Montréal, Canada

Maandag 17 oktober
Arnold gaat om 8 uur de deur uit. Ik ben dan ook al wakker. Ik mocht ontbijt op bed bestellen dus wacht ik totdat dat gebracht wordt, tegen half 9. Gebakken spiegeleieren, spek, toast, gebakken aardappelen, thee en jus d'orange, het kan niet op! (Lekker wel!!)
Daarna kijk ik naar de franse TV en doe het rustig aan. Pas om 11 uur ga ik de zonneschijn in, want het is een frisse, doch zonnige dag. De Notre Dame Basiliek is vlakbij en die wordt nogal geprezen, dus ga ik maar eens kijken. Je moet 5 Canadese dollars betalen om binnen te mogen, maar dat is het helemaal waard: zij is inderdaad fantastisch

van binnen. De originele stenen kerk dateert van 1672. Montréal werd opgericht in 1642 door Paul de Chomedey, Sieur de Maisonneuve. Zijn standbeeld staat op het plein voor de kerk. Het stenen kerkje was al snel te klein voor de groeiende gemeenschap maar pas in 1824 werd begonnen met de bouw van een grotere. De architect was James O'Donnell, een Ierse protestant uit New York. Hij verhuisde naar Montréal, werd katholiek en stierf hier in 1830, een paar maanden na de inauguratie van de basiliek.
De kerk is schitterend versierd van binnen en staat in fel contrast met de puriteinse kerken die ik in Boston zag. Achter de hoofdkerk ligt de kapel van Notre Dame de Sacré Coeur, die in 1978 bijna volledig afbrandde. Deze is prachtig hersteld en heeft nu een bronzen sculptuur die de Mars der Mensheid naar de Heilige Drieëenheid moet symboliseren.
Vervolgens loop ik langs het Hôtel de Ville, dat gedeeltelijk in de steigers staat. Het lijkt Parijs wel! Er tegenover ligt het Chateau Ramezay, een historisch monument waarin het leven in het oude Montréal uit de doeken wordt gedaan. Helaas blijkt het op maandag gesloten. In de folder stond dat het tot Thanksgiving op maandag ook open was, maar ik realiseer me pas aan het eind van de middag dat de Canadese Thanksgiving (l'Action de Grâce) al op 10 oktober was! Teleurgesteld maak ik rechtsomkeerd. De oude wijk van Montréal is goed bewaard gebleven. Overal is men aan het restaureren. Ik slenter wat door souvenirshops en koop een echte maple leaf die is geconserveerd in metaal en dienst moet doen als kerstversiering.
Ik eet een niet echt spannende sandwich onder in het Convention Center en koop Franse tijdschriften bij een krantenshop. Daarna slenter ik weer terug naar het hotel. Het is 1 uur. Ik breng de middag door met een borduurproject (uit Alaska) en de TV. Ik bekijk Franse, Frans Canadese en Engels Canadese programma's, terwijl ik aan een kerstlaarsje werk. Ondertussen komt Housekeeping langs in de vorm van een aardig Chinees meisje, dat mij aan wat extra knaapjes helpt.

Arnold is om 6 uur thuis en het plan was om vanavond in het Chinese restaurant in het hotel te eten. Bij nadere inspectie blijkt echter dat dat op maandag gesloten is. Gelukkig heb ik nog een back-up: Le Chat Noir, een Franse bistro die ik vanmorgen gesignaleerd had op tien minuten lopen van het hotel. Het blijkt een gouden greep: de bediening is uiterst vriendelijk en het eten is perfect. Arnold neemt groentesoep vooraf, ik gerookte zalmsalade met feta. Daarna een bavette (ribsteak) met frites voor mij (met zelfgemaakte mayonaise!) en kip met puree en groenten voor Arnold. Tot slot krijgen wij profiterolles en een tisane. Dit is een menu van $35. Wij drinken er een Chateauneuf du Pape bij. Zalig voldaan lopen wij door de avondkou weer naar het hotel, waar ik verder borduur en waar Arnold nog een tijd achter de laptop doorbrengt.

Dinsdag 18 oktober
Laatste dag in Montréal. Na een verkwikkende nachtrust word ik tegen achten wakker als Arnold vertrekt. Het is inderdaad een druildag vandaag, er was regen voorspeld. Mijn plan is om vandaag te gaan shoppen want er is hier een enorm ondergronds mall-stelsel: la ville souterraine. Ik wacht tot de spits voorbij is en pak om 10 uur de metro naar station McGill, waar de malls beginnen. Het is simpel: bij een loket koop je 2 kaartjes voor 6 Canadese dollars. De metro is hier veel moderner dan in Boston, de gangen zien er veel netter uit, maar gek genoeg hebben ze hier niet zo'n mooi systeem in de wagons waarop je kunt zien wat de eerstvolgende halte is. Dat wordt alleen omgeroepen. Het is heel makkelijk hier: 3 lijnen, dus 6 richtingen, geen moeilijke vertakkingen of zo. Binnen 20 minuten sta ik bij station McGill maar ik heb wel even moeite om de mall te vinden. Loop eerst naar buiten en via een andere kant weer naar binnen. Verder is het allemaal goed aangegeven en ik struin de volgende 5 uur 4 verschillende malls af zonder echt te verdwalen.
Hoe ik echter mijn best ook doe, ik zie niets dat mijn kooplust opwekt.
Links: metro Montréal, rechts metro Boston.

Het is een beetje zoals in Nederland: heel veel zaken voor tieners en twens, maar relatief weinig voor de 'rijpere vrouw' en dan meestal nog erg duur. Ik kom in het Bay Center terecht, een soort Bijenkorf, maar helemaal outrageous duur. Er is zelfs een aparte afdeling met bontjassen, met een gekoelde ruimte ! Het is niet eens mooi wat er allemaal hangt. Bij een boekhandel zoek ik boeken over de geschiedenis van Québec en ik word door een uiterst behulpzame jongeman de hele winkel doorgesleept! Uiteindelijk ga ik met twee boeken de deur uit: een Frans en een Engels. Maar daar blijft het bij. Ik strompel 5 uur rond en stop alleen voor een broodje en een Coke. Tegen 4 uur ga ik weer terug in de metro, die nu al erg vol is. In de hotelkamer zet ik thee en kunnen de beentjes (of wat daarvan over is) even omhoog!

Om half 7 komt Arnold boven water en gaan wij samen naar beneden voor ons langverwachte etentje bij de Chinees. Het is niet druk en wij krijgen een tafeltje naast de Feng Shui vijver, waarin wat schuchtere goudvissen rondpeddelen. De Feng Shui heeft niet echt een gunstige invloed op de bediening, die zeker bij het ontbijt ronduit onbeschoft is. Al het personeel hier is Chinees, en daar had ik me wat betere omgangsvormen bij voorgesteld.
Wij bestellen loempiaatjes en garnalenballetjes vooraf, en Peking Duck pannekoekjes met de 'Sauce Secrète' en bosuitjes als hoofdgerecht. De (halve) eend wordt op een schaal gepresenteerd en dan door de wat knorrige ober aan flarden geharkt met vork en lepel. Nog nooit zo gezien. Hij prepareert twee pannenkoekjes met eend en saus en zet dan de schaal op tafel zodat wij het verder zelf kunnen doen. Het is verrukkelijk! Het is lang geleden dat wij dit gerecht aten en wij smullen!!
Als dessert nemen wij een stuk chocolade cake, die meer een pudding blijkt te zijn, daar is geen woord Chinees bij ;) Om half 9 gaan wij weer voldaan terug naar onze kamer.

Woensdag 19 oktober
Arnold staat om 8 uur op om te fitnessen, ik ga in de douche. Als hij terug is en ook gedoucht heeft, gaan wij ontbijten. Het personeel in het restaurant is iets vriendelijker dan gisteren, maar verdient nog steeds niet de schoonheidsprijs.
Wij pakken in, het is weer stralend buiten en 15°C. Om 11 uur rijden wij heel relaxed naar het vliegveld van Montréal. De tocht door security en immigration is weer enigszins irritant en duurt drie kwartier. Je wordt hier meteen ingecheckt voor de USA, dat scheelt. Wij eten een nondescript broodje en gaan dan bij de gate wachten. Arnold wordt opgeroepen en krijgt een upgrade naar 1e klas en ik mag mee! Er is blijkbaar te weinig plaats in de sardinenklasse. Het is maar een klein vliegtuig, dus de eerste klasse bestaat uit ruimere,

bredere stoelen en meer voetruimte. Verder krijgen wij drankjes in een echt glas en ze komen meerdere keren langs met een snoepmandje met allerlei lekkers en vers fruit.
Op JFK moet je met een bus van de ene terminal naar de andere. Dit is het oudste vliegveld van New York en er zijn geen ondergrondse gangen of treinverbindingen. Op het toilet word ik bars aangesproken door de schoonmaakster, een dikke zwarte vrouw. Ze wijst me nors een andere WC aan als ik een hokje in wil stappen, of ik een ongehoorzame kleuter ben! Als ze Hollands was, had ik haar van repliek gediend, maar ik houd me in.
Het is half 5 en wij hebben eigenlijk nog geen honger. Deze vlucht vertrekt om 6 uur en dat is ongunstig. Wij komen pas om half 10 in San Antonio aan. Om half 6 ga ik toch maar wat te eten halen: een stuk pizza voor mezelf en een salade voor Arnold. Ik wil toch iets warms eten vandaag. De vlucht naar San Antonio gaat pijnloos. Ik kijk naar een oude film en om 10 uur plaatselijke tijd landen wij. Een taxi naar huis en dan kunnen wij Pompom in de armen sluiten, die niet eens erg onder de indruk lijkt van haar lange eenzame vakantie! Gail heeft uitstekend voor haar gezorgd, en iedere dag wel een uur bij haar gezeten, dus ze heeft niets gemist!!