Vandaag was dan eindelijk de laatste dag stage. Ik ben zo blij dat ik nu echt klaar ben met stage. De laatste loodjes wogen inderdaad het zwaarst. Gisteren hebben Sylvana en ik een cake gebakken die we op stage aan de kinderen hebben gegeven. ´ S ochtends op stage hebben we ook nog allerlei foto´s van de kinderen bij elkaar gezocht (die we steeds tussendoor van ze hebben gemaakt). Die hebben we uiteindelijk bij een printshop (ja hier moet je nog naar een winkel om iets uit te laten printen) uit laten printen en voor elk kind een envelop gemaakt met daarin foto's van henzelf. Het idee was dat de kinderen dan iets voor zichzelf hebben. Toen de kinderen uit school kwamen hebben we eerst weer met z'n alle gegeten en nadat de kinderen hadden gerust, hebben we de cake gepakt en onder iedereen verdeeld. Ook hebben we de enveloppen uitgedeeld. Het was wel heel leuk om te zien hoe blij ze er mee waren eigenlijk. Ze reageerde enthousiaster dan ik had verwacht. Helaas moest iedereen ineens heel snel weg. Meneer Braaf riep de kinderen en hup... iedereen sprong op en ging richting de auto. Zo was iedereen er nog en zo was iedereen ook weer weg. Sanyai vroeg nog aan ons of we de deur dicht wilde doen als we weg gingen. Dat vonden we iets te ver gaan dus we zeiden gelijk dat wij ook weggingen en dat ze de deur zelf maar dicht moesten doen. Echt een leuk afscheid zeg (niet!). Oja mevrouw Braaf vroeg nog voor ze weg ging even snel of we van de week nog even terug wilde komen voor het echte afscheid. Eigenlijk hadden we daar al helemaal geen zin meer in, nadat iedereen zo was weggegaan zonder ook maar iets van echt gedag te zeggen. We hadden niet veel verwacht van iets van een afscheid op onze laatste stagedag, maar dit was eigenlijk wel het toppunt. En dan ook nog vragen of we de deur goed achter ons dicht wilde doen als we weggingen. Maar goed, wij hadden natuurlijk al weer gezegd dat het goed was en we wel even langs zouden komen. Mevrouw Braaf zei dat het namelijk was zodat de kinderen afscheid konden nemen en ze hadden nog wat leuks voor ons. We zeiden wel dat we alleen op de woensdag konden komen, want we hadden eigenlijk geen zin om er te veel tijd in te stoppen. Woensdags moesten we toch nog voor de laatste keer naar de cursus Love & Logic (dan kregen we ook ons certificaat) en dan konden we daarna mooi even langs rijden dachten we. Het kwam alleen pas uit vanaf twee uur, omdat de kinderen dan thuis zouden zijn.

Ondanks dat ik blij ben dat ik eindelijk klaar ben met mijn stage daar, ga ik de kinderen toch stiekem wel missen. Ik ben heel benieuwd naar hoe de kinderen zullen gaan worden. Zelf vind ik dat er zo'n negatieve sfeer in het huis hangt, er wordt van de kinderen verwacht respect te hebben voor meneer en mevrouw Braaf maar andersom is hier geen sprake van, de leiding richt zich vooral op wat de kinderen niet doen of kunnen en ze zullen dit ook zeker tegen de kinderen zeggen en daarnaast worden de kinderen ook nog geslagen als ze niet luisteren. Ik begrijp dat echt niet! Hoe kan het in iemand op komen om kinderen op te vangen die thuis worden mishandeld en/of verwaarloosd en dan zelf de kinderen ook slaan. Ik kan daar gewoon niet bij. Eén keer waren Sylvana en ik er zelf ook bij. De tafel was gedekt en we gingen net allemaal aan tafel zitten. Meneer Braaf doet voor de grap of hij één van de jongens wilt slaan en haalt zijn hand omhoog. De jongen reageerde hierop door hem echt te slaan en dat schoot bij meneer Braaf in het verkeerde keelgat. Hij vond dat niet kunnen en wilde de jongen echt slaan, maar die probeerde weg te komen. Meneer Braaf ging hem achterna naar zijn kamer en wij hoorde in de woonkamer helemaal de klap die uiteindelijk werd gegeven. Ik vond het zo erg! Maar het bizarre is dat niemand er eigenlijk iets aan deed. Inclusief Sylvana en ik hoor. We waren zo geschrokt en hadden echt met verbazing gekeken wat er gebeurde. Het duurde echt even voor ik besefte wat er nu precies was gebeurd. Niemand zei iets en we gingen eten. Later hebben Sylvana en ik het er natuurlijk nog wel over gehad en we stonden allebei net zo versteld. Mij verbaasd het namelijk niet dat een jongen zal slaan als hij het idee heeft dat iemand hem zal slaan. Hij is vroeger mishandeld! Dan kan ik zo'n reactie echt helemaal begrijpen. Wie doet nou alsof hij gaat slaan bij een kind dat door zijn moeder al ernstig is geslagen. Echt onbegrijpelijk. We hebben het er ook nog regelmatig over gehad, gewoon om te kunnen beseffen wat er was gebeurd. Die mensen beseffen denk ik gewoon niet wat je die kinderen aandoet door ze op deze manier te straffen. In het kindertehuis moet er naar mijn idee juist een veilige omgeving zijn waar de kinderen kunnen opgroeien. Ik kan er nog steeds niet bij hoor, maar dat zal misschien ook wel niet komen denk ik.

Daarnaast liep de begeleiding ook echt helemaal niet. Aan het begin van de stage vroeg ik wie mijn stage begeleider zou worden. Dan weet ik tenminste naar wie ik moet voor feedback, vragen en als er problemen zijn. In eerste instantie werd er gezegd dat Nancy dit zou zijn, maar aangezien zij van het stagebureau was en totaal niets te maken had met de stage zelf (daarbij had ze ook geen achtergrond in de begeleiding van kinderen) heb ik wel gelijk gezegd dat dat eigenlijk niet kon. Dit begrepen ze wel waardoor ze met het briljante idee kwamen om Sherida als mijn stagebegeleider te maken. Allemaal heel leuk, maar Sherida zat in Nederland en er was totaal geen zicht op wanneer zij weer naar Suriname zou komen. Hier heb ik niets meer van gezegd en om eerlijk te zijn heb ik ook vrij weinig aan haar gehad. Het werkt gewoon niet als je begeleider in Nederland zit, ze heeft geen idee wat je doet en hoe je iets doet. Voor feedback ging ik dan ook naar mevrouw Braaf, want die was meestal aanwezig. Dat was alleen ook niet zo'n succes al zeg ik het zelf. Ik vroeg er zelf naar, maar kreeg eerst de reactie dat ze daar tijd voor had vrij gemaakt de week erop. Top, dacht ik. Ik de hele week gewacht tot ze tijd had. De enige feedback die er toen kwam was dat we de schone kleding wel wat vaker van de lijn mogen halen en opvouwen. Ik kon echt niet geloven wat ik hoorde. Ik ben daar voor mijn studie en de feedback die ik dan krijg gaat over het opvouwen van de was. Ik was het echt even kwijt, maar goed ik vroeg nog even door over de omgang met de kinderen (want daar was ik tenslotte voor). De enige reactie die hier op kwam was dat ik wel wat meer inzet mocht tonen door vaker de kinderen mee te helpen met hun klusjes zoals de afwas. Naast het feit dat mij aan het begin van de stage was verteld dit juist niet te doen doordat het de verantwoordelijkheid van de kinderen was vond ik het ook totaal niet kunnen dat mijn inzet werd afgemeten aan de hoeveelheid klusjes die ik deed. Ik ben echt niet te lui om eens af te wassen of kleding op te vouwen, maar ik ben niet de huishoudster. Ik kom daar om wat te leren. Ik heb toen ook mijn stagedocent gemaild, omdat ik eigenlijk niet meer wist wat er mee moest. Dadelijk zouden ze mij nog een onvoldoende geven ook! Ik had dus maar een mailtje naar mijn stagedocent op school gestuurd waarin ik vertelde wat voor feedback ik op stage kreeg en hem daarnaast ook meteen gezegd dat ik vond dat zijn begeleiding ook niets voorstelde (wel iets anders verwoord hoor). Je moest soms gewoon meer dan een week wachten voor een antwoord en het antwoord dat ik dan kreeg had ik vaak helemaal niks aan. Als je in Nederland bent is dat al irritant, maar als je in het buitenland zit nog veel erger, want je kan hem ook niet even opzoeken om antwoord te krijgen. Helaas verwachte ik ook van mijn stagedocent te veel aangezien ik daar alleen als reactie van kreeg dat ik wel erg negatief was. Na die feedback was ik zo klaar met iedereen die mij zou moeten helpen, maar mij juist alleen maar tegenwerkte. Normale feedback van mijn stagebegeleider was niet mogelijk, feedback van andere begeleiders sloeg echt totaal nergens op en mijn stagedocent vond mij negatief. Het voelde echt alsof iedereen tegen mij was. Ik heb toen maar mijn supervisie docent gemaild, in de hoop dat die wel zou luisteren en mij wilde helpen. Hij is daar eigenlijk niet voor, maar ik dacht beter iemand dan niemand. Hij reageerde gelukkig wel snel en dus hebben we even kunnen Skype. Eindelijk iemand die luisterde en wilde helpen. Ook echt alles kwam eruit. Uiteindelijk zou hij gaan praten met Hayati over dat de communicatie tussen hem en mij totaal niet liep en kon ik ook gewoon bij hem terecht voor problemen op stage. Ik was zo blij met dat gesprek, gewoon omdat ik eindelijk het idee had dat iemand luisterde.

Zo heb ik dus veel momenten gehad dat ik gewoon niet meer wist hoe ik het aan moest pakken en het beste op de kinderen, maar vooral ook op meneer en mevrouw Braaf kon reageren. Aan de andere kant zijn er ook leuke momenten geweest. Bijvoorbeeld dat één van de kinderen de rest eerst heel erg tegen Sylvana en mij op probeerde te zetten (wat ook aardig lukte), maar dat wij uiteindelijk met het idee kwamen om samen met hem zijn telefoon te gaan maken. Hij had al een tijdje geleden een telefoon gekregen en daar toen een wachtwoord opgezet. Hij wist alleen het wachtwoord niet meer en kon dus eigenlijk niets meer met die telefoon. We zijn toen met z'n drieën gewoon opzoek gegaan naar een telefoon winkel waar ze dat konden maken. Nadat het was gelukt werd de houding van die jongen echt totaal anders. Hij werkte zelfs met ons mee als we een activiteit gingen doen. Het was echt heel leuk om hem zo te zien veranderen.
Ik heb ook een keer gehad dat één van de tweeling op school een soort bijzettafeltje had gemaakt (hij is 16 jaar, maar heeft verstandelijk de leeftijd van een 7 a 8 jarige). Ik was naar zijn kamer gelopen toen ik deze zag staan en zei hoe knap ik het vond dat hij die zelf had gemaakt. Je zag echt aan hem dat hij het leuk vond om te horen. Eerder was hij als eens met een kussensloop thuisgekomen (die ze ook op school hadden gemaakt), maar mevrouw Braaf vond het niet netjes genoeg gemaakt en dus moest hij het thuis opnieuw doen. Dit was echt zo sneu toen. Wees een beetje positief denk ik dan, maar goed ik kan niets doen aan hoe meneer en mevrouw reageren op de kinderen. Ik vond het zo jammer om te zien hoe teleurgesteld hij toen was. Een week nadat hij thuis was gekomen met dat tafeltje, had hij een lamp gemaakt (die nog werkte ook). Ik had die nog niet zien staan, maar hij riep mij om het te kunnen laten zien. Ik kon aan hem zien dat hij heel trots was op wat hij had gemaakt en hij vond het heel leuk om dan ook nog iets positiefs er over te horen van een ander. Ik vond het zo leuk dat hij mij speciaal riep om dat te laten zien. Daar zag ik ook echt wat een positief effect het heeft om je te richten op wat ze wel kunnen in plaats van andersom. Dit heb ik ook in Nederland altijd geleerd, maar hier zag je zo goed het effect er ook van doordat ze in het kindertehuis juist vaak datgene eruit pakken wat slecht of minder goed is. Maar hij riep nu juist mij. Hij wist dat ik er wel positief op zou reageren.

Kortom, ik ben heel blij dat ik klaar ben. Het was een hele moeizame stage. Ik had vaak het gevoel dat zowel de kinderen, als meneer en mevrouw Braaf als mijn stagedocent mij tegenwerkten.
Aan de andere kant ga ik de kinderen ook wel heel erg missen denk ik. Ze zijn stuk voor stuk toch allemaal bijzonder en ik hoop echt dat het allemaal goed met ze komt. Ik heb tijdens deze stage vooral kunnen leren hoe ik straks in mijn werkt niet wilt zijn. Ik heb gezien wat voor effect de ''dictatuur'' in het kindertehuis op de kinderen heeft en ik weet nu dat ik zelf zo nooit te werk zou willen gaan.