Daar issie dan, alweer de allerlaatste blog vanuit Suriname!
Ondanks dat we net weer eens een slaande ruzie hadden, gaan we op deze late avond toch nog proberen een blog voor jullie te schrijven. Bij deze slaande ruzies vliegen de wc rollen je om de oren en hebben we pien in de boek van ‘t lachen. Kortom ‘t slaat nergens op :)
Geen nood, alles komt wel weer goed. Want wat moeten we toch zonder onze wederhelft. Zelfs in de supermarkt valt het de medewerkers op als één van ons alleen boodschapjes komt doen: ‘Waar is die andere?’ is de vraag die we van de ‘mandjesman’ direct krijgen.

Over tot de orde van de avond. Het schrijven van een nieuwe blog. Om maar in onze vaste structuur te blijven, beginnen we maar weer met een stuk over stage.
In onze vorige blog schreven we over het implementeren van onze aanbevelingen. En yes, het implementeren is begonnen. We hebben twee trainingen gegeven over de bejegening die past binnen het Sociaal Agogisch Model. Huh? Sociaal wattes? Oke, nog 1 keer leggen we het uit, ook al komt dit begrip inmiddels onze neuzen wel uit door de vele verslagen.
Dit model richt zich niet alleen op de verzorging, maar ook op het welzijn en welbevinden van de kinderen. Huize Betheljada is sinds 2013 bezig zich naar dit model te ontwikkelen.
Met deze trainingen hebben wij geprobeerd de medewerkers weer even bewust te maken van hun bejegening richting het kind.
Volgende week is onze laatste stage week, waarin wij kerst gaan vieren, voor de laatste keer gaan spetteren in het zwembad en shinen op de woongroepen. Go team go! Oja, ergens tussendoor moet er nog een verslag in elkaar worden geflanst en een presentatie worden gegeven. Maar ach, dat kump allemaal wal goed.

Ook in de weekenden zijn we onmeundig druk. Zo zijn we drie weken geleden naar Gunsi Tei Wei geweest. Jullie zullen wel denken? Helemaal naar China? Maar niets is minder waar, we gingen even helemaal back to basic midden in de jungle van Suriname. We mochten ons lekker baden tussen de vers gewassen kipfiletjes en chillen in een natuurlijk bubbelbad. Neeee, niet door scheetjes, maar door de Sula (beter bekent als stroomversnelling) werden de natuurlijke bubbeltjes geproduceerd.
Relax mannnnn! Toen we helemaal zen waren, zijn we het dorpje Gunsi ingelopen. Daar hebben we gesproken met de lokale bevolking, maar foj die Saramaccaanse taal is nog knap lastig. Deze mensen wonen echt back to basic. De huisjes die we daar troffen, hebben wij tot nu toe alleen nog maar op televisie gezien. Het is raar om met eigen ogen te zien dat zij hier echt wonen, maar ze ogen heel gelukkig.

Het weekend daarna was het bij de Hofstede Crulletjes feest. Want ja, bij ons in huis was namelijk de goedheiligman langs geweest. Helemaal vanuit het verre Spanje was hij naar het nog verdere Suriname gekomen en had hij ook voor ons cadeautjes meegenomen. Één groot feest was het zeker, met een cd, een geurtje, een Suri-sleutelhanger en een echte kekke kikker-koffiebeker. Tjonge wat waren wij toch lief dit jaar en nu is dit gedicht wel weer klaar.

De volgende dag was het ook weer feest. Onze Surinaamse huisgenoot was jarig en had voor ons roti (zonder Madame Tussauds peper) gemaakt. Wederom een gezellige avond met de Hofstede Crulletjes.


Met diezelfde Hofstede Crulletjes en twee bekenden die verblijven in Nieuw Nickerie, zijn we het weekend daarna naar Brownsberg geweest. Op vrijdag vertrokken we eerst met een volgepakt busje richting de Marshallkreek. Dit dorpje zat zonder stromend water, maar ach we zijn inmiddels wel wat gewend. Na een heerlijke douche met een emmertje regenwater, zijn we naar de plaatselijke kroeg gelopen. We voelden ons weer even helemaal thuis, want het leek net als ’t hok achterop de boerderie. Hier hebben we onze heupjes even losgegooid, om het geleerde uit de wekelijkse salsa lesjes te showen. Want ja, jullie geloven het niet, deze Achterhoekse meisjes kunnen zwiere zwaaien, kontje draaien. Wieehooew!
De volgende ochtend zijn we naar Brownsberg gegaan. Hier hebben we veel aapjes, vogelspinnen, salamanders, gifkikkers, vlinders en een giftige slang gespot. Deze slang zat in zijn jachthouding, maar viel ons niet aan want wij waren natuurlijk veel stoerder. Het was geen angstzweet, maar gewoon een paar druppeltjes water hoor.
Ook een flinke wandeling, berg op berg af, en treden zo hoog als de benen van Christel, hebben we getrotseerd. Het was best een pittige tocht, maar spierpien, dat kennen wi’j niet.
Na een fotoshoot met een tarantula en een bijna gelukte zoektocht naar goud, gingen we weer op huus op an.

Nog iets meer dan een weekje en dan komen we echt op huus op an, maar eerst brengen we een bezoekje aan de Ralleighvallen en vieren we Kessemus.
Wij wensen jullie allemaal een fijne Kessemus en het nieuwe jaar zullen we samen met jullie in Hollandse glorie gaan inluiden.

Houdoe en bedankt!

Uuuhm Kristel en Sjanne