Heb jij dat ook wel eens, dat je een beeld vormt van iets hoe je iets gaat beleven of hoe iets er uit gaat zien. Ja, dat hadden wij ook toen we aan deze reis begonnen. We verheugden ons op dit kleine avontuurtje. Een romantische samenzijn op onze eigen "luxe" Houseboat (met privé kok) varend over de backwaters van Kerala. Candlelight dinner by sunset..... wij waren er klaar voor!!! Gisteren nog, zei ik tegen Eddy, ik heb het gevoel dat je mij ten huwelijk gaat vragen..... Ofschoon ikzelf niet de romanticus ben in onze relatie maar het idee was geweldig (vond ik). Ofschoon ik meer van " de ambiance" ben dan van dat aanhankelijke geneuzel. Maar vandaag en morgen gingen we het meemaken? Wat een spanning ..... totdat Harry de hoek om reed naar de aanlegsteigers van de Houseboten . OMG we waren niet alleen... en het plaatje van de brochure was iets mooier dan de werkelijkheid. Maar niet getreurd, niet te voorbarig conclusies trekken, heb ik geleerd. We gingen aan boord en werden vriendelijk onthaald met bloemenkrans en een kokosnoot (drank). We plofte neer in de twee fauteuils en vertrokken, met ons nog tig andere boten. Op de andere boten zaten wel tientallen mensen, dus onze boot was wel speciaal. We voeren een beetje rond en legde aan voor de lunch, Waauh lekker hoor! kok Harry had zijn best gedaan het smaakte heerlijk. Ondanks dat ik hem in de keuken hoorde proesten, ophalen van overtollig slijm in zijn keel en neus. Ja ik heb het al vaker geschreven, de knop om Manuela je bent in India, dit wist je!!! Maar soms vergeet ik het even...
Na de lunch stappen we over in een bananenbootje en een mager oud mannetje peddelde met ons door de kanalen van Allepey (soort Giethoorn maar dan net iets anders) langs de kant zien we weer allerlei tafereeltjes van de lokale bevolking. Wat we opmerken is dat de mensen het hier beter hebben dan in de stad, omdat er veel water voorhanden is en ze rijst en groenten daardoor kunnen verbouwen. Ook veel relaxter wonen dan in de grote vieze stad.

We varen verder en leggen de houseboat aan voor de nacht. Het begint te schemeren. Opeens verlaat de kok in zijn zondagse kleren de boot. Hallo, wie gaat er nu voor ons koken... misschien haalt hij verse boodschappen? nee, helaas we hebben hem niet meer gezien tot 's morgens net voor het ontbijt. Nu snap ik waarom de boot aan dit "ON "romantisch plekje geparkeerd werd. (De kok woont natuurlijk daar ergens aan de oeverkant en nu kon hij lekker bij zijn vrouwtje gaan slapen.) Wat een boef hé.

Onze boot lag naast een boot met kleine huilende kinderen, vergezelt met een hard geluid van een tekenfilm die hun ouders voor ze opgezet hadden. Ook de sunset bleef uit want de lucht was compleet bewolkt. Ja soms heb je pech.... maar de kapitein heeft voor ons een lekkere maaltijd bereidt, echter zonder candlelight zoals wij gehoopt hadden. Ik zei al meteen tegen Ed; laat dat huwelijksaanzoek maar zitten joh :-)

Het ochtendritueel van de bewoners aan de oevers was het leukste wat we meegemaakt hebben. Vooral de mannen komen bij elkaar aan de oeverkant en wassen eerst hun kleding, hiervoor gebruiken ze een zakje witte zeep en een grote steen. Vervolgens gaan ze zichzelf wassen, hierbij gebruiken ze rijkelijk zeep van kop tot teen. De voeten schuren ze schoon aan de steen waar ze ook de was op doen. Nog ff tanden poetsen, afspoelen in het water van het meer, en de dag kan beginnen. Dit ritueel is ook een soort van sociale ontmoeting voor de mannen ;-
Onze kok was inmiddels terug van zijn avontuurtje in de busch. Na het bereiden van ons ontbijt gingen ook onze kok en onze kapitein zichzelf wassen. Oh, echt iets voor mij, hadden ze zich niet VOOR het maken van ONS ontbijt kunnen wassen? Sorry hoor, hierdoor ben ik nu echt getraumatiseerd. Dit is de grens, de knop kan niet verder om!