Gili Trawagang, een klein paradijs op aarde

Gili Trawagang, onze volgende stop. En naar mijn mening is dit echt een klein paradijsje op aarde. De helderblauwe zee, in combinatie met het witte strand maakt dit één van de mooiste, of eigenlijk wel de mooiste plek dat ik bezocht heb. Gili Trawagang is een klein eilandje, dat ligt gelegen aan de westkust van Lombok. Naast Gili Trawagang, liggen hier ook de eilanden Gili Meno en Gili Air. Samen staan ze bekend als de Gili eilanden. Als iemand het heeft over Gili, dan hoeft die het niet gelijk te hebben over deze drie elanden, want Gili betekend in het Indonesisch eiland. Met de boot kwamen we aan op het strand, vanaf waar we zelf met een trappertje vanaf de boot het strand op moesten stappen. Ook op Gili rijden er geen auto's of scooters (kennen jullie het verhaal nog van ons op Koh Phi Phi, hard opzoek gaande naar een taxi?), dus we moesten lopend opzoek naar ons verblijf. Wel rijden er op dit eiland paarden met wagens, maar wij wilde de paarden niet belasten met ons gewicht en daarom gebruikte we onze eigen (paarden)kracht om onszelf en onze spullen van A naar B te krijgen. Gelukkig was het bewolkt en vonden we ons verblijf in één keer.

Die avond besloot ik om eens te kiezen voor het bekende Indonesische stoofpotje rendang. Het eten komt hier nooit op tijd, dus op het moment dat Tosca al tot de conclusie was gekomen dat ze haar spaghetti niet ging opeten, toen werd mijn rendang pas geserveerd. Onee, ook mijn eten was echt niet te eten. We hadden betaald en het eten maar laten staan. Eenmaal terug bij ons verblijf vertelde Tosca mij dat de muizen continu boven mij, over de bakken van de warung (Indonesische restaurant) heenliepen en dat het maar beter was dat we daar snel weg gingen. Iedereen die mij goed kent zal nu dus wel weten dat ik de rest van ons verblijf op Gili met een versnelde pas langs deze zaak liep.

De volgende dag gingen we heerlijk op witte strand (met helaas wel veel harde koraalstenen) liggen. Die avond besloten we om niet weer de fout te maken door bij een vies restaurant te eten, maar het eten gewoon zelf te maken. En nee, we gingen niet koken in ons eigen verblijf, maar bij de plaatselijke kookschool. We waren de enige die zich hadden aangemeld voor de kookworkshop van 16:00 uur en we kregen dus een privé les van 'Come

on' en 'Jack Sparrow', oftewel Common en Jack. Met de meest serieust blik deden ze alsof ze een hele zaal toespraken, terwijl wij daar gewoon rustig met z'n tweeën naast elkaar stonden. We begonnen met het maken van Kelepon (een Indonesisch dessert gemaakt van rijstebloem, palmsuiker en kokos), gevolgd door de bekende gado gado (groente en tofu, met pindasaus). Ook het maken van mie goreng (gebakken mie), gele curry en chicken taliwang (kip in rode saus), kwamen tijdens deze les aan bod. Het eten was heerlijk (al zeg ik het zelf). Aan het einde van de les gingen we nog even met de koks kletsen en zei vertelde ons veel over het leven in Indonesië, hun inkomen en hun geloof. Het was een zeer leerzame avond en heeft ons naast de

heerlijke Indonesische recepten, ook veel geleerd over het land en de cultuur.

Zoals elke dag valt de stroom op dit eiland meerdere keren uit, waardoor ook gelijk de airconditioning in de kamer uitvalt en niet meer vanzelf aangaat. Beplakt werden we vaak in de ochtend wakker, waarna we dan maar besloten om gelijk naar het strand te gaan. Aan het strand is het immers koeler dan in een warme kamer. Naast af en toe geen stroom, ontbraken er in onze kamer nog twee dingen: een spiegel en een wasbak. Tanden poetsen of handen wassen moesten we maar doen onder de douche, wat tegelijkertijd zeiknatte voeten opleverden. Per Indonesisch eiland verschilt het geloof, op Bali zijn de meeste mensen Hindoeïstisch, terwijl het overgrote gedeelte van de bevolking op Lombok, Gili en Java juist Islamitisch is. Om 05:00 uur gaan voor het eerst op de dag de luidsprekers aan (zodat het gehele gebedsdiensten te horen is op heel het eiland) en dit gaat vervolgens de hele dag door. Toch zie je op het eiland weinig vrouwen met hoofddoeken lopen en zijn het juist de stoere Indonesische boys, die vanaf Lombok zijn verhuisd om te gaan werken op dit eiland. En op zich is het niet gek, op Gili Trawagang is er elke avond wel een feestje te vinden en deze stoere locals vinden het heel leuk om ook lekker te gaan dansen. Elke dagen komen er boten met nieuw vrouwelijk schoon het eiland aanmeren, zoiets wilt toch elke man? Lopend over 'de' straat van Gili T wordt je continu door ze aangesproken. En nee, het is niet dat ze je zomaar even gedag willen zeggen (wat trouwens op andere delen van Indonesië wel het geval is). 'Hè girls!' Beleefd glimlach en groet je ze terug, waarna er wordt gevraagd: 'snorkeling, rent a bike, day trip to Lombok?'. Gewoon spontaan hoi terug zeggen, terwijl je toch wel weet dat ze eigenlijk willen dat je de volgende dag met hun boot mee gaat op snorkeltrip.

Het aanbod 'rent a bike' leek ons wel wat en daarom stapte we om 07:30 uur op de fiets (we hadden z'n Amerikaanse low bike) om het eiland te verkennen. In anderhalf uur fiets je met tussenstops het vlakke eiland rond. Aan de linkerkant zie je de mooie hoge palmbomen, terwijl aan de rechterkant

de helderblauwe zee te zien is. Aan de andere kant van het eiland vind je voornamelijk mooie hutjes van ressorts en afgelegen stranden. We kwamen onderweg een restaurant met boomhutjes tegen, waar we een stop maakte voor een verkoelende smoothie.

Het jammere aan Gili is dat je niet echt goed kan zwemmen, omdat de stroming veel te sterk is. Ook het weer zat vaak niet helemaal mee, vanaf de bergen op Lombok kwamen er elke dag rond een uur of 14:00 uur, donkere wolken op Gili af. Veel tijd om echt te zonnen hadden we dus niet. Het plan was om nog even een dagje te gaan snorkelen, een yoga les te volgen en eventueel deel te nemen aan een Komodo Tour Helaas werd de pret gedrukt doordat we onverwacht terug moesten naar Bali. Tosca was gebeten door een kat en in Indonesië is de kans groot dat honden, apen, katten of vleermuizen besmet zijn met hondsdolheid. Een beet, krab of lik kan deze hondsdolheid overdragen op mensen en zonder vaccinatie zal dit een dodelijk gevolg hebben. Halsoverkop moesten we dus terug naar Bali, om daar in het internationale ziekenhuis de vaccinaties te halen. Het is een zeer lang en ingewikkeld verhaal, waar ik jullie gelukkig niet mee ga lastig vallen. Een week lang hebben we ongewild weer op Bali verbleven, waar we onze dagen vulde met veel ziekenhuisbezoeken. Gelukkig zaten we in een heel modern en schoon hostel en vermaakte we ons met de mensen die daar ook verbleven. Het eten haalde we bij een geïmproviseerd tentje op straat, waar we keer op keer weer genoten van hun Indonesische kookkunsten.

Zuchtend zijn jullie waarschijnlijk aangekomen bij het eind van mijn lange verhaal over het paradijselijke Gili Trawagang. Ik loop nog steeds een beetje achter met mijn blog, maar de volgende keer zal mijn verhaal voornamelijk gaan over de laatste weken in Azie.

Selamat tinggal
(oftewel tot ziens)