De stranden van het zuiden

Nou, ik kan jullie allemaal met een gerust hart vertellen dat we onze vlucht ruimschoots gehaald hebben. De trein scheesde met een treinvaart door de landschappen van Thailand en uiteindelijk kwamen we precies volgens planning aan op Bangkok Don Mueng Airport. Zeer opvallend, alles rijdt hier te laat maar komt wel op tijd aan. Na zeven uur te hebben gewacht op het vliegveld, konden we dan eindelijk onze reis vervolgen richting Krabi. Tijdens het boeken van onze vlucht hadden we alvast een maaltijd voor in het vliegveld erbij besteld. Mijn keuze was gevallen op de gebakken rijst met kipsaté. Met niet al teveel op de maag stapte we dan het vliegtuig van AirAsia in. Dat vliegtuig eten vaak niet heel lekker is, dat wisten we wel. Wat we niet hadden verwacht is dat we de droge rijst en saté voorgeschoteld zouden krijgen met een handjevol mini visjes, waarvan de ogen net zo groot waren als de rest van het lijf. Bah, dit was het meest vieze eten wat we in Thailand voorgeschoteld hebben gekregen. En we kunnen ons verblijden met het feit dat we voor de vlucht na Bali precies hetzelfde hebben besteld. Yammie, ik kijk er nu al naar uit.

Krabi
Heel stoer hadden we ons voorgenomen om niet van tevoren een verblijf te boeken. Na een reis van in totaal een dag stapte we de taxi in en lieten we ons brengen naar één van de hostels die we op internet tegen waren gekomen. Ja, jullie lezen het goed een hostel. Het was maar voor twee nachten en we wilden graag eens ervaren hoe het verblijven in een hostel is. We hadden geluk, er was nog plek en we kwamen terecht in een zeer net, modern en schoon verblijf. Diezelfde avond kwamen nieuwe kamergenoten onze vierpersoonskamer vullen. Het waren twee meisjes uit Duitsland die enkele weken daarvoor ook al in Krabi hadden verbleven. We werden meegevraagd om de volgende dag samen het strand te bezoeken. Dat leek ons wel een goed plan. Zo gezegd, zo gedaan, die ochtend gingen we weer vroeg uit de veren. Krabi ligt zelf aan het water, dus wij dachten dat we zo richting het strand, gelijk het water in konden lopen. Een boot bracht ons echter naar Railay, een eiland gelegen op z'n twintig minuten varen van Krabi. Vanuit de verte zagen we de mooie, hoge en stijle rotsformaties. Het leek precies op de plaatjes vanuit de reisgidsen. Oh oh, oh, waarom had ik nu precies vandaag mijn fotocamera in de kluis achtergelaten. Al bijna twee weken sleepte

ik met mijn '10 kilo' zware spiegelreflexcamera mee en precies op het moment dat ik hem nodig had, was ik hem vergeten. Het zand voelden net zo zacht aan als een teddybeer en het uitzicht was indrukwekkend. Tussen de stenen spijlen kon je via mini grotten lopen en vanuit het wandelpad werden we gegroet door aapjes en babyaapjes. Vanaf Railay namen we de boot richting An Noang, het vaste land van Thailand. Vanuit hier hadden we een prachtig uitzicht op de zonsondergang en konden we de bus (gewoon weer z'n enge truck zonder deurtje aan de achterkant) terugnemen naar Krabi.

Koh Phi Phi (Don)
De dag erna stapte we om 09:00 uur op de boot naar Koh Phi Phi. Dit eiland staat bekend als een van de mooiste eilanden van Thailand. Leuk feitje, op dit eiland is de film 'The Beach' (met Leonardo de Caprio) opgenomen. Ik hoop dat jullie de film niet gezien hebben, want denk dat ik jullie dan alleen maar jaloerser maak. Met onze backpack op de rug en daypack aan de voorkant, gingen we dan maar opzoek naar een taxi die ons bij ons verblijf kon afzetten. Taxiboat, taxiboat? Nee, we willen gewoon een taxi. Na het enkele keren gevraagd te hebben, kwamen we tot de conclusie dat er geen auto's op dit eiland rijden, laat staan taxi's. Had niemand mij even kunnen vertellen dat er geen taxi's rijden en dat we dus beter een verblijf hadden kunnen boeken dat dicht bij de pier lag? Het werd alleen maar warmer en warmer en we hadden geen flauw idee waar we heen moesten. Na een half uur lopen
(met nog steeds onze hele inboedel om ons heen) kwamen we na twee keer verkeerd te zijn gelopen, eindelijk aan bij ons verblijf. Met een aantal liters minder lichaamsvocht, gingen we die avond een kijkje nemen op het eiland. Van vele hadden we gehoord dat er in Koh Phi Phi elke avond een soort van Full Moon strandfeestje is. We waren benieuwd en gingen op ontdekkingstocht. Ietwat teleurgestelden gingen we echter weer terug richting het hotel, want er was geen leven in de brouwerij.

De dag erna brachten we een bezoekje aan het strand van Phi Phi en die avond wilde we weer een poging wagen voor het vinden van het strandfeestje. Na lekker wat gegeten te hebben en ons verschuilt te hebben voor onze eerste tropische regenbui, gingen we aan de andere kant van Phi Phi opzoek naar het strandfeestje. Ook aan deze kant was niks te vinden. Het was donderdag 5 maart, oftewel de avond waarop het volle maan zou zijn. De Full Moon Party was echter nergens te bekennen. Waarom hadden we er ook alweer voor gekozen om een week lang op dit eiland te zitten? Als laatste poging gingen we toch nog even een kijkje nemen op het strand waar die avond ervoor niks te beleven was. Het geluid van harde muziek zong ons tegemoet en het strand werd verlicht door Thaise mannen die met vuur de gevaarlijkste trucjes uithaalde. Oké, we hadden het gevonden! De reden waarom er op de eerste avond niks te beleven was, had te maken met een speciale dag voor het Boeddhisme. Het werd uiteindelijk een lange nacht...

Een zeer opvallend iets op dit eiland is het verschil tussen eb en vloed. Het water bij het strand is zeer laag, dus zwemmen gaat al wat lastig hier. Maar zodra het eb is, dan blijft er helemaal geen water meer over. Het enige wat je ziet is een zeer groot, vochtig stuk strand. De eerste keer dat we dit zagen, keken we elkaar aan. Oh god, er zou toch geen tsunami op komst zijn? Op televisie hadden we vaak gehoord dat bij een tsunami eerst al het water terugtrekt en daarna allemaal terugkomt. De dag voor mijn vertrek was de film over de tsunami nog te zien op RTL4, wat ons nog een stukje banger maakte. De evacuatieroutes waren hier gelukkig goed aangegeven. Alle andere strandbezoekers en locals bleven rustig zitten, het zal vast wel goed zijn dachten we. Uiteindelijk bleek dit grote verschil van eb en vloed elke dag voor te komen en konden we dus met een gerust hart rustig op het strand blijven liggen.

Ook de dagen erna bestonden voornamelijk uit zonnen, zwemmen en strandfeestjes. We hebben de dagen op Koh Phi Phi veel mensen leren kennen en hebben daardoor veel kunnen werken aan onze Engelse woordenschat. Èèn van de dagen zijn we meegeweest met een zeilboot die ons bracht naar de leukste plaatsen rond Koh Phi Phi. Naast het feit dat de gemiddelde leeftijd op heel Koh Phi Phi sowieso tussen de 22 en 26 jaar oud is, bestond ook de gehele boot uit alleen maar jongeren. Onze eerste bestemming was 'Monkey Beach' waar we de aapjes mochten voeren. Ik dacht dat mijn familie het wel leuk zou vinden als ik ze eens zou bezoeken, maar een achter-achter-achteroom van mij vond me toch niet zou aardig en gaf me een krab toen ik hem een lekkere appel wilde geven. Ach,

van je familie moet je het hebben zeggen ze. Na het bezoek aan de aapjes vaarden we langs Koh Phi Phi Leh, dit is het kleinere eiland dat ook bij Koh Phi Phi hoort. Koh betekend trouwens eiland, misschien wel leuk om even te weten. Op Phi Phi Leh ligt het beruchte 'Maya Beach', van de bekende film 'The Beach'. Vanuit de zeilboot sprongen we het water in, klommen we over rotsblokken en liepen we binnendoor naar 'Maya Beach'. Juist precies bij dit strand werd de cameratas (waterdichte tas waar alle fotocamera's in zaten) door niemand meegebracht. Zelf had ik de film nog niet gezien, dus was voor mij was het dus gewoon een zeer mooi strand wat ik zag. Op de boot waren alleen maar jongeren te vinden uit Amerika, Canada en Australië. Wij waren de enige uit een niet Engelssprekend land en dat maakte het maken van contact met andere aan het begin wel erg lastig. De kapitein ratelde maar door over de eilanden en wij keken elkaar maar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Naarmate de uren verstreken kwamen we met steeds meer mensen in contact. Van velen kregen we te horen dat ons Engels zeer goed was. Really? Misschien waren het

juist de heren die dat maar tegen ons zeiden om indruk op ons te maken... Tijdens de tocht vaarden we nog langs andere mooie stranden en rotsformaties, klommen we in een eeuwenoude grot en keken we naar de zonsondergang vanaf de boot.

Ook hebben we op het paradijselijke Koh Phi Phi nog de vierentwintigste verjaardag van mijn reisgenootje Tosca gevierd. Met een sandwich broodje, fruitshake en voor haar een extra groot stuk chocoladetaart waren we deze speciale dag begonnen en met een heerlijk drankje op het strand sloten we haar verjaardag weer af.

De dag na Tosca's verjaardag besloten we om een kijkje te nemen bij de viewpoint. Ook op dit moment was ik zeer blij dat ik een maand voor vertrek me nog even had ingeschreven bij de sportschool. De traptreden leken eeuwig door te gaan. Met enkele pauzes tussendoor, kwamen we dan eindelijk aan op de bestemming. Drie vrouwtjes zaten daar op de grond, één van hen zat een hele kist uien te snijden. Chagrijnig vroege ze ons om nog even entree te betalen. Pff, het leek wel een

sportschool. Je moest betalen voor de inspanning die je levert. Het uitzicht was uiteindelijk wel mooi, maar niet super bijzonder. Uiteindelijk kon je nog een stukje verder lopen, maar voor ons was het wel weer genoeg geweest. Terug naar beneden zagen we heel veel mensen zuchtend en zweten de trap op lopen. Hoe ver is het nog lopen werd ons gevraagd. Iets van 5 minuten was ons antwoord. Good luck!

Zoals ik al eerder scheef zijn er geen auto's op dit eiland. Het eiland zelf is zeer klein en daardoor kom je iedereen weer tegen. Het heeft gewoon een hele intieme sfeer. Alles op het eiland wordt vanaf de pier vervoert via een soort van grote kruidenwagens. Dus niet alleen al het eten en drinken wordt zo bij alle winkels afgeleverd, maar ook al het bouwmateriaal. 'Pi, pi, pi, pi' riepen de vervoerders als ze met hun zware karren door de smalle straatjes van Phi Phi ruimte wilde creëren. Met het besef dat Koh Phi Phi zeer zwaar geraakt is bij de tsunami van 2004, wordt het respect wat ik voor de inwoners krijg alleen maar groter. Dit gezellige, intieme eiland is zeker een

aanrader voor iedereen die nog eens Thailand wilt gaan bezoeken.

Mijn volgende blog zal waarschijnlijk snel volgen. Ik was eerst van plan al mijn belevenissen van Zuid-Thailand in één keer te beschrijven, maar dit werd dan toch weer een beetje te lang. Mijn volgende blog zal dus gaan over het laatste gedeelte in Thailand en mijn reis richting het paradijselijk Bali...