Source of Inspiration

Het duurt soms eventjes. En wachten, dat duurt lang. Soms schrijf ik veel achtereen en soms wordt er wat meer geduld vereist. Inspiratie, daar is het schrijven voornamelijk op gebaseerd. Ik, als het ervarend persoon zelf, wil vaak genoeg alleen maar even genieten. Tegelijkertijd dan ook weer heel graag mensen hiervan laten meegenieten. Hierdoor voel je soms dus de druk elke dag meer opvoeren. De druk van het opschrijven van al mijn ervaringen die zijn blijven hangen in mijn hoofd. Die bereiden zich razend snel uit en als ik het niet snel genoeg noteer, kan ik al snel de leukste details niet exact meer verwoorden. Vervolgens het dubio waar ik dan voor kies: foto's sturen, appen, schrijven en naar wie. Het kost echt veel tijd, want hier leef ik ook gewoon mijn leven. Ondanks ik deze al 2 maanden niet meer invul met verpleegkundige handelingen. En eerlijk, ik heb ook echt niet altijd zin in schrijven. Als het overdag mooi zonnig weer is en ik 's avonds al snel moe ben door de hoge dosis aangemaakte melatonine, dan kan ik wel betere activiteiten verzinnen. En de inspiratie is ook zo'n deeltje van deze nu al bijna één pagina volgeschreven getuigenis. Waar moet je dan ook over schrijven als je niet veel meemaakt wat blogwaardig kan zijn volgens jezelf. Dat wat leuk genoeg is om te lezen, waarmee ik jullie aandacht kan behouden. Dat laatste vooral, want zelf maak ik dagelijks veel meer mee. We zijn 2,5 week Koh Tao ervaring rijker en ik kan je vertellen dat wij het allebei ontzettend jammer vonden om het eiland laatst te verruilen voor Bangkok, om de laatste dagen van ons resterende visum te verkwisten. Op Koh Tao hebben wij een deel van ons hart achtergelaten. Kevin heeft daar veel kunnen werken, we hebben fijne vriendschappen opgebouwd, we hebben vooral veel en lekker gegeten, de kerstdagen gevierd, gezwommen, gedoken en ik kan nog even doorgaan tot ik de tweede pagina volgeschreven heb. Ik bespaar het, maar laat me je dan meenemen in een terugblik naar de afgelopen weken...

Met een oorverdovende knaltoeter van de Lomprayah ferry kwamen we in de haven van het ondertussen in de avondgevallen Koh Tao aan. Klinkt een beetje als een beginnend Sinterklaasverhaal, maar als ik vetel dat ik in mijn doorgescheurde short in de 28 graden aankwam, krijgt het al direct de goede wending. Wandelgrage Lin dacht even slim te kunnen besparen op de transfer richting ons hotel door een wandelingetje aan te bieden van tweeënhalve kilometer. Dit zag Kev niet zitten met de zware bepakkingen waartussen wij ons bevonden en zoals wel vaker had hij gelijk dat ik soms niet zo moet doordraven. Hoogvlaktes op en af, zo ging de rit in de 4x4 met ons in de laadbak er achterop. Ik besefte me goed dat ik dit stuk ook absoluut niet had willen lopen. Ons eerste hotel zat middenin het bruisende gedeelte van het eiland, Sairee Beach en was dus uiteindelijk maar een kort ritje. De eerste avond besloten we niet ver van daar te eten en kwamen terecht bij Su Chilli. Ik vergeet die naam niet snel meer, aangezien dit restaurant een van mijn favorietjes is geworden. Na bijna een maand volledig in de Thaise maaltijden ondergedompeld te zijn, blijven de curries en de soepen de allerlekkerste keuzes voor mij. Tom Yum met inktvis dan ook die keer. De avond valt hier elk etmaal een stuk vroeger vergeleken met de zomers in Nederland. Hierdoor zijn we vaak rond het einde van de journaaltijden dan ook al behoorlijk op ons eind. Lekker op tijd slapen en op tijd opstaan is ons heilige ritme hier. Ja, lekker degelijk.
De eerste dagen besloten we voornamelijk op te delen met het regelmatig werken bij TaoHub voor Kev. Ik vermaakte me door erop uit te trekken met mijn lange stelten en het eiland wat beter te leren kennen. Wandelen zonder zware bepakking ging er dan wel meer dan prima aan toe. De ontbijtjes bij ons hotel waren excellent. Een havermoutpannenkoek, yoghurt met zelfgemaakte granola en tropisch fruit. Klinkt goed hè. We still miss it! Hiermee begonnen de eerste vijf dagen dan ook allen goed. Deze dagen heb ik ook de tijd genomen voor wat research over de 90+ verschillende duikscholen hier op het eiland, aangezien wij graag ons Advanced Open Water certificaat wilden halen. Niet dat ik alle scholen ben af gegaan hoor. Dan had ik overigens wel een mega goede verklaring voor kunnen leggen dat ik het schrijven heb uitgesteld. Ons Open Water certificaat hebben we anderhalf jaar geleden, zoals de meesten misschien nog wel weten, in de Filipijnen gehaald. Die herinnering staat ons nog al te goed bij. De onderwaterwereld is waanzinnig mooi en het 'gevoel' (leuke woordgrap in deze zin) van 'gewichtloos' zijn is geweldig. Uiteindelijk viel de keuze op Ban’s na een gezellig gesprekje met de Nederlandse Heidi, die overigens heeft geblogd voor de bekende site TipsThailand. Op dinsdag in de middag kregen wij de refresher (helaas) in het zwembad. Ja, echt prachtig joh, die onderwaterwereld. Mooie azuurblauwe tegeltjes met in de hoek een verloren loodje. Een enkele keer fladderen met je flippers maakte al dat je moest uitkijken dat je niet met je top tegen de oostkant van het zwembad tikte. Woensdags en donderdags was het gelukkig op voor het betere werk. We mochten deze twee dagen met de Nederlandse duikinstructeur Sven aan de slag.

Vijf duiken inclusief verrijkte zuurstof, een mysterieus maar gepland scheepswrak, een te gekke nachtduik, vele roze anemoonvisjes en dan nu twee advanced duikertjes verder. Wel moeten we zeggen dat de duiken die we hebben gemaakt in de Filipijnen echt vele malen mooier en diverser waren. Dat is wat veel mensen ons ook al eerder hebben laten weten en wij nu 100% kunnen beamen. We hebben besloten om het voor Koh Tao hierbij te laten en al de ervaring mee te nemen voor het komende jaar, met name voor Indonesië.

Ondertussen hadden we ons hotel in Sairee Beach verwisseld voor een geinig resort op de noordkant van het eiland. Via een geheime deal van Booking kregen wij met grote korting een heerlijk ruime villa met een mooi terras wat uitzicht gaf op het westen over de zee en het eilandje Nang Yuan. Typ het in en je zult de vele opspringende Instagramwaardige foto's vast direct herkennen. Het westen betekend ook het zicht op de romantische sunsets. Uiteindelijk heb ik er maar liefst ééntje daar bewonderd. Alle dagen vulden we zo goed in dat we ergens anders verbleven op de uitgerekende tijdstippen. We hebben veel van onze tijd doorgebracht bij de coworking space TaoHub gerund door de Japanse Moe. Daar hebben we naast het vele werk van Kev aan FlightConnectios ook zeer leuke contacten opgebouwd. Reiscontacten waarmee je ook eens dieper kan praten dan de standaard travelreeks van naam, beroep, ervaringen, reisplannen en tot slot je levensdoelen. Vooral voor Kev was dit beter dan goed, aangezien hij eindelijk conversaties op niveau kon hebben, waar ik het ook thuis soms al moest laten afweten. Hier waren mensen die verstand hebben van SEO, de <*>=-^_ ééntjes en nulletjes, JavaScript en de dagelijkse bugs. Ik ben blij voor hem, want ik weet hoe gek ik op mijn eigen collega’s was toen ik nog mocht converseren met hen over de bijzondere casussen en de soms je-tot-waanzin-drijvende patiënten. Zelfs ik had leuke contacten met de digital nomads opgebouwd, ondanks mijn tekortkoming in ICTneuronen. Om deze reden besloten we dan ook de kerstdagen gezellig met de TaoHub members door te brengen. Er stond een uitgebreide barbecue en een goede diversiteit aan alcohol op het menu. Waar ik in Nederland werd overweldigd met Skyradio zijn 'Driving home for Christmas' en 'Last Christmas' bleef het hier bij de zelden hoge stem van Mariah Carey. Wel waren er redelijk wat restaurantjes in de kerstversieringen gewikkeld en deed hier en daar een klein sneeuwboompje met foute decoratie in zijn misvouwen takken zijn entree voor mijn kerstkriebels. Totaal een ander kerstgevoel opgebouwd dan vroeger thuis. "Is het kerstavond? Vandaag al? Verrek ja." Barbecuen in plaats van gourmetten, +30 graden in plaats van -5, spontane plannen in plaats van vastgepinde afspraken, andere vrienden (oké, dan mis ik thuis), zwoele zeebriesjes in plaats van regen in je bakkes, ijsblokjes in plaats van warme chocomelk. Alles heeft ervoor gezorgd dat ik absoluut geen decemberstress heb hoeven ervaren. Familie niet gemist dan? Ja,

absoluut! Een videocall met beide families doet je wel weer even denken aan wat je hebt achtergelaten. Maar zo'n call geeft je ook meteen weer even het gevoel dat je samen bent geweest. Ik merk wel hoe meer tijd er verstrijkt, hoe makkelijker het wordt om aan dit leven te wennen. Uiteindelijk was kerstavond ontzettend geslaagd, zoals mijn brede grijns op de foto's wel doet laten zien. Na een heerlijk avondje op eigen locatie met iedereen hebben we nog even wat korte bezoekjes gedaan bij verschillende feestjes, maar dat was het niet waard. Uitgaan was al nooit echt mijn ding, echter na kerstavond 2019 nóg steeds niet. Met als laatste een kort bezoekje aan een hidden technofeestje in de jungle, besloten we terug te gaan naar ons ondertussen alweer 3e en laatst gewijzigde stekkie op Koh Tao. De kerstdagen overdag waren niks speciaals en de wat rustigere dagen. Vermaakt met enkele 'off the road' motortochtjes en verscheidene strand bezoekjes. Apart te benoemen is wel het bezoek aan Mango Bay. Dit was een ervaring die weer in één van onze avonturenboeken kan.

Na een lekker ontbijtje, dit keer gekozen voor de 'like a homemade' porridge verstopt onder een laagje banaan en rozijntjes met daarnaast een kopje gemberthee, vertrokken we halverwege de ochtend op de motor richting het noorden van het eiland. De hotelreceptionist had de avond tevoren nog wel getipt dat de route naar Mango Bay de meest onbegaanbare en steile weg van het eiland is, maar zoiets houdt Kev natuurlijk nooit tegen. In tegenstelling tot, des te actiever zijn interesse wordt. In eerste instantie dachten we dat het nog erg meeviel en het voornamelijk pietpraat was. We hebben tenslotte al behoorlijk wat onberijdbare wegen gevinkt in ons leven. Nog geen twee minuten na deze gedachten begon je naarmate de kilometers opliepen hem van binnen al steeds iets meer te knijpen. Lachend en al hobbelend zeiden we nog tegen elkaar dat je hier absoluut niet zonder benzine of een lekke band wil komen te staan. Ondertussen waren we namelijk al twintig minuten onderweg op een pad midden door de jungle gekruist. Een pad dat wisselend mijlenver omhoog en omlaag ging, waar de sporen van de modderstromen diep in de grond gemarkeerd stonden en waar er af en toe wat spitse rotsen en stenen uitstaken. Dan ineens op sommige plekken lag er voor enkele meters weer een prachtig strak aangelegd stukje betonnen pad. Eenmaal volledig doorgedreund aangekomen bij de baai, moesten we een schamel bedragje betalen bij een onaardige Thai met een zelfgecreëerd hefboompje om te mogen intreden. Een lange trap naar beneden volgde nog, waarvan ik alleen maar dacht, godsamme deze moeten we vanmiddag weer omhoog in de bloedhitte. Het was het uiteindelijk allemaal waard, want het was een prachtig 'bijna' verlaten plekje. Na onszelf enkele uurtjes te hebben vermaakt keerden we terug naar de motor, door middel van diezelfde lange trap omhoog. Ja, het was een dikke 'godsamme', want ik moest onderweg wel vier keer stoppen om bij te komen. Absoluut niet verwacht na al die wandeltrainingen van afgelopen weken. Nog voor de laatste twintig treden omhoog zei Kev ter stimulatie nog: "Nog een paar Lin, je kan het, dan kan je straks lekker achterop de motor zitten en uitwaaien.." Dus wrong ik mezelf nog even een keertje uit, trok een sprintje en nam uiteindelijk plaats achterop. Tién meter denk ik, misschien twáálf, zover kwamen we toen we beseften dat de motor

een rare slinger kreeg en een vaag geluid. We herkenden dit dan ook direct en geloof het of niet, ik heb ons verdoemd met die voorgaande gedachtegang: een f** lekke band. Dáár! Daar waar wij het absoluut niet wilden, omdat je er niks géén opties had. Dit is overigens de vierde keer al in onze reiscarrière. Gelukkig is Kev tijdens het rijden altijd goed oplettend en had hij een motor repair shop bij een hippie a la Bob Marley barretje gezien ergens halverwege de heenweg. Met z'n tweeën op een plat gereden motor doorgaan was geen optie, dus ik liet Kev alleen verder gaan en wandelde zelf wel alvast een stukje door. Niks achterop zitten, niks bijkomen. Bult op, bult af en met een lege maag plus een met zware witte zoutlaag van gemengd zeewater en zweet tot in m'n **. Gelukkig mocht Kev de motor van Bob Marley lenen om mij op te halen. Een mini vreugde dansje in de bossen voor Linda toen ze Kev zag aan komen knallen. Met wat reggae bij Bob Marley op de achtergrond wachtten wij met een dosis Thais geduld op het fixen van de band. Compleet geruptureerd overigens. "Drinks? Food? Some weed?" en een dikke pretsigaret werd gepresenteerd. Allerlei variatie werd ons hier aangeboden door een blauw gevlochten rasta dame die hem al goed chill had zitten, maar wij sloegen dankbaar af. Na een goede veertig minuten konden we de route op een nieuwe band vervolgen, terug naar de bewoonde wereld. We hebben weer ontzettend lekker gegeten en we brachten de avond weer door bij onze vrienden. We hadden vooral een goede band

opgebouwd met Tony, die we vanaf het begin bij TaoHub het beste hebben leren kennen. Hij had al contact met Kev via NomadList gelegd, omdat hij kon zien dat wij daar afgelopen tijd aanwezig zou zijn. Met Tony zijn we een andere dag samen rondgegaan op de nu pico bello in orde motor. Tony had sinds kort een eigen motor aangeschaft, had ondertussen al in geen twintig jaar meer gereden en kon dus nog wel wat oefening gebruiken. En wie kan dat nu beter geven dan Kev. Een perfecte combinatie van een uitstekende rijder en een diehard eilandkenner. Met een drankje, een smoothie en de zonsondergang bij een hip tentje sloten we de gezellige middag af.
Uiteindelijk hebben we na tweeënhalve week nog lang niet alles gezien en ervaren van het eiland, terwijl het niet eens zo heel groot is eigenlijk. Ondanks dit heeft het je gewoon zoveel te bieden, tenminste ons. Het is een van de redenen dat we er terug willen komen verderop tijdens onze reis.

Op 28 december in de middag namen we afscheid van onze vrienden en het eiland. Na een uurtje vertraging vertrok uiteindelijk om 16.00 uur de high speed ferry van Lomprayah richting Chumphon, op het vaste land van Thailand. Vanaf daar werden we met een korte transfer van de pier naar het treinstation gebracht waar om 21.22 uur onze nachttrein richting Bangkok vertrok. Onze tussentijd verdeden we met een enorm tegenvallende Thaise maaltijd bij PA PA (nog een reden om Koh Tao te missen) en vervolgde ik 51 minuten van de Netflixfilm Earthquake Bird, die overigens ook niet veel beter in de smaak viel. Netjes op tijd, wat overigens niet per se Thais eigen is, vertrokken wij met trein 86 in cabine 14 op bedje 25 en 26 al slapende naar het ons ondertussen bekende Bangkok en laten wij deze mooie herinneringen achter in ruil voor nog veel meer.