On in Ceylon

De nachttrein is een ideaal vervoersmiddel in Thailand. Natuurlijk ligt er geen heerlijk Swiss Sense matras voor je uitgespreid, maar slapen op de ietwat dunne en harde matrasjes doe je goed genoeg. Tevens bespaart het je een overnachting, voor je gevoel veel reistijd en is het een hele ervaring op zich. Zoals al eerder omschreven over de nachttrein naar Chiang Mai, in mijn eerste dagboek van onze reis tweeëneenhalf jaar terug. Vergelijkbaar was deze. We werden ongeveer anderhalf uur voor aankomst in Bangkok wakker en onze bestelde koffie van de avond tevoren werd op afgesproken tijd bezorgd. De prima liquid spirit om weer een dag van start te gaan. We hadden nog niet echt plannen gemaakt, dus de invulling van deze dag was nog een groot vraagteken. Eenmaal weer volledig bepakt voet gezet op het Hua Lampong treinstation, besloten we richting ons hostel te lopen in plaats van een lift per discotuktuk. Luk hostel was namelijk maar een kleine twee kilometer van ons verwijderd, middenin het Chinatown dit keer. Het hostel was meer dan prima. Aardige staff, een goed ontbijt en de bedden op de 6-persoonskamer sliepen heerlijk. Afgezien van bepaalde mensen waarmee je af en toe de kamer deelt. Ik zal er niet teveel op ingaan, maar ik ben duidelijk genoeg als ik zeg dat ik de eerste ochtend wakker heb gelegen van 4.30-6.00 uur ten gevolge van hitsige geluiden van mijn benedenbuurvrouw en haar klaarovertje op bedje nummer 2. Niet alleen hierdoor en niet alleen om een taaie verkoudheid die ik heb overgehouden aan de ijskoude airconditioning is de keuze van zo'n soort hostel een flink gemaakte fout geweest. Ga je namelijk naar Bangkok, verblijf je daar een nacht of meer, kies dan ALTIJD een verblijf met een ZWEMBAD. Vier nachten in het sticky dirty Bangkok en dan ook nog eens in het tjokvolle Chinatown deed ons iedere minuut verlangen naar een duik in fris chloorwater.
Aangezien we vroeg waren aangekomen in het hostel konden we nog een ontbijtje meepikken. Na dit besloten we om wat rond te dwalen, wat het letterlijk werd, in Chinatown en omgeving. Ook weer even een blik in een ander jaar op de Khao San en Soi Rambrutti en aangezien we toch in de buurt waren, liepen we ook even langs ons hotel waar onze eerste reis tweeëneenhalf jaar geleden was begonnen. Je hebt het dan al snel weer over alle leuke herinneringen die je samen ondertussen al hebt opgebouwd in Azië. Heerlijk is ook dat gevoel wat weer naar boven borrelt als je over de Thaise marktjes loopt waar normaliter nog geen Nederlander een limoentje zou durven kopen. Hoe we de dag verder zijn doorgekomen weet ik niet eens meer precies, maar het was een lange, warme en uiteindelijk vermoeiende dag waarin we niet goed wisten wat we nu precies met hem aan moesten. Uiteindelijk op tijd terug en op tijd naar bed leek ons het beste.
De andere dagen zijn we naar een fancy coworking in de wijk Phra Khanong geweest. Met behulp van de metro en de Skytrain kwamen we daar na vijftig minuten reizen aan. Daar hebben we Joan leren kennen. Een Catalaanse illustrator waarmee we een enorm gezellige resterende tijd in Bangkok hebben gehad. We besloten samen met hem oud & nieuw te vieren, wat ons weer een unieke avond heeft bezorgd. Op een lokaal marktje, in de buurt van zijn appartement, konden we nog net een houten opklaptafeltje

tussen de locals voor ons drieën vinden. We waren omringt door verschillende kleine Thaise keukentjes, waar je bij ieder een ruim assortiment aan gerechtjes had om vervolgens een weergaloos Thais diner te nuttigen. Joan is erg verzot op wijn, dus dankzij hem kwam er gegarandeerd een goede keuze tevoorschijn. Een flesje rode wijn, afkomstig uit Australië, was de overbodige luxe, maar god wat was dit genieten. Nog voordat we onze plannen doorzetten om richting CentralWorld te gaan, om daar het vuurwerk te bekijken, koelden we onze voeten eerst nog even af in het prachtige zwembad op de vierde etage van Joan's zijn immense appartementencomplex. De beste verhalen komen omhoog tijdens zulke momenten die je samen deelt en met een tweede flesje rode Australische wijn. Een half uurtje voor de countdown nog even een korte videocall naar mijn lieve ouders, om vervolgens op de Skytrain te stappen richting de big happening. Ik heb nog steeds geen idee waar die mooie foto's van internet vandaan komen, maar dat vuurwerk daar was zo spectaculair nog niet. De blik op allerlei mensen was daarentegen veel spectaculairder. Er kwam zelfs een luider geluid vanuit de gehele menigte dan vanaf de kleine vuurwerkexplosies. Verdrukt, vertrapt en enorm uitgekookt kwam je de mensenmassa uit na tien minuten sensatie. Sensatie had het misschien moeten zijn, maar in de hoek waar wij met duizenden anderen stonden, was geen glimp van een sterretje op te vangen. Mega torens en bedrijven belemmerden je zicht en verder lopen zonder sneeuwschuiver was

geen optie door de enorme mensenmassa. Daarom besloten we er vandaan te lopen en wat leuks op te zoeken. We kwamen niet veel later langs een gezellig Engels biercafé, waar ze met een liveband een perfecte binnenlokker waren. Biercafé? Wat moet Lin in een biercafé? Ik lust het inderdaad écht nog steeds niet, maar juist daar heb ik op de allereerste dag van het nieuwe jaar toch een favorietje genuttigd: een Liefmans, een beetje van België in Thailand. Het deed me denken aan heel wat leuke dagen en uitjes in Nederland en aan mijn lieve zus, ouders en vrienden. Fijne herinneringen om op terug te kijken, ook dit jaar weer. We besloten hier onze nacht af te sluiten en af en toe goed mee te blèren op een bekende meezinger die de band opvoerde.
Je kan wel raden dat de volgende dag vooral bestond uit 'rustig aan doen' en niet te veel van ons lichaam eisen. 's Avonds nog wel even tijd gemaakt voor een heerlijke Hong Kong noodlesoep, in een tentje die verscholen lag in het enorm druk bezette Chinatown. Lekker eten hoeft echt niet duur te zijn. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik alles laat afhangen van Google Maps en z'n review scores, maar soms is het zoveel leuker om gewoon rond te kijken en ergens aan te schuiven wat je in eerste instantie maar wat graag voorbij zou lopen. Dankzij Kev komen we daar dan ook wel regelmatig terecht.

2 januari, erg vroeg in de ochtend, laten we Thailand achter ons en gaan wij een nieuw avontuur in Sri Lanka tegemoet. Voor ons een heel nieuw land, dus tijd om weer wat research te verrichten. We kwamen eind van de ochtend volgens planning aan in Colombo en wilden graag vanuit daar direct door met de trein richting het zuiden. We hadden bedacht om eerst vijf dagen in Unawatuna te verblijven en daarna verder door te gaan langs de zuidkust. In eerste instantie stond Sri Lanka niet op ons 'to-visit' lijstje. Het land is namelijk nog niet heel populair in de digital nomads wereld. Het internet werkt er op de meeste locaties erg traag en er zijn daarnaast ook nog niet veel goede coworkings opgezet. Waarom is dit land dan toch op onze lijst terecht gekomen? Kev werkte in Nederland eens in de zoveel tijd een dagje in Amsterdam samen met Maarten. Zij hebben elkaar enkele jaren terug op een verjaardag van een vriend leren kennen en kunnen tegenwoordig werkgerelateerd veel meer delen. Maarten heeft ook zijn eigen website: www.geckoroutes.com, wat sommige reizigers vast zullen kennen. Niet? Dan bij deze: zeker een bezoekje of meer waard! Maarten is momenteel ook in Azië aan het reizen en Sri Lanka bezoeken per begin januari stond op zijn planning. Nu begint het al iets te dagen… Wij zijn inderdaad ook naar Sri Lanka gekomen om te meeten en een beetje samen op te reizen, maar wel in ons achterhoofd meegenomen dat het niet de meest optimale werkdagen zal leveren.

Met een hybride Uber auto zijn wij van luchthaven naar treinstation gebracht. Online tickets bestellen voor je treinreis is nog geen optie, dus deze moet je op het treinstation zelf kopen. Twee eerste klas treintickets naar Galle (dichtbij Unawatuna) kostte ons 600 LKR, oftewel drie hele euro’s. Ongelooflijk hoe goedkoop het treinreizen hier is, helemaal in vergelijking met Nederland. Daarbij dan voor te stellen dat het een treinreis van twee uur is. We moesten eerst nog wel een kleine twee uur overbruggen in Colombo dus besloten we om een eetadresje op te zoeken. Rondneuzen met je grote backpack op je rug is niet comfortabel, dus deze stalden we op het station in een grote kluis. Een dikke aanrader! Loop even iets verder langs het station en voor enkele rupies heb je een grote kluis tot je beschikking, voor zolang je die nodig hebt. Onze eerste 'taste' in Sri Lanka was écht niet slecht. Na Thailand ligt de lat natuurlijk enorm hoog, maar we hadden met een buffetvorm genoeg keuzes. Geroosterde chilipepers, curry’s, bietjes, verse salade, vis en kip, verschillende soorten rijst en zelfs gebakken aardappeltjes waren hier onderdeel van. Met een fijn gevulde buik liepen we langzaamaan terug naar het treinstation en wachtten we daar nog een half uurtje op het perron totdat onze trein zich voor ons langzaam tot stilstand bracht om weer wat meute mee te nemen. Echt een luxe en prachtige treinreis was het. De route liep grotendeels strak langs de zee op, waardoor je schitterende uitzichten had onderweg. De airconditioning liet zijn aanwezigheid ook duidelijk opmerken, dat na twee uur reizen het kippenvel al flink was komen opzetten, met een buitentemperatuur van boven de dertig graden. In de trein hadden we ondertussen wat ingelezen over de omgeving van Unawatuna en boekten we ons verblijf. Hier kwamen we eind van de middag aan, waar de eigenaar samen met zijn dochtertje van drie jaar oud ons verwelkomden. Een mooi ruim huisje, voorzien van genoeg benodigdheden en met een leuk tuintje aan de voorzijde. We dachten dat de ontbrekende airconditioning een niet al te groot probleem zou zijn, maar slapen deden we alle nachten niet echt optimaal hier. De hoogste stand 5 van de fan was niet genoeg. Wel hardnekkig genoeg voor klapperende oren en klitten in het haar. Maar door alles in en om het huis en door de gastvrije en vriendelijke eigenaar maakte het die tekortkoming wel goed. Van een grote kast in onze kamer word ik ook altijd erg blij, want ik houd van organiseren. Dus ook hier konden alle spullen direct worden uitgepakt en in de kast worden verwerkt. Even een klein rustmomentje gehouden op bed en in de avond nog even kort op verkenning in het plaatsje zelf. Een lekker hapje eten en een korte blik op het strand waren genoeg voor deze avond, want de vermoeidheid klapte er toen toch wel hard in na zo’n vroeg gestarte volle reisdag.

De volgende ochtend kwam de eigenaar een vers bereid Sri Lankaans ontbijt brengen en konden we op ons terrasje in de tuin genieten van overheerlijke paratha, banaantjes, Dahl curry, gekookte eitjes en wat garnering van gesneden tomaatjes en rode uitjes. Kev moet nog erg wennen aan hartig ontbijten, waar je Linda al jaren van alles kan voorschuiven op ieder tijdstip. Yup, still the same person! We hadden deze dag een rustig dagje strand gepland. Afkoelen was dan ook het beste wat je kon doen tijdens deze hitte in zuidelijk Sri Lanka.

De dag erna, na weer zo'n heerlijk ontbijt, hadden we een bezoek aan Galle op de planning staan. "Sri Lanka is ooit een Nederlandse kolonie is geweest. In de 17e eeuw bouwden de Nederlandse VOC hun fort in Galle aan de Sri Lankaanse kustlijn. Het was, en is nog steeds, een prachtig groot fort dat later weer is overgenomen door de Britten. Galle fort is aan drie zijden omringd door de oceaan. Tegenwoordig is het fort van binnen omgetoverd tot een leuk stadje met leuke winkeltjes, restaurants een een aantal mooie

bezienswaardigheden. Omdat het op de UNESCO lijst staat, moet de oude bouwstijl bewaard blijven en blijven de straatjes zo mooi als ze altijd zijn geweest." Dat is dus wel een bezoekje waard, zeker als je dan in de buurt bent. Na een klein half dagje rondstruinen, was het dan ook meteen genoeg in de bloedhitte. Deze dag eindigde uiteindelijk in een enorme cultuurshock voor mij en ik miste mijn vertrouwde thuisomgeving enorm. Mede kwam het doordat het verkeer hier insane is! Enorm bedrijvig, chaotisch, gehorig en onveilig. Vooral de lokale bussen houden zich aan geen enkele regels, waarden of normen. Ook wij hebben enkele korte ritjes beleefd in de lokale bus. Zelfs stevig vastgeketend aan je stoel, moest je oppassen dat je tijdens de remfases niet door de voorruit zou vliegen. Daarnaast waren we later de dag, door een wandeling met een local, in een ander gedeelte van het stadje beland. Daar konden we geen (betrouwbaar) restaurant vinden, waardoor we in totaal zo’n acht uur zonder iets goeds vullend op de maag hebben doorgebracht in de 37 graden. Ook moest voor ik voor mijn gevoel in sommige gebieden waakzaam zijn op onze spullen, mensen waren nog niet erg vriendelijk en de meeste lui gaven me een onzeker gevoel of probeerden ons op te lichten. Het enige gevoel wat ik aan deze dag nog over kon houden was het gemis aan thuis.

Gelukkig herstelde dit weer redelijk na een nacht rusten. Daarnaast weet Kev soms ook wel hoe hij onze dagen weer weet op te vrolijken. Hoe kunnen wij onze dag dan het beste invullen? Juist, met een motortrip! Omdat we de komende tijd van plan zijn om wat verder door te reizen langs de zuidkust, besloten we dan ook een eigen creatieve en uitdagende route langs verscheidene plaatsen te rijden. De combinatie tussen Kev, de coureur en Lin, de navigator, resulteerde ook vandaag weer in een geweldige dag. Daarnaast bezorgde het ons niet alleen een goed gevoel en een gave trip, maar gaf het ons ook direct een goed beeld van de verschillende sferen in allerlei omgevingen. Door deze trip hebben we allebei het beste gevoel overgehouden aan de omgeving van Hiriketiya en zullen we daar, na ons avontuur in Unawatuna, een tijdje verblijven. Met ruim honderdzestig kilometer rijker op de teller, kwamen we net in het donker, maar wel weer veilig thuis.

De volgende dag had Kev een andere opfleurende activiteit voor ons bedacht. Namelijk een ochtendje surfen. De golven waren helaas niet in perfecte conditie, maar voor een 'kook' (klunzige surfer) als ik, was het perfect om een lesje van anderhalf uur te arrangeren en wat te oefenen. Het was rustig op zee wat betreft het aantal surfers. We liepen naar de surfschool, waar we een namiddag tevoren tegen het lijf van een zeer attente surfleraar waren gelopen. Mijn enige ervaring waren de twee uur surfles twee jaar terug in Vietnam, maar daarmee was het mij nog niet gelukt om te blijven staan op een board. Waarin Kev ondertussen al meer ervaring heeft opgebouwd, ben ik wat achter gebleven de laatste tijd. Niet alleen de onervarenheid en angst voor wilder water weerhielden mij van durven surfen. Het komt vooral door de laatste ervaring vorig jaar in de Filipijnen. Daar zijn Kev en ik toen meegenomen door locals, in een bootje op een toen ruige zee met ondiep en vlijmscherp rif. Grote golven die mij en mijn board honderd maal als een enorme centrifuge over het rif lieten tollen, maakte surfen voor mij vanaf dat moment een onaantrekkelijke sport. Ik had de heenweg in de trein een weddenschap (natuurlijk) verloren tegen Kev, waarmee ik had ingezet om weer een surfles te proberen. Deze dag was het dan zover. Anderhalf uur les van Niwan maakte surfen uiteindelijk weer een stuk attractiever voor me. Ik had er echt plezier in en ik heb zelfs meerdere keren op het board gestaan. Voor Kev waren de golven die

ochtend helaas te klein om zelf te water te gaan, maar daardoor was hij wel in de gelegenheid wat gave shots van mij te maken.

Ook de resterende ochtenden werd het vers bereide ontbijt weer bij ons op het terras bezorgd. Afwisselend gebracht door de eigenaar, zijn hulp of zijn moeder (tevens de kok en oma voor mij). Soms bracht hij zijn prachtige dochtertje mee of passeerden ze 's middags eens ons huis, samen op de scooter en zwaaiden ze vanaf de weg naar ons. Sonel, een princesje om niet meer te vergeten. In het begin een nog ietwat verlegen meisje, maar al snel groeide het vertrouwen in die gekke witte lange wezens uit Nederland en mochten we zelfs regelmatig op bezoek komen bij hun eigen thuis. Een Sri Lankaans kopje thee (wat ons meer deed denken aan een kopje warme witte chocolademelk) werd ons aangeboden door oma en we kregen een filmpje te zien van een dansoptreden van Sonel. Een blij meisje met mooie grote ogen en een brede glimlach al dansend en zwaaiend in een tutu met haar toverstokje in haar hand op het podium. Oma vroeg elke dag weer of we langskwamen bij haar op de koffie of thee. Je kon aan haar merken dat ze graag tijd met ons doorbracht. Een van onze laatste dagen in Unawatuna, besloot ik een schrijfboekje mee te nemen voor Sonel. Een boekje om in te tekenen, iets waar Sonel haar tijd graag aan benut. Ik kreeg een enorme knuffel en kus van haar en van oma. Ik ga ze missen. Deze familie maakte ons bezoek aan Unawatuna uniek en wij vonden dat uiteindelijk jammer om achter te moeten laten.

Ons avontuur zet zich natuurlijk elke dag weer voort. We maken elke dag genoeg mee en ons open programma blijft goed gevuld. Er is nog geen enkele dag tijd of plaats geweest voor wat verveling. Na deze afgelopen vijf dagen besloten we verder door te reizen per trein langs de zuidkust, richting het gekozen Hiriketiya. Maarten was de dag tevoren geland in Colombo vanuit Bali en hij reisde deze zelfde dag ook door naar Hiriketiya. Eind van de middag ontmoetten we elkaar en besloten Kev en Maarten samen nog even de stevigere golven aan te pakken met hun surfboard. Ik keek rustig toe vanaf het strand, want voor mij waren de golven te hoog en met hier en daar wat resterende spierpijntjes was ik nog niet in de mood om mee te gaan.

We zitten ondertussen een ruime week in Hiriketiya en de sfeer rondom hier is vele malen relaxter dan tevoren. Ons verblijf bevalt goed (twee keer verlengt ondertussen) en de combinatie van werken en alles gerelateerd aan een tropische bestemming plus de motortripjes en het samenzijn natuurlijk, maakt ons gelukkig hier in dit leven. In het volgende hoofdstuk neem ik je mee in onze Hiriketiya ervaringen die ondertussen ook alweer flink aan het opstapelen zijn.

Tot slot even een korte update over mijn kaak, want daar is niks meer over losgelaten. Het is dan wel een goed teken dat jullie mij er niet meer eerder over hebben gehoord en zoals jullie op de meeste vrolijke foto's al wel konden opmerken gaat het zoveel beter. Op nog een kleine krater in de linkeronderkant van mijn kaak na, is mijn vervormde gezicht verleden tijd, tevens het continu in de weer zijn met de spoelende spuitjes. Pijn heb ik sindsdien niet meer gehad en ik denk er vele dagen al niet eens meer aan. Mijn gezondheid is hersteld en dat zorgt ervoor dat we dit avontuur volledig genietende kunnen doorzetten!