Van het zonnige Thailand naar het zonnige Indonesië

Koh Lanta
Vanuit Koh Phi Phi hebben we de boot genomen richting Koh Lanta, een eiland op z'n 1,5 uur varen vanaf Phi Phi. De boot vaarde snel en schommelde veel heen en weer. Het was dus niet geschikt voor mensen die snel zeeziek zijn. Van andere backpackers hadden we gehoord dat Koh Lanta voornamelijk 'chill and relax' is. We stapte van de boot af en werden overladen door mensen die ons een taxi of verblijf wilde aansmeren. Pff, wat een drukte hier. We wisten niet hoe snel we weg moesten komen. Eenmaal van de pier af kon onze zoektocht naar het hostel beginnen. Ons verblijf zat dicht bij de pier, een taxi was dus niet nodig. In de warmte liepen we dan weer met al onze spullen om ons heen, opzoek naar ons verblijf. Nee, hier was het niet. Toch maar weer terug naar de pier, misschien waren we er langs gelopen. Nee, ons hostel was niet te vinden. Oké, laten we dan maar een taxi pakken besloten we. Taxi,taxi? Ja, we willen een taxi naar Peachok. Oh Peachok zei de tuk tuk chauffeur, dat is daar. Ze wees naar het verblijf achter ons. Waren we hier dan echt vier keer langsgelopen?

Aangekomen bij het verblijf bleek dat er twee kamers waren, één voor vier personen en één voor achttien personen. Wij sliepen in de kleine kamer. Het hostel was met heel veel hout boven water gebouwd. In de chill ruimte konden we lekker even op adem komen van de reis. Er zaten heel wat mensen. Moesten ze niet wat leuks gaan doen dan? Na een rondje te hebben gelopen en met wat mensen uit hostel gepraat te hebben, kwamen we tot de conclusies dat er op dit eiland zeer weinig, of vrijwel niks te doen is. 'Just relaxing.' In de hangmatten boven het water hebben we even lekker wat geslapen en keken we naar de boten die aankwamen. Het enige wat we dachten was: 'Mensen, wat komen jullie hier allemaal doen, ga terug!'. De drukte die er was bij aankomst in Koh Lanta en de rust die er was tijdens de rest van ons verblijf op Koh Lanta....een wereld van verschil.

Bijna alle mensen in het hostel kwamen uit Engeland. Twee bezoekers hadden een Australische achtergrond en één jongen kwam uit Duitsland. Als de Engelse weer eens met hun eigen accent met elkaar aan het praten waren, keken Tosca en ik elkaar weer verbaasd aan. Waar gaat dat in

hemelsnaam over? Één van de gasten zou over een jaar met zijn moeder naar Nederland gaan verhuizen en wilde graag meer leren over Nederland. Hagelslag, Calvé Pindakaas, beschuit met muisjes, kroketten, frikandellen en de Hollandse stamppot kwamen aan de orde. Net als onze Nederlands trots: Jan Smit, Guus Meeuwis, Marco Borsato en de Sjonies. Prapappapapa werd er de hele dag gezongen.

Die avond zouden we door een zeer grappige tuk tuk chauffeur gebracht worden naar de fruitmarkt, waar om 17:00 uur aapjes uit de jungle zich zouden melden. Iets voor 5 uur stapte we met vijf personen in de veel te kleine Batman tuk tuk. Ik had al gehoord dat de chauffeur (een voormalig monik) grappig was. We waren nog niet eens weg of iedereen zat al te schateren van het lachen. Zijn scooter, die zes personen moest voortduwen, reed met z'n 15 km/h over de weg en we werden juichend gegroet door mensen die ons inhaalde. Netjes stonden we om 17:00 uur te wachten op de apen, maar er was geen aap te bekennen. Had deze grappenmaker ons misschien in de maling genomen? Nog geen minuut later stormde er honderden apen uit de jungle naar beneden, opzoek naar eten. Ik heb nog nooit zoveel apen bij elkaar gezien. Terwijl de rest de apen gingen voeren en de apen steeds dichter en dichter bij ons kwamen, maakte ik de foto's. Na ons bezoekje aan de apen vroegen we of we afgezet konden worden bij het strand, om de zonsondergang te kunnen zien. Op het strand (uiteraard voor het restaurant van een vriend van hem) werden we afgezet. En, je raad nooit wat ze op de kaart van dit restaurant hadden staan: Hollandse haring, frikandel, kroket en bitterballen. Zit je dan op een eiland, ergens in de buurt van de Indische Ocean, waar niks te beleven is, maar waar ze wel deze Hollandse delicatesse's verkopen. Uiteraard hebben we het ondergaan van de zon gevierd met het eten van de Hollandse bitterballen.

Krabi
Één dag eerder dan gepland hebben we uiteindelijk Koh Lanta verlaten. De stranden waren niks (ja, we zijn heel veeleisend geworden), de stroming in het

water was veel te sterk en de stilte en het niks doen ging aan ons knagen. Er kwam alleen maar koud water uit de kranen van de douches en de toilet moest je doorspoelen me een emmertje water. Ja, dat is de andere kant van backpacken en overnachten in hostel. Na drie nachten Koh Lanta verlieten we het eiland en stapte we op de boot terug maar Krabi. In hetzelfde hostel als waar we eerst zaten, hadden we weer een bed geboekt. Na wat gegeten te hebben op de markt (ik durfde het aan om sushi op de markt te eten) en geluisterd te hebben naar de Thaise versie van Frans Bauer, gingen we die avond vroeg slapen.

Onze laatste dag in Thailand brachten we weer door op Railay (het eiland wat zo mooi was, maar waar ik mijn camera de vorige keer vergeten was). Met handdoek, bikini en camera op zak stapte we de boot in richting dit eiland. Samen met twee meisjes uit ons hostel en iemand uit ons vorige hostel, brachten we een bezoekje aan dit eiland. Het zand was nog steeds onvoorstelbaar zacht, de rotsformaties waren nog steeds ontzettend indrukwekkend en de zon scheen weer

scherp op onze koppies. Één van de meisjes uit ons hostel (die eigenlijk zichzelf had uitgenodigd), was één van de meest arrogante meisjes die ik ooit ben tegen gekomen en gelukkig hadden we haar alweer snel kunnen droppen op één van de andere stranden. Zo, dan hadden wij gelukkig even wat rust aan ons hoofd en konden we volop gaan genieten van ons laatste dagje in Thailand.

Om 16:30 vetrok de boot weer terug richting Krabi. Hoge golven en veel wind was dat waar we mee te maken kregen. Met veel teveel personen aan boord, maar één reddingsvest en 'kapitein' die zeer veel moeite had met het bedwingen van het houten bootje, vaarden we terug naar Krabi. Bijna kiepte de boot soms om, maar gelukkig konden we na een rit van driekwartier weer veilig voet aan land zetten. Het arrogante meisje had om een ander bed gevraagd, omdat ze niet boven in het stapelbed wilde slapen en verliet gelukkig onze kamer. Maar goed ook, want de volgende ochtend moesten we om 03:30 uur het bed uit om onze vlucht te halen.
04:30 uur kwamen we dan aan op het lege vliegveld. De eerste passagiers liepen slaperig binnen, maar

onze vlucht maar Bangkok kwam maar niet op het scherm te staan. Hmh, het is toch echt 16 maart. Ohnee, waar is het fout gegaan? Gelukkig waren we niet de enige die lichtelijk in paniek raakte en konden we die ochtend onze vlucht richting Bangkok nemen. Het is hier gewoon heel normaal dat je vlucht niet op het scherm komt te staan. Vanaf Bangkok pakte we het vliegtuig naar Indonesië. We hoefde niet meer overal de Thaise koning tegen te komen (vooral in Thailand had je het gevoel van 'Big Brother is watching you') en niet meer de Thaise curry's en Pad Thai te eten. We konden weer aan iets heel nieuws gaan beginnen. Een nieuw avontuur in Indonesië.

Bali - Indonesië
Na een vlucht van vier uur, met veel turbulentie, kwamen we dan aan op het vliegveld van Denpasar. Bali rook naar groen, naar natuur en frisheid. We hadden een hotel geboekt, zodat we weer even konden bijkomen van alle niet zo luxe ervaringen in de hostels. We hebben een airconditioning, warme, goedwerkende douche en een heel zacht bed. En dat bed dat hadden we wel nodig, na een zeer korte nacht en een zeer lange reis vielen we bij aankomst gelijk heerlijk in slaap. Om vervolgens veertien uur later gewekt te worden door de schoonmakers in het hotel. Jeetje, wat kan je genieten van een bed, een douche en airco, als je daarvoor hebt overnacht in hostels.

De mensen in Bali zijn veel vriendelijker, een heel verschil met dat wat we in Thailamd gewend waren. Ze noemen Thailand wel het land van de glimlach, maar die glimlach heb ik zeer weinig gezien. De mensen in het hotel zijn zo blij met je komst en doen er alles aan om je speciaal te laten voelen. Helaas bestaat de ontbijtkaart hier voornamelijk weer uit gebakken ei, gekookt ei, omelet, scrambled egg, pannenkoek met ei en voor de verandering zelfs een gepocheerd ei. Maar dat mag onze eetlust niet drukken, want in de middag en avond genieten we van heerlijke nasi, pindasaus (ja Paris, ik eet hier elke dag pindasaus) gado gado of rendang.

Tijdens onze eerste dagen op Bali, verbleef ook ome Patrick hier op het eiland. Samen met een vriend van hem hebben we wat dagen met hun doorgebracht. Chillen in zijn villa, luxe etentjes, zwemmen in luxe hotels, uitzicht op de zee vanaf de skybar van een hotel en in de avond in de clubs. We hebben plekken van Bali gezien, die we zelf anders zelf nooit zouden ontdekken. Deze twee mannen hebben goed voor ons gezorgd en via hier wil ik ze nogmaals heel erg bedanken.

Na toch mijn eerste buikgriepje te hebben opgelopen (nee pap, ik heb geen scheurbuik) gingen we toch gisteravond een kijkje nemen in de straten van Semyiak (de plek waar we op Bali verblijven). Het was gisteren nieuwjaarsdag, een speciale gelegenheid voor de Balinese bevolking. Al weken lang waren ze druk bezig met het maken van draken en andere beelden van papier-maché. De taxi-chauffeur vertelde ons die dag ervoor dat alles van 18:00 uur zou beginnen, terwijl het meisje van het hotel aangaf dat het rond 19:00 uur zou gaan beginnen. Om 18:30 uur liepen we maar de deur uit, zodat we niet te laat zouden komen. Na 10 minuten lopen, zagen we een grote groep mensen staan. Waarschijnlijk moest het hier ergens zijn. Hmh, het was 19:05, maar er was nog niks te zien. 20:05 uur, de straten liepen voller, maar er was nog steeds niks. De politieagent had ons met zijn gebrekkige Engels wel kunnen vertellen dat de stoet zou langskomen op de plek waar we stonden. 21:05, nog niks te zien en ondertussen had bijna iedereen een zittend plekje op de straatstenen gevonden. Niet alleen wij toeristen zaten er, maar ook veel locals. 21:30 niks. 21:45 niks. 22:00 uur niks. 22:15 uur niks. 22:30 uur, nog steeds niks. We zaten al vier uur buiten te wachten.
De temperatuur was lekker, misschien zelfs iets te warm, ons plekje voor een winkel zat relatief nog iets comfortabeler dan de straattegels. In de vier uur tussentijd dat we hadden gewacht, konden we van Thailand naar Bali gaan vliegen. Nog waarschijnlijk een uur zou het duren voordat ze zouden komen, kon iemand ons opeens vertellen. Iemand van de security zei ons in gebrekkig Engels vertellen dat we waarschijnlijk beter konden gaan lopen richting de plek waar de stoet vandaan zou komen. Om het wachten toch niet voor niks te laten zijn, besloten we om richting die kant te lopen. Na en groot stuk gelopen te hebben gaven we het op. We waren het zat en verlangde naar ons bed. De camera ging terug in de tas en teleurgesteld liepen we maar weer terug naar ons hotel. Het begon te regen en dat gaf ons nog enigszins troost. We gingen naar bed en hoopte dat we lang konden uitslapen, want de dag na het vieren van Nieuwjaar is het Neyipe...

....oftewel de dag van de stilte. De dag waarop je van 06:00 uur in de ochtend tot 06:00 uur in de ochtend de dag erna, stil moet zijn. Niemand mag de straat op, de tv-zenders doen het niet en je mag niet praten. De dag na nieuwjaar komt er een boze geest neer op het eiland. Zolang hij niemand ziet, zal hij weer het eiland verlaten. Gelukkig konden we wat eten in het hotel en hoefde we dus niet alleen maar te teren op de zaken chips of Skittles die we op onze kamer hebben liggen. De lampen in het hotel gingen uit, alleen in de keuken en bij de receptie stond ze aan. De Balinese bevolking neemt alles heel serieus, de toeristen die hier in het hotel verblijven echter wat minder. Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, werd er rond een uur of negen naar onze hotelkamer gebeld. Of we de lampen in onze hotelkamer wilde uitdoen. Ja natuurlijk was ons antwoord. Daar zitten we nu dan ergens aan de andere kant van de wereld, zonder verlichting. Onze iPad is het enige wat hier nog licht geeft...

Verder heb ik het trouwens allemaal wel heel leuk hier. Zit de hele dag, mag de straat niet op en de lichten moeten uit. Ik heb het zelfs zo leuk, dat ik besloten heb om nog twee weken extra te plakken aan mijn verblijf hier in Azie. Bedankt mam, voor het omboeken van mijn ticket.

Ajuparaplu!