It stole our hearts

Het is onvoorstelbaar bijzonder en ook wel een beetje bizar wat voor een band je in een relatief korte periode met sommige mensen kan opbouwen. Dit hebben we nog nooit zo erg ervaren met de bevolking in andere landen zoals nu hier in de Parel van de Indische Oceaan. We hebben twee fantastische Sri Lankaanse families achter gelaten met wel degelijk pijn in ons hart. We hebben zelfs nog even op een punt van twijfelen gestaan om al onze aanstaande vastgelegde boekingen te laten voor wat het is en het visum te verlengen. Niet alleen de mooie ervaringen, maar ook het hot-news-item Corona was overigens een van de aarzelingen om ons te verkassen. Ook hier ging het nieuws afgelopen dagen veelal over het Wuhan "killer virus" en houden wij, maar vooral Kev, de informatie goed in de gaten. Ik wil er vervelend genoeg ook nog wel eens wat sceptisch over zijn. Geen idee of dit nou komt doordat er nog maar weinig feiten over bekend zijn, we niet in de grootste risicogebieden reizen, misschien omdat ik vergelijken trek met mijn werkervaringen in het ziekenhuis, daar waar je meestal dagelijks met gekke nare beestjes in aanmerking kwam. Of dat het komt omdat ik zoveel vertrouwen in mijn (met dank aan mijn ouders) buitengewoon goede immuunsysteem heb. In ieder geval waren de mondkapjes niet meer aan te slepen in Colombo en de prijs werd ook even fijntjes verdriedubbeld. Je ziet ze veel hier, die mondkapjes. Iedereen is preventief goed bezig, al trek ik sommige kapjes en de handelingen eromheen wel in twijfel. Wij blijven uit de buurt van de grootste toeristische gebieden op de twee vliegvelden na. Tevens scheelt het wel dat iedereen mondkapjes draagt, dan kunnen wij gewoon vrij de slechte luchtkwaliteit van smoggy Bangkok inademen, wat vandaag gelijk staat aan 8 sigaretjes roken. Bangkok? Yup, we zijn ondertussen weer veilig aangekomen in ons ondertussen thuishaventje, na een volle maand in Sri Lanka. We hebben genoten tot en met de allerlaatste legale dag. Wat afgelopen anderhalve week ons heeft gebracht, is meteen ook het beste van het land. Dat maakte het trouwens wel een lastige opgave voor mij om dit hoofdstuk beknopt te houden...

We schieten weer terug naar Ella, waar we na de wilde Udawalawe safari enorm uitgeput aankwamen bij het thuis van de zeer betrokken Jagath en zijn familie. Hier stonden drie gezellige nachtjes logeren op ons te wachten. Beter beschik je niet over een sociale fobie als je zoiets vergelijkbaars wilt aankunnen. Man man, wat hebben die mensen een hart voor gastvrijheid zeg! Een flinke pot welkomsthee met koekjes en banaantjes werd voor ons klaargezet. Na het gezellige kransje stopte ik de ondertussen geradbraakte Kev even lekker onder de wol en zelf was ik totaal over mijn vermoeidheid heen. Ik besloot dan ook niet anders te doen dan normaal en alvast iets van Ella te ontdekken ter voorbereiding op de komende dagen. De omgeving gaf al meteen buikjeuk om de volgende dag lekker samen op de motor te stappen. Kevlin is niet compleet zonder motoravonturen, dus dit werd ook fijntjes gefixt voor de volgende dag. Liptons Seat stond gepland na een voorafgaande ochtendblik op de welbekende Nine Arch Bridge. Met daar wat mooie foto's en filmpjes rijker schakelden we de routes van MAPS.ME in. Voor ons geen doorsnee toegaande wegen! Nee, doe ons veel liever wat creatieve routes met uitdagingen om op de meest uitzonderlijke mooie plekken te komen. Met het gevolg dat het zo nu en dan ook behoorlijk pittig onbegaanbaar kan worden. Eenmaal Liptons Seat na een verleidelijke rit te hebben bereikt dachten we het meest dynamische wel te hebben gehad. Dezelfde route terug was voor ons vandaag niet uitdagend genoeg dus de navigator besloot een andere route uit te kiezen om nog wat meer van de omgeving te zien. Zeer onschuldig begonnen we dan ook aan de meest avontuurlijke rit van ons leven. Er volgde een regelmatig zeer zwaar belast wegdek. Kilometers die zich afwisselden met enorme keien-partijen, kuilen, geulen en gewoekerd gesteente. Geen asfalt- of glad zandweggetje te bekken. De tien opeenvolgende kilometers werden in maar liefst twee uur tijd bereden. Ik werd door de toestand gedwongen om regelmatig af te stappen. Scooty met Kev klapperden rustig over al de soorten wegdek een weg naar beneden en daar kwam ik dan even later dartelend achteraan. Met een grote glimlach op ons gezicht, want de uitzichten waren fenomenaal! Geen ene toerist die hier werd gespot, terwijl dit voor ons juist de puurheid en beste ervaringen met natuur en locals van het land geven. Wij raden het iedereen aan, huur een motor, wees niet bang en kies lukraak een bestemming en gaan met die alternatieve banaan. Helaas koste

het klapperende avontuur wel de eerste twee huidlagen van Kev zijn linker grote teen, maar die is gelukkig weer netjes genezen. Al met al was het onze tijd meer dan waard. Na een geweldige negenenveertig kilometer gedurende de middag gereden, bezochten we op de terugweg met zonsondergang Little Adams Peak en werden we later in de avond thuis door Jagath opgewacht. Zoals door de meesten werden we ook hier verbijsterd aangehoord. Maak lokale mensen maar eens wijs waarom je niet die zeer goed geasfalteerde weg naar Liptons Seat hebt genomen... We besloten om de volgende dag een mooi aansluitend motoravontuurtje te doen, maar dit lieten de regengoden helaas niet toe. Dan is er niks beters dan weer zo'n verplicht relaxdagje aan huis. 's Ochtends besloten we nog in medewerking van de nog-steeds-intacte-roze-en-groene-poncho's-uit-Thailand en Scooty een bezoekje te brengen aan de Halpewatte Tea Factory. Met een kleine theeproeverij op het einde van de rondleiding maakte dat het gevoel van een knusse herfstdag in onze warme kleding compleet. Met een zwaar doordrenkte theegeur in onze kleren kwamen we twee uur later thuis weer onder onze poncho's vandaan en vervolgden we de laptop-werkzaamheden op het balkon onder het genot van zeer veel kopjes Halpewatte thee. We gingen 's avonds voor het eten in Ella de deur geen enkele keer uit, omdat Damayanthi, de vrouw van Jagath, zo ontzettend goed lokaal kon koken. Lekker, maar zóvéél. Was een gerechtje op, dan werd het zonder pardon weer rijkelijk aangevuld. Het resulteerde in drie avonden maximaal aanstampen en de opbrengst is +4 kilo voor Lin.

We hadden ondertussen nog maar een ruime week van Sri Lanka tegoed, waarin we nog veel meer nieuwsgierigheid hadden naar het land, dus we besloten om na deze fijne drie dagen twee treintickets richting Nuwara Eliya te kopen en afscheid te nemen van deze lieve familie. 's Ochtends om 9.22 uur vertrok de zeer bekende fel blauwe trein vanuit Ella met onszelf lekker cliché hangend in de deuropening van de 3e klasse. Onze treinreis was hier en daar wel wat mistig en regelmatig behoorlijk koud. We waren hierop goed voorbereid. Ons twee jaar oude North Face jackie uit Vietnam heeft ons naast de weer fantastische uitzichten meer dan goed de reis doorgesleept. Een cliché attitude is het vaak genoeg werkelijk waard. Nuwara Eliya, ook wel Little England, ligt op hoogte en heeft een eigen klimaat, wat regelmatig koel is. Niet alleen gunstig voor het bestrijden van mijn spijtgevoel over de meegenomen shitload aan winterkleren, maar ook perfect voor het verbouwen van thee. Hierdoor is de stad dan ook omringd door vele mooie theeplantages. Van de koele kokosnoten op het hete strandzand, draait alles nu ineens om warme kopjes thee in de talrijke groene plantages en dat in één landje. Met een iets minder vermakelijk, maar wel prima verblijf hebben wij ook in Nuwara Eliya drie dagen enorm genoten, met in het bijzonder (hoe kan het ook niet anders) weer twee mooie motorritten. Ik zal de volledigheid ervan achterwegen laten, om wat leesenergie te

besparen, maar van beiden ritten heb ik toch wel even een hoogtepuntje te beschrijven. De eerste dag was het helaas weer niet gelukt om een schakelmotor te huren. Dit is overigens heel moeilijk in Sri Lanka, want ze verhuren overal eigenlijk alleen maar automatische scooters. Dit zijn niet altijd de beste gevalletjes om alle wegen te betreden of tegen de steile heuvels op te rijden. Toch wil je ergens komen zo'n dag dus besloten we op een degelijke scooter met een weer creatieve route doelloos richting het stadje Hatton te rijden. Het was zo'n onbewuste ezeltje-prik-je speld op de kaart, wat wel binnen onze kilometerlimieten viel. Het wordt zo ondertussen behoorlijk eentonig om maar te blijven zeggen hoe geweldig de uitzichten waren, dus dat ook daar gelaten, maar niet minder aanwezig. We passeerden op een gegeven moment een onbekende, zeker niet toeristische waterval, met jáwel weer zo'n fantastisch uitzicht. Al balend dat we onze lunch nog niet gekocht hadden, stapten we na een klein uurtje bewonderen weer op de scooter. Een half uur later kwamen we op eindbestemming aan. De stad was druk en niet aantrekkelijk dus besloten we een paar heerlijk gevulde roti's en een banaan te kopen en zo snel mogelijk de stad weer in te ruilen voor de rustige binnenlanden. Een klein stukje hoofdweg bracht ons in tien minuten weer terug bij de prachtige waterval en we besloten

daar alsnog onze roti's en banaan te nuttigen. We namen plaats op het hoogste punt met het mooiste uitzicht. Eenmaal lekker gesetteld en niet al te dicht op de afgrond, haalde ik onze lunch uit mijn tas tevoorschijn en trok Kev alvast zijn schoenen uit om zijn warme voeten even af te koelen in het frisse bergwater. Nog geen seconde later grepen er twee overharige armen zeer hebzuchtig naar het blauwe plastic zakje met de daarin in het papier gewikkelde nog lauwwarme roti's. Of ik schrok van het ontzettend lelijke wezen wat mij recht in mijn ogen keek of de brul van Kev weet ik niet meer, maar ik was voor even versteend. Een grijze makaak, zonder linker oog en ter grootte van een flink mensenromp had ons bestormd om onze lunch te bietsen. Don't fuck with my food! Dankzij de oerkreten en heldendaden van Kev op letterlijk zijn sokken, bleef het griezelige beest gelukkig nog iets op afstand na twee belagingen. We sprintten uiteindelijk op veilige afstand en zijn er na wat lichamelijke controles met de schrik, onze intacte lunch en enkele deukjes in de waterfles mee weggekomen. Alle rabiës- en duikvlucht-visioenen schoten in mijn dagmerrie voorbij, wetende dat het anders had kunnen aflopen, aangezien apen behoorlijk gevaarlijk kunnen zijn of de afgrond dichterbij had kunnen zijn. Maar we kunnen achteraf er flink om lachen en de volgende keer zijn we beter voorbereid op de eventueel bijzondere into-the-wild-picknickjes.

De volgende dag had de rental shop via een vriend voor ons een schakelmotor geregeld, dus veel meer plezier. Hiermee voeren we noordelijk over de bochtige wegen van de A5 richting de Ramboda Waterfalls. Laat de per ongeluk verkeerd gekozen kant van de waterval ons nou weer de beste route hebben gegeven. De foto spreekt voor zich. Na verscheidene stopplekjes en wat losgeslagen bursts op de camera besloten we de rest van onze dag op te vullen met alleen maar het platliggen in de bochtige wegen van de omgeving Nuwara Eliya. De weg was rustig en goed geasfalteerd en bezat ook daarmee dus de perfecte rijconditie voor Kev. We waren door het koele gebied en de rijwind wat afgekoeld, dus een heerlijk bakje café latte ging er voor beiden goed in. Het was al rond de klok van twee en we dachten eerst dat het geintje om even onze 'familie' in Ella te bezoeken bij het geintje bleef, want Ella lag zo'n zestig kilometer verwijderd. In plat Nederland is dat kortbij, maar in deze heuvelachtige omgeving met Sri Lankaans verkeer... Uitgereden waren we voor deze dag nog niet, dus stiekem zette ik de route richting Ella toch even aan, omdat ook hier een prachtig bochtige weg naartoe leidde. Na een klein tijdje rijden riep ik vanachter: "Ella is nog maar vijfenveertig kilometer verwijderd." Het rijden ging zo lekker, dat we besloten om toch door te rijden als verrassing voor Jagath. We kwamen daar na totaal anderhalf uur rijden aan en de familie was enorm verrast. Direct werd de tafel weer gevuld met thee en genoeg lekkernijen die nog speciaal even werden gehaald voor ons. We namen nu voorgoed afscheid en keerden op tijd weer terug, zodat we alleen nog maar de laatste kilometers in het donker hoefden te rijden. Tot op de dag van vandaag krijgen we nog regelmatig blije berichtjes of glimlachselfies over de app verstuurd.

Het was na de derde dag in Nuwara Eliya alweer tijd geworden om door te reizen. Kou ben je na enkele dagen ook wel goed zat en verlang je weer naar wat betere temperaturen met zon. De planning was om dit op te zoeken in Kandy, onze volgende bestemming. Na

een vertraagde treinreis van uiteindelijk vier uur kwamen we in de stad aan. Onze homestay had tevoren een tuktuk geregeld, dus de chauffeur wachtte ons al op bij het station. We werden op locatie met ontzettend warme open armen ontvangen door Kusum. De powerwoman die is bekroond tot onze Sri Lankaanse moeder. Het huis was enorm ruim en geheel huiselijk aangekleed, een tegenstelling tot de meeste kalere huizen in Sri Lanka. Het was als thuiskomen voor ons. We hadden voor twee nachten geboekt, maar na anderhalf uur in huis besloten we het direct met twee extra nachten te verlengen. Dit betekende dat we hadden gekozen om niet meer te verblijven in Sigiriya, maar we wilden het nog wel graag bezoeken. Daar hadden we ondertussen al een oplossing voor bedacht. Voel hem aankomen.... het werd inderdaad een goed excuus voor weer een mooie motortocht. Voordat we tijd hadden voor die uitvoering besloten we de volgende dag eerst wat van Kandy zelf te ontdekken. Voor het eerst tijdens deze reis boekten we via onze homestay een tuktuk tour met gezellig gestoorde chauffeur voor de hele dag die ons langs alle hoogtepunten van de stad zou brengen. Bekaf, maar wel met volledige Kandy ervaringen van kruidentuintjes en tempels tot dansen en zelf de tuktuk besturen kwamen we begin van de avond terug.
Ook dit huis wilden we niet meer verlaten voor een hapje eten, want de maaltijden hier waren ook zo verschrikkelijk goed. Elke ochtend en avond stonden er weer afwisselende vers bereide Sri Lankaanse gerechten op tafel. Aan het einde van deze maand kunnen we zowaar zeggen dat we bijna alle Sri Lankaanse gerechten en snacks wel hebben genuttigd. Met eerst tussendoor nog een rustdag aan huis, waar we flink aan toe waren na al die goed ingevulde dagen, was het afgelopen woensdag tijd voor de lange motortrip naar Sigiriya. De plaats die wij nog wel wilden bezoeken vanwege de zeer bekende Lion's Rock. Een gelikt motortje, afkomstig van een vriend van de familie was voor ons geregeld. Het viel niet echt mee voor onze krent om negentig kilometer daarheen te knallen, maar af en toe een stop voor een drankje of hapje maakte het goed draaglijk. Eind van de ochtend kwamen we aan bij het UNESCO beschermde wereldwonder, de Lion's Rock. Deze passeerden we, want wij wilden liever de dichtbijgelegen buurman, de Pidurangala Rock beklimmen. Een niet al te moeilijke, maar wel avontuurlijke klim over allerlei rotsen gaf na een half uurtje klauteren een schitterend zicht over de omgeving van Sigiriya en dus ook op de bekende Lion's Rock.
Waar we de heenweg waren afgeweken van onze rijgewoontes en de hoofdweg wijselijk hadden bereden, besloten we de terugweg met onze overige tijd toch weer eigenwijs te kiezen voor de uniekere binnenwegen. Yes, weer een goede keuze. Rustige weggetjes door mooie landschappen. Dan bestaat er na een totaal van honderdnegentig kilometer op de teller, niks beters dan weer thuiskomen. Een gezellige avond aan tafel met Kusum en haar zoon volgde. Door alle gesprekken die we 's avonds met elkaar hadden aan tafel hebben we elkaar goed leren kennen. Helaas is er een tijd van komen en van gaan. Door deze ervaringen in Kandy kwamen er enorm veel aarzelingen opzetten om langere tijd bij hen in huis te blijven en in Colombo ons visum te verlengen, maar we hadden een tijdje terug al twee vluchten en een verblijf in Bangkok vastgelegd. We hebben elkaar uiteindelijk toch, na nog wel een zeer gezellige

ochtend samen, met tranen in ieder z'n ogen op 30 januari verlaten, omdat wij de volgende dag uit het land zouden vertrekken. “We komen zeker terug!” Dat is waar we ons heel graag aan willen houden.