Terug in Texas

Als wij weer thuis zijn, is er niet veel tijd om rustig bij te komen, want meteen zijn er weer allerhande activiteiten. Vrijdag ga ik naar de Cottage Kitchen in Cock's House, waar ik met Mary heb afgesproken. De Friends of Fine Arts zijn gastheer dus ik vind dat ik ook even mijn neus moet laten zien. De afspraak verloopt een beetje rommelig (zoals wel vaker met Mary het geval is.....) maar ik zie ook een paar andere bekenden en praat gezellig met Sharon, die ik weer van de borrel bij Debbie ken. Er is ook weer een bibliotheek sale, waar ik uiteraard even heen moet om te snuffelen tussen de oude boeken. Ik weet me in te houden, en kom met maar 3 boeken thuis ;0
Zaterdagavond is er een concert op de campus van studenten opera. Ontzettend leuk. Een stuk of 25 studenten laten in diverse scènes zien waar zij toe in staat zijn. Het geheel wordt begeleid op de piano door Kristin Roach, die les geeft op de Texas State University. Zij leidt iedere aria even in met een kort praatje. Het zijn aria's uit zowel oude opera's (Figaro, Idomeneo, Così fan Tutte) als moderne waar ik nog nooit van gehoord heb (Carrie Nation, Baby Shower). De studenten hebben zelf de kleding bij elkaar gezocht, soms is dat gewoon een spijkerbroek of een rok en het decor is sober, maar het enthousiasme spat er vanaf. Het acteren is vaak nog wat houterig, maar de stemmen zijn al fantastisch. Dit zijn jonge mensen, begin 20 en het is fabuleus wat zij al neer weten te zetten. Het is erg leuk om zo eens in de keuken van operaland te kijken! De zaal zit jammer genoeg niet vol, zo'n 70 man, maar dit is ook al de derde voorstelling.
Zondagavond hebben wij Mary en Jack uitgenodigd voor een vertoning van de Alaska show. Zij zijn er nog nooit geweest en wilden

graag de foto's zien. Het was de bedoeling dat Debbie ook zou komen, maar die is op vrijersvoeten in Yosemite, en heeft het blijkbaar vergeten. Ik heb een koud/warm buffet voorbereid in Halloween stijl en dat gaat er goed in. Mary en Jack zijn vol lof over de foto's, de muziek en wat al niet! Voor Mary hebben wij een artistieke kaars meegenomen uit Nederland, voor haar 60e verjaardag. Ze was jarig toen wij net terug waren uit Nederland.
Maandag is het weer fun: met Gaby rijd ik naar Wimberley om bij Jean's Antique Mall de waar te bekijken. Er blijken verschillende poppen van Gaby verkocht te zijn! Helaas nog geen andere spullen. Gaby neemt mij mee naar huis, waar Chris heel druk bezig is om een gigantisch terras in elkaar te zetten. Hij heeft al een groot houten frame staan, nu moet het nog omheind en van onderen dichtgemaakt worden. Fantastisch wordt het! Als Arnold ook is gearriveerd, krijgen we echte Vlaamse stoofpot met witlofsalade (heerlijk!!!) en ijs toe. Gaby heeft voor ons uit Belgie weer allerlei Belgische en Hollandse heerlijkheden meegenomen, zoals ontbijtkoek, kaas, bokkepootjes en bonbons. Op Katy passen is nooit een straf ;)
Wij moeten deze week kiezen waar wij heen gaan, anders zijn wij iedere avond de deur uit. Dat wordt te gek! Donderdagavond zijn wij

uitgenodigd voor een borrel van de KMFA, de klassieke muziekzender uit Austin, waar ik onlangs donateur van geworden ben. Ze hadden een 'fundraiser drive' zoals dat heet, van een week, waarbij luisteraars werden aangemoedigd om donateur te worden. De nieuwe donateurs worden nu op de borrel genodigd. Die vindt plaats in een Italiaans restaurant in een buitenwijk. Ik vraag me af hoe je daar honderden mensen in kunt ontvangen, maar het blijkt maar heel kleinschalig te zijn! We komen pas als laatsten aan, krijgen een naambadge op en mogen kennis maken met de presentatoren. En wie zit daar te spelen op het terras? Arnold Yzaguirre, de gitarist die ik voor mijn verjaardagsfeestje had ingehuurd! Ik wist dat hij er vanavond zou zijn en het was een van de redenen waarom ik graag wilde gaan. Arnold is zeer verheugd ons te zien, omhelst me en vertelt dat hij meestal mensen waar hij voor speelt maar 1 keertje ziet! Dus wij zijn uniek!
Wij maken kennis met Sara Schneider, een jonge presentatrice, die in Amsterdam muziekwetenschappen heeft gestudeerd! Zij zit in de 'ochtendshift', presenteert van 6 tot 10 uur. Het is een erg leuke, spontane jonge vrouw, die als zij hoort dat wij uit Nederland komen, nog een beetje Nederlands blijkt te spreken ook! Wij maken kennis met de Programma directrice, een vrouw van mijn leeftijd en met nog wat meer mensen van achter de schermen. Iedereen is vreselijk aardig en gastvrij. Eindelijk kan ik mijn favoriete presentatrice, Dianne Donovan ontmoeten. Ze komt uit Montréal, en is van origine een jazz zangeres. Ze vertelt dat zij verliefd werd op een Texaan en daarom in Austin kwam te wonen. Nadat ze geprobeerd had hier als zangeres iets op te bouwen, maar in sportbars onder de TV eindigde, is ze omgezwaaid naar de radio. Nog altijd verzorgt ze concerten in bejaardentehuizen, met name voor demente bejaarden! Het is een heel gepassioneerde vrouw die met haar handen praat en geen minuut stil staat. Terwijl ze op de radio heel kalm en overwogen over komt. Ik vind haar stem en rustige manier van presenteren heel

prettig en luister graag naar de achtergrond informatie die ze geeft. Ze is heel bescheiden en wordt rood van alle complimenten die ik op haar los laat!
Ondertussen krijgen wij een glas wijn en er is een buffet met Italiaanse hapjes, die verrukkelijk zijn. Om tien over 7 gaan wij, als laatste bezoekers, de deur uit! Wat een belevenis, het komt niet vaak voor dat je je favoriete DJ kunt ontmoeten!
Vrijdagmorgen breng ik Arnold naar het vliegveld: hij zal het weekend in Guthrie, Oklahoma doorbrengen om daar ingewijd te worden in de Schotse Ritus. Dit wordt een marathon inwijding, want de Schotse Ritus kent vele graden die in Nederland allemaal rustig na elkaar doorlopen worden. Hier echter worden zij er in 1 weekend allemaal doorheen gedraaid! Zaterdag tussen 7 en 7, zondag tussen 7 en 4! Ik ben benieuwd in welke staat hij zondag weer terugkomt! Hij zou eerst met een andere broeder gaan rijden, maar die kon niet weg van zijn werk, dus gaat hij nu maar vliegen, want de rit duurt een uur of 8.
Ik weet me intussen wel bezig te houden: zaterdagochtend heb ik me opgegeven als assistente bij de fotoshoot op het asiel. Lauren, de marketing manager, had het idee dieren in kostuum te fotograferen en die dan voor Halloween op Facebook te zetten. Ik heb intussen wat Halloween spullen voor katten gekocht.
Zaterdagmorgen nog voor tienen meld ik me, gewapend met kostuumpjes, mijn houten Halloween kat (die zal als decorstuk gebruikt worden) en twee dozen met kolaches (soort worstenbroodjes). Want ik vermoed dat de vrijwilligers (en staf!) wel iets zullen lusten. De shoot staat gepland van 10 tot 2, of zolang het duurt. Als ik arriveer, is er nog geen enkele activiteit. Er zijn twee locaties voor het fotograferen van de dieren: eentje binnen, speciaal voor de katten en wat puppies en een buiten voor de honden. Een vrijwilligster loopt met hooibalen te slepen voor de buitenlocatie. Danielle, een jonge enthousiaste vrouw, is de fotografe die de katten gaat fotograferen. Ik dacht dat er nog meer vrijwilligers zouden zijn,

maar er zijn er maar twee. Tegen half 11 staat alles klaar en kunnen wij beginnen. Wij zijn een goed team: ik haal een poes op, wij doen de poes iets aan (hoedje, strikje, jasje) en dan maakt zij foto's, terwijl ik rare geluiden maak, met lintjes zwaai of wat dan ook maar om de poes te laten opkijken. Het lukt wonderwel en binnen 45 minuten hebben wij een stuk of 12 poezen gefotografeerd, waaronder een aantal kittens. Het is geinig werk, maar wel vermoeiend. Gek genoeg hebben de meeste poezen er niet veel moeite mee, of ze zijn zo geïntimideerd dat zij redelijk rustig blijven zitten en voor ze weten wat hen overkomen is, zitten ze weer in hun kooi met een snoepje!
Lauren vraagt of wij ook nog een paar puppies kunnen doen. Dat is heel andere koek. De eerste die ik op haal, is zo enthousiast dat hij alles van tafel slaat, mij onderuit haalt en niet te fotograferen valt! Met een paar kleinere exemplaren gaat het wat beter. Daarna helpen Danielle en ik buiten nog wat, want het team dat de honden doet, heeft aanzienlijk meer moeite! Tegen enen ben ik weer thuis en ik ga eerst in de douche, want ik zit onder de kattenharen en ik ruik naar hond!!
Zondagmorgen is het helemaal vroeg dag: om half 7 gaat de wekker, want ik ga met Gail naar het Texas Renaissance Festival in Plantersville en dat is een kleine 3 uur rijden! Om half 8 staat Gail voor de deur, het is nog niet eens helemaal licht. Ik heb me verkleed

als Vrouwe Maria van Brabant (de dochter van Hendrik I van Brabant en Vrouwe van Helmond in de 13e eeuw!). Hiervoor heb ik bij de Twice Blessed en de Goodwill kleren bij elkaar gesprokkeld vorige week en voor nog geen $16 heb ik een complete outfit! Gail moet ruim 2 uur door de mist ploeteren om bij Plantersville te geraken, het is net erwtensoep. Desondanks zijn wij om half 11 bij het Festival. Gail had mij uitgenodigd om hierheen te gaan, voor haar is het nostalgie. Zij ging al 35 jaar geleden, toen het geheel nog heel kleinschalig was. Nu is het een hele stad, gelocaliseerd in de dennenbossen ten noordwesten van Houston. Dit festival duurt 8 weken, en is alleen gedurende de weekends geopend. Er is een camping bij voor de artiesten en verkopers, maar ook voor gasten. Tot Gails verbazing kunnen wij zo doorrijden tot op de parkeerplaats, er is totaal nog geen file. Ze parkeert op de betaalde parkeerplaats vlakbij de ingang, want zij denkt dat het handig is op de terugweg! Haar voeten zijn ook niet al te best meer.... Gail heeft van tevoren al

tickets gekocht voor ons, dus wij kunnen rechtstreeks naar binnen. De ingang lijkt Disneyland of beter gezegd Harry Potter land wel! En het is groot! Dit is een van de grootste festivals op dit gebied in de States. Ieder weekend staat in het teken van een bepaald thema, vandaag is dat All Hallows Eve oftewel Halloween. Zeker 60 % van de gasten (van alle leeftijden!) is verkleed en je ziet van alles, van Romeinen tot 17e eeuwse fluwelen robes. Ook zijn veel mensen in Halloween of Dias de las Muertas outfits (de Mexicaanse tegenhanger, Allerzielen op 1 november) met skeletachtige gezichten. En er zijn mensen in Fantasy kostuums, zoals elfen en draken. Het is fantastisch! Dit zijn geen reenactors, maar puur mensen die uit een soort escapisme zich in een andere tijd of sprookjesachtige omgeving willen wanen.
Allereerst willen wij iets eten en Gail is gebrand op Scotch Eggs, een lekkernij die zij hier altijd gaat eten. Het zijn een soort eierballen,

maar dan met een vleesragout eromheen. Wat flauwer dan een Groningse eierbal, maar niet gek! Gail heeft afgesproken met een vriendin uit Magnolia, een plaatsje dat als het ware tussen Plantersville en Houston in ligt. Gloria heeft al gebeld dat zij er aan komt, maar zij staat wel in de file in het drukke verkeer vanuit Houston! Als zij arriveert, wandelen wij door de inmiddels goed gevulde 'straten' van het park heen. Er is van alles te doen. In een prieel zitten een harpist, een gitarist en een fluitist Renaissance muziek te spelen. Er zijn ook verschillende openlucht theaters. In een ervan wonen wij een show bij van een goochelaar in middeleeuwse dracht, bij wie alles volgens de traditie van Tommy Cooper mis gaat.
Er zijn allerhande verschillende 'wijken', Pools, Duits, Hispanic, Engels, Frans/Cajun, waar je specialiteiten uit die landen kunt eten. Wij halen een Muffaletta sandwich bij een Cajun stand, maar hij is niet zo lekker als degene die ik in New Orleans at! Wij gaan met onze

broodjes op een bankje in de arena zitten, waar een middeleeuws toernooi gehouden wordt. Het is inmiddels zo heet in de zon, dat mijn metallic rok mijn benen roostert! Wij vluchten meteen maar weer de schaduw in, want de andere dames (die toch Texaans zijn!) houden het ook niet vol. Bij de Sea Devil Tavern staan piraten op het dek van een piratenschip liedjes te zingen. Je wandelt van het ene schouwspel in het andere. En overal lopen en zitten verklede mensen.
Wij komen ook langs de Falconer's Heath, waar roofvogelshows gegeven worden. Er staat een vrouwelijke roofvogeltemmer met een grote King's vulture (een soort gier) op een paal. Enge beesten!
Ik laat me door Gail fotograferen met een jonge knaap in middeleeuwse dracht, die klanten een winkel in staat te praten. Hij blijft geduldig staan terwijl Gail met mijn telefoon worstelt! Er zijn heel veel shops, waar je van alles kunt kopen: sieraden, kleding (Schotse kilten, ridder outfits, middeleeuwse robes, capes, etc),

accessoires (hoeden, zwaarden, maliënkolders, schoenen, laarzen etc. etc.), maar ook cadeau artikelen zoals parfums, kruiden, wanddecoraties, en nog veel meer. Bij een kraampje koop ik een bosje rozen gemaakt van houtschaafsel! Die zet ik naast het portret van mijn moeder want vandaag was haar verjaardag.
Het is half 4 en 30 graden en wij zijn alledrie moe en bezweet. Gail geeft aan dat zij richting uitgang wil want zij wil uiterlijk om 4 uur gaan rijden om voor het donker thuis te zijn. Dat lukt en wij zijn zelfs om kwart voor 7 weer in The Palazzo, zonder stops. Wij zijn allebei toe aan een douche en nemen afscheid. Wat een bijzondere dag.

Arnold is ook klaar met zijn intensieve weekend, maar heeft helaas vertraging op de terugweg. Ik denk erover om hem op te gaan halen op het vliegveld (hij zou om kwart over 11 landen) maar als ik hoor dat het wel half 1 kan worden, ga ik toch maar naar bed. Uiteindelijk is hij om half 2 pas thuis, de arme jongen!