, terugrijden naar San Marcos, zo zijn wij nog eens anderhalf uur verder en om een kwartier voor middernacht rollen wij ons appartement binnen. 22 uur van deur tot deur..............................! Wat een reis!!