The mountains are calling

Wandelen! Ik kan er meestentijds maar weinig genoeg van krijgen. Daarentegen zal Kev het zo nu en dan door fanatieke Lin even niet meer kunnen verkroppen, want een motor is toch veel handiger en tenslotte veel leuker! Net als op Koh Tao, willen er ook hier soms nog wel eens wat ongenaakbare wandelideeën in mijn lustig brein ontstaan. Sommigen zullen het misschien niet begrijpen wat er nu onder andere zo inspirerend aan wandelen is, maar probeer het maar eens. Probeer maar eens over dat punt te komen dat je er eigenlijk geen zin in hebt, te moe bent of meerdere afleidingen hebt, maar het toch aangaat en er even de tijd voor te nemen. Het opgeklaarde gevoel in mijn hoofd na minstens een half uur de benen te hebben gestrekt is voor mij een van de betere climaxen. Naast dat je er ook nog eens fitter je dag mee begint. En vooruit, ik geef het toe, het is ook een klein beetje the addiction in mijn hoofd, aangezien ik op reis ook wel een beetje in conditie wil blijven, zonder typisch Sri Lankaans curry-pensje natuurlijk!

Ik zit momenteel op het balkon van de homestay op onze nieuwe bestemming, Ella. Even tijd gemaakt voor een zeer gezellig gesprek met de eigenaar en onder het genot van een heerlijk vers kopje Halpe thee, welke afkomstig is van de plantage schuin achter mijn linker schouder. Door een middagwandelingetje door de natuur van beeldschoon Ella, is mijn schrijfinspiratie ineens weer flink op komen borrelen. Tijd om het lege kopje van het mooie witte Sri Lankaanse servies van Jagath & Damayanthi aan de kant te schuiven (de koekjes blijven nog wel even heel dichtbij) en mijn laptop erbij te pakken. De schepjes gereed, want eerst tijd om Hiriketiya herinneringen op te graven en vast te leggen!

Alle drie ontzettend moe, vooral Maarten na een behoorlijk intense reisdag, besloten we voor een hapje eten 's avonds niet al te ver de deur uit te gaan. (nee, ook van mij hoeft wandelen echt niet áltijd.) Het uitgekozen lokale, lichtelijk schabberige restaurantje gaf mij het gevoel dat we de eerste genodigden waren op een vijftigjarig jubileum in 1999. Denk deze even in: zo'n übersaaie achtergebleven ruime zaal in een gedateerd zalencentrum met een typische setting van ronde tafels met kleedjes en stapelbare ballroom-stoelen. In het rood, jawel! Een aantrekkelijk hip tentje dus, maar de gedachte erachter was natuurlijk dat we er waarschijnlijk wel eens goed lokaal eten konden vangen. We waren, op een Oost-Europees stel na, de enigen op de al-wat-later-gepasseerde avond. Een buffetje zat er helaas niet meer in, de bakken waren ongevuld achtergebleven. "A la carte madam?" Prima, gaan we daar voor! Het resulteerde helaas in een flinke buikpijn voor Maarten en een niet te pruimen taai maaltje voor Kev en mij. Ik vermoed dat het de visvangst van nog zo'n drie weken terug was. Ook de eigenaar begon ons op de zenuwen te werken. Hij wilde ineens erg snel sluiten, terwijl wij met een (wel smakelijke) lime soda nog volop aan het babbelen waren. Gezellig dat je naar binnen wordt gevraagd, maar vervolgens eigenlijk niet welkom bent. Het resulteerde voor hen dan ook terecht in een schamele review-score. Helemaal nu ik twee weken later kan terug kijken op regelmatige fantastische maaltjes en topgezellige plekjes.

Deze week was de hoogste tijd aangebroken om weer wat fijn werk te verrichten. Ik wil daarvoor eerst hier even losgaan op het feit dat ik enorm respect heb hoe gedisciplineerd en gemotiveerd Kev op reis werkt. Ik doe dat hem écht niet na, werken naast de wuivende kokospalmen, de zon en een uitgestrekt rustig strand met kalmerende zeegeluiden. Al draag ik op mijn manier natuurlijk ook wel een steentje bij aan de reis en de organisatie ervan. Nee mensen, ik doe het wel regelmatig, maar ik chill hem niet alleen maar op mijn billen in het strandzand met een oranje kokosnoot. Ik heb het thuis in Nederland zelfs nog even geprobeerd, dat programmeren... Tja, zoals jullie ondertussen al wel weten bezit ik niks van die specifieke tak van genen en de juiste motivatie. Ik zou er niet voldoende plezier in hebben.
Kev en Maarten konden nu gezellig samen aan de bak en daarvoor kozen ze een super relaxte ruimte wat hoorde bij het hostel/restaurant Verse Collective. Met meerdere expats rondom een grote tafel was het gezellig, maar voor optimale concentratie was het niet de meest puike plek. De koffie daarentegen... nomnomm! Iedere ochtend ben ik eerst mee gegaan met Kev. We begonnen hier de dag op z'n best door een mokje heerlijke cappuccino, waarna Kev van start ging met zijn werkzaamheden van zijn FlightConnections. Ik verdiepte mijzelf wat meer in het land, in de activiteiten, de overnachtingen en ook verder nadenkend wat te doen als we dit land weer uit moeten. Het is ondertussen voor de komende twee maanden al gepland en geboekt, maar ik houd het nog even lekker als verrassing voor me... Weer een mogelijke reden voor jullie om mijn volgende hoofdstuk open te slaan, toch?

Na de week van de goddelijke, rituele ochtendcappuccino's en het vele werken voor Kev, met af en toe natuurlijk wel eens een middag-verfrisser in zee, was het tijd voor een hele dag vol ontspanning en verkoeling. Het was tenslotte ook mijn verjaardag, dus reden genoeg om wat leuks te ondernemen. Ik heb sinds twee jaar op mijn verjaardag maar één wens: een verrukkelijk stuk chocoladetaart. Dit idee is geboren in Laos, toen wij twee jaar terug met mijn verjaardag in Vang Vieng verbleven. Laten ze dit jaar nou toevallig ook zelfgemaakte chocoladebrownies en cake'jes serveren bij Verse. Dus na een redelijke nacht slapen en niet al te vroeg te zijn opgestaan, begon mijn verjaardag, natuurlijk na de dikke verjaardagsknuffel- en kus van Kev, voor ons met een: daar-is-ie-weer-zo-lekkere-cappuccino en de nodige dosis cacao. Oóh en een niet te missen belangrijk detail: inclusief salty caramel en vanille-ijs! Met de breedste glimlach van de chocoladekick, spraken we de dagplanning alvast een beetje door.

Maarten had in de tussentijd van deze afgelopen werkweek een hele leuke Duitse meid, Tanja leren kennen en zij kunnen het ook tegenwoordig nog erg goed vinden samen. Dit maakte van de drie musketiers al een gezellige groep van vier om mijn verjaardag te vieren. Op reis kom je ook altijd weer meer leuke mensen tegen en dus zouden Australische John en Engelse Milun zich ook bij mijn verjaardagsfeestje aansluiten. De scooty's (zo noemen alle Sri Lankanen de motorbikes) waren ondertussen besteld en werden geleverd. John moest zich helaas door drukke werkzaamheden toch afmelden, dus zijn we na de choco-coffee-break uiteindelijk met een gezellig groepje van vijf de middag van start gegaan.

Met een mooie en niet al te lange scootertour kwamen we uit bij de eerste stop, Silent Beach in de omgeving Tangalle. Een vriendin van Tanja verbleef daar bij het enige hotel aan dit mooie en vrijwel onbevolkte strand en had het ons getipt. Een middag vol vermaak

met blabla's over en weer onder het genot van verse kokosnoten voor de vrouwen en koud bier voor de mannen. Milun heeft vroeger in Sri Lanka gewoond en spreekt nog redelijk de lokale taal. Op het strand raakte hij in gesprek met enkele locals, die tevens de eigenaren waren van het kleine geïmproviseerde bamboe barretje waar onze drankjes vandaan kwamen. Een kleine vierhonderd meter links van ons gelegen, bevond zich een flinke rotspartij. Wij hadden gezien dat daar enorm veel oesters en mosselen op vastgehecht zaten. Dankzij Milun wilden de lokale jongens ons maar wat graag meenemen op oesterjacht, dus liepen we even later achter de grote kapmessen aan. De zee was wat aan de ruige kant, dus af en toe was het spannend of een van de jongens wel op tijd een overvloed zeewater kon ontwijken. Ervaring spreekt voor zich. Na een drie kwartier beitelen op de rotsen liepen we allen ongedeerd terug, met in totaal toch een kleine kilo aan oesters en vooral mosselen. Dat blijft natuurlijk niet allemaal over als ze zijn ontdaan van hun schelp, maar de ervaring was bijzonder en leuk. Nog leuker was dat ze aanboden om ze voor ons klaar te maken, dus na een half uurtje wachten kwam daar een bordje met visverse oesters, mosselen en speciale dip tevoorschijn. Met dit fijne aperitiefje op de maag besloten we de smaaksensaties te vervolgen en een gezellig restaurantje op te zoeken in Tangalle. Dit lag een klein kwartiertje rijden verderop. Het gekozen restaurantje van Maarten werd echter wel gepasseerd, om eerst te kijken naar wat Tangalle nog meer had te bieden. We kwamen hierdoor terecht bij, écht waar, het aller beste restaurant waar ik ooit heb gegeten! Oké, één van de.... maar de allerlekkerste tonijn sashimi is met mijn volle 100% overtuiging hier te verkrijgen. The Lounge, een restaurant op het einde van een hobbelig strandweggetje van Tangalle. In eerste instantie gaf het een wat stille uitstraling en dachten we dat het gesloten was. Een toerist, die op het naastgelegen terrein verbleef, ving de nieuwsgierige snoetjes op en sprak ons aan. We besloten de scooter te parkeren en een kijkje te nemen. De weg er naartoe was al uitdagend en uitzonderlijk. Tijdens het droge seizoen ligt er namelijk een gewone doorgaande weg naartoe, maar doordat het de afgelopen maanden veel heeft geregend is deze toegangsweg onder water gelopen. Niets buitengewoon voor hen, want bij The Lounge zijn ze er op berekend. Ze wisselen de weg in zo'n seizoen namelijk af voor een groot vlot op het water. Door middel van twee touwen over en weer, kon je het vlot met brandende fakkels, waar wij onszelf ondertussen op bevonden, naar de juiste kant trekken. Aan wie dan natuurlijk de eer om ons te varen naar de overkant: jaaaaarige IK! We werden warm onthaald door de eigenaar en zijn staff, waar we op dat moment nog de eerste gasten waren. Ik werd meteen erg blij van binnen toen ik het restaurant zag en de sfeer voelde die er hing. Het was een enorme glorie om hier mijn verjaardag af te mogen sluiten met mijn grote liefde en de andere fijne mensen om mij heen. Zelfs John besloot zijn werk nog even neer te leggen om ons te vergezellen voor de rest van de avond. De allerlekkerste cocktails en gerechtjes kwamen voorbij, maar het meest subliem, was toch echt die tonijn sashimi met een even-heel-kort-in-olijfolie-aangebakken krokant laagje van verkruimeld korianderzaad en verse koriander, geserveerd met komkommer en wasabi dip. Het smolt letterlijk in je mond weg, zo vers. Het gerechtje viel bij iedereen enorm in de smaak. Ik vermoed dat het restaurant dankzij ons de ondertussen

andere gearriveerde gasten de rest van de avond geen tonijn wasabi meer konden aanbieden, zoveel wij van deze hebben genuttigd.
De avond vloog voorbij met alle leuke verhalen die er met elkaar zijn gedeeld. En als klap op de kaarsjes hadden ze voor mij een verjaardagstaart als dessert voor ons allemaal geregeld. Met op top drie brandende kaarsjes die ik natuurlijk al wensend uit mocht blazen. Hoe kan je Lin dan ook gelukkiger krijgen dan een dag vol vermaak en goed eten. De knorrende maag laat alweer van zich horen bij het uitschrijven van deze herinnering. Met meer dan volle bak genoegen keerden we laat in de avond terug naar ons verblijf en kijken Kev en ik allebei terug op weer een uitblinker van een dag tijdens onze reis. Ik had dit heel graag willen delen met iedereen die ik thuis liefheb, maar jullie waren allemaal in gedachten bij me!

We hadden ondertussen besloten om nog een week in Hiriketiya omgeving te blijven en daarna door te reizen naar het centrale gedeelte van Sri Lanka, om het mooie land met eigen ogen te bekijken. Zo kon er eerst nog een weekje gewerkt worden en was er daarna veel tijd voor nieuwe ontdekkingen. We hebben nog een zeer leuke week in Hiriketiya gehad en de maandag van vertrek was dan ook snel genaderd. Deze maandag was het erg vroeg opstaan voor ons, vanwege een speciale tussenstop op onze doorreis. Het vroege opstaan viel erg zwaar na een veel te gezellige avond tevoren bij Salty Pelican, waarbij we onder het genot van een delicieus driegangendiner de Londense Ella en James hebben leren kennen. Op tijd afscheid nemen bestaat dan niet, zelfs niet bij een verrekte vroege alarmklok van 3.30 uur. Een uurtje later werden we opgehaald door de zeer vriendelijke Sulan van Taprobane Taxi & Tours. Sulan bracht ons eerst met zijn zilveren Toyota Aqua naar Udawalawe National Park. Kevlin op safari! Even voor de entree van het park wisselden we eerst de hybride auto in voor een dieselslurpende ruige jeep die iets beter in staat is om het park te betreden. Met een luxe keuze uit alle zes lege stoelen, besloten we lekker eerste rang te zitten. Het werd een privé-safari, want wij waren de enigen die op dat vroege tijdstip gekozen hadden voor een jeepsafari van Nature House. 6.30 uur betraden we het park en waren we onderweg al meegenomen in een prachtige zonsopgang. Zo prachtig als foto's ons van te voren hebben laten zien, zoveel mooier is het in werkelijkheid. Het waren drie uren vol met kiekjes van olifanten, waterbuffels, pauwen, roofvogels, kleurrijke kleine vogels, pelikanen en nog honderddrieëndertig meer Udawalawe-bewoners. De wegen waren natuurlijk geheel aan de natuur overgelaten, waardoor ik vanaf het eerste moment al goed merkte waarom een jeep nodig was in dit park. Door al dat horten en hobbelen kregen Kev en ik na de helft van de tour af en toe al flinke moeite om er volledig met onze aandacht bij te blijven. Het laatste half uur zaten we allebei al knikkebollend achterin de jeep, vechtend tegen de vermoeidheid. Onze zonnebrillen verstandig op, zodat het af en toe wat ongemerkt aan de rest voorbij ging. Na de safari weer terug in de Aqua stond ons nog een ritje van een kleine twee uur richting hoger gelegen Ella te wachten. Tijdens deze rit hebben we maar gewoon gammel toegegeven aan de vermoeidheid en dommelden we regelmatig ver weg. Sulan vond het vast en zeker een reuze gezellige rit met ons. Zes kilometer voor Ella ontwaakten we uit onze oplaadtukjes, wreven we de ogen zo ver als mogelijk open en genoten we van het prachtige uitzicht op de passerende Ella Rock en Little Adam's Peak. Vanaf dat moment wisten we het al zeker, het was een puikbest besluit om door te reizen!