De laatse week in SU

Ik heb echt een heerlijk weekje gehad. De afgelopen 5 maanden hebben Sylvana en ik genoeg tijd gehad om na te denken over wat we in onze laatste week in SU allemaal wilde gaan doen. En dat hebben we ook zeker gedaan.
Vrijdags hadden we onze laatste stage dag gehad en we besloten het weekend lekker rustig aan te doen. We hebben lekker in het zonnetje in de hangmat gezeten, naar de hermitage mall en natuurlijk naar het cafeetje in dat winkelcentrum. Het is een heel gezellig cafeetje met van die lekkere ligbanken. Dat is wel aan ons besteed. Lekker relaxen met een boek en een heerlijke ijskoffie.
Voor de maandag hadden we besloten om een scooter te gaan huren (voor drie dagen). Op internet hadden we opgezocht waar we heen moesten en ondanks dat het een takken eind fietsen was, wilde we het wel erg graag. We moesten nog verder dan het centrum. Sylvana en ik dus s'ochtends op de fiets en onderweg naar de scooterwinkel. Het eerste stuk ging nog best goed, we wisten precies hoe we naar het centrum moesten fietsen, maar dan begint het pas. We hadden niet net als in Nederland internet op onze telefoon waardoor we even de navigatie aan konden zetten. We hadden wel goed gekeken hoe we moesten fietsen, maar ons richtingsgevoel is allebei even goed. Erg slecht dus! En wij maar fietsen en de weg vragen, weer een stukje door fietsen, nog maar eens de weg vragen, nog verder fietsen, weer iemand aanspreken en uiteindelijk waren we er dan hoor. Ik denk dat we wel een uur onderweg waren geweest, maar... het was gelukt! Wij een scooter gehuurd en wat was het een heerlijk gevoel toen we op de scooter weer terug naar huis reden. We hadden 5 maanden stage gelopen en nu dan echt onze welverdiende vakantie waarbij we eens

drie dagen niet hoefde te fietsen.

Met de scooter ga je veel sneller voor eventjes ergens naartoe. Je bent er immers toch snel. Lekker met de scooter naar de bioscoop ‘s avonds (en vervolgens ook geen blaffende honden achter je aan), even naar het centrum voor souveniers, het certificaat ophalen van de cursus Love en Logic (toch nog iets positiefs overgehouden aan m’n stage) en naar de vlinderstruin. Dit was best een eindje rijden maar... we hadden een scooter. En dus z’n tweeën opzoek naar de vliendertuin. Met de scooter is het wel een stuk minder erg als je verkeerd rijdt. Al viel het deze keer gelukkig mee. Zee hadden een stuk tuin met, ik denk wel, 100 fel blauwe vlinders. Ze zagen er echt heel mooi uit. Ook kregen we een kleine rondleiding door het ‘’binnenland van Suriname’’. Dit hadden ze tenminste na proberen te maken. Het zag er wel mooi uit, maar zelf waren we al in het binnenland geweest en dan merk je dat dat het binnenland zelf eigenlijk nog veel mooier is.
Helaas moesten we na 3 dagen de scooter al weer inruilen voor onze eigen fietsen. Deze zijn we maar meteen op Facebook gaan zetten aangezien we ze wilde verkopen voor we weer terug naar Nederland zouden gaan. Dit lukte en ze werden dan nog gebruikt voor een goed doel ook. Dat was helemaal fijn.

En dan is het toch echt ineens de laatste avond in Suriname. De koffers zijn ingepakt, de rugzakken staan klaar, de taxi naar het vliegvelden geregeld en haalde ons de volgende dag rond 15:00 uur op. Sylvana en ik besloten er nog een lekker rustig avondje op het balkon van te maken. We hadden best nog wat eten over dus maakte we alles klaar, gingen naar het balkon en zette daar een filmpje op en deden gezellig een kaarsje aan.
Ik denk een kwartiertje later liep ik even richting m’n kamer en rook ik een gaslucht. Nu is dit niet heel bijzonder in Suriname aangezien dit hier wel vaker te ruiken is. In Nederland ruik je dat haast nooit en ruik je het wel dan Ilse r iets mis. Iedere keerdam ik het rook vertrouwde ik het dan ook niet helemaal en keek waar het vandaan kwam en of er ramen open stonden. Ook nu liet ik Sylvana weten dat ik gas rook waarop ze even met mij mee zocht naar waar het vandaan kwam.
Ik liep m’n kamer in om te ruiken of het van buiten kwam en deed het gordijn een stukje open waarop er iemand iets onverstaanbaars riep. Dit gebeurd wel vaker waardoor ik het gordijn net zo snel weer dicht deed. Toch werd er opnieuw hard geroepen en keek ik dus toch maar nog een keer. Er stonden beneden meerdere mensen te zwaaien en riepen dat er brand was. De hele tijd in Suriname was het fijn dat er overal hekken waren in huis waardoor ik mij eigenlijk altijd veilig heb gevoelt. Op een moment dat je snel het huis uit wilt is het alleen een ook een probleem aangezien je opgesloten zit. De mensen van buiten konden dan ook niets anders dan roepen, want alle hekken zaten dicht.
Ik dacht altijd dat ik niet zou weten wat ik moet doen op zulke momenten waarin je heel snel moet handelen. Dat ik niet meer na zou kunnen denken en er niets uit me zou komen. Het was alleen echt het tegenovergestelde dat er gebeurde. Ik riep snel naar Sylvana dat er brand was waarop ze zich hardop afvroeg waar de sleutels waren. Ondertussen klopte ik hard op de deur van mevr. Goerdin en liet weten dat er brand was. Ik had m’n sleutels altijd op dezelfde plek, namelijk in het slot van m’n slaapkamerdeur, waardoor ik deze meteen wist te vinden. Ik wilde de trap naar benden af gaan en zag allemaal rook. Toch liep ik door en rende naar de deur waar allemaal mensen stonden die aangaven er niet in te kunnen door het slot. Deze maakte ik open waarop ik vervolgens naar het gasfornuis liep waar het vuur blijkbaar nog aanstond waar een pan met vet opstond (we hadden frietjes gebakken). We waren deze dus helemaal vergeten uit te zetten!!
Ik draaide het vuur uit, maar wist tegelijk dat er frituurvet in de pan zat en dat niet gedoofd kan worden met water. Echt bizar hoe snel je op zo’n moment kan denken. Er waren een aantal mannen en jongens mee naar binnen gekomen en ik riep dat er frituurpan zit en ze er geen water bij moesten gooien. Hierop besloot een jongen slim te zijn en een kopje met water te vullen. Een grote steekvlam als gevolg.
De brandweer kwam met sirenes aanrijden en uiteindelijk wist een man de pan naar buiten te slepen waar het vervolgen uitging op het zand. Ik was echt een en al adrenaline.

Dan begint eindelijk een beetje de rust terug te keren. Dachten we tenminste. De brandweer ging weer weg, net als de meeste mensen. Mevr. Goerdin was helemaal over de rooie en bleef maar roepen wat we allemaal verkeerd hadden gedaan. Sylvana en ik waren eigenlijk nog best rustig, al zeg ik het zelf, en waren vooral bezig met wat er nodig was om alles af te handelen. We waren met de politie in gesprek en gaven alle gegevens door die ze nodig hadden. Ondertussen bleef mevr. Goerdin er maar doorheen tetteren. Hier konden we om precies te zijn helemaal niks mee. Ik snapte wel dat ze overstuur was hoor en dat er veel rookschade was, maar het enige wat we er op dat moment mee konden was alles zo goed mogelijk oplossen. Gelukkig waren zowel Sylvana als ik goed verzekerd en wisten we dan ook beide wel dat het vergoed zou worden. We konden ons ieder geval niet druk maken over de kosten voor de rookschade. Het was wel heel onhandig dat we de volgende dag al het vliegveld in moesten.

Sylvana en ik gingen vervolgens beide even naar het balkon om papieren van de verzekering erbij te pakken. Ik belde mama en die nam gelukkig op na een paar keer bellen. Het was eigenlijk ook gewoon nacht daar. Op dat moment besefte ik pas wat er allemaal eigenlijk was gebeurd en kwam alle stress en adrenaline er toch even uit. Mama ging met de verzekering regelen dat er een declaratieformulier werd toegestuurd en kon mij weer ene beetje geruststellen. Sylvana en ik moesten even naar beneden, omdat er een paar jongemannen hadden aangeboden om het huis te gaan schoonmaken. Mevr. Goerdin kende de jongens gaf ze aan. Ze moesten alleen wel betaald worden en mevr. Goerdin wilde dat wij dat direct zouden betalen. Het was wel erg fijn dat Sylvana en ik samen waren en we waren er dan ook beide overeens dat we dat niet gingen betalen aangezien we dan geen bonnetje zouden hebben voor de verzekering. Om ze wel een beetje tegemoet te komen hebben we zo goed als we konden wel op papier gezet wat ze gingen doen en hoeveel SRD zeer voor zouden krijgen. Allen zette hier hun handtekening onder. Ook hadden we benoemd dat we dachten dat de verzekering er niets mee zou doen, maar dat we het altijd konden proberen.
Als ik later weer even naar boven ga zie ik daar een van de jongen een beetje zoekend rondlopen. Ik vroeg wat hij er deed en zei dat hij aan het schoonmaken was waarop hij op een snel tempo weer naar beneden ging. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte, maar goed ik had niets gezien. Het zou wel aan mij liggen dacht ik.
Ik loop naar het balkon waar m’n IPad stond, ik was namelijk met mama aan het FaceTime, en zocht m’n telefoon. Deze kon ik niet

vinden en ging nog even verder zoeken op m’n kamer en bekenden. Nergens kon ik het vinden en uiteindelijk bleek Sylvana ook niet haar telefoon te kunnen vinden. En toen wist ik het ineens. De jongen die net boven was en daar eigenlijk niets te zoeken had, had hoogstwaarschijnlijk onze telefoons. En wat misschien nog meer. Met die brand, de politie en de brandweer hebben we alles opengedaan zodat ze er bij konden. Hierbij geen rekening gehouden met mensen die op zo’n moment misschien iets zouden stelen. Sylvana en ik gingen snel opzoek naar onze paspoorten en geld. Deze hadden we gelukkig nog. Ook m’n IPad was er nog. Mama had achteraf ook iemand gezien op de FaceTime die op het balkon rondliep. Niet wetende natuurlijk dat dat deze jongen was. Mama ging onze telefoons bellen, maar deze waren al heel snel uitgezet. Vervolgens spraken Sylvana en ik af dat zij de jongen binnen zou houden en ik boven nog even verder zou zoeken.
Terwijl ik aan het zoeken was benoemde Sylvana beneden dat we onze telefoons kwijt waren en wilde weten of zij ze hadden. Dit was volgens hen niet het geval. Sylvana liet weten dat ze allemaal binnen moesten blijven tot ze boven water waren. Ze waren daarnaast toch ook aan het schoonmaken. Ook liet ze even vallen dat we de politie maar moeten gaan bellen als we ze toch niet konden vinden. Hierop kwam er een jongen die dan toch maar vertelde dat een andere jongen de telefoons mee had genomen. Deze jongen hoorde ook bij het groepje dat aan het schoonmaken was. Hij bood aan om de telefoons te gaan halen. Hierop liet Sylvana hem naar buiten en bleven de andere binnen waarna onze telefoon beide terug kwamen en de jongens weggingen. Mevr. Goerdin zei dat ze er niets van wist, maar toch had ik het gevoel dat ze er meer van wist. Ze was bang dat ze geen vergoeding zou krijgen voor de schade. Dit gevoel werd eigenlijk alleen maar sterker op het moment dat mevr. Goerdin aangaf de jongens morgen opnieuw te willen laten komen schoonmaken. Sylvana en ik waren zo op van de adrenaline dat we niet meer konden slapen. En misschien ook niet meer durfde. We hadden brand gehad, met de politie te maken gehad, een huisbaas die alleen maar in problemen dacht en een groep jongens die onze telefoons (en later toch ook geld en drank) hadden gestolen. We hadden misschien wel heel stoer geleken door tegen zo’n groep gasten te zeggen dat ze binnen moesten blijven, ze te beschuldigden van diefstal en vervolgens te laten weten de politie te bellen als de telefoons niet gevonden zouden worden. Sta je dan als twee meiden tegenover 5 gasten die allemaal 2 koppen groter zijn even te vertellen hoe we het gaan doen. Als het dan allemaal voorbij is dringt het eigenlijk pas echt tot je door.

Na even rustig te zitten met ieder onze gedachten waren Sylvana en ik het er beide over eens ons niet veilig te voelen om in huis te blijven als die gasten de volgende dag weer langs zouden komen. Wat zouden ze dan gaan doen. Ook zij hadden een hele nacht gehad om na te denken. Ineens hadden Sylvana en ik beide hetzelfde idee; Natasja. Zij had de cursus Love en Logic gegeven en had aangegeven altijd naar haar toe te kunnen als er wat zou zijn. We wisten waar ze woonde en hadden haar nummer. We besloten dan ook om haar te bellen en het verhaal uit te leggen. We waren al heel erg geholpen als we in de ochtend alleen al onze koffers daar konden laten zodat we niet meer in het huis van mevr. Goerdin hoefde te zijn. Dit was gelukkig geen probleem. ‘S ochtend belde we een taxi die ons met koffers en al naar Natasja bracht. Ze had een heel groot huis en konden met gemak onze koffers in de garage laten. Natasja gaf aan dat het misschien slim was om een andere taxi te regelen aangezien degene die ons op zou komen halen via mevr. Goerdin geregeld was. Zij was daarentegen heel boos dat we al weg gingen. We hadden laten weten alles met de verzekering te gaan regelen en dat ze alle bonnetjes op moest sturen. Natasja belde voor ons een andere taxicentrale en zette ons nog 1 keer af bij het huis van mevr. Goerdin. Hier pakte we onze fietsen (deze zouden die dag ook nog eens verkocht worden) en gingen we maar naar het politiebureau voor een verklaring van wat er de afgelopen nacht was gebeurd. De verzekering heeft namelijk bewijs nodig natuurlijk.

De dag dat we naar het vliegveld wilde hadden Sylvana en ik eigenlijk nog een Hamam op de planning staan. We hadden deze om 9:30 uur geboekt. We vonden dat we het na zo’n nacht wel verdiend hadden om alsnog gewoon te gaan. Dus hup op de fiets naar het politiebureau voor een verklaring, de Hamam bellen om het een half uurtje te verzetten en dan door naar de Hamam. Wat was dat heerlijk zeg!! Helemaal na zo’n avond en ook nog eens niet te slapen. Sylvana en ik waren ondanks alles wat er gebeurd echt een goed team en wisten beide te blijven nadenken en rustig te blijven waardoor we toch alles voor elkaar kregen. En ook nog eens baarde Hamam konden. Na hier een heerlijke massage te hebben gehad, kregen we lekker nog een kopje thee en konden we even zwemmen. Vervolgens zijn we naar de Hermitage mal gegaan waar we even moesten wachten op degene die onze fietsen op kwam halen. Dit gebeurde gelukkig waardoor we door konden naar het huis van Natasja. Ze was er inderdaad niet, maar konden even bij onze koffers wachten. Voor we weggingen hebben we nog even wat koekjes en een bedankbriefje achtergelaten waarna we naar het vliegveld gingen.

Wat had ik een opgelucht gevoel toen we eenmaal in het vliegtuig zaten en de lucht in gingen. Het was gelukt. We hadden het gedaan. We hadden het allemaal zo goed als mogelijk geregeld. We waren rustig gebleven en hadden als een team gewerkt en op elkaar ingespeeld. Samen dronken we er een heerlijk wijntje op in het vliegtuig waarna we beide in slaap vielen tijdens de vliucht. We waren namelijk pas meer dan 24 uur wakker.
Na alles wat er was gebeurd de laatste avond was het heel fijn om op

Schiphol weer iedereen te zien!