Ik zeg altijd maar zo ...

... beter drie kikkers op je pad dan een kakkerlak op je mat. Wederom een zeer wijze uitspraak van onderzoekster Rutgers. Want ja, die wijze uitspraken, die vliegen je hier om de oren! Net als de muggen overigens.

Na twee weken (en heel wat verzoekjes) vonden wij het wel weer tijd worden voor een nieuwe blog. Leuk om te horen dat zoveel mensen het waarderen dat wij nog steeds weg zijn en onze (on)zinnige blog zo trouw blijven volgen.

In de afgelopen twee weken zijn we echt gestart met ons onderzoek. We zullen ons gaan verdiepen in de bejegening van de verzorgsters naar de cliënten van Betheljada. Voor ons een interessant onderwerp, omdat het erg actueel is binnen Suriname. Daarnaast draaien we ook mee op de groepen en spelen we hier en daar een muzikaal deuntje. Ook gingen we lekker spetter, spatter, spater in het water met de kinderen van Betheljada. Het plezier spatte van de gezichten af (ook bij die van ons)!

Over spetteren gesproken, we hebben echte spetters gezien in de Surinamerivier. Dat was dolfijn! Daarna was het tijd voor een rondje lekker op de trekker over één van de vele plantages. Tussen alle palmbomen en badende koei'n door konden wij Nederland zien liggen, we zwaaiden nog even maar niemand zwaaide terug. Na een overheerlijke lunch hebben we nog even snel een instructiefilmpje gemaakt. Speciaal voor iedereen die net zo stoer wil worden als wij. Kan jij zigzaggend wegrennen met een bloeddorstige mama-kaaiman achter je aan en eet jij graag kaaimannenvlees van de BBQ? Dan ben jij de bovenste beste (Wevers, 2015) en ben je ook zeker geschikt voor een kaaimannentocht. Herken jij je niet in dit profiel? Kijk dan nog eens het filmpje met heel je ziel, zegt onderzoekster Rutgers altijd maar zo. Weer zo'n echte wijze uitspraak!

Wat we ook nog even kort willen vertellen, we gingen voor de tweede keer naar de vreemdelingendienstrebellen. Gehuld in polsmouwtruitje (mama Rutgers, bedankt voor het leuke grapje!) en gewapend met de lange bokse, dachten we even ons stempeltje te gaan halen. Pats, alweer klap voor de kop. Want ook nu ging dat even niet gebeuren, NEXT! Ze motten ons nie, dus we moesten laten zien dat we ook echt weer zouden vertrekken. We dachten even dat ze een grapje maakte (schuddebuiken, dijenkletser), maar grapjes? Die kennen ze bij de Vreemdelingendienst niet. Dus we moesten echt op zoek naar een ticketprinter. Want ik zeg altijd maar zo: "Met de retourtickets in onze zakken, mogen we nog heel lang gaan genieten van de Surinaamse kakkerlakken". Het stempeltje is dus binnen. Hatsjiekiedeeeee

Afgelopen zaterdag hebben nog even in de Cola gezwommen. Was het nou Pepsi of Coca Cola? Kan ons het schelen, het was leuk!

Over leuk gesproken; het uitgaansleven van Paramaribo mag er ook wel zijn. Ik zeg altijd maar zo: "Beter dansen als een olifant, dan staan langs de kant." Dat dansen, daar kunnen ze hier wel wat van, man man man.

Dan hebben we nog de spelletjescompetitie die wij momenteel houden. Maar daar zullen we even verder niet over uitwijken. Iets met dat Sanne de beste is ofzo.

Ik zeg altijd maar zo: "Houdoe en Bedankt!"
Sanne en Christel