Full steam ahead!

Arnold heeft eindelijk weer eens permissie om te reizen, want sinds Philips Lighting onafhankelijk geworden is ( per 1 februari 2016), is de buikriem nog strakker aangehaald en wordt reizen haast onmogelijk gemaakt. Hij moet naar Chicago voor een meeting met keurbureaus en vertrekt maandagochtend vroeg. Dit houdt in dat ik Gaby en Chris volgens afspraak naar het vliegveld moet brengen en dat mag ik doen in hun Jeep. Die krijgen wij te leen zolang zij op familiebezoek zijn in België! Woensdagochtend om kwart voor 9 staan zij voor de deur en mag ik het stuur overnemen. Het is heerlijk rijden in de Jeep, want je zit lekker hoog, je hebt dus meer overzicht en dat maakt dat ik me veiliger voel dan in de Saab op de snelweg. De rit verloopt moeiteloos en als ik ze afgezet en geknuffeld heb (we zien elkaar 3 weken niet!), rijd ik rechtstreeks naar de bibliotheek in San Marcos, want ik ben uiteraard wat laat voor mijn shift! Er zijn drie planken met boeken die opgeruimd moeten worden, dus ben ik wel even bezig!

Om drie uur 's middags zit ik weer thuis achter de Skype voor het langverwachte interview met iemand van Global Connections. Dat is de organisatie waar Philips mij bij aangemeld had, die expats door de hele wereld voorziet van informatie en begeleiding. Ik heb er niet veel baat bij gehad, maar het idee is aardig. Zij hadden via mijn contactpersoon gehoord dat ik Franse les gaf in Texas en wilden mij daarover aan de tand voelen. Dus heb ik via Skype een gesprek met Karen Glerum, een free lance schrijfster die voor Global Connections werkt. Zij woont in Engeland! Het is een gezellig gesprek en zij vraagt honderduit over mijn historie van vrijwilligerswerk, dat is nog steeds voor veel mensen heel bijzonder blijkbaar! Het gesprek duurt ruim een uur. Nu moet zij een stuk schrijven dat ik ook nog onder ogen krijg en dan wordt het gepubliceerd op de website van Global Connections. Ben benieuwd!
Met Pompom gaat het intussen prima. Ze is helemaal gewend en is in haar nopjes met haar nieuwe stek. Wij hebben een kattenzitje voor haar gekocht en dat voor het raam gezet, maar ze zit er uiteraard niet op, alleen in de vensterbank! Behalve Pompom heb ik nu ook de zorg voor Katy, die zielig alleen zit in New Braunfels. Om de dag rijd ik naar haar toe (met de Jeep!) en verzorg ik haar. Ze is er nogal stoïcijns onder maar vindt het wel prettig dat ik langskom. Dit kan ik afleiden uit haar gespin als ze naast me ligt en ik tegen haar praat.
Donderdagmiddag haal ik Arnold weer op in Austin met de Jeep en

rijden wij snel naar huis want 's avonds hebben wij hoog bezoek!
Gail komt eten met haar zoon Matt, die de hele zomer in Alaska gewoond en gewerkt heeft. Hij is kok en werkte daar in een lodge in the middle of nowhere, in Gustavus, een piepklein plaatsje op een eilandje in Glacier Bay. Het is alleen te bereiken met watervliegtuig of boot. Met het cruiseschip zijn wij er langs gevaren! In de winter is de lodge gesloten, dus is Gail naar Juneau geweest om daar samen met Matt een aantal dagen rond te toeren, daarna kwamen zij samen terug naar Texas. Matt is beroepshalve zeer geïnteresseerd in de Hollandse keuken dus ik heb al tijden beloofd dat ik voor hem iets Hollands zal klaarmaken.
Maandagmiddag zijn Gail en Matt al eventjes langs geweest, en dat was heel erg gezellig, dus ik verheug me erg op donderdagavond. Matt blijkt net zo'n gezellig type als Gail: erg gemoedelijk, veel gevoel voor humor en dol op dieren (Pompom zit helemaal over hem heen!). Er is dus geen enkele reden om niet dol te zijn op Matt ;) Hij heeft gewerkt in een Frans restaurant in Seattle en lust zelfs pastis.
Ik heb mini saucijzenbroodjes meegenomen uit Nederland en die serveer ik vooraf bij de borrel. Ze vinden gretig aftrek. Gail en Matt krijgen daarna de Alaska Show te zien, die ik gemaakt heb. Ik heb maandag nog uren zitten werken om de muziek er goed achter te krijgen en dat is uiteindelijk na veel vijven en zessen gelukt! Ik ben erg tevreden met het resultaat en gelukkig vindt het veel weerklank bij Gail en Matt, die natuurlijk allebei Alaska-fanaten zijn.
Daarna gaan wij aan tafel. Ik heb Limburgs zuurvlees gemaakt met rode kool met krenten en gekookte aardappelen. Het zuurvlees heeft drie uren liggen pruttelen en is goed geslaagd, al zeg ik het zelf. Matt is vol lof, zoals hij trouwens ook vol lof was over mijn zalmmousse (ik had wat voor hun klaargezet, omdat er zoveel was). Ik ben heel trots dat een professionele kok het allemaal erg lekker vindt! Als dessert heb ik zelf custardvla gemaakt van meegebrachte custard, die kun je hier namelijk niet krijgen. Ook die gaat er goed in, Matt doet er wat

hagelslag overheen.
Het is een zeer geslaagde avond en wij vinden het erg jammer dat Matt binnenkort weer terug gaat naar Seattle. Hij heeft momenteel een paar sollicitaties lopen en moet nu afwachten waar hij terecht komt.
Het weekend is redelijk gevuld met iedere avond een activiteit. Vrijdagavond sluiten wij de zomer officieel af met een 'eindejaars BBQ' bij de pool! Er is voor het weekend regen voorspeld en daarna zal de temperatuur gaan dalen dus de herfst is in zicht. Wij profiteren van deze prachtige avond om wat hamburgers en een meegesmokkeld Rotterdammertje (droog worstje) op de grill te leggen. Met wat brood en salade en zelfgemaakte whiskeysaus een traktatie! Het is nu zeker zo apart dat mensen nu nog barbecuen dat Tori, een van de meisjes van kantoor, haar hoofd om de deur steekt en roept: 'Gaan jullie barbecuen? Wat leuk!!' Het is trouwens nog steeds 30 graden, maar het is hiermee schijnbaar zoals met tuben: na een bepaalde datum doet niemand het meer, ondanks dat het weer het prima toe laat!
Zaterdagavond rijden wij naar Austin, waar wij gereserveerd hebben bij Siena, het Toscaanse restaurant waar wij al eens eerder gegeten hebben met Tania. Wij hebben een voucher uit een van de Silent

Auctions van dit voorjaar en gaan die nu inlossen. Vooraf gaan wij bij Precision Camera langs, om mijn camera op te halen, die weer terug is. Ik had een telefoontje gehad dat hij gerepareerd was, maar als wij ons bij de balie melden, blijkt dat er niets gevonden is en dat hij zo weer teruggestuurd is! Niet leuk, want nu kan het ieder moment weer gebeuren, dat foto's niet goed op de memorystick komen.
Bij Siena is het vanavond druk en wij moeten even wachten op service. Maar het eten is het wachten dubbel en dwars waard: ik heb verrukkelijk vijgen met geitenkaas en Arnold gebakken kippenlevertjes. Daarna hebben wij allebei een gebakken forel met pittige kruiden. Wij nemen ook nog een toetje en krijgen dan zelfs nog een deelvoucher terug, omdat later blijkt dat wijn e.d. niet betaald kan worden met een voucher. Dus die moeten wij apart afrekenen!
Zondagavond hebben wij ook een uitje: het jaarlijkse Donor

Appreciation Event van de Friends of Fine Arts van de Texas State University. Dit is een receptie in het schitterende concertgebouw met hapjes van Palmers. Wij ontmoeten allemaal bekenden zoals Brita en Bob, Jack, Debbie, Marianne en Rusty. Het is minder druk dan vorig jaar en de zaal zit niet vol. Na de borrel is er namelijk een ceremonie in de zaal waarbij van iedere faculteit een student een beurs krijgt uitgereikt. Een groep Mexicaanse studenten die onder de naam 'La Nueva Generacion' optreden, brengt Mariachi muziek. Het is aanstekelijke dansmuziek, die in de 19e eeuw ontstaan is. Het is een mengsel van Spaanse, Mexicaanse en Afrikaanse tradities. Mariachi bands reisden vroeger van hacienda naar hacienda om op te treden tijdens feesten en partijen, nieuws overbrengend net als de troubadours in de Middeleeuwen. Een Mariachi band telt soms wel 20 muzikanten en zij bespelen naast trompet (die er pas in de vijftiger jaren bij geïntroduceerd werd), viool en Spaanse gitaar ook

bijzondere instrumenten zoals de vihuela (een vijfsnaars gitaar met een hoog geluid) en een guitarrón (een soort basgitaar). Die laatste heeft een heel dikke kast! De Mariachi band van de universiteit doet veel mee aan concours en heeft de laatste 9 jaar 7 keer gewonnen! Het is erg leuk om te zien.
Zo zit de week er al weer op en gaan wij weer op naar de volgende!!