#15 Grand Canyon deel I

De hele nacht is het met bakken uit de lucht gekomen. Gelukkig was het droog toen we wakker werden. De camping was veranderd in een zwembad, tot grote vreugde van de kindjes. Snel ontbijten en laarsjes aan. Lekker in de plassen springen.
De vreugde sloeg snel om toen het ineens begon te regenen en te hagelen. We zijn naar binnen gevlucht en dachten dat het zo wel weer droog zou worden en we het dorpje in zouden kunnen. We zouden vandaag niet naar de Grand Canyon gaan, want het weer zou de hele dag heel slecht blijven en er was weinig zicht in de Grand Canyon zelf. Het dorpje is ook leuk genoeg om je even te kunnen vermaken. Maar voordat we het doorhadden begon het te sneeuwen… en sneeuwen… en sneeuwen… Het werd een heuse sneeuwstorm die de wereld wit kleurde.

We kregen het briljante idee om bij de Starbucks wat te gaan drinken, maar daar komen was nogal een uitdaging. Met gillende kindjes die de sneeuw die in hun gezicht geblazen werd niet leuk vonden, kwamen we helemaal wit en onderkoeld aan bij

de Starbucks. Wij waren niet de enige met dit idee en het zat helemaal vol.
Aangrenzend zat een supermarkt en giftshop, dus zijn we daar eerst ingegaan en vervolgens kwam er een mooi plekje bij de Starbucks bij het raam vrij, waarna we heerlijk konden genieten van een Caramel Latte en de witte wereld buiten.

Even snel als de sneeuw er was, even snel was het ineens ook weer voorbij. Ondanks dat het droog was, was het nog wel heel donker en grijs buiten. En echt berenkoud! We liepen wat door het dorpje en snuffelden wat in de winkeltjes tot het tijd was voor een middagdutje voor ons allemaal.

Rond 16.00 uur waren we allemaal weer wakker en gezellig! Zowaar scheen de zon en was het droog. Ondanks dat we hadden besloten op de camping te blijven, lonkte het toch wel om naar de Grand Canyon te rijden, we zitten er tenslotte zo dichtbij!
De camper toch maar snel klaargemaakt om te gaan rijden en met 10 minuten parkeerden we de camper in de Grand Canyon. Onderweg zagen we heel wat hertjes vlak langs de weg en ook bij de parkeerplaats stond er ééntje zich niets aan te trekken van al die touristen en at op gemak zijn gras.

De eerste blik op de Grand Canyon… Wat is het toch vreselijk mooi! Je wordt er stil van. Zelfs de kindjes die normaal geen minuut stil zijn

(van wie zouden ze dat toch hebben…) keken even zonder wat te zeggen naar al dat moois.
Nooit zullen deze prachtige vergezichten echt goed vast te leggen zijn op foto of video, want in het echt is het nog zoveel mooier en indrukwekkender… Een echt natuurwonder!

We liepen langs een aantal uitzichtpunten waar we steeds bijna ondersteboven werden gelopen door 101 touristen. Niemand houdt rekening met elkaar. Toch zijn bepaalde groepen Chinezen het onprettigst als touristen. We sjouwen een buggy met kindje erin een trapje af (wat niet echt een mooie gladde trap is, maar uit stenen gehakt) en worden tot 3 keer toe opzij geduwd door deze mensen. En als je ze aanspreekt reageren ze niet en negeren ze je gewoon. Maar, genoeg daarover!
Deze punten zijn heel druk met touristen dus maar gelukkig kunnen we al het moois wel goed zien!
Waar we, voor we op vakantie gingen, veel berichten lazen over mensen die zich doodvallen in de Grand Canyon omdat ze een foto/selfie maken, snapten we het totaal toen we hier kwamen.
Mensen halen echt de meest bizarre stunten uit voor een foto! Ze gaan voorbij hekken, staan op de gevaarlijkste kleine randjes en stenen of heel ver over de hekken hangen voor foto’s. We leven in

een bizarre tijd blijkt maar weer, dat een goede foto belangrijker is dan veiligheid (of klink ik nu heel erg ouderwets?)

Het was al redelijk laat en Jamie was moe. Ik maakte de onvergefelijke fout om de spenen niet mee te nemen in mijn tas (alleen voor nood neem ik altijd van beide een speen mee) en Jamie was heel ontevreden. Hij mocht niet loslopen (want gevaarlijk), hij had geen laarsjes aan dus mocht niet in de diepe plassen springen, hij was moe en had honger. De combinatie zorgde voor een ontroostbare Jamie die de hele Grand Canyon bij elkaar gilde. Ontroostbaar. En die loedermoeder van hem had geen speen voor hem bij zich. Nou ik kan je vertellen, met een kind in de draagdoek op je buik die de boel bij elkaar gilt nog een kwartier terug naar de camper moeten lopen is echt heel naar. Arme James. Gelukkig zodra hij zijn speen had kalmeerde hij en na wat nasnikken viel hij heerlijk in zijn autostoel in slaap.

We sloten deze dag af bij een steakhouse in het dorpje. Het was zo leuk aangekleed, als een echt dorp uit het wilde westen. De sfeer was fantastisch! Helaas de medewerkers en het eten lieten wel iets te wensen over, maar je kan niet alle hebben, blijkt maar weer! Toch met volgegeten buikjes rolden we terug naar de camper waar we de kindjes lekker in hun nestje hebben gelegd en was het na een kop koffie-to-go van de Starbucks weer tijd om de (schoon) ouders in te maken met een spelletje 30 seconds.