Een aparte week

Eindelijk weer thuis. Vandaag hadden Sylvana en ik een afspraak bij de vreemdelingendienst om ons Kort Verblijf om te zetten in een MKV (visum voor de rest van de tijd in Suriname). Om half 9 zijn we thuis vertrokken, want we moesten eerst opzoek naar een bank om geld te storten (dit was nodig voor het visum). Dit bleek uiteindelijk helemaal in het centrum te zijn. We waren natuurlijk al een aantal keer fout gereden, maar uiteindelijk was het gelukt. Ik vind de weg namelijk nooit in één keer. In plaats van er maar 20 minuten over te doen, hebben wij dit gelukkig in 40 minuten mogen doen. Maar goed, eenmaal daar aangekomen een formuliertje ingevuld en een nummertje gekregen zodat we wisten wanneer we aan de beurt waren. Het ging hier allemaal wel echt op z'n Surinaams. Iedereen liep op het gemakje en er was vooral nergens haast bij. Best vervelend als jijzelf wel heel erg haast hebt. Bij de balie waar ik moest wezen waren ze rustig een praatje aan het maken met andere, maar wij moesten echt wachten tot ons nummer op het bordje verscheen. Uiteindelijk was ik dan toch aan de beurt en kreeg ik gelijk te horen dat ik om geld te storten bij een andere balie moest zijn en daarnaast het geld dat ik wilde storten al bij moest hebben. Dit moest dus eerst gepind worden. Dit konden we snel doen, want we waren toch bij de bank. Tenminste... we dachten dat dit snel kon. Geloof het of niet: het geld was op. Echt niet te geloven, een bank waarbij het geld op is. Dus dat werd zoeken naar een pinautomaat. Bij de eerste was het geld ook op en de tweede deed het gewoon helemaal niet. Uiteindelijk een stuk verder er nog een gevonden en die had gelukkig wel geld. Snel terug gegaan naar de bank, want we hadden nog maar driekwartier en dan moesten we al bij de vreemdeliendienst zijn (en dat is nog verder dan naar huis). Gelijk naar de goede balie aangekomen, kreeg ik te horen dat het formulier verkeerd was ingevuld (een andere medewerker van de bank had ons hier bij geholpen). Dit kon dus weer opnieuw. Maar... we komen er wel, want het is uiteindelijk toch gelukt. Daarna snel naar de vreemdelingendienst waar we 10 minuten te laat aankwamen. Nu werkte de Surinaamse manier van werken dan wel in ons voordeel, want daar werd verder ook niet moeilijk over gedaan. We kregen een nummertje en mochten plaatsnemen. We raakte aan de praat met een andere stagiaire en die zat er al 2 uur te wachten. Wij hadden een stuk hoger nummer, dus besloten maar een ijsje te gaan halen ondertussen. Na tweeënhalf uur wachten waren we aan de beurt! Alle papieren ingeleverd en de medewerkers ook nog even helpen herinneren aan bepaalde papieren die we moesten geven, maar waar helemaal niet om werd gevraagd. "Oja, die moeten we ook hebben" was het antwoord. Echt een totaal andere manier van werken dan in Nederland dus. Over drie maanden mogen we fijn weer terug voor een stempel met de goedkeuring van het visum, maar als het niet goed is is het ook geen ramp. Twee weken later vlieg ik al weer terug.
Fijn zo van het kastje naar de muur gestuurd worden de hele ochtend, maar... we zijn weer klaar voor drie maanden.

Afgelopen zondag ben ik met het kindertehuis mee naar de kerk geweest. Dit was erg apart moet ik zeggen. De dienst begon met heel veel muziek. Dat was wel leuk om te horen, vrolijke muziek met een lekker tempo. Alle liedjes gaan over god, maar ik kon het niet allemaal volgen want ze zongen ook in het Surinaams. Hierna werd er gebeden en gingen de kinderen naar een andere ruimte, waar zij de dienst verder zouden hebben. Wij bleven in dezelfde ruimte en daar konden mensen naar voren komen als ze problemen hadden. God zou het wel oplossen. Uiteindelijk bleken twee mensen die ochtend een visioen te hebben gehad over een persoon in de ruimte die met zelfmoordgedachten rondliep. Dit bleek te kloppen en deze vrouw werd naar voren gehaald. Iedereen ging staan, hield een hand op naar deze vrouw om de invloeden van god naar haar te sturen terwijl iedereen aan het bidden was. Een aantal mensen waren om haar heen gaan staan en gingen tegen haar zeggen dat deze kwade gedachten ( Satan) weg moesten gaan en dat God het over moest nemen. Dit werd een aantal keer gezegd en toen viel ze flauw. Dit was echt zo raar. Ik keek netjes naar beneden, want iedereen was aan het bidden en ineens lag ze op de grond. Uiteindelijk kwam ze weer bij en werd het hele gebeuren herhaald en viel ze nog twee keer op de grond. Hierna ging het weer beter met haar. Later heb ik gevraagd wat er nou precies gebeurde, want ik begreep het toch niet helemaal. De kwade gedachten moesten als het goed is zijn verdreven en de vrouw was weer "genezen".
De dag erna hebben we het er ook nog met een aantal kinderen van stage over gehad. Ik vind het heel bijzonder maar ook wel apart dat

mensen zo gelovig kunnen zijn. Dat ze een bepaalde God helemaal de hemel inprijzen en er echt van overtuigd zijn dat God voor ons is gestorven en er geleefd moet worden naar de Bijbel. Ik merk dat ik het heel moeilijk vindt om daar in mee te gaan. Dat ze er zo van overtuigd zijn dat de rest niet klopt, maar alleen hun geloof. Ik vind het wel heel leuk om daar met de kinderen van stage het over te hebben. Zij schieten in de lach als we zeggen dat we nergens in geloven. Ik vind het heel interessant om dan te horen hoe zij overal tegenaan kijken.
We hebben trouwens vorige week puppy's gekregen op stage. Ze zijn nu bijna twee weken oud, echt super schattig. De moeder was overleden dus die kon niet meer voor de puppy's zorgen. Er zijn er drie, echt zoo leuk! Nu vermaak ik me wel op stage.

Wat hebben we trouwens een fijne huisbaas, NOT. Ik heb helemaal niet snel ruzie met andere en heb ook weinig discussies met andere mensen, maar het is haar toch gelukt. En zelfs binnen anderhalve maand al. Vanaf het begin was er al vanalles dat niet klopte: al die tijd klaagde ze al constant over van alles en nogwat, bij aankomst was de wc en badkamer nog vies, hadden we hele oude matrassen en hadden we twee koelkasten waarvan één het er niet deed en de andere maar een beetje. Uiteindelijk heeft ze de koelkast wel laten maken, maar later bleek dat de vriezer er mee opgehouden was. We hebben alles overgezet naar een andere vriezer, want alles ontdooid hier heel snel. Maar... dit mocht natuurlijk niet, want dat kostte stroom. We moesten onze spullen weer terug in de oude vriezer doen, want die deed het weer. Die ochtend had ik ook de andere koelkast aangezet, want er kwam een nieuwe gast en ik dacht dat het voor hem wel fijn zou zijn als hij een koude koelkast heeft. Ook niet goed. Die man was er maar twee dagen en had geen recht op een koelkast en mocht ook geen gebruik maken van de keuken. Hij is er uiteindelijk ook maar 1 nacht geweest aangezien het zo slecht was en hij €30,- per nacht moest betalen.Als de huisbaas iets zegt moet het eigenlijk ook meteen, maar aangezien ik aan het eten was had ik gezegd dat het wel goed zou komen. Niet wetend dat zij de stekker er al had uitgetrokken. Later die avond wilde iemand wat uit de vriezer halen en bleek het brood al ondooit te zijn. Dat meisje boos naar boven, want dat was toch echt wel de druppel. Sylvana en ik hoorde uiteindelijk een hoop geschreeuw boven en aangezien zij lekker hard praat kon ik goed verstaan dat ik de schuld kreeg, omdat ik had gezegd dat het wel goed zou komen. Ik ook naar boven. Daar heeft ze me een partij staan schreeuwen tegen me. Ik kreeg er geen woord tussen en mocht alleen wat van haar zeggen als ik antwoord gaf op haar vragen. Dat had dus geen zin, er was echt niet met haar te praten. Uiteindelijk zijn we alle drie naar beneden gegaan, want het was niet te doen. De volgende dag ben ik nog even naar haar toe gegaan, want ik pik heel veel van mensen, maar niet dat ze zoo tegen mij tekeer gaan ( ja wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen, ik ook niet). Ze wilde het er niet meer over hebben zei ze. Maar ze had pech, want ik wel. Ik heb ook maar verteld dat ik van een huisbaas verwacht dat ze luisterd als er klachten zijn. Ze praatte constant door mij heen. Eerst luisterde ik netjes naar haar, maar ik kwam er al gauw achter dat het gesprek dan nog heel lang zou duren. Ik ben toen maar gewoon door haar heen gaan praten. Uiteindelijk wist ik niet meer wat ik moest zeggen dus ben ik maar gaan uitleggen dat het heel vervelend is als mensen door je heen praten. Eindelijk begon ik haar irritatie te zien dus moest ik nog even doorgaan, want ze bleef nog steeds praten. Ik ben maar gaan vertellen dat het heel vervelend is en dat zij dat constant doet, maar daarnaast wel verwacht dat wij naar haar luisteren. Zelf doet ze dit ook niet. Uiteindelijk was ze toch stil en kon ik met nog een paar onderbrekingen vertellen wat ik er van vond en dat het echt de laatste keer was dat ze zo tegen me heeft staan schreeuwen. Er kon dan toch een sorry vanaf en aan het eind werd ik nog aangesproken met mevrouw Roessingh en vroeg ze naar m'n verdere wensen ook. Achja, ik was m'n verhaal kwijt. Ze werkt me nog steeds op m'n zenuwen, maar 28 maart gaat ze naar Nederland en dan hebben we het huis heerlijk voor onszelf!

Dat waren mijn avonturen van afgelopen week weer. Morgen lekker uiteten en van het weekend naar Galibi. Ik heb er zin in!

Doei! Xx