Donderdagmiddag komen wij terug van Alaska en daarna hebben wij 8 dagen voordat wij naar Nederland vertrekken voor onze jaarlijkse Home Leave. Ik wil in de tussentijd mijn Alaska verhaal uitwerken en heb daarom al mijn reguliere activiteiten afgezegd.
Zaterdag brengen wij eerst mijn camera naar Austin, naar de zaak waar wij hem gekocht hebben. Zij kunnen helaas niets vinden, en dus wordt het toestel opgestuurd naar Fuji. Dat kan wel een week of 6 duren, zeggen ze. Dus moeten wij op Home Leave zonder camera. Dan maar weer de good old smartphone gebruiken!
Wij nodigen Gail zaterdagavond uit om bij ons te komen eten en over Alaska te verhalen. Tinker komt ook mee. Het is heel gezellig om ervaringen te vergelijken en de avond vliegt om. De volgende avond zijn wij uitgenodigd bij Gaby en Chris. Ook hier vertellen wij uitgebreid over Alaska, en zij zijn ook zeer geïnteresseerd omdat zij er in de toekomst ook heen willen. Om de reeks etentjes af te ronden, gaan wij maandagavond bij Mary en Jack eten. Het is helemaal niet heet en wij kunnen heerlijk op hun terras eten. De herten lopen weer achter het hek langs en ik zie een kleine Bambi! Helaas is het te donker om er foto's van te maken. Jack verhaalt over zijn reis naar Spanje en wij vertellen, eens te meer, over Alaska.
Op vrijdag heb ik al onze foto's op de computer gezet. Alles bij elkaar (ook wat foto's van onze smartphones) zijn het er zo'n 2000 stuks!
Zondag begin ik met mijn Travel Diary. Ik heb tijdens de reis een dagboek bijgehouden, dus in principe moet het alleen maar overgetypt worden, maar het grootste werk is het uitzoeken en uploaden van de foto's. Ik sluit mij bijna vier dagen op, laat de auto aan Arnold en zit de hele dag binnen te werken. Woensdagmiddag om half 4 is ie klaar!! Net op tijd!
Donderdag heb ik tijd om het huis schoon te maken en alles weer klaar te stomen voor Nederland. Als Arnold vrijdagavond alles wil inpakken, hebben wij nog een heel speciaal en droevig incident.
Ik ben net de boel aan het afruimen als ik ineens Maumau op ons terras zie liggen. Dat is een van de zwerfkatten die wij al anderhalf jaar te eten geven. Maumau was van het voorjaar gewond geraakt aan zijn achterpoot en wij hebben hem nu al een hele tijd niet gezien. Hij is broodmager en ligt naast de etensbak, waar op dat moment een andere poes bezig is met eten. Wij hebben vlees uit blik buiten staan vanavond, maar hij heeft daar blijkbaar geen zin in. Arnold legt wat droge brokjes naast hem neer, maar hij kan nauwelijk zijn kop optillen om ervan te eten. Er is maar een conclusie mogelijk: deze kat is stervende. Wat te doen? Wij vinden het ongelooflijk dat hij zich hierheen heeft weten te slepen, zo slap als hij is en het lijkt alsof hij om hulp vraagt. Wij besluiten hem naar een dierenarts te brengen om hem te laten inslapen en hem zo uit zijn lijden te verlossen, want dit is niet meer te redden. Ik zoek op internet een dierenarts met weekenddienst (het is vrijdagavond 7 uur), maar de dichtsbijzijnde blijkt in New Braunfels te zitten, vlak naast de I35. Ik bel op om te vragen of wij langs kunnen komen en dat is goed. Dan leggen wij Maumau in een oude handdoek in onze piepschuimen doos uit de auto. Hij laat alles over zich heen komen, blaast voor de show naar ons, maar doet verder niks. Ik ga achter in de auto zitten met de doos naast mij en leg mijn hand op zijn uitgemergelde lijfje. Zo nu en dan kijkt hij even op, maar ik zeg: 'het is goed' en hij gaat weer liggen. Hij heeft het volste vertrouwen in ons blijkbaar. Bij de dierenarts gekomen, horen wij dat de kosten voor euthanasie $70 bedragen, maar als wij er bij willen zijn, gebeurt het niet met een injectie maar intraveneus en dan kost het ineens $120. Wij besluiten dat wij dan maar een spuitje laten geven, want dit zijn absurd hoge bedragen. Wij mogen wel afscheid nemen van Maumau, in een apart kamertje, waar zij hem op een oude handdoek hebben gelegd. Wij mogen van hem over zijn kopje aaien en nemen huilend afscheid. Dan geven wij de assistente een teken dat de tijd daar is, wij willen dit niet al te veel rekken voor het arme dier. Hij heeft zich helemaal overgegeven. Waanzin, hoe verdrietig je kunt zijn over een zwerfkat, die wij nog nooit hebben mogen aanraken!
In mineurstemming gaat het weer huiswaarts en stilletjes pakken wij de koffers in. Wij zijn zeer onder de indruk van het feit, dat Maumau in extremis onze hulp zocht en uit zijn schulp durfde komen. Ik dacht altijd dat dieren die in het wild leven, zich terugtrokken onder een struik om te sterven.......