Dag 5 Parken en Paleizen

Vandaag is onze laatste dag in Beijing. Gisteravond zijn we al begonnen met inpakken dus we hoeven vanmorgen alleen de tandenborstels in te pakken alvorens uit te checken. Geen inpakstress dus, zou je zeggen. Laat ik je uit de droom helpen. Vrijwel ieder voorwerp verhuist van de ene tas naar de andere en vervolgens naar nóg een tas om uiteindelijk bij de ene te eindigen. Net op tijd melden we ons bij het ontbijt. We gaan vandaag vroeg weg, want we hebben weer een vol dagschema.

In één van de drukste stukken van Beijing, een stad met zo'n 30 miljoen inwoners ligt Tîantán Gôngyuán, het Park van de Hemelse Tempel. Het park is een oase van rust met zijn confuciaanse landschapsontwerp van symmetrische lange rechte lanen en vier poorten op elk van de windstreken. Er staan een aantal tempels en enorme cipressen van wel 800 jaar oud. Het park is in 1530 aangelegd met maar één doel: een plek creëren waar de keizer tijdens een jaarlijks festival kon bidden voor een goede oogst. Ik vraag me af of hij zo graag een goede oogst wilde voor het welzijn van de mensen, of omdat hij bang was dat hongerige Chinese maagjes wel eens aanleiding voor een revolutie zouden kunnen zijn.
Het park is prachtig maar in onze beleving mist het de ziel die het Jingshân park wel heeft. We kwamen het park binnen via de oostelijke poort, en verlaten het via de noordelijke. Als we buiten langs het park terugwandelen naar de rendez-vousplaats, komen we langs de Hongqiao Pearl Market: beroemd of berucht, afhankelijk van aan welke kant van het producent-consumentspectrum je je bevindt,

vanwege de enorme hoeveelheid vervalste merkartikelen. Wij, eerlijk en netjes als we zijn, scoren er twee merkloze rieten zonnehoedjes voor de dames.

Met de metro vervolgen we onze weg naar het Plein van de Hemelse Vrede zodat we de Verboden Stad kunnen bezoeken. Ook China is voorzichtig als het om aanslagen gaat, dus voor je het Tiananmenplein opwandelt wordt je bagage en -als je Chinees bent- je persoonsbewijs gescand. Uiteraard mijden echte Beijingers het plein om deze reden en de rijen voor de controle bestaan voor het grootste deel uit "provincialen" die zelden westerlingen zien. De blonde kids uit onze groep zijn ongelooflijk populair, en maken nu goede kans op de titel van "meest gefotografeerde groep van de eeuw" ( hoewel die nog jong is).
De Verboden Stad was het privédomein van de Keizer van China die

daar met zijn vrouw en een goeie 3000 concubines leefde. Behalve de bewoners en het personeel, was er gedurende honderden jaren geen burger toegestaan. Als je de enorme massa's mensen ziet die de stad nu bezoeken, kan je je daar weinig bij voorstellen. Om de meute in goede banen te leiden zijn de meeste gebouwen met hekken afgesloten. Je kan van buiten naar binnen kijken, maar je krijgt geen gevoel van de atmosfeer van vervlogen tijden zoals je dat wel krijgt in bijvoorbeeld Florence of Rome.
Na een paar uur zijn de kinderen erg moe en wordt het vooruitzicht van een koud biertje in dat leuke restaurantje vlak bij het hotel steeds aanlokkelijker. Écht heel goede ideeën zijn zelden aan enkelingen voorbehouden, en dat blijkt weer als we zien dat de rest van groep zich al aan het laven is bij voorgenoemde gelegenheid. Gezelligheid!

Om zes uur laden we de tassen op de bult en wandelen we richting de bus die op de doorgaande weg bij het hotel op ons wacht.

Potverdrie, wat is die tas zwaar! Dat is me op Schiphol helemaal niet opgevallen. De bus zet ons af bij het treinstation. Dat station is georganiseerd als een vliegveld, en dat moet ook wel want eens per jaar, rond Chinees nieuwjaar vindt hier de grootste volksverhuizing uit de menselijke geschiedenis plaats: honderden miljoenen Chinezen vertrekken in een week tijd uit de grote stad naar hun geboorteplaatsen voor familiebezoek en twee weken later weer terug! Die efficiëntie hebben we aan den lijve ondervonden: bijna duizend mensen, waaronder wij, de lao wai, stappen in een kwartier tijd op de bijna 1 kilometer lange trein.
Wij hebben zogenaamde "hard sleepers" in coupé 18: zes bedden, twee 3-laags stapelbedden aan iedere kant in een open compartiment. De groep settelt zich met enige moeite in, maar nadat is besloten welke kids bij wie slapen lukt het dan toch. De tassen gaan open en de lakenzakken worden verdeeld onder de

behoeftigen. Aryen ligt helemaal bovenin, tegenover hem ligt Tijmen, en onder hem Sanne. De avond wordt gevuld met schaken, snoepen en praten. Leuk zo'n slaaptrein!
Naarmate de avond vordert krijgen ook de mannen het steeds gezelliger. Coupé 4, waar het docking station van de restauratiecart zich bevindt speelt daar een zekere rol in. Om een uur of drie houden ook zij het voor gezien, en helpen zij elkaar de juiste sleeper te vinden.

Morgen, of eigenlijk: straks Xi'an!