Hello Vietnam

Waar zal ik beginnen...
Mijn karretje vol geladen inspiratie is de afgelopen maand vastgelopen in de Vietnamese grond. Herkenbaar voor mij vergeleken met onze eerdere reis, waar ik toen eigenlijk een beetje hetzelfde doorging in dezelfde periode en vooral bezig was met het ergens anders te zijn en te leven. Afgelopen weken hebben we weer heerlijk de tijd genomen om bij te komen van het intensieve reizen samen. En iedereen weet, in periodes van rust kom je ook goed tot jezelf, soms tot het confronterende toe, maar dan heb ik nu wel alle tijd om alles op een rijtje te krijgen. Alles wat ik omschrijf en wat de foto's laten zien is natuurlijk elke dag geweldig. Het reizen heeft ondertussen een weer meer tevreden en gelukkiger persoon van me gemaakt. Elke ervaring is zo uniek en elke herinnering die we daarmee creëren geeft me een intens goed gevoel van binnen. Ik ben gezegend en dat besef ik me elke dag weer. Maar continu reizen is echt niet continu geweldig. Soms ben je wanhopig toe aan een plek, een soort 'thuis' om tot rust te komen. Een thuis waar je even naartoe kan vluchten om te ontkomen van alle drukte en al het onbekende. Waar je weer wat op kan bouwen, zonder snel afscheid te moeten nemen van alles wat al zo fijn was. Zo'n thuis op reis kan je alleen creëren door jezelf voor langere tijd ergens vast te spelden en waar kan dat volgens ons op dit moment nou beter dan in Da Nang. Maar voordat we hier in ons fijne appartementje in dit soort van Aziatisch mini Miami zijn gesetteld, hebben we eerst nog een weekje van Bangkok en enkele dagen van Ho Chi Minh City mee gesnoept.

Bangkok was niet zozeer een voorafgaand gepland agendapuntje, maar de vluchtprijzen waren zeer onaantrekkelijk verhoogd in de eerste week van Februari, dus stelden we de doorvlucht naar Vietnam vanaf Sri Lanka maar even een weekje uit. Ons eerste verblijf in Bangkok was helaas na de verheuging wel iets meer tegenvallend dan een beetje malaise. Superhost Aska bleek zijn status niet eer aan te doen met zijn valse lijst aan beloofde faciliteiten. De modernisering van techniek tegenwoordig heeft niet altijd z'n voordelen, zo ook in dit geval. We kwamen het zwembad, de coworking en de gym niet in zonder Face-ID en fingerprint-scan. Onze Hollandse blauwe ogen werden natuurlijk in geen enkele poging herkend. Betaald voor een volledig verzorgde accommodatie was een flop, alhoewel het appartementje zelf kwam er wel goed mee weg, maar dat was niet de reden van een weekse boeking. Gelukkig is het na anderhalve dag en flink wat discussie opgelost door een meer dan terechte refund en hadden we ondertussen een mooie nieuwe accommodatie uitgekozen in de wijk Bang Sue. Een appartement op de 35e verdieping gaf een daverend uitzicht over Bangkok. Helemaal in de avonduurtjes, waar we dan 35 etages dichterbij de halve rode grote supermaan waren. Het uitzicht over alle lichtjes van de stad liet je soms verdwalen in gedachten. Een slaapkamerraam tot op de grond zorgden de eerste nacht wel voor enige uurtjes slapeloosheid. Zo hoog zo hoog, zo

hoog dat je oren van die kleine knalletjes maakten in de lift naar deze etage. De ochtenden daarentegen waren iets minder helder en hingen wij samen met de hoge gebouwen van Bangkok als vanouds in de zware smog van de uitlaatgassen van de miljoenen voertuigen van de stad.
In Bangkok was het weer tijd geworden voor wat meer werkverrichtingen voor Kev, dus vandaar dat wij ook echt de coworking nodig hadden. De stad kennen we ondertussen wel na de vele bezoekjes, dus veel uitjes hadden we hier niet meer gepland staan. Het enige uitje wat wel een echte to-do op onze lijst was deze periode, was onze motorhelmpjesshop bezoeken. Tweeëneenhalf jaar terug waren we ooit per toeval, tijdens een gezellig wandelingetje door de stad, in een leuke motorartikelenshop beland. Daar bleken ze ook een shitload aan allerlei soorten helmpies te hebben, maar dan van net iets betere (let wel op 'Aziatische') kwaliteit dan de formele piepschuim gevallen. Je kon het zo gek niet bedenken, zelfs een politiehelm was optioneel. Kev vindt het vaak leuk om mij te fotograferen, vooral als er een humoristisch tintje aan hangt. Zo deze keer dus met verschillende lachwekkende deksels op mijn kop. Alhoewel eerlijk zeggende dat er soms dan nog best een leuke tussen zat. Nu kwamen deze foto's toch wel erg goed van pas... Aangezien wij ook deze reis weer veel motorrijden (tja, mocht dat nog niet duidelijk genoeg naar voren gekomen

zijn, dan bij deze), wilden wij graag onze eigen helm aanschaffen voor de gehele reisperiode. Dankzij de locatie die Apple had gekoppeld aan die lachwekkende foto's konden wij de shop gemakkelijk terugvinden en wonder boven wonder bestond deze ook nog. Na een gezellig einde van de ochtend gevuld te hebben met afmeten en passen, slaagden we er allebei in om een geschikte te vinden en te kopen. Tegenwoordig gaan we als Peanut en Black Bean door het leven. Dat was een beter succes dan een maand tevoren, toen we namelijk een zelfde poging probeerden te doen rondom het nieuwe jaar, maar zeer veel shops gesloten waren rond deze periode en wij ook daar helaas voor een gesloten rolluik hebben gestaan.

De zesde dag van Februari was aangebroken en dat betekende doorreizen naar Vietnam. Een land waar wij al eerder zijn geweest, maar nu met een andere intentie wilden bezoeken. En vooral niet te vergeten; in een beter en minder(!) regenachtig seizoen. Een 3-maandenvisum was geregeld en goedgekeurd, maar hoe lang we hier exact gebruik van maken hebben we heerlijk open laten staan. Alles rondom het vliegen werd ondertussen wel steeds wat spannender vanwege het nieuws rondom het Corona-virus wat een bloody hot-item was en momenteel nog meer is. Ondertussen is het hier wel velen malen rustiger dan in Nederland, maar dat was begin Februari het tegenovergestelde. Iedereen had zijn mondkapje en handenalcohol paraat. Wel moeten we eerlijk zeggen dat Vietnam wel erg strikt is en daardoor de situatie goed heeft aangepakt. Zestien gevallen totaal welke allen weer zijn hersteld. Ook wij dit keer met onze preventieve maatregelen in de weer, bracht een korte en weer ietwat vertraagde vlucht ons in een kleine twee uur naar Ho Chi Minh City. In eerste instantie hadden we ons hier voor drie dagen gepland, maar we hebben het uiteindelijk verlengd tot vijf. Ons appartement was voor een schamele negen euro dan ook vooral goedkoop zonder ramen in de muffe lucht. Enkele nachtjes langer en een depressie had zich weten te ontwikkelen. Maar voor die dagen niks te klagen omdat we gepland hadden meer tijd door te brengen in de fancy coworking en natuurlijk niet te vergeten wat leuke restaurantjes. Ook in deze stad hadden we na wat werkdagen een dagje vrij gepland om er even lekker op uit te trekken. Op het programma: de welbekende C? Chi tunnels. Een bezienswaardigheid die we de vorige keer tijdens ons verblijf in Vietnam hebben overgeslagen, maar waar onze nieuwsgierigheid nog wel aan is blijven kleven. Een vooraf gearrangeerde tour is verrassend genoeg niet aan ons besteed, dus aan deze dag hing natuurlijk een eigen gehuurde vette crossmotor. Over de comfort voor een bijrijder maar even niet gesproken, maar een flitsend tof ritje door het voornamelijk betonnen zuiden van Vietnam was het zeker wel. Eenmaal daar aangekomen belandden we in een rustige en wat meer bosrijke omgeving. Op twee touringcars na, viel het erg mee met het toerisme deze maandag. Het COVID-19 is niet alleen maar nadelig. Na alle behulpzaamheid van deze fijne bevolking konden we, letterlijk na zes keer heen en weer gelopen te zijn om de verdekt opgestelde ticketcounter te vinden, aanschuiven bij een rondleiding die net van start was gegaan. Met alleen de film te hebben gemist, kregen we alsnog genoeg informatie toegeschoven

over de bekende tunnels door een enthousiaste en goed Engelssprekende Vietnamese gids. Na de theorie is het natuurlijk altijd tijd voor de praktijk. Het was tijd om zelf de tunnels in te gaan en dat stukje ervaring nu in het heden mee te krijgen. Er werd flink wat verlangd van je flexibiliteit. Fijn genoeg als lange Nederlanders was dat jezelf dus af en toe flink opvouwen om je een weg door de gangen heen te banen. Na drie maal een kopstoot in het benauwde en donkere holte was Lin er na de eerste tien meter al goed klaar mee. Geen moment spijt gehad om veilig boven te blijven in plaats van die uitzonderlijke kans om drie verdiepingen naar beneden onder de grond te gaan. Moedige Kev greep deze kans aan, wat volgens hem soms erg krap en benauwd werd. Precies, blij dat ik deze kans dus wel heb overgeslagen. Het is daarentegen wel zo onvoorstelbaar hoe mensen op zo'n manier hebben kunnen leven, vechten, zorgen, liefhebben en weet ik wat nog meer. Ontzettend uniek en daarnaast wel slim bedacht in een periode als oorlog.

Met deze ervaring in de pocket, was het voor ons de juiste tijd om door te gaan en de stad te verlaten. We vlogen de volgende dag naar Da Nang, waar we dan ook stiekem al een beetje naar hadden uitgekeken. Inchecken, bagagedrop, wachten bij de gate, twijfelen of je nu wel of niet die veel te dure koffie gaat bestellen, goed uitplassen voor het vliegen, met opgevouwen benen in de voor jouw aangewezen vliegtuigstoel, irritaties naar degene voor je die zijn stoel direct in ligmodus klapt, lichte dyspnoeklachten bij het landen en vervolgens weer blij als de tassen op de bagageband verschijnen. Het riedeltje speelde zich wederom af. Met maar een kort Grab-ritje vanaf het vliegveld waren we snel bij ons hotel, waar we een nachtje zouden blijven. Zo konden we daar alle spullen gerust achter laten en een volle dag uittrekken om eens lekker op pad te gaan voor het bekijken van diverse appartementen in verschillende wijken. Net als thuis. Deze stad biedt allerlei soorten appartementen aan die je voor langere tijd kan huren. Het zal zeker te maken hebben met het grootste deel toeristen wat hier komt, voornamelijk langere tijd verblijven voor werk of vrijwillige loyaliteit. Het zijn dan ook met name leraren welke we hier tegenkomen die hier al maanden of jaren wonen. De vraag bij nieuw contact luidt dan ook niet meer, "Wat voor een werk doe je?" maar "Geef jij ook les?". Voor ons dan wel een voordeeltje om voor een dan wel ietwat kortere periode een leuk plekje te vinden. Hier hadden we ons in Ho Chi Minh City al wel 'wat' (ja, 3 dagen zoekwerk) in verdiept en aantrekkelijke opties opgeslagen en ook al wat afspraken mee gemaakt. We wilden de appartementen graag eerst in levende lijve zien (verstandig) voordat we een langer contract zouden afsluiten. Het vervolgde in een hele dag goed gevuld met appartementenbezoekjes. Uiteindelijk bleef het gelukkig bij deze dag, want de laatste op ons middagprogramma gaf ons allebei een geweldig goed gevoel en mogen we hier in ieder geval anderhalve maand lekker ons eigen thuis van creëren. Dat is tot nu toe een maand al zeer goed gelukt (schrijvend met de voetjes hoog liggend op de salontafel)! Ik ben deze stad dan ook erg gaan waarderen. Of de afname van het Chinese en Koreaanse toerisme daar nu ook invloed op heeft? Geen idee, maar het komt dan wel goed uit. De sfeer in de stad is super aangenaam. Merendeels werkdagen voor Kev en huishouddagen voor Lin, ook net als thuis. Lin is blij, want dit is weer een perfecte aangelegenheid om in de weer te gaan met de kookkunsten. Alhoewel is het best pittig (soms zeer letterlijk) in een land waar ze anders omgaan met verhoudingen, kruiden en specerijen. De invulling van de dagen worden afgewisseld met leuke activiteiten die de stad en de omgeving te bieden hebben. De stad ligt aan een geweldig strand, waar elke dag mensen samen komen voor onder andere het spelen van beachvolleybal. Een sport die ik ondertussen alweer ruim tien jaar geleden (bah, wat word ik oud) heb opgegeven voor mijn studie en werk, maar waar ik altijd erg gek op was. In die afgelopen tien jaar heb ik nog maar zeer zelden een volleybal aangeraakt (ongelooflijk ja, gaat ook ver boven mijn begrip...), dus ik was erg nieuwsgierig hoe het mij zou vergaan. Laat ik eerlijk zijn, pijnlijk... Kev en de meesten die hier al enkele jaren leven, zijn velen malen beter. Niet gek te bedenken dat er velen elke dag op z'n minst wel twee uur spelen. Maar zo langzamerhand kom ik er vanzelf weer wat meer in en heb ik er minstens heel veel plezier in gekregen. Carlos, onze Spaanse vriend die we anderhalve maand geleden in Koh Tao hebben ontmoet, zijn we in Da Nang weer tegen gekomen en van hem kregen we direct het goede leven van de stad ingeworpen. We hebben een leuke groep vrienden en we hebben een soort thuis. We hebben ook een vast vervoersmiddel. De UP van thuis is ingeruild voor een scooter in Azië voor lange periode en die brengt ons overal. Ik zelf begin rijden zelfs nog leuker te vinden dan wandelen. Luiheid slaat deze maand dan ook behoorlijk toe. Het weer is bijna elke dag

subliem, volle verschijningen van onze grote vriend Zon, waar het in de avond dan weer lekker afkoelt voor de betere dutjes. Tijdens onze vorige reis in Vietnam, hadden we daarentegen die periode erg slecht weer. We hebben toen zelfs onze doorreisroute naar het centrale gedeelte moeten cancellen omdat er veel overstromingen waren. We hebben het toen wat tijd gegeven en zijn na twee weken alsnog door enkele plaatsjes in Centraal Vietnam gereisd. Zo hebben we toen natuurlijk ook de H?i Vân-pas gereden, een echte must! Niet zelf, maar met Le Family Riders. Een optie die véél reizigers natuurlijk kennen. Het uitzicht was op z'n zachtst gezegd teleurstellend en onze blauwe regenpakken (inclusief waterdichte sloffen) waren dan zeker geen overbodige luxe. Geen blink kunnen vangen van de pas, want het zicht ging niet verder dan de metalen vangrail. Het landschap was compleet uitgegumd. Alles lag in de mist en we hebben alleen maar regen gehad. De tour had wel z'n charme en we hadden veel lol, maar zoiets doe je niet alleen daarvoor. Nu was het natuurlijk onze uitgerekende kans om het even net wat anders over te doen. Het enige wat ons te dit keer doen stond was een goede tourmotor huren en een zonnige heldere dag uitkiezen. Zo gezegd, zo gedaan! Een dikke zware Royal Enfield stond klaar voor ons avontuur en de zeer verbeterde versie van de H?i Vân-pas is afgevinkt. Natuurlijk inclusief stukjes off road en nog wat

alternatieve vette routes rondom!