First impressions

Gelukkig veilig geland op t vliegveld van Chennai. Het is 35 graden. Moe na een lange, maar comfortabele reis begint ons avontuur in India. Dat we de "knop" om moeten zetten was ons al snel duidelijk. Ondanks het aanvragen van een visum, voordat we vertrokken, moesten we ook nog een wit papiertje invullen voor de douane en later ook nog een rose papiertje met steeds opnieuw dezelfde gegevens. Tja daar snappen we natuurlijk niks van, staat toch allemaal in de computer, zou je zeggen. Ach ja wat maakt het uit als daardoor mensen aan het werk blijven en hun boterham er mee verdienen. Prima toch....

De spectaculaire rit naar ons hotel in het stadje Mamallapuram duurde zo'n 1,5 uur. Meteen belandden we in een soort ongedisciplineerde chaos van toeterende auto's, brommertjes links en rechts, en koeien die je moet ontwijken,. Verkeersregels zijn hier minder belangrijk. Kortom respect voor de chauffeur die ons veilig bij t hotel afgeleverd heeft. De rest van de dag lekker aan het zwembad doorgebracht en heerlijk geslapen.

En dan begint ons eerste uitstapje. Fietsend met een gids door dit bijzondere kunstenaarsdorp. De eerste stop is bij de "Butterbal" (zie foto) een enorme ronde bal van steen die balanceert op een helling en die volgens de legende door de god Shiva op aarde is neergelegd als bescherming voor de lokale bevolking. In het verleden heeft men geprobeerd met 7 olifanten deze bal om te trekken maar dit is niet gelukt. Hij heeft aardbevingen doorstaan en het is dus een raadsel hoe deze enorme steen blijft staan zonder van de helling af te rollen.
Onderweg naar de volgende tempels met de mooiste uitgehouwen kunstwerken zien we allerlei tafereeltjes die zich hier in het dagelijks leven afspelen. De mensen zijn behulpzaam en vriendelijk. Na een dag de kat uit de boom kijken voelen we ons hier veilig. Natuurlijk zullen altijd opletten en alert zijn.

Vandaag een mooie tocht met een tuk tuk en een gids gemaakt naar een oud dorpje buiten Mamallapuram. Het leven van de mensen aldaar... niet te beseffen dat deze manier van leven

noodgedwongen nog bestaat. Deze mensen hebben bijna niks, leven van niks en de mensen die iets hebben delen het met elkaar. Zo waren we getuige van een voedseldonatie. Op speciale dagen koken enkele dames voor tig mede dorpsbewoners en eten gezamenlijk als een soort offergebaar voor hun geloof. Wij mochten meeeten. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan want het zou onverantwoord zijn en bovendien konden wij het echt niet over ons hart verkrijgen om dat beetje wat ze hebben van ze af te nemen. Ook waren we getuige van een ceremonie van iemand die overleden was. Deze oude man lag buiten in een glazen kist en vrouwen hingen er bovenop en schreeuwden van verdriet. Bizar en zeker te bedenken dat het buiten 35 graden is en deze man dan dagen buiten ligt voordat zijn kinderen afgereisd zijn om hem te begraven of te cremeren, very impressive dagje vandaag.

Onder de noemer van "wist je dat" ........
- Het "rode" stipje tussen de ogen van de Indiaanse vrouw GIRLpower geeft, en dat ik voor de rest van mijn leven een rood stipje tussen mijn ogen ga tekenen, want girl power JA dat is wat ik nodig heb!
- Dat de rode kleine bananen, die ze hier verkopen, goed voor de mannelijke potentie is, en dat Eddy continu deze bananen aangeboden krijgt;
- Indiërs wel asbakken verkopen, maar ze zelf niet gebruiken en dat is te zien;
- De mensen hier nog in traditionele kleding lopen, en dus niet alleen voor toeristen dit aantrekken;
- Er hier weinig blanke toeristen te vinden zijn, wat onze keuze om hier naar toe te reizen alleen maar des te spannender maakt;
- Ik mij hier liggend aan het zwembad in bikini erg naakt voel, omdat de Indiërs complete survivalpakken aan hebben;
- Scheten laten in het openbaar hier heel normaal en gezond is;
- Je afval gewoon overal mag droppen want ze hebben hier geen vuilnisophaaldienst (gat in de markt zou ik zeggen);
- Wc's hier schaars zijn, en als je er een gevonden hebt... tja de details zal ik jullie besparen;
- Ik hier meer zweet dan in de sauna en daardoor weinig naar de WC hoef (gelukkig)
- Hier, volgens mij, iedereen en alles heilig is, niet alleen de koeien maar ook kleine varkentjes, geiten, honden etc. Ze zijn volop aanwezig en worden op handen gedragen door de bevolking;
- Je kunt lunchen voor € 1,40 pp en dineren voor € 6,-- pp;
- Het eten tot nu toe heerlijk is, en ook hier weer moet ik de " knop" omzetten.
- We vandaag van een traditionele lunch genoten hebben. Dit ging als volgt. Je krijgt een bananenblad en water. Dit water giet je over het blad en veegt het blad schoon met je handen (oeps ik wist niet dat we daarna van dit blad moest eten, dus wij kregen het eten op het natte blad geserveerd) daarna volgde allemaal vegetarisch gerechtjes of te wel prutjes, witte rijst en diverse soorten brood. En dan begint het feest je mag met je handen eten. Oh geen probleem voor Eddy maar wel voor mij. Poeh iedereen die mij goed kent weet dat dit niet mijn ding is. Dus ik blijf de knop maar omzetten :-)