Boston, Massachusetts

Dinsdag 11 oktober.
Dinsdagmorgen is het zover: wij vertrekken voor een trip van ruim een week naar het Noorden. Arnold moet voor zaken naar een aantal fabrieken toe en ik mag mee! Om 8 uur 's morgens vertrekken wij met de Jeep naar het vliegveld van San Antonio. Daar parkeren wij de Jeep zodat Gaby en Chris overmorgen vervoer naar huis hebben! Aflossing van de wacht.... Wij vliegen via Atlanta waar wij om 1 uur onze tijd landen. Maar daar is het al 2 uur 's middags, dus hebben wij maar weinig tijd op het vliegveld want de vlucht vertrekt om kwart over 3. Snel een broodje want we hebben nog niet geluncht. Op binnenlandse vluchten krijg je tegenwoordig alleen maar wat pinda's of een koekje met wat te drinken. Er is geen tijd voor een kop thee of zo, meteen weer boarden. Wij landen om half 6 en nemen de bus naar de huurauto garage. Ditmaal rijden wij met National, want Herz accepteerde niet dat de auto in Canada afgeleverd werd! Wij krijgen een zilverkleurige Hyundai Santa Fé. Het is al donker als wij door Boston rijden naar ons hotel: de Holiday Inn Brookline aan Beacon Street. Dit blijkt een chique buitenwijk met mooie Victorians. Als wij geïnstalleerd zijn lopen wij de straat weer op en eten wij bij een Ierse pub een paar blokken verderop: Grainne O'Malley's in Harvard Street. Ik krijg een uitstekende fish 'n chips, Arnold eet een shepherd's pie die ook niet onverdienstelijk is. Wij sluiten af met thee en een stuk carrot cake.

[[i]]]Woensdag 12 oktober
Wij worden al om 6 uur gewekt door kerels die onder ons raam luidkeels staan te delibereren. Wij zitten namelijk aan de voorkant van het hotel, op de eerste verdieping, net boven de straat. Arnold moet er vroeg uit want hij wil om 7 uur in de auto zitten richting Fall River, een voorstad van Boston, zo'n anderhalf uur rijden. Ik draai me nog een keertje om maar dan beginnen er werkzaamheden vlak voor de deur met een grote graafmachine. Het is 7 uur. Ik geloof het verder wel en sta dan maar op. Als ik gedoucht en aangekleed ben, ga ik eerst naar de balie om om een andere kamer te vragen, maar het enige dat zij te bieden hebben, is helemaal erg. Een kleine en benauwde kamer aan een binnentuin zonder raam naar buiten. Geen airco en heel weinig ruimte. Omdat Arnold Platinum lid is van Holiday Inn, hebben wij nl. een upgrade gekregen naar een ruimere kamer met kingsize bed en een grote badkamer. Ik laat het dus maar zo en ga naar de ontbijtzaal. Het wordt vervelend, maar het ontbijt laat ook te wensen over: het worstje is erg taai, de eieren zijn koud en droog en het zoete broodje dat ik als troost neem, smaakt helemaal nergens naar. Brrr. Dan maar de straat op. Ik loop twee blokken om een OV kaart te open bij een ouderwetse kruidenierswinkel. Voor $21 kun je 7 dagen onbeperkt reizen. Na 3 dagen heb je dat er al uit. Ik pak voor de deur van de winkel de 'groene' metrolijn naar het centrum. Hier is dat nog gewoon een tram die door de straat rijdt. Je kunt dan aangeven dat je

eruit wilt. Verderop duikt de 'tram' onder de grond en wordt het een echte metro. Dit systeem is flink oud en het valt niet te vergelijken met dat van bijv. Vancouver waar wij net geweest zijn. Ik stap uit bij de Boston Common, een prachtig park dat in 1634 opgezet werd en eerst als meent, gemeenschappelijke weide, voor vee gebruikt werd. Het werd in de loop der eeuwen gebruikt voor duels, feesten, meetings, executies en trainingsveld voor het leger. De Bostonians zijn dol op samenscholingen, zo blijkt!
Ik loop eerst naar het nabijgelegen Public Park, want daar staat het wereldberoemde beeld van de kleine eendjes, iets wat ik van Gail absoluut moet gaan zien. Het is een sculptuur naar het boek 'Make Way for Ducklings' van Robert McCloskey uit 1941, over eendjes die de straat over steken naar het park. Een politie agent houdt voor hen het verkeer op, volgens het (waargebeurde?) verhaal. Ieder Amerikaans kind schijnt dit verhaal te kennen. Er spelen kleine kindjes op de eendjes. Ik maak een foto en SMS die naar Gail, die meteen enthousiast reageert! Daarna wandel ik naar het Visitor Center in de Boston Commons. Het is prachtig weer, blauwe lucht, zonnig, 15 graden. Overal rennen grote grijze eekhoorns rond, zij zijn druk bezig noten te verzamelen. Bij het Visitor Center koop ik een combiticket voor een aantal musea op het zgn. Freedom Trail, dat door het centrum van Boston loopt. Je komt dan langs een aantal punten die een grote rol speelden in de onafhankelijksstrijd die de kolonieën losmaakten van de Engelsen.
Om het een en ander

beter te begrijpen, hieronder een korte historie:
In 1630 werd de stad gesticht door Puriteinse Engelse kolonisten en al snel werd de stad het commerciële, politieke, financiële en religieuze hart van New England. De Britten echter zagen de kolonieën als een goede bron van inkomsten en legden belastingen op. Zo was er de gehate Stamp Act van 1765: de kolonisten moesten invoerbelasting betalen op alle papiersoorten; documenten, scheepspapieren, kranten en zelfs speelkaarten. De kolonisten probeerden uiteraard op allerlei manieren die belastingen te ontduiken, door goederen via andere bronnen binnen te smokkelen (via de Hollanders bijvoorbeeld!). Engeland pikte dat niet en stuurde 4000 soldaten naar de kolonie om revolutionaire ideeën in de kiem te smoren. De Amerikanen ondertussen, onder leiding van mannen als Samuel Adams, John Rowe en James Otis, eisten vertegenwoordiging in het Britse parlement want zeiden zij: No taxation without representation!
In maart 1770 liep het uit de hand: groepen opgefokte Amerikanen liepen door de straten van Boston en lokten confrontaties uit met de Britse soldaten. Bij het Old State House, het overheidsgebouw waar zowel de door de Engelsen aangewezen gouverneur huisde als de verkozen leden van het Assemblee van de Massachusetts Bay Colony, kwam het tot een schietpartij. Acht Britse soldaten, die zich in het nauw gedreven voelde door een paar honderd woedende Amerikanen, vuurden op de menigte. Vijf Amerikanen werden gedood, en negen gewond. Dit werd door de kolonisten aangemerkt als de 'Boston Massacre" en gezien als symbool van de Britse onderdrukking.
De Britten volhardden echter in hun belastingpolitiek en verzonnen nu een kleine invoertax op thee. Ook hier werkten de kolonisten omheen door thee het land in te smokkelen via andere toevoerkanalen en zij probeerden iedereen ervan te weerhouden om de Engelse thee te kopen. In december 1773 kwam een schip met thee de haven van Boston binnen. In het Old South Meeting House, een oude kerk, die gebruikt werd voor publieke vergaderingen, kwamen op 16 december 5000 mensen bijeen om te protesteren tegen de thee tax! Een stuk of 50 mannen, verkleed als Indianen, slopen het Britse schip op en dumpten de theebalen in de baai. Dit was de Boston Tea Party. De Britse regering antwoordde met het sturen van nog meer soldaten en het sluiten van de haven. De kolonie werd het recht tot zelfbestuur ontzegd. De rebellen vluchtten naar Concord (een stadje vlakbij) en zetten daar een schaduwregering op. Toen de Britten daar achter kwamen, stuurde de Britse gouverneur, Generaal Thomas Gage, daar troepen heen. Paul Revere, een zilversmid uit Boston en sterk patriot, reed 's nachts te paard naar Concord om Samuel Adams en anderen te waarschuwen. (de fameuze Midnight Ride). Daarop volgde de slag bij Lexington en Concord in april 1775. Dit was de eerste slag in de Amerikaanse Revolutie.
Militia uit heel New England kwamen de rebellen te hulp en omsingelden Boston. De Britten zaten opgesloten in de stad. 1200 rebellen (of liever Patriotten zoals de Amerikanen het noemen) wierpen aarden wallen op op Bunker Hill en keken de Britse soldaten in de ogen bij de slag om Bunker Hill. Hoewel de Patriotten verloren, waren de verliezen bij de Britten enorm (ze verloren de helft van hun 2200 soldaten). Generaal George Washington, aangesteld door de Patriotten, leidde de artillerie de stad in en de Britten moesten Boston ontvluchtten. Op 17 maart 1776 was de stad vrij, dit wordt nog steeds gevierd als Evacuation Day!
Op 4 juli 1776 werd de Declaration of Independence ondertekend in Philadelphia, die verklaarde dat de 13 Amerikaanse kolonieën nu onafhankelijke soevereine staten waren die niet langer onder de Britse regering vielen. Zij vormden een nieuwe natie: de United States of America. Een comité van vijf personen had de declaratie opgesteld (Benjamin Franklin, John Adams, Thomas Jefferson, Roger Sherman en Robert R. Livingston). Op 18 juli 1776 werd de Declaration voorgelezen op het balkon van het Old State House.

De beroemde plaatsen uit deze historie liggen aan de Freedom Trail en in de stralende zonneschijn loop ik langs deze heilige plekken die de geboorte van de US of A symboliseren. De Trail is aangegeven middels een spoor van rode bakstenen in de stoep. Zo kun je nooit verdwalen. Het is onvoorstelbaar hoe druk dit is! Toeristen uit de hele wereld slenteren hier rond. Je kunt ook tours volgen met gidsen in kostuum! Allereerst kom ik langs het Massachusetts State House, een prachtig gebouw met gouden koepel, dat naast de Boston Common staat. Het werd in 1798 gebouwd op grond van John Hancock, een van de ondertekenaars van de Declaration of Independence. Het is nu de zetel van de regering van Massachusetts.
Vervolgens heb je Park Street Church. Vanaf 1809 was dit het eerste wat men van een afstand van Boston zag. Van origine was hier de graanopslag van de kolonie. Ernaast is de Granary Burying Ground, zo genoemd omdat het vlak naast de graanopslag lag. Dit is de op twee na oudste begraafplaats van Boston, en vele beroemdheden liggen hier begraven, waaronder Samuel Adams, John Hancock, Paul Revere, de slachtoffers van de Boston Massacre, de ouders van Benjamin Franklin en 8 gouverneurs. Het is vreselijk druk met toeristen, en ik kan de meeste 'beroemde' graven niet terugvinden, want de grafstenen zijn dermate afgesleten dat de namen niet meer te lezen zijn. Voor de ouders van Benjamin Franklin is een soort obelisk opgericht die midden op de begraafplaats staat. John Hancock is de enige 'grote' die een aparte gedenksteen heeft, een hoge zuil.
King's Chapel werd onder opdracht van Koning James II van Engeland gebouwd in 1688. Het was de eerste Anglicaanse kerk in Boston. Rond 1749 was de kerk te klein geworden voor de gemeenschap en werd deze stenen kerk gebouwd rond de originele houten structuur. De inrichting is erg sober, puriteinse kerken eigen. Grappig: de kerkbanken zijn in kleine hokjes verdeeld, met rode zijden bankjes erin! Zo zat iedere familie bij elkaar. Even verderop staat een standbeeld van Benjamin Franklin ( een van de Founding

Fathers, die meeschreef aan de Declaration of Independence). Hij was een echte Renaissance man: schrijver, printer, politicus, uitvinder (van de bliksemafleider o.a.!), wetenschapper. Als diplomaat verbleef hij 5 jaar in Engeland om te proberen de contacten te verbeteren. Hij haalde ook de banden met Frankrijk aan, wat later zeer goed van pas kwam omdat Frankrijk de Amerikanen voorzag van munitie tijdens de revolutie! Tijdens het ondertekenen van de Declaration schijnt hij op John Hancock's opmerking dat zij allemaal moesten 'hang together' (samenwerken) : "Yes, we must, indeed, all hang together, or most assuredly we shall all hang separately."
Een stukje verderop is het Monument voor de Ierse Potato Famine van 1845-1850. Door een aardappelziekte brak er een hongersnood uit (An Gorta Mor in het Iers) waarin 1 miljoen van de 8,5 miljoen Ieren stierf en 2 miljoen emigreerden. Een groot deel daarvan settelde in Boston. Het monument staat voor de Old South Meeting

House, de op een na oudste kerk van Boston. Omdat het destijds het grootste gebouw was, werd het gebruikt voor publieke bijeenkomsten. Hier kwamen de woedende burgers bijeen op 16 december 1773 om te protesteren tegen de theebelastingen! Ook hier de aparte indeling in hokjes. Er staat een stoof, want de ruimte was onverwarmd. Puriteinen verwachtten dat een preek lang was en maakten ook aantekeningen, vandaar de inktpot en pen!! De Britten gebruikten het gebouw tijdens hun bezetting als stallen en ontheiligden zo dit symbool van vrijheid! De kansel werd verzaagd tot brandhout en vanaf het balkon werd drank geserveerd!! Heiligschennis in een Puriteinse gemeenschap! Gerenoveerd in de 20e eeuw, wordt het gebouw nog steeds gebruikt voor meetings in het kader van de vrijheid van meningsuiting, en kan er nog steeds gelijktijdig 'lots of simultaneous hissing and applause' geregistreerd worden!

Het volgende punt op de route is ook een hoogtepunt: het Old State House Museum. Dit gebouw is het oudste publieke gebouw in Boston, het stamt uit 1713. Hier was de beurs, en hier zaten de Britse vertegenwoordigers en de gekozen leden van het Assemblee van de kolonie. Het is nu een museum over de Onafhankelijksheidsoorlog en het staat een beetje zielig tussen hoge wolkenkrabbers. Vlak naast de Old State House vond de Boston Massacre plaats. En op het balkon werd de Declaration of Independence voorgelezen. Het museum is zeer interessant en geeft een duidelijk beeld van de gebeurtenissen.
Op de pagina hiernaast (van linksboven naar rechtsonder): bord van Old State House Museum, reenactor/ gids, krantenadvertenties voor boeken, slaven en Engelse kaas, vergaderruimte op de eerste verdieping, kanonskogel opgegraven op Bunker Hill.
Op de volgende pagina: de beroemde ets van Paul Revere van de Boston Massacre (hij was de eerste die dat zo noemde). Portretten van de hoofdpersonen van de Onafhankelijkheidsstrijd (v.l.n.r. en van boven naar beneden):
John Hancock, rijk koopman, patriot
John Adams, brillant advocaat, patriot
James Otis, vooraanstaand advocaat en orator, patriottenleider
Samuel Adams, belastingontvanger, patriottenleider en organisator

Het grote portret rechtsboven is van Thomas Hutchinson, historicus, zakenman, politicus en gouverneur van Massachusetts. Hij was op de hand van de Britten en werd in 1774 verbannen naar Engeland, hoewel hij geboren en getogen was in Massachusetts.
Daaronder een schilderij van de slag om Bunker Hill.
Ik eet een sandwich met een kop thee in een 'organisch' tentje met uitzicht over het Old State House. Vervolgens wandel ik door Faneuil Hall, en de belendende Quincy Market Place. Faneuil Hall werd gebouwd in 1742 door een rijke koopman, Peter Faneuil. Het werd gebruikt als vergaderzaal en markt. Het is lang gebruikt als meeting hall, en er werden fervente speeches gehouden tegen slaverij en later voor vrouwenrechten. Nu is het een soort overdekte markthal met allemaal tentjes met eten en souvenirs.
Mijn laatste stop is het huis van Paul Revere. Het is het oudste huis in Boston en stamt uit 1680. Hij kocht het huis in 1770 en leefde er met 8 van zijn kinderen en twee vrouwen (achter elkaar!). Paul Revere was patriot, maar ook edelsmid, kopergraveur, tandarts en vader van 16 kinderen! Van hieruit vertrok hij voor de Midnight Ride, om Samuel Adams en John Hancock te waarschuwen dat de Britten onderweg waren om hen te arresteren en de munitie in beslag te nemen. Helaas mag je binnen geen foto's maken. Het is allemaal erg klein en krap en vol met mensen, dus ik wandel er zo snel mogelijk doorheen. Het huis staat middenin Little Italy, en dat is een vreselijk

leuke buurt met mooie panden en lekkere restaurantjes. Even verderop is een parkje met het standbeeld van Paul Revere te paard. Vlakbij is Old North Church, de oudste kerk van Boston. Het is een echt puriteinse kerk, gebouwd in 1723 met geld van de Britse koning en rijke kolonisten zoals Peter Faneuil (van Faneuil Hall). Je kunt middels een app een speurtocht doen door de kerk in het spoor van een zwarte poes: Prince's Prowl!
Naast de kerk staat een rek met zgn. 'dogtags', die gesneuvelde soldaten in Irak en Afganistan moeten symboliseren. Het zijn er ontelbaar veel!
Om half 3 willen mijn voeten niet meer en duik ik de metro in. Hier ga ik echter de fout in: de 'green line' heeft 4 vertakkingen en ik neem de verkeerde, heb vanmorgen niet goed opgelet! Als ik langs allemaal bovengrondse haltes kom die ik niet herken, stap ik maar uit en neem de tram terug. De chauffeuse zet mij op het goede spoor (de C lijn in plaats van de D lijn) maar dan ben ik intussen wel een half uur verder. Om 4 uur kom ik pas aan bij het hotel, gaar en uitgedroogd. Na een paar koppen thee op de kamer kan ik er weer tegen. Ik neem een douche, verkleed me en stap weer op de tram. Arnold komt rechtstreeks naar het centrum toe met de auto want wij hebben afgesproken bij de Union Oyster House, een prachtig oud restaurant (uit 1826) waar hij al eens eerder gegeten heeft. Ik heb daar vanmiddag al gereserveerd en dat blijkt een goede zet! De tram laat wat op zich wachten, maar om 18.23 uur loop ik station Haymarket uit. Ik ben even de kluts kwijt: het is al donker en ik heb moeite me te oriënteren. Google Maps geeft alleen maar autoroutes aan!! Arnold zit intussen al te wachten.... Wij eten verrukkelijk. Ik neem kreeft met sherrysaus en Arnold krijgt hele stukken kreeft in de schil met pasta. Boston is kreeftenstad! Het smaakt geweldig. Wij delen een apple cobbler als dessert en lopen als avondwandelingetje door Little Italy waar ik Arnold Paul Revere's huis laat zien. Van een collega heeft Arnold wat adresjes gekregen voor leuke eettenten en een ervan zit in

deze wijk. Wij reserveren alvast voor morgenavond.
Om half 9 zijn wij weer terug in het hotel. Ik laat mijn foto's zien en vertel over hetgeen ik vandaag gezien en gedaan heb. Daarna gaat Arnold nog aan het werk, ik duik mijn bed in!

Donderdag 13 oktober
Ik word om half 4 wakker omdat er weer kerels hard staan te kletsen onder het raam: taxichauffeurs die bijkletsen. Ik doe het raam dicht maar de ramen zijn niet geïsoleerd dus dat helpt niet echt. Om 4 uur komt er een enorme truck voorrijden die de graafmachine, waar ik gisteren wakker van werd, komt ophalen! Dat gaat gepaard met ontzettend veel lawaai. Pas tegen half 6 slaap ik weer in en ik hoor Arnold zijn wekker niet. Die gaat weer om 7 uur de deur uit, ik blijf lekker liggen. Pas na negenen word ik wakker en ik voel me niet echt bi. Opgefokt en groggy. Na een hete douche gaat het wat beter en ik daal af naar de ontbijtzaal. Na de ervaringen van gisteren houd ik me maar bij twee stukjes toast en een kop thee.
Intussen heb ik een e-mail gehad van Marylee Verheggen. Raoul en Marylee zijn vrienden uit onze Californische tijd en zij wonen in een voorstad van Boston. Ik had hen van tevoren gemaild om een afspraak te maken en na wat enthousiaste e-mails verder niets meer gehoord. Nu blijkt dat beide dochters ziek waren en Marylee daardoor geen tijd heeft gehad om aan ons te denken. Ik bel haar op en wij spreken af dat Raoul mij vanmiddag bij het hotel komt afhalen; Arnold komt dan rechtstreeks vanuit Fall River. Dat is wel zo handig, want zij wonen ten zuiden van Boston en daar ligt Fall River ook.
Ik voel me nog steeds niet echt energiek maar sleep me desondanks de metro in, want het is een mooie dag en ik moet nog veel bekijken!
Ik rijd met de metro naar North Station en loop vanaf daar de Charlestown Bridge over, richting de USS Constitution. Dit is een oud oorlogsschip, in 1797 gebouwd als een van de eerste 6 fregatten van

de nieuwe United States en het is de enige die overgebleven is. President Washington wilde beschikken over oorlogsschepen om het nieuwe land te kunnen verdedigen. Dat kwam meteen al van pas in 1812, toen Amerika in oorlog was met Engeland. In een schermutseling met het Britse schip HMS Guerrière bleek de Constitution goed bestand tegen de Britse kanonskogels. Ze botsten tegen de dikke eiken wand en vielen zo in het water. Een matroos riep: 'Hoezee, ze is van ijzer!' En zo kreeg het schip de bijnaam 'Old Ironsides'. Het schip werd nooit verslagen in een zeeslag en is het symbool van de eer en de moed van de Amerikaanse marine. Toen het schip in september 1797 van de rede zou lopen, ging er iets fout en bleef het halverwege hangen. De toegestroomde menigte wachtte enkele uren, maar het schip schoof geen milimeter op! Pas nadat men de helling steiler had gemaakt, kon het schip een maand later (!) alsnog te water gelaten worden. Al tijdens zijn actieve dienst kreeg het schip een symboolfunctie en werd van alles met de naam en beeltenis versierd: serviesgoed, medaillons, klokken, zilverwerk, tegeltjes. Het schip staat momenteel in het droogdok naast het museum om voor de zoveelste keer opgekalefaterd te worden. Het wordt namelijk nog steeds gebruikt voor staatsevenementen en moet

dus zeilklaar zijn. 's Middags mag je er op, maar daar kan ik niet op wachten, dus maak ik maar wat foto's van buiten. Er is een gratis museum bij, erg leuk ingericht en zeer interactief voor kinderen. Je leert van alles over de bouw van het schip en het leven aan boord. Het is er niet erg druk hoewel dit nog steeds deel uitmaakt van de Freedom Trail. Ik doe wat inkopen in de giftshop en hobbel dan Bunker Hill op.
Op Bunker Hill staat een enorm monument in de vorm van een obelisk. In 1775 (17 juni om precies te zijn), vond hier de slag van Bunker Hill plaats waarbij de dappere, slecht uitgeruste kolonisten het moesten opnemen tegen een machtig Brits leger. Met als resultaat 1400 doden, waarvan de meesten aan Britse kant. De Britten wonnen maar de morele overwinning was voor de kolonisten, omdat zij de Britten zo hadden weten toe te takelen! 'Don't fire until you see the whites of their eyes', was de strijdkreet. Natuurlijk waren de Britten beter getraind en toegerust, maar de kolonisten waren gebetener en volhardender. Het Britse leger bestond voor een groot deel uit arme jongens die geen andere toekomst zagen en die niet echt tot het uiterste wilden gaan. Sommigen kwamen in het leger terecht om zo een gevangenisstraf of de galg te ontlopen! Niet het meest gemotiveerde soort.
Het is schitterend weer, dus ik kan weer mooie foto's maken. Niet alleen van het monument maar ook van de prachtige Victoriaanse wijk eromheen. In een parkje staat een monument voor de

Burgeroorlog, omringd door chrysanten. Ik lunch bij een klein sandwichtentje met een bagel en loop dan de brug weer over, terug naar de metro. Ik wil op tijd weer terug zijn in het hotel, want Raoul komt mij om 4 uur afhalen. Om half 3 ben ik 'thuis' en kan ik even met de beentjes omhoog met een kop thee uit de koffiemachine. Ik fris me op en om 4 uur zit ik kant en klaar in de foyer als er een SMS-je van Raoul binnenrolt. Het wordt 4.25 uur. Dat klopt op de minuut nauwkeurig! Ik heb Raoul twintig jaar niet gezien, hij is nu 47 maar geen spat veranderd! Ongelooflijk!
Wij kletsen er lustig op los om de verloren tijd in te halen: wie doet wat, etc. Hun dochters heb ik nog nooit ontmoet, de oudste heet Ella en is 13, de jongste, Lily, is 11. Ze zijn vreselijk sportief, de een doet aan softbal, de ander aan volleybal. De GPS leidt ons door allerlei buitenwijken van Boston, schitterende wijken vol grote mooie huizen, soms ook heel oud, omringd door herfstige kleuren. Het is bumper aan bumper voortkruipen, een merkwaardig gezicht in straten die zich er helemaal niet voor lijken te lenen. Na ca. drie kwartier komen wij eindelijk op de snelweg, maar dat duurt maar kort. Zelfs Raoul heeft geen idee hoe de GPS ons leidt! Om tien voor 6 zijn wij uiteindelijk in Mansfield, een beeldig voorstadje van Boston. Het huis van de Verheggens staat in een prachtige wijk, omringd door bossen die in roestige herfsttinten staan. Het is nog net licht genoeg om wat foto's te maken. Binnen wacht Marylee ongeduldig met de twee

dochters. Het is vreselijk leuk om haar weer te zien! Ook zij lijkt nauwelijks veranderd, nog net zo slank en blond als vroeger. De jongedames zijn zeer enthousiast om kennis te maken. Even later komt ook Arnold binnenwaaien en borrelen wij aan de bar in de keuken. Ik deel cadeautjes uit (stroopwafels voor Raoul, hij is tenslotte Nederlands, Texaanse theedoeken voor Marylee en bonnen van Charming Charlie voor Ella en Lily). Alles valt in goede aarde, met name de stroopwafels, want de meiden houden daar ook erg van. Lily showt trots haar Halloweenkostuum: Queen of Hearts. De hele familie bereidt zich al voor op Halloween, want dat wordt hier nog uitgebreid gevierd met Trick or Treat aan de deuren en zelfs Halloween parties waarbij de volwassenen ook verkleed komen. Marylee laat foto's zien van vorig jaar: zij was Malificent ( een prachtige copie van Angeline Jolie) en Raoul was Austin Powers (namaak James Bond), compleet met kunsttanden!! Raoul stelt voor om met zijn vieren te gaan eten bij een Italiaans tentje in Mansfield. Maar wij kunnen niet vertrekken voordat Ella mij het hele huis (een prachtige kolonial) heeft laten zien, inclusief haar langharige hamster! Het huis heeft een zgn. open floor plan, alle benedenruimtes staan met elkaar in verbinding. Er is ook een zwembad in de achtertuin en uiteraard een garage voor 2 auto's.
Omdat het erg druk is bij de Italiaan, gaan wij buiten op het terras zitten, daar is nog wel plaats. Er zijn wel terrasheaters, want de temperatuur is een graad of 15! Wij eten dus met jassen aan, maar voor Bostonian begrippen is dit een mooie nazomerdag. Het is supergezellig, het eten is heerlijk en wij praten uitgebreid bij. Marylee paste vroeger op Tania op en haalt herinneringen op. Met tegenzin nemen wij om 9 uur afscheid, maar iedereen moet er morgen weer vroeg uit (behalve ik!). Om 10 uur zijn wij weer terug in het hotel.

Vrijdag 14 oktober
Heb eindelijk goed geslapen!Ik word om 8 uur wakker, Arnold is al weg. Douchen, ontbijten (de roereieren zijn vandaag nog warm!!) en dan pak ik de koffers in. Dat is geen eenvoudige opgave. Arnold is de Meester Pakker en dat ben ik zeker niet. Uiteindelijk krijg ik alles erin geperst en dat zet ik mij met een kop thee voor de TV. Ik vind het nog te vroeg om de deur al uit te gaan, dan wordt de dag zo lang. Arnold komt me pas om 5 uur afhalen en ik moet natuurlijk straks de kamer uit. Bovendien is het buiten erg fris, 10 graden!
Pas tegen elven lever ik de koffers af bij de receptie en stap ik op de tram. Ik wil afscheid nemen van de Boston Common. Als ik daar aankom, weer met stralende zon maar met een lagere temperatuur dan woensdag, kan ik het democratische proces van dichtbij bestuderen! Er is een meeting vlak voor het Massachusetts State House: er staat een bus en er zijn sprekers. Een organisatie die zich de 'Vocal Majority' noemt houdt een demonstratie tegen 'gun violence'. De vrouw die nu aan het woord is, heeft haar neefje van 18 verloren, die is in de rug geschoten. In zeer gesluierde bewoordingen moedigt zij de demonstranten aan te stemmen voor 'gun control'. Dit houdt in dat er meer achtergrondonderzoek gedaan wordt en dat vooral de 'gunshow loophole' gedicht wordt. Op wapenbeurzen door

de hele US kun je namelijk zo binnen lopen en een wapen uitkiezen en meenemen. Als je dat in een normale shop doet, moet je eerst je achtergrond laten checken. Dus iedere Tom, Dick en Harry met moordneigingen of terroristische inslag kan makkelijk aan wapens komen. Meer supervisie over wie er wapens mag bezitten lijkt mij echter niet genoeg. In een debat tussen de presidentskandidaten hoorde ik dat er in de USA per jaar 30.000 mensen omkomen door gun violence. Het lijkt wel oorlog!
Ik loop naar Faneuil Hall, waar ik eergister ook was. Het is een toeristische shopping mall en ik wilde er nog even gaan kijken, maar koop uiteindelijk niets. Ik eet weer een broodje bij Prêt à Manger, dezelfde tent als woensdag: al hun broodjes zijn biologisch verantwoord en vers gemaakt. Het smaakt prima. Ik stap weer in de metro en rijd naar Copley Station. Daar vlakbij is het Copley Center, een grote mall. Die blijkt echter zeer exclusief te zijn met winkels van Chanel, Jimmy Choo, Dior en Louis Vuitton. Het belendende Prudential Center is al net zo erg, dus loop ik er maar weer uit en slenter wat over Boylston Street. Ik kijk hier en daar binnen en koop bij Marshall's een nieuwe jeans. Bij een andere Prêt à Manger drink ik een kop thee en wandel dan langzaam terug naar de metro. Het is 4 uur en mijn voeten willen niet meer! Arnold meldt dat hij even na vijven bij het hotel zal zijn. In de lobby wacht ik op hem. Om kwart over 5 komt hij voor rijden, lichtelijk gestresst. Hij heeft vreselijk in de file gezeten. Wij willen nu een stuk gaan rijden richting Québec City en zien waar wij belanden vannacht. Als wij Boston echter uitrijden, gaat het voetje voor voetje, twee uur lang. Tegen zevenen kijken wij uit naar een eettent. In de buurt van Manchester (vlakbij Londonderry, New Hampshire!), een klein dorpje, vinden wij een Applebee's waar wij een uitstekende maaltijd naar achteren werken. Applebee's was vroeger een familierestaurant, maar is meer een sportbar geworden. Op tafel staat een Triviaspel, met een schermpje waarop je je antwoorden kunt aanvinken. Ik speel verschillende

categorieën (Harry Potter, dieren, geschiedenis, algemeen, popmuziek 80er jaren) maar weet nooit meer dan 10.000 punten te verzamelen. Het record staat op 14.000! Wij zoeken op internet een hotel in de buurt en vinden vlak voor de plaats Concord een Hampton Inn. Arnold belt erheen en er is nog plaats, weliswaar in een Roken kamer. Wist niet dat die nog bestonden! Om 9 uur zijn wij in het hotel. De kamer is, op een lichte rooklucht na, prima in orde. Jammer dat het raam niet open kan. Ik zet een kopje thee en wij maken ons klaar voor de nacht. Morgen weer tijdig op!